Sevas' geschiedenis

Gebruikersavatar
Ravief
Site Admin
Berichten:2802
Lid geworden op:28 Jun 2015, 14:28
Sevas' geschiedenis

Berichtdoor Ravief » 25 Apr 2018, 21:24

"отец!" Een mager jochie vloog door de straten. Een grijns op zijn gezicht en zijn slungelige armen hielden hem in evenwicht als hij iets te scherp een hoek omsloeg. "Vader!" riep hij nog eens, al was hij nog een paar straten van zijn huis vandaan. Hijgend, maar nog steeds opgetogen, kwam hij uiteindelijk thuis. Zijn zwarte haar piekte alle kanten op en zijn grijsblauwe ogen glinsterden zoals dat hoorde bij kinderen.
"Vader, vader, kijk!" Vol enthousiasme stak hij zijn vader een stuk hout toe en begon te vertellen over zijn lessen op school. Zijn Russisch was nog sneller dan normaal en had de typische slepende uitspraak hier en daar die normaal was voor deze regio.
"Sevastyan, rustig aan!" zijn vader lachte en bekeek het houtsnijwerkje aandachtig en prees zijn zoon om zijn kunde.

De jongen was tien, maar kon nog net zo enthousiast zijn over dingen als toen hij vijf was en voor het eerst een vis had gevangen en dat heel trots aan het hele dorp had verteld. Zijn levenslust straalde om hem heen en was net zo besmettelijk als difterie maar een stuk minder gevaarlijk. Waar ze zo'n vrolijk kind aan hadden verdiend, wisten zijn ouders niet, maar ze waren elke dag dankbaar voor zijn bestaan. Het leven was er een stuk fijner op geworden, maar niemand van hen wist dat dat met een paar jaar 180 graden om zou draaien.
______

De Rus zou na school bij zijn vader in de leer gaan en uiteindelijk het familiebedrijf overnemen. Sevas vond houtbewerking machtig mooi en genoot van elk moment dat hij in de werkplaats was. Sommige middagen was hij echter met vriendjes op pad, of kwamen vriendjes bij hem. Al van jongs af aan was hij sociaal ingesteld en bijna altijd vrolijk. Weleens gefrustreerd als iets hem niet lukte, maar bovenal leergierig en sympathiek.
Hij was zich dan ook niet bewust van het bestaan van Vampieren, al waren zijn ouders dat wel. Maar niemand had kunnen vermoeden dat hun dorp in de gaten werd gehouden door Merle en Edvard Thahira om een kind te adopteren.
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die

Gebruikersavatar
Ravief
Site Admin
Berichten:2802
Lid geworden op:28 Jun 2015, 14:28

Re: Sevas' geschiedenis

Berichtdoor Ravief » 25 Apr 2018, 21:53

Nog even. Nog even en hij hoefde niet meer naar school. Dan kon hij werken, als een echte man, en zijn vader helpen met zijn opdrachten. Maar vandaag dacht Sevas daar niet aan. Vandaag was hij veertien geworden en hoewel ze thuis niet ontzettend rijk waren, betekende het wel altijd een extra lekkere maaltijd en zou zijn moeder een taart maken zoals alleen zij dat kon. Niet dat er een bakker in het dorp was -behalve dan eentje voor broden- dus hij had niet veel vergelijkingsmateriaal, maar hij vond het altijd heerlijk.
Zachtjes in zichzelf hummend liep hij de weg naar huis. Hij had een paar boodschappen moeten rondbrengen en hij was de hele ochtend al aan het draven geweest. Zijn spieren waren wel drie keer verzuurd omdat hij niet rustig aan wilde doen, maar daar was nu niets meer van te merken. Dankzij de arbeid die hij eigenlijk al vanaf een jongetje deed, was hij uitgegroeid tot een sterke tiener. Brede schouders en de aanleg voor flinke armspieren, een rechte, stevige rug en een goed stel benen, maakten dat Sevas er goed uit zag voor iemand van zijn komaf.

"Отец, мать, я дома!" Zijn roep dat hij thuis was, werd uiteraard direct gehoord. Zoveel verschillende kamers bezaten ze nou ook weer niet. Er kwam echter niet direct een antwoord en wat verbaasd liep Sevas richting de woonkamer. De glimlach verdween direct toen hij een vreemd stel op hun bank zag zitten. Iets aan hen klopte helemaal niet. Ze zagen er veel te goed uit. Te jong en tegelijk oud. En ze voelden.. ze voelden niet goed aan. Gevaarlijk, bedreigend. Zoals de vader van een van zijn kameraden, maar dan acht keer zo erg. Onbewust deed hij direct weer een stap naar achteren.
"Sevastyan?" de vreemde vrouw sprak hem aan en glimlachte naar hem. "Ik ben Merle en dit is mijn man Edvard. We willen graag even met je praten."
Zijn blik gleed naar zijn moeder. Zag hij daar nou tranen? Hij fronste en de drang om haar te beschermen kwam heel sterk naar boven. "Nee, bedankt." Waarop hij naar zijn moeder stapte en haar in zijn armen nam en zich tussen haar en het vreemde stel in plaatste. Dit was niet bewust, maar hij had ergens wel door dat dit hele, hele, foute boel was. Sevas keek naar zijn vader en zag daar iets wat hij nog nooit bij de man had gezien, maar wel direct herkende. Angst. En niet zo'n beetje ook.
"Sevastyan.. We hebben een voorstel voor je en voor je ouders. We hebben het over je opvoeding gehad en over je scholing. Zou je niet liever door willen studeren?"
De zoetige houding van de vrouw stond hem helemaal niet aan. Hij begreep niet wat er gaande was en waarom er niet ingegrepen werd, maar hij zou wel even zeggen wat hij ervan vond. "Nee. Ik wil bij mijn vader in de leer en de zaak overnemen wanneer ik genoeg heb geleerd om dat te kunnen. Ik weet niet wat u heeft gezegd, maar u maakt mijn moeder overstuur. Ik zou graag zien dat u gaat en niet terugkomt."
Zijn vader maakte een geschokt gesmoord keelgeluid en keek met grote ogen naar zijn zoon. "мальчик.. Jongen, nee.."

Vreemd genoeg moest de man -Edvard- hier een beetje om lachen en hij keek naar zijn vrouw. "Ik zei toch dat hij geschikt was? Houd op met je valse praatjes en laten we gaan." Merle bromde iets over dat het helemaal niet vals was. Ze gingen hem tenslotte echt een opleiding aanbieden. Maar ze begreep wat hij bedoelde. Deze jongen zou niet vrijwillig meegaan en hoewel ze zijn ouders een behoorlijke geldsom zouden geven ten compensatie van verlies aan inkomsten in de toekomst, moesten ze nu handelen. Ze gaf haar man een knikje en voor Sevas het door had, stond deze beer van een vent bij hem en werd hij losgemaakt van zijn moeder en begaven ze zich naar de uitgang.
"Нет!" schreeuwde hij en spartelde tegen met al zijn vermogen, al leek dat niets uit te halen. "Nee! Nee, vader! Vader! Houd ze tegen! Laat ze me niet meenemen! VADERRR!" schreeuwend probeerde hij zijn vader over te halen in verzet te gaan, maar zag met tranen in zijn ogen dat de man die zijn held was en waar hij altijd naar op keek, geen hand naar hem uitstak. Houterig nam de man zijn vrouw in de armen en keek toe hoe het Vampierenstel zijn enige zoon meenam naar wie wist waar.
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die

Gebruikersavatar
Ravief
Site Admin
Berichten:2802
Lid geworden op:28 Jun 2015, 14:28

Re: Sevas' geschiedenis

Berichtdoor Ravief » 28 Nov 2018, 23:36

De eerste week ging in een waas voorbij. Sevas vermeed hen zoveel mogelijk, maar omdat hij nou eenmaal gewend was aan bewegingsruimte hield hij het niet lang uit in zijn kamer. Het landgoed was ongeveer tien keer zijn vorige huis en er was voldoende te verkennen. Het viel hem niet op dat zelfs de staff hem ontweek en dat hij de kans kreeg om te wennen. Niet hij vermeed hen, maar hij werd met rust gelaten.

Maar na die eerste week was het gedaan met de rust. Merle had besloten dat zij geschikter was dan Edvard voor de taak om de jongen op te leiden en alles te vertellen. Dat was misschien niet waar, maar iedereen had een moederfiguur nodig, toch? Dat Sevastyan mogelijk niets van haar wilde weten, drong pas door toen hij dat in die woorden zei.
"Het maakt me niet uit hoeveel geld jullie hebben! Je bent mijn moeder niet en zult het ook nooit zijn. Ik wil naar huis en ik ga naar huis zodra het me lukt." Het was de typische uitspraak van een tienerjongen vol woede. Sevas wilde zijn belofte houden en ondanks dat het leek alsof hij nooit oplette, sloeg hij wel alles op. Hij ploos de bibliotheek uit op onderwerp, verzamelde zilverwaar en spiegels en kruizen. Hij voelde zich daardoor iets veiliger in zijn kamer, maar het duizelde hem nog steeds. Vampieren waren echt? Maar... hem was altijd voorgehouden dat het een fabeltje was. Iets om kinderen mee bang te krijgen zodat ze zouden luisteren. Om verdwijningen mee te verklaren en andere dingen die menselijkerwijs niet konden. Hier in Rusland waren ze niet bijster gelovig. Er werd vertrouwd op verstand en verklaringen en natuur en op wat je kon. Goden waren niet nodig, want die hadden hen toch al verlaten.

Waar hij altijd een brave tiener was geweest en tevreden met zijn leven en zijn vrienden, werd hij nu baldadig. Hij sloopte dingen in huis, kwam niet opdagen bij het eten, bij de 'lessen' kwam hij te laat en hij weigerde steevast om antwoord te geven op vragen. Zodra het kon glipte hij weg, met als gevolg dat hij meerdere keren per dag terug het huis in werd gedragen.
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 7 gasten