Nova had nog niet in de doos gekeken. Had nog geen kracht gevonden om daarmee geconfronteerd te worden en ze wist niet wanneer die kracht wel zou komen. Nog steeds huilend drukte ze zich tegen haar moeder en vriendin aan en kroop haast weg in haar armen. "H-het doet zo'n.. zo'n pijn," wist ze tussen haar snikken door uit te brengen. "Ik wil Sam, mam. Ik wil hem terug." Het was waarschijnlijk voor het eerst dat Nova haar echt 'mam' noemde, maar daar stond ze niet echt bij stil. Haar hele lichaam deed pijn van gemis en van moeheid en huilen.
Uiteindelijk huilde ze zichzelf in slaap.
----
Zodra het nieuws van het geneesmiddel haar had bereikt, had Tamira haar spullen gepakt en een pegasus gezadeld. Ze had zo'n vermoeden waar ze Wystan kon vinden, maar ze was nog altijd niet zeker van hoe het verder zou gaan tussen hen.
Wystan werd opgevangen door familie en vrienden van de familie. De meesten lieten hem met rust omdat ze doorhadden dat hij pijn had en ook in een geestelijke strijd verwikkeld zat. Er was echter een vrouwelijke Gargoyle die haar best deed om hem op te vrolijken. Seona hield hem vaak gezelschap. Wandelde met hem omdat ze vond dat hij in beweging moest blijven, liet hem nieuwe aanwinsten van de bibliotheek zien en bracht hem eten of een spoedpixie als hij een brief wilde verzenden.
Ze was nog maar 315, maar kon wijs genoeg zijn als dat nodig was. Boven dat alles, was Seona gewoon onbezorgd en vrolijk en dat was misschien wel iets waar Wystan het meeste behoefte aan had.
Ze lachte enthousiast toen ze doorhad dat het beter met hem ging. Hij ontspande eindelijk en de verstijving trok langzaam weg.
Tamira streek haar rossige haar achter haar oren, maar gezien het los zat waaide het direct weer alle kanten op. Het was al enkele jaren geleden dat ze hier was geweest voor de begrafenis (noemde je dat zo?) van Wystan's zus, na het rampzalige bezoek aan haar ouders. Of andersom. Ze wist het niet eens meer, vooral omdat ze het bezoek aan haar ouders verdrongen had. Rustig nam ze de leidsels in haar hand en liep verder richting het kasteel.
----
Ondertussen maakte Amiel zich ook klaar. Een deze dagen wilde hij vertrekken, maar hij wachtte nog op één ding. Op een persoon eigenlijk. Het was de reden waarom hij zou kunnen vertrekken en Tamira ook met een iets geruster hart Wystan achterna kon.
De brief die hij had geschreven had een lange reis gemaakt, maar was wel nodig geweest. Hij stond nu bij de poort en glimlachte een halve glimlach naar de reiziger waar hij op had gewacht.
"Amiel!"
"Gaëlla Laureth! Welkom terug op Eldon." Een wat ongemakkelijke omhelzing volgde tussen de Gorgoon en de Elf.
"Het is al een paar jaar Quetzalcoatl," plaagde ze terug. Ze nam de man eens op en haar glimlach verdween. Hij had alles uitgelegd per brief, maar ze kon aan hem zien dat er meer was gebeurd in de tijd die er tussen had gezeten. De man praatte haar bij, terwijl Tamira door haar tassen ging en haar vlugjes scande. Gaëlla was nu al een paar jaar generaal en had gewoontegetrouw haar leren uniform aan. Van onzeker tienermeisje was ze uitgegroeid tot een krachtige vrouw.
Ze condoleerde hem met zijn verlies en gaf hem zacht een kneepje. "Doe maar wat je moet doen. Je leerlingen zijn in goede handen bij me." Het verzoek of ze voor een poos zijn klassen over wilde nemen, was nogal een verrassing geweest. Maar Gaëlla had het goed gehad op Eldon en wilde graag iets terugdoen voor de Shanea daar. Ze had dan ook niet geaarzeld en gezegd dat ze het zou doen en tegen Taloc had ze gezegd dat hij Sevas maar weer eens moest uitnodigen.
Ze zocht een kamer op om haar spullen neer te leggen en ging toen eens door het kasteel struinen. Was was er veel veranderd en tegelijk was alles nog zo vertrouwd! Maar ja, zij was nu al 36 en ze was hier gekomen toen ze 14 was.
Belevenissen van Destan en Aya
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die
Re: Belevenissen van Destan en Aya
Themis voelde de tranen over haar wangen lopen toen Nova smeekte om Sam, iets dat de Duivelin haar onmiddellijk wilde geven, maar wat tegelijk onmogelijk was. Die avond bleef ze over Nova waken, ook toen die sliep, met enkel een pauze om met Senna, Nyah en Aelia te eten. Senna en Nyah sliepen die avond bij Aelia op de kamer, zodat Nova er wel bij zou zijn als de meisjes hun nieuwe kamer voor het eerst zouden zien. Maar dat zou voor Themis zelf nog even moeten wachten, er was iets anders wat ze eerst moest doen...
Gaëlla zou ook enkele bekende gezichten tegenkomen, maar velen ervan waren nog getekend door de ziekte en uitputting. Eentje ontbrak echter. Themis stond bij de poort te wachten op Amiel, een rugzak op haar rug. Het had haar moeite gekost om Edmond, Aelia, en Nova te vertellen dat ze een paar dagen weg ging zijn. Ze had hen niet verteld wat ze ging doen, alleen dat het belangrijk was en dat ze haar moesten vertrouwen dat ze dit enkel deed voor hen en hun veiligheid. Nu stond ze te wachten op Amiel, met een blik in haar ogen die enkel kon worden beschreven als 'pure haat'. Niemand kwam ongestraft aan haar familie!
___________
Wystan waardeerde Seona's aanwezigheid en zorgen gedurende zijn verblijf maar zocht er verder niets achter. Ze was veel te jong voor hem, bovendien had hij de vrouw van zijn dromen al gevonden. Goed, andere Gargoyles begrepen hem op een manier die andere Shanea misschien nooit konden, maar gedurende zijn gehele verblijf miste hij Tamira. Hij verlangde naar haar, en dus bleef hij zelfs in Schotand per pixie in contact met Eldon. Hij was zijn thuis miet vergeten, en hij zou terug komen en zijn afwezigheid goed maken! Het gaf hem weer een doel om naartoe te werken, wat zijn herstel enorm hielp. En dus nam hij na twee maanden dankbaar afscheid van zijn familie en Seona en vertrok weer, zich totaal onbewust van het feit dat Tamira wel degelijk achter hem aan was gekomen. Toch maakte hij zich zorgen, hij wist hoe boos ze was geweest dat hij was vertrokken en ze had zijn brieven nooit beantwoord. Toen hij bij de poort van Eldon aankwam zag hij haar al van een afstand staan, en naderde voorzichtig van achteren. "Mag ik nog thuis komen?" Of had hij ruim twee maanden geleden werkelijk het domste besluit van leven genomen, een besluit dat hem het mooiste van zijn leven had gekost?
Gaëlla zou ook enkele bekende gezichten tegenkomen, maar velen ervan waren nog getekend door de ziekte en uitputting. Eentje ontbrak echter. Themis stond bij de poort te wachten op Amiel, een rugzak op haar rug. Het had haar moeite gekost om Edmond, Aelia, en Nova te vertellen dat ze een paar dagen weg ging zijn. Ze had hen niet verteld wat ze ging doen, alleen dat het belangrijk was en dat ze haar moesten vertrouwen dat ze dit enkel deed voor hen en hun veiligheid. Nu stond ze te wachten op Amiel, met een blik in haar ogen die enkel kon worden beschreven als 'pure haat'. Niemand kwam ongestraft aan haar familie!
___________
Wystan waardeerde Seona's aanwezigheid en zorgen gedurende zijn verblijf maar zocht er verder niets achter. Ze was veel te jong voor hem, bovendien had hij de vrouw van zijn dromen al gevonden. Goed, andere Gargoyles begrepen hem op een manier die andere Shanea misschien nooit konden, maar gedurende zijn gehele verblijf miste hij Tamira. Hij verlangde naar haar, en dus bleef hij zelfs in Schotand per pixie in contact met Eldon. Hij was zijn thuis miet vergeten, en hij zou terug komen en zijn afwezigheid goed maken! Het gaf hem weer een doel om naartoe te werken, wat zijn herstel enorm hielp. En dus nam hij na twee maanden dankbaar afscheid van zijn familie en Seona en vertrok weer, zich totaal onbewust van het feit dat Tamira wel degelijk achter hem aan was gekomen. Toch maakte hij zich zorgen, hij wist hoe boos ze was geweest dat hij was vertrokken en ze had zijn brieven nooit beantwoord. Toen hij bij de poort van Eldon aankwam zag hij haar al van een afstand staan, en naderde voorzichtig van achteren. "Mag ik nog thuis komen?" Of had hij ruim twee maanden geleden werkelijk het domste besluit van leven genomen, een besluit dat hem het mooiste van zijn leven had gekost?
Re: Belevenissen van Destan en Aya
Het had nogal wat moeite gekost om aan Melenwyn uit te leggen wat hij ging doen. Hij wilde niet tegen haar liegen, maar wist ook hoe ze tegenover geweld stond. Bovendien wist hij niet of het verstandig was om hen alleen te laten nu iedereen nog aan het genezen was. Uiteindelijk had hij simpelweg gezegd dat hij de man zou laten boeten die hun Maëlys had ontnomen, en daarmee bedoelde hij niet Destan.
Amiel pakte een kleine tas en liet de school achter in de handen van hen die de kracht hadden om door te gaan zonder wraak te willen nemen. Hij knikte Themis stug toe, maar ze spraken beide weinig en reisden de hele dag. Aan het einde van de dag, zag Amiel grauw en had hij lichte koorts. Nog altijd was hij niet helemaal hersteld, maar het had maar te gaan. Veel drinken en veel eten zouden hem op de been moeten houden. Hij ging niet terug naar huis voordat Charles niet meer in leven was.
Met grote ogen had Nova haar aangekeken, maar had zwijgend geknikt. Ze hielp Edmond met het eten wat hij nodig had en merkte tevreden op dat Nyah ook weer vooruit ging. Ze bleef zich echter bedrukt en beroerd voelen en de pijn die ze voelde om het gemis ging maar niet weg.
-------
Tamira had hem absoluut opgezocht. Toen echter bleek dat hij al zo goed als genezen was en hij het gezellig had met een Gargoyle-meisje, had ze hem niet aangesproken en was een poosje in Schotland gebleven maar was toen weer naar huis gegaan. Daar had ze zich in het werk begraven en zo goed als kon samen met Destan weer de school in werking gezet. Er waren ondertussen weer een paar klassen bezig.
Ze draaide zich om en stapte opzij, de poort vrijmakend. "Eldon is vrij voor elke Shanea." Die het goed bedoelde dan. Rubí bijvoorbeeld mocht van haar part verrotten. Eventjes nam ze hem op, merkte dat hij weer even soepel was als altijd en knikte hem rustig toe. "Welkom terug." Maar veel meer had ze hem niet te zeggen en om eerlijk te zijn vroeg ze zich af waarom hij terug was, als hij het zo goed had in Schotland. "Kaspar is ondertussen weer thuis, mocht je hem zoeken." Daarna liet ze hem achter en liep op een groepje studenten af, die aan het kibbelen waren over iets. Ze haalde hen uit elkaar voor het kon escaleren.
Amiel pakte een kleine tas en liet de school achter in de handen van hen die de kracht hadden om door te gaan zonder wraak te willen nemen. Hij knikte Themis stug toe, maar ze spraken beide weinig en reisden de hele dag. Aan het einde van de dag, zag Amiel grauw en had hij lichte koorts. Nog altijd was hij niet helemaal hersteld, maar het had maar te gaan. Veel drinken en veel eten zouden hem op de been moeten houden. Hij ging niet terug naar huis voordat Charles niet meer in leven was.
Met grote ogen had Nova haar aangekeken, maar had zwijgend geknikt. Ze hielp Edmond met het eten wat hij nodig had en merkte tevreden op dat Nyah ook weer vooruit ging. Ze bleef zich echter bedrukt en beroerd voelen en de pijn die ze voelde om het gemis ging maar niet weg.
-------
Tamira had hem absoluut opgezocht. Toen echter bleek dat hij al zo goed als genezen was en hij het gezellig had met een Gargoyle-meisje, had ze hem niet aangesproken en was een poosje in Schotland gebleven maar was toen weer naar huis gegaan. Daar had ze zich in het werk begraven en zo goed als kon samen met Destan weer de school in werking gezet. Er waren ondertussen weer een paar klassen bezig.
Ze draaide zich om en stapte opzij, de poort vrijmakend. "Eldon is vrij voor elke Shanea." Die het goed bedoelde dan. Rubí bijvoorbeeld mocht van haar part verrotten. Eventjes nam ze hem op, merkte dat hij weer even soepel was als altijd en knikte hem rustig toe. "Welkom terug." Maar veel meer had ze hem niet te zeggen en om eerlijk te zijn vroeg ze zich af waarom hij terug was, als hij het zo goed had in Schotland. "Kaspar is ondertussen weer thuis, mocht je hem zoeken." Daarna liet ze hem achter en liep op een groepje studenten af, die aan het kibbelen waren over iets. Ze haalde hen uit elkaar voor het kon escaleren.
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die
Re: Belevenissen van Destan en Aya
Wystan's moed zonk hem in de schoenen toen hij Tamira's toon hoorde, en blik zag. "Tamira, lieverd, ik..." Maar hij kreeg de kans niet zijn zin af te maken, ze keerde hem al de rug toe, weg van zijn uitgestoken hand. Verbijsterd staarde hij haar na, verstijfd in zijn beweging, terwijl een pijn die hij lang niet had gevoeld zich van hem meester maakte. Hij had alles verpest... Hoe kon hij zo stom zijn geweest te vertrekken? Haar alleen te laten in deze tijd? Even wist de Gargoyle niet wat hij moest doen en het duurde even voor hij doorliep. Hij legde zijn tas in zijn vertrekken maar bleef niet lang, hij zag zo wel dat Tamira hier niet meer was geweest sinds hij was vertrokken en de kilte en leegte door het ontbreken van haar aanwezigheid of die van Miron brachten hem bijna weer terug naar die slechte plek waar hij was geweest toen hij in de ziekenboeg had gelegen. Dus ging hij zijn beste vriend opzoeken, als hij die tenminste nog had.
Aarzelend klopte hij op de deur van Klein-Eldon, waar hij anders gewoon binnen kwam vallen durfde hij dat nu niet meer te doen. Misschien was dit ook kapot, dan had hij echt niets meer in deze wereld over.
_______
Het was Themis die Amiel dwong te stoppen. Ze ontstak een vuur en zette daar een pan op om eerst een krachtige soep te trekken, op smaak gebracht met wilde kruiden, en toen die op was trok ze een thee van bladeren die ze ook in het wild had gevonden. Themis' plantenkennis kwam nu ook in de praktijk van pas, deze planten waren goed tegen de koorts die Amiel weer begon te ontwikkelen en zouden hem weer wat energie geven. Met een strenge blik gaf ze hem een mok vol. "Het smaakt vreselijk bitter, maar je gaat hem leegdrinken. Ik kan dit niet zonder je Amiel dus jezelf nu al te ver drijven door meteen door te willen reizen helpt niet met wat we van plan zijn te doen." Iemand vermoorden... Themis had heus geen schone handen. Ze had gevochten in de aanval op Eldon destijds, ze had gevochten toen Jagers de muren bestookten, maar wat ze nu gingen doen voelde toch anders. Dit was bewust iemand zoeken, opjagen, en om het leven brengen.
Aarzelend klopte hij op de deur van Klein-Eldon, waar hij anders gewoon binnen kwam vallen durfde hij dat nu niet meer te doen. Misschien was dit ook kapot, dan had hij echt niets meer in deze wereld over.
_______
Het was Themis die Amiel dwong te stoppen. Ze ontstak een vuur en zette daar een pan op om eerst een krachtige soep te trekken, op smaak gebracht met wilde kruiden, en toen die op was trok ze een thee van bladeren die ze ook in het wild had gevonden. Themis' plantenkennis kwam nu ook in de praktijk van pas, deze planten waren goed tegen de koorts die Amiel weer begon te ontwikkelen en zouden hem weer wat energie geven. Met een strenge blik gaf ze hem een mok vol. "Het smaakt vreselijk bitter, maar je gaat hem leegdrinken. Ik kan dit niet zonder je Amiel dus jezelf nu al te ver drijven door meteen door te willen reizen helpt niet met wat we van plan zijn te doen." Iemand vermoorden... Themis had heus geen schone handen. Ze had gevochten in de aanval op Eldon destijds, ze had gevochten toen Jagers de muren bestookten, maar wat ze nu gingen doen voelde toch anders. Dit was bewust iemand zoeken, opjagen, en om het leven brengen.
Re: Belevenissen van Destan en Aya
Kaspar had via via een rolstoel weten te regelen voor Boaz en dat was ongeveer het enige wat hij had gedaan. Hij kon de man amper bijstaan en had zich gehouden aan de bedrust en veel eten en veel drinken en af en toe een klein rondje lopen. Inmiddels was hij wel weer op de been, maar rustte nog veel uit en zat echt rennen er sowieso niet in.
Verbaasd hoorde hij de klop en hief zich van de bank af en gebaarde naar Boaz dat hij kon blijven waar hij was. Een paar seconden staarde hij naar zijn vriend, maar het moment daarna omhelsde hij Wystan hartelijk. "Wys! Bij de maan.. ik ben zo blij je te zien!" Er zat nog lang niet zoveel kracht in Kaspar als hij hoorde te hebben, maar dat begon in elk geval langzaam terug te komen. Hij glimlachte naar hem en nam de Gargoyle eens op. Was hij genezen? Deed alles het weer zoals het hoorde te doen? "Kom erin, sinds wanneer klop jij aan?"
_______
Alsof hij het langer had kunnen volhouden als hij zou willen. Amiel trok niet eens een gezicht bij de vieze smaak en dronk zijn kop met grote slokken leeg. "Ik ben heus niet zo stom om door te reizen en zonder krachten aan te komen." Maar hij was nog altijd wel helder en hij nam Themis op. "Themis... dit is niet iets waar je van terug kunt komen. Het heeft consequenties om iemand op te zoeken om te doden. Ik heb het eerder gedaan, misschien moet ik degene zijn die het doet." Als ze het daar niet mee eens was en per se degene wilde zijn die de beslissende slag wilde toebrengen, dan zou hij haar niet weerhouden. Maar dan zou Amiel daarvoor nog wel een poosje zich uitleven op de man. Charles zou wensen dat hij nooit een Shanea had aangeraakt en uiteindelijk zou hij wensen dat hij nooit geboren was.
Verbaasd hoorde hij de klop en hief zich van de bank af en gebaarde naar Boaz dat hij kon blijven waar hij was. Een paar seconden staarde hij naar zijn vriend, maar het moment daarna omhelsde hij Wystan hartelijk. "Wys! Bij de maan.. ik ben zo blij je te zien!" Er zat nog lang niet zoveel kracht in Kaspar als hij hoorde te hebben, maar dat begon in elk geval langzaam terug te komen. Hij glimlachte naar hem en nam de Gargoyle eens op. Was hij genezen? Deed alles het weer zoals het hoorde te doen? "Kom erin, sinds wanneer klop jij aan?"
_______
Alsof hij het langer had kunnen volhouden als hij zou willen. Amiel trok niet eens een gezicht bij de vieze smaak en dronk zijn kop met grote slokken leeg. "Ik ben heus niet zo stom om door te reizen en zonder krachten aan te komen." Maar hij was nog altijd wel helder en hij nam Themis op. "Themis... dit is niet iets waar je van terug kunt komen. Het heeft consequenties om iemand op te zoeken om te doden. Ik heb het eerder gedaan, misschien moet ik degene zijn die het doet." Als ze het daar niet mee eens was en per se degene wilde zijn die de beslissende slag wilde toebrengen, dan zou hij haar niet weerhouden. Maar dan zou Amiel daarvoor nog wel een poosje zich uitleven op de man. Charles zou wensen dat hij nooit een Shanea had aangeraakt en uiteindelijk zou hij wensen dat hij nooit geboren was.
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die
Re: Belevenissen van Destan en Aya
Er viel in ieder geval een halve last van zijn schouders toen Kaspar hem in ieder geval normaal begroette en met een zucht sloeg hij zijn armen, voorzichtig, om zijn vriend heen. Maar bij diens vraag werd Wys' gezicht weer iets somberder. "Sinds ik het al goed verbruid heb bij Tamira. Ik ben mijn geliefde duidelijk kwijt, ik wist niet zeker of ik mijn beste vriend wel nog zou hebben." Waarop hij mee naar binnen liep, daar zag hij Boaz in de stoel zitten. Amiel had hem geschreven hoe het met de man was en even wist Wystan niet zo goed wat hij moest doen. Boaz reageerde nauwelijks toen de Gargoyle hem groette. Een soort leegheid was in de ogen van de half-Elf te zien, hij was een gebroken man die al zijn verdriet binnensloot en zo langzaam veranderde in een lege huls. Net bij die begroeting gingen Boaz' handen over zijn eigen benen, in de schamele hoop ineens toch iets te voelen. Het was een beweging die Boaz vele keren per dag maakte, elke keer met hetzelfde teleurstellende resultaat. Één keer had Kaspar hem erop betrapt zijn nagels tot bloedens toe in zijn eigen benen te hebben gezet, in de hoop dat dat misschien iets los zou maken. Maar niets werkte. Boaz zou nooit meer lopen, nooit meer rennen, hij zou in zijn eigen huis nooit meer de trap op kunnen en voor het kleine trapje naar de tuin zouden ze ook iets moeten verzinnen als hij ooit nog naar buiten wilde kunnen. De man was diep depressief en had geen enkele manier om het te uiten, hoewel hij zich groot probeerde te houden als Kaspar in de kamer was en hij veel werkte aan het herstel van de piano. Maar zodra Kaspar een deur door was, en Boaz dacht alleen te zijn, kon hij zijn tranen niet meer tegenhouden en werd hij elke keer tot op het bot afgebroken. Het zorgde ervoor dat zijn herstel langzaam en moeizaam verliep. Wystan keek even naar Kaspar, toen ze naar de keuken liepen. "Ik zal Destan en jullie waar ik kan bijstaan. Ik zal niet weer vertrekken." Hoewel hij niet zeker wist of Eldon nog wel zo'n 'thuis' was als het dat normaal was, nu Tamira hem duidelijk geen warm hart meer toedroeg.
_______
Themis staarde naar het vuur, haar blik vermoeid maar vastberaden. "We zien wel wie de genadeslag uitdeelt als het zover is. Maar dat gaat even duren." In haar hoofd reikte ze over de band naar Edmond. Hoe verder weg ze was, hoe moeilijker het was om met hem te communiceren, maar ze hoopte dat hij aan hun dochters door kon geven dat ze van hen alle drie hield en dat ze snel terug zou zijn. "Hoe gaat het thuis Amiel? Hoe.. hoe ga je om met.. met het verlies?" Sam's dood was voor het hele gezin zwaar, maar niets was vergelijkbaar met de pijn die Nova voelde en Themis wist niet hoe ze haar erdoorheen moest helpen zonder dat het meisje eraan kapot zou gaan.
_______
Themis staarde naar het vuur, haar blik vermoeid maar vastberaden. "We zien wel wie de genadeslag uitdeelt als het zover is. Maar dat gaat even duren." In haar hoofd reikte ze over de band naar Edmond. Hoe verder weg ze was, hoe moeilijker het was om met hem te communiceren, maar ze hoopte dat hij aan hun dochters door kon geven dat ze van hen alle drie hield en dat ze snel terug zou zijn. "Hoe gaat het thuis Amiel? Hoe.. hoe ga je om met.. met het verlies?" Sam's dood was voor het hele gezin zwaar, maar niets was vergelijkbaar met de pijn die Nova voelde en Themis wist niet hoe ze haar erdoorheen moest helpen zonder dat het meisje eraan kapot zou gaan.
Re: Belevenissen van Destan en Aya
Kaspar keek verdrietig naar Boaz, maar leidde zichzelf af door thee te zetten en leidde hem daarna naar de zitkamer. Hij was een poosje in de weer met koekjes, thee, suiker en wat al niet meer. Soms wist hij niet meer wat hij met zichzelf aan moest en wat hij kon doen om Boaz op te vrolijken en hem hier doorheen te krijgen en te zorgen dat die leegte in diens ogen in elk geval een beetje zou verdwijnen.
Alweer moe, maar nog lang niet zat van zijn bezoek, ging Kas zitten en zuchtte bij Wystan zijn bekentenis. "Ja, wat is er eigenlijk gebeurd in Schotland? Ik heb gehoord dat ze je achterna gekomen is, maar ze kwam zonder jou weer terug. Hoe zit dat?" vragend nam hij Wys op.
_____
Hij bestudeerde haar nog even, maar liet het zitten en drong niet aan. Het zou inderdaad nog wel even duren voordat ze waren waar ze moesten zijn en dan konden ze het wel hebben over wie wat zou doen. Bij haar vraag keek hij echter van haar weg. Maëlys... "Niet." Het was niet het antwoord dat Themis moest horen, dat wist hij. "Ik heb nog geen tijd gehad om lang genoeg stil te zitten. En een heel groot deel van me wil dat niet. Want dat betekent dat ik moet erkennen dat ze er niet meer is." Amiel wreef over zijn borst, alsof hij de hartpijn kon wegnemen. "Maar het komt wel. Dat is waarom ik Gaëlla hierheen heb gehaald. Dan hoef ik een poos niet aan klassen te denken en kan ik er zijn voor Aran, Lisse en Aneya." en voor Mel. Hoewel hij niet wist hoe hij haar moest helpen.
"Ik heb me lang afgesloten om me dit te besparen. Mijn gedrag was... ongepast en dat van een rokkenjager, maar zolang ik iedereen op afstand hield, zou ik alleen het plezier hebben en niet de pijn." Nu keek hij weer op, zijn blik kwetsbaar. "Het weegt niet op tegen al het goede dat er is als je een relatie hebt en liefde kent. Nova kon niet in betere handen zijn dan bij jullie, Themis. Het zal een poos duren, maar het zal slijten. Het belangrijkste is dat je er voor haar blijft zijn, ook als ze je weg duwt, en dat je haar pijn en verdriet niet kleiner praat." Oké, misschien kon hij toch nog advies geven aan haar. Misschien zouden ze de rol van mentor en student wel nooit ontgroeien.
Na de dood van zijn broers had Amiel zijn leven omgegooid en was de kwetsbare jongeman onderdrukt geweest. Hij had zich niet toegestaan om lief te hebben, enkel om plezier te hebben.
Alweer moe, maar nog lang niet zat van zijn bezoek, ging Kas zitten en zuchtte bij Wystan zijn bekentenis. "Ja, wat is er eigenlijk gebeurd in Schotland? Ik heb gehoord dat ze je achterna gekomen is, maar ze kwam zonder jou weer terug. Hoe zit dat?" vragend nam hij Wys op.
_____
Hij bestudeerde haar nog even, maar liet het zitten en drong niet aan. Het zou inderdaad nog wel even duren voordat ze waren waar ze moesten zijn en dan konden ze het wel hebben over wie wat zou doen. Bij haar vraag keek hij echter van haar weg. Maëlys... "Niet." Het was niet het antwoord dat Themis moest horen, dat wist hij. "Ik heb nog geen tijd gehad om lang genoeg stil te zitten. En een heel groot deel van me wil dat niet. Want dat betekent dat ik moet erkennen dat ze er niet meer is." Amiel wreef over zijn borst, alsof hij de hartpijn kon wegnemen. "Maar het komt wel. Dat is waarom ik Gaëlla hierheen heb gehaald. Dan hoef ik een poos niet aan klassen te denken en kan ik er zijn voor Aran, Lisse en Aneya." en voor Mel. Hoewel hij niet wist hoe hij haar moest helpen.
"Ik heb me lang afgesloten om me dit te besparen. Mijn gedrag was... ongepast en dat van een rokkenjager, maar zolang ik iedereen op afstand hield, zou ik alleen het plezier hebben en niet de pijn." Nu keek hij weer op, zijn blik kwetsbaar. "Het weegt niet op tegen al het goede dat er is als je een relatie hebt en liefde kent. Nova kon niet in betere handen zijn dan bij jullie, Themis. Het zal een poos duren, maar het zal slijten. Het belangrijkste is dat je er voor haar blijft zijn, ook als ze je weg duwt, en dat je haar pijn en verdriet niet kleiner praat." Oké, misschien kon hij toch nog advies geven aan haar. Misschien zouden ze de rol van mentor en student wel nooit ontgroeien.
Na de dood van zijn broers had Amiel zijn leven omgegooid en was de kwetsbare jongeman onderdrukt geweest. Hij had zich niet toegestaan om lief te hebben, enkel om plezier te hebben.
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die
Re: Belevenissen van Destan en Aya
Verbaasd keek Wystan op van zijn thee. "Hoe bedoel je, ze is me achterna gekomen? Ik.. ik heb haar niet gezien?" Wat was er gebeurd dat ze niet naar hem toe was gekomen? Had iets haar afgeschrikt? Had hij per ongeluk iets gezegd of gedaan wat haar had geschoffeerd? Wat was er aan de hand? Verbijsterd streek hij even door zijn haar. "Ik.. ik had nooit weg moeten gaan..." zei hij zacht, meer voor zichzelf. Wat had hij gedaan?!
Maar Wystan wilde dit niet over hem laten gaan, hij was al egoïstisch genoeg geweest toen hij was vertrokken. Dus hielp hij Kaspar die dag met wat dingen in huis die de man nog niet zelf kon doen omdat het hem teveel uitputte, en praatte hij even met Boaz. Maar de man hield zich duidelijk aan de buitenkant groot, terwijl hij van binnen helemaal kapot was.
Die avond stond Wystan echter bij Tamira's kantoor op de stoep, aan het licht binnen te zien moest ze daar nog zijn. Hij klopte aan en stak aarzelend zijn hoofd om de deur. "Mag ik binnenkomen?" Of ging ze iets naar zijn hoofd gooien?
_____
Themis luisterde aandachtig en zuchtte. Toch moest ze even grinniken om hoe hij zichzelf begreep, ondanks hoe zwaar dit ook allemaal was. "Ooh was dat het? Ik dacht altijd dat je gewoon wilde zien hoe ver je kon gaan voordat Kaspar je er uit zou trappen." Maar haar glimlach verdween al snel weer toen ze zag dat Amiel bloedserieus was. Bij zijn advies over Nova knikte ze dan ook. "Ze is maar een paar jaar jonger dan ik," begon Themis. "Maar toch voelt ze als een dochter voor ons. Bij ons heeft ze altijd een huis, en de kleintjes ook." Nova zou het misschien proberen, maar ze zou Themis nooit weg kunnen duwen. "Ik kan me niet voorstellen hoe het is om een kind te verliezen Amiel, maar ik weet wel hoe het voelt om op het punt te staan de helft van jezelf kwijt te raken." Zo had het immers gevoeld toen Edmond zo op het randje had gebalanceerd. De band zou haar net zo hard hebben meegetrokken, die leegte in. "Maar ik weet niet zo goed wat ik ermee moet of wat ik erover kan zeggen. Al het advies voelt vals, alsof ik het meer zeg om mijn eigen gedachtes stil te krijgen dan om iemand echt te troosten. Het zijn lege woorden, voor een lege ruimte. Voor nu wil ik dit achter de rug krijgen, en dan hoop ik dat ik Nova ooit weer zal zien lachen en mijn man weer uit zichzelf rond zie rennen." Ze zuchtte. Wat moest ze met deze situatie aan? "Maar als het jullie even teveel wordt, dan kunnen Aran, Lisse, en Aneya altijd bij ons komen zodat Mel en jij even een momentje alleen hebben." Half glimlachend, met een warme, moederlijke houding, keek ze Amiel aan.
Maar Wystan wilde dit niet over hem laten gaan, hij was al egoïstisch genoeg geweest toen hij was vertrokken. Dus hielp hij Kaspar die dag met wat dingen in huis die de man nog niet zelf kon doen omdat het hem teveel uitputte, en praatte hij even met Boaz. Maar de man hield zich duidelijk aan de buitenkant groot, terwijl hij van binnen helemaal kapot was.
Die avond stond Wystan echter bij Tamira's kantoor op de stoep, aan het licht binnen te zien moest ze daar nog zijn. Hij klopte aan en stak aarzelend zijn hoofd om de deur. "Mag ik binnenkomen?" Of ging ze iets naar zijn hoofd gooien?
_____
Themis luisterde aandachtig en zuchtte. Toch moest ze even grinniken om hoe hij zichzelf begreep, ondanks hoe zwaar dit ook allemaal was. "Ooh was dat het? Ik dacht altijd dat je gewoon wilde zien hoe ver je kon gaan voordat Kaspar je er uit zou trappen." Maar haar glimlach verdween al snel weer toen ze zag dat Amiel bloedserieus was. Bij zijn advies over Nova knikte ze dan ook. "Ze is maar een paar jaar jonger dan ik," begon Themis. "Maar toch voelt ze als een dochter voor ons. Bij ons heeft ze altijd een huis, en de kleintjes ook." Nova zou het misschien proberen, maar ze zou Themis nooit weg kunnen duwen. "Ik kan me niet voorstellen hoe het is om een kind te verliezen Amiel, maar ik weet wel hoe het voelt om op het punt te staan de helft van jezelf kwijt te raken." Zo had het immers gevoeld toen Edmond zo op het randje had gebalanceerd. De band zou haar net zo hard hebben meegetrokken, die leegte in. "Maar ik weet niet zo goed wat ik ermee moet of wat ik erover kan zeggen. Al het advies voelt vals, alsof ik het meer zeg om mijn eigen gedachtes stil te krijgen dan om iemand echt te troosten. Het zijn lege woorden, voor een lege ruimte. Voor nu wil ik dit achter de rug krijgen, en dan hoop ik dat ik Nova ooit weer zal zien lachen en mijn man weer uit zichzelf rond zie rennen." Ze zuchtte. Wat moest ze met deze situatie aan? "Maar als het jullie even teveel wordt, dan kunnen Aran, Lisse, en Aneya altijd bij ons komen zodat Mel en jij even een momentje alleen hebben." Half glimlachend, met een warme, moederlijke houding, keek ze Amiel aan.
Re: Belevenissen van Destan en Aya
Kaspar vond het juist heerlijk dat de man langs was geweest. Hij had gek genoeg ook afleiding nodig af en toe. Maar hij zwaaide Wystan uit en droeg hem op om snel nog eens langs te komen. Daarna probeerde hij Boaz blij te krijgen met het idee van eten, maar ondertussen wist hij beter dan hopen op iets anders dan die lege blik. Al een paar keer had hij op het punt gestaan om tegen hem te zeggen dat het oké was als hij zo niet verder wilde. Maar het was helemaal niet oké. Hij had ook al een paar keer gedacht over of het mogelijk was om Boaz' genen om te bouwen naar een weerwolf. Misschien dat zijn benen dan zouden herstellen.
Tamira schonk zichzelf nog een wijntje in en keek eens naar de gigantische stapel met werk. Hij leek maar niet te slinken en ze voelde zich vermoeider dan ooit. Nog even en ze zou grijze haren krijgen, vermoedde ze. En met de kleur grijs gingen haar gedachten direct naar Wystan. Haar gezicht vertrok. Waarom had hij haar die vraag gesteld? Waarom had ze het gevoel dat dit allemaal haar schuld was? Waarom had ze hem niet aangesproken in Schotland, terwijl ze er toch echt een paar dagen was geweest?
Alsof het lot met haar aan het spelen was, kwam nou net deze man door haar deur naar binnen. Nou ja, bleef op de drempel staan. Vermoeid keek ze op en had even geen kracht om haar masker weer op te zetten, het masker dat ze die middag tegen hem had gebruikt. "Ik ben niet op mijn best, Wys," waarschuwde ze alvast, maar stond op om nog een glas te pakken en schonk voor hem ook wijn in. Daarna zocht ze naar een plek om alle papieren neer te leggen zodat de enige andere stoel in haar kantoortje ook vrij was.
_____
Onbewust moest Amiel toch even lachen. "Dat ook, maar de man was blijkbaar koppiger dan gedacht." Hij had heel veel uitbranders gehad van Kaspar, maar de man had hem nooit weggestuurd. Enkel met voer voor zijn brein waardoor hij ervoor zorgde dat Amiel wilde blijven om dit uit te vogelen. En zo was het gekomen dat hij zich had toegestaan om zich weer thuis te voelen ergens. Al was hij nog steeds hopeloos met relaties.
"Er zijn ook geen woorden, Themis. Dat is helemaal oké." Amiel haalde licht een schouder op. "Ik waardeer het dat je er bent. Dat is genoeg."
Tamira schonk zichzelf nog een wijntje in en keek eens naar de gigantische stapel met werk. Hij leek maar niet te slinken en ze voelde zich vermoeider dan ooit. Nog even en ze zou grijze haren krijgen, vermoedde ze. En met de kleur grijs gingen haar gedachten direct naar Wystan. Haar gezicht vertrok. Waarom had hij haar die vraag gesteld? Waarom had ze het gevoel dat dit allemaal haar schuld was? Waarom had ze hem niet aangesproken in Schotland, terwijl ze er toch echt een paar dagen was geweest?
Alsof het lot met haar aan het spelen was, kwam nou net deze man door haar deur naar binnen. Nou ja, bleef op de drempel staan. Vermoeid keek ze op en had even geen kracht om haar masker weer op te zetten, het masker dat ze die middag tegen hem had gebruikt. "Ik ben niet op mijn best, Wys," waarschuwde ze alvast, maar stond op om nog een glas te pakken en schonk voor hem ook wijn in. Daarna zocht ze naar een plek om alle papieren neer te leggen zodat de enige andere stoel in haar kantoortje ook vrij was.
_____
Onbewust moest Amiel toch even lachen. "Dat ook, maar de man was blijkbaar koppiger dan gedacht." Hij had heel veel uitbranders gehad van Kaspar, maar de man had hem nooit weggestuurd. Enkel met voer voor zijn brein waardoor hij ervoor zorgde dat Amiel wilde blijven om dit uit te vogelen. En zo was het gekomen dat hij zich had toegestaan om zich weer thuis te voelen ergens. Al was hij nog steeds hopeloos met relaties.
"Er zijn ook geen woorden, Themis. Dat is helemaal oké." Amiel haalde licht een schouder op. "Ik waardeer het dat je er bent. Dat is genoeg."
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die
Re: Belevenissen van Destan en Aya
Zoals altijd probeerde Boaz te helpen, met koken, met tafel dekken, met alles. Maar hij was nog onhandig met zijn rolstoel, en het ontbrak hem nog aan de kracht om het ding lang te kunnen besturen. Hij wilde gewoon verder, maar met elke beweging werd hij ermee geconfronteerd hoeveel hij niet meer kon. Sinds hij hier was, was hij al twee keer uit de rolstoel gevallen omdat hij uit automatisme op had willen staan, maar zijn benen niet mee hadden gedaan terwijl hij zichzelf al omhoog duwde.
Zo kwam er een avond dat hij snikkend in de stoel zat. Hoe kon hij zo verder? Hoe kon hij het Kaspar aandoen om hem elke keer weer zo te zien? Boaz wist niet hoe hij verder moest op deze manier. Dus toen Kaspar de kamer binnenkwam keek hij zijn geliefde met natte wangen aan. "Ik weet het niet meer Kas," zei hij, met schorre stem, maar voor het eerst helemaal eerlijk over de situatie. "Ik weet nauwelijks meer of ik nog wel mezelf ben." Hij kon immers niets meer van zijn oude hobby's of dagelijkse taken oppakken.
________
Wystan kwam binnen en ging tegenover haar zitten, hij raakte het glas niet aan. "Dat is niet erg lieverd, ik hou van je hoe je humeur ook is," zei hij zacht, waarna het even stil bleef. Wystan was duidelijk op zoek naar de juiste woorden. "Ik.. ik hoorde van Kaspar dat je in Schotland bent geweest." Vragend keek hij haar aan, bijna zeker dat ze het zou ontkennen, dat Kas het mis had gehad. Maar toch twijfelde hij. Was het waar?
_____
Themis moest even glimlachen en staarde weer naar het vuur. "Waar kijk je het meest naar uit? Als alles weer normaal is?" Als iedereen weer was hersteld, als het leven weer normaal was, als zij beiden thuis waren bij hun gezin zonder moorddadige gedachtes en wraakgevoelens.
Zo kwam er een avond dat hij snikkend in de stoel zat. Hoe kon hij zo verder? Hoe kon hij het Kaspar aandoen om hem elke keer weer zo te zien? Boaz wist niet hoe hij verder moest op deze manier. Dus toen Kaspar de kamer binnenkwam keek hij zijn geliefde met natte wangen aan. "Ik weet het niet meer Kas," zei hij, met schorre stem, maar voor het eerst helemaal eerlijk over de situatie. "Ik weet nauwelijks meer of ik nog wel mezelf ben." Hij kon immers niets meer van zijn oude hobby's of dagelijkse taken oppakken.
________
Wystan kwam binnen en ging tegenover haar zitten, hij raakte het glas niet aan. "Dat is niet erg lieverd, ik hou van je hoe je humeur ook is," zei hij zacht, waarna het even stil bleef. Wystan was duidelijk op zoek naar de juiste woorden. "Ik.. ik hoorde van Kaspar dat je in Schotland bent geweest." Vragend keek hij haar aan, bijna zeker dat ze het zou ontkennen, dat Kas het mis had gehad. Maar toch twijfelde hij. Was het waar?
_____
Themis moest even glimlachen en staarde weer naar het vuur. "Waar kijk je het meest naar uit? Als alles weer normaal is?" Als iedereen weer was hersteld, als het leven weer normaal was, als zij beiden thuis waren bij hun gezin zonder moorddadige gedachtes en wraakgevoelens.
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 119 gasten