Seff's avonturen

Gebruikersavatar
varden
Berichten:2551
Lid geworden op:27 Jun 2015, 19:39
Seff's avonturen

Berichtdoor varden » 10 Mar 2017, 01:19

Hij kon er nog altijd nauwelijks bij. Lea was verloofd, en ze had hem er niets over geschreven. Het idee dat zijn beste vriendin, zijn wolfmaatje, zoiets voor hem had verzwegen voelde als een groter verraad dan Seff ooit had ervaren. Zijn hart was niet alleen gebroken, het voelde alsof iemand het vermorzeld had, alsof er niets meer van over was. De pijn was zo verschrikkelijk geweest dat hij haar nauwelijks meer recht aan had kunnen kijken, en nog die avond was teruggegaan naar München.

München, die nare, kille, lege stad. Waar hij dag na dag alleen was, ook al was hij omringt door andere leerlingen. Leerlingen die net zo hard werkten als hij, en die vaak genoeg probeerden om hem te betrekken bij hun avonturen en hun plannen. Maar boven alles waren ze mensen, en was Seff toch een weerwolf. Een gehavende weerwolf op het moment, want zijn poten leken hem nauwelijks te kunnen dragen bij de gedachte dat Lea nu echt voor altijd in Wenen zou blijven. Dat Lea, juist Lea, hem haast had voorgelogen over haar leven. Had ze dan ook over andere dingen gelogen? Wilde ze eigenlijk nog wel vrienden zijn? Of paste zij nu ook zo in die wereld, in Wenen, dat ze net als al die anderen op dat feest op hem neerkeek? Wat zag ze eigenlijk als ze naar hem keek? Seff wilde het antwoord op die vraag niet weten. Woest jankend gooide hij zijn kop in zijn nek, half huilend half schreeuwend naar de bijna-volle maan. Het voelde alsof hij een deel van zichzelf was kwijtgeraakt, terwijl hij al heel erg lang had geweten dat het over was tussen Lea en hem. Dat zij hem niet meer zo zag, en hij haar grotendeels ook niet meer. Maar dit was anders. Hij wist dat toen hij het uit maakte, ze hoogstwaarschijnlijk nooit meer bij elkaar zouden komen, maar hij had niet gedacht dat ze hem als beste vriendin ook zo hardhandig van zich af had kunnen duwen als ze nu had gedaan.
Seff wist met moeite één poot voor de andere te zetten, zichzelf te dwingen verder te blijven lopen. Terug naar München, terug naar werk en zijn dagelijkse leven, maar hij wist ook dat hij het daar nooit lang meer vol zou houden. Niet zo eenzaam als hij daar was. Zijn wolf kon dat niet aan. Zonder roedel in een volle, dichte stad.

Wat had hij eigenlijk gedacht toen hij naar Wenen ging? Dat men hem daar met open armen zou ontvangen? Wat een naïeve gedachte... Voor de mensen waar Lea nu mee om ging was hij niet meer dan een werkman, een voetveeg, een arbeider. Hij was niet eens een vakman. Met een zucht keek Seff naar het blok hout in zijn handen. Hij was nu twee weken terug in München, weer aan het werk, en hij had zijn ouders geschreven over Lea's verloving. Lea's brieven las hij, allemaal, maar hij antwoordde er niet op. Elke keer dat hij begon liep hij vast in het verdriet en de pijn. Dus besloot hij te zwijgen, ook al kon hij haar niet volledig negeren gezien hij de brieven altijd opende en las. En herlas. En nog eens herlas.
Met een klap legde hij het blok hout op de werkbank neer, stond op, veegde de houtsnippers van zijn kleren en liep de trap op naar de zolder. De verbaasde gezichten van de andere leerlingen, van zijn leermeester negeerde de jongen. Het enige waarmee hij bezig was, was zijn spullen pakken.
"Seff, waar ben je mee bezig?" Met een rood aangelopen gezicht van woede kwam Hans, zijn meester, de trap op. "Ga onmiddellijk weer aan het werk!" snauwde de man in het Duits. Seff keek op, met een blik die rustiger was dan hij in dagen was geweest.
"Nee," antwoordde hij, maar niet in het Duits. De taal die hij sprak was Shanea. "Nee," zei hij nog eens. "Ik ga naar huis." Hij had het gehad, wilde zich niet meer alleen voelen, ook al wist hij dat hij ook niet lang thuis zou blijven.

Gebruikersavatar
varden
Berichten:2551
Lid geworden op:27 Jun 2015, 19:39

Re: Seff's avonturen

Berichtdoor varden » 16 Apr 2017, 17:29

Wat had hij gedacht? Dat thuis komen alles zou oplossen? Dat hij daarmee Lea, of Cerise terugkreeg? Als Seff al iets dergelijks had gedacht, was de realiteit misschien nog wel pijnlijker dan alle scenario’s die hij onderweg had bedacht. Slapend onder de sterren, zoveel mogelijk afstand afleggend als hij kon op een dag, rennend tot zijn poten eraf vielen, had Seff lange tijd gehad om na te denken. Hij had de meest positieve, en de meest negatieve mogelijkheden naast elkaar af laten spelen in zijn hoofd. Als je zijn gedachten zou afspelen op een filmscherm, zou je niet weten wat je ervan moest denken. Dit was een kind, in het lichaam van een volwassene. Een kind dat verward was, op zoek, misschien zelfs een beetje zichzelf kwijt? Ergens wilde Seff gewoon weer dat vrolijke jochie zijn, vertroeteld door zijn moeder, zijn tante, door de roedel beschermd. Maar dat kon niet langer, dat zou niet houdbaar zijn, dat zou geen weerbare nieuwe generatie wolven creëren.

Natuurlijk werd hij thuis met open armen ontvangen door zijn ouders, verzorgd, vertroeteld tot hij weer aangesterkt was. Maar de realiteit was daar. Seff aardde makkelijk op Eldon, overwoog zelfs terug te gaan naar school, hij praatte veel met Rosa en Nadiya. De Sirene hielp hem te kalmeren met haar zang, maar de meiden konden de onrust niet uit hem wegnemen. Seff gedroeg zich als een gekooid dier, elke keer dat hij Caspian zag probeerde hij onbewust ruzies uit te lokken. Caspian, die in een grote roedel was opgegroeid waar men moest knokken voor zijn plekje, had daar helemaal geen behoefte aan. Toch klaagde de man geen enkele keer, stapte hij nooit naar de Bèta of Alfa’s. Het lag niet in zijn aard te klikken, te klagen, of niet te proberen zijn eigen boontjes te doppen op een rustige en volwassen manier. Als Seff te ver ging, wist de bewaker het op een beheerste manier af te ronden door de jonge wolf stof te laten happen. Seff mocht misschien een Alfa-zoon was, Caspian had een soort natuurlijk overwicht. Maar hoewel de wolf de korte knokpartijen discreet probeerde af te ronden, begonnen de andere roedelleden het natuurlijk wel te zien. Mano nam het hele tafereel argwanend op, net zoals Emil. De Alfa had gehoopt dat zijn zoon zou leren, zou aarden, volwassen zou worden, maar op dit moment zag hij daar nog steeds weinig van terug. Goed, de jongen had zijn interesse gevonden qua werk, de kunde van zijn handen ontdekt, zijn liefde voor hout ontwikkeld, maar dat maakte je nog altijd geen man. Moest hij met zijn zoon gaan praten voordat dit echt uit de hand liep? Hij wilde liever niet openlijk hoeven ingrijpen, maar als Seff zo doorging zou dat misschien wel moeten. Von en Emil hadden hun roedel opengesteld voor de jonge wolven van Eldon, die vaak ver van huis waren en de leiding nodig hadden om zelf volwassen te worden. Als hun eigen zoon dat niet kon, wat voor voorbeeld stelden ze dan?

Zo ver zou het uiteindelijk, gelukkig, niet komen. Een maand nadat hij thuis was gekomen stond Seff zijn vader buiten op te wachten. Hij had al een lang gesprek gehad met zijn moeder, was daarna zelfs uit eigen beweging naar Caspian en Cerise gegaan om zijn oprechte excuses aan te bieden voor zijn gedrag, en moest nu nog één gesprek aangaan.
Emil zag Seff al van een afstandje staan en stopte om de jongen te bekijken. Seff leek in lengte en bouw op hem, maar had zijn uiterlijk van zijn moeder meegekregen. De Alfa zuchtte, liep op Seff af, en sloeg zijn armen stevig om hem heen voor de jonge man de kans kreeg iets te zeggen. De volgende dag vertrok onze jonge wolf weer, met een stevige rugzak op zijn rug, maar ook met wat meer ruimte in zijn hoofd. Hij zou rondreizen, hij had het land van zijn moeder gezien, maar wilde nu op zoek naar de wortels van zijn vader en tante. Mongolië en Azië wachtten op hem.

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 2 gasten