Belevenissen van Destan en Aya

[Ravief]

Stilletjes keek ze haar broer aan. Hun moeder had duidelijk gehuild en het feit dat ze nu bijna weer begon en hen zo stevig knuffelde, vertelden haar genoeg. Het was goed mis. Toch bleef ze lang zo staan, met de arm van Aran en de arm van haar moeder om zich heen. Het was echter voor het eerst dat het haar niet geruststelde en dat papa er niet was, samen met de kleintjes deed haar half panikeren.
"Oké," reageerde ze kleintjes. "Ehm.. ik eh, trek even wat aan." Want ja, ze stond in haar nachthemd en dat was niet zo handig. Voorzichtig maakte ze zich los, liep snel naar haar kamer en schoot in een broek en tuniek. Bh kon wel wachten. Al hupsend trok ze sokken en schoenen aan, terwijl haar hoofd op hol ging. Wat was er aan de hand? Waar was pap? Was hij.. was hij ernstig ziek soms? Het kwam niet in haar op dat het ernstiger kon zijn dan dat en nog geen vijf minuten later was ze weer in de woonkamer, klaar voor vertrek. Gezien ze niet samen waren gekomen, maar haar ouders hen wel samen wilden spreken, vermoedde Lisse dat ze niet hier bleven.

Gezien ze een momentje met z'n tweeën hadden, had Amiel Aneya meegenomen naar het kamertje. Zo goed als hij kon had hij haar uitgelegd dat de ziekte teveel was geworden voor Maëlys en dat ze nu in de hemel aan het vliegen was. Hoe kon je uitleggen aan een zevenjarige dat haar zusje was overleden?
Aneya had zittend op zijn knie geluisterd en stond nu bij haar bed. Maë reageerde inderdaad niet meer op haar en het voelde alsof er iets stuk was. Ze begreep het niet helemaal, maar ze ging helemaal nergens heen. Ze wilde hier blijven, hoewel ze op den duur wel weer bij papa op schoot klom omdat ze het wel een beetje eng vond dat ze zo stil en koud was.

[Maanwezen]

Ook Arandur moest zich even wat fatsoeneren, maar was behoorlijk snel om te vertrekken. Hij had een bezorgde blik gewisseld met Lisse en ook door zijn hoofd schoten allemaal gedachten heen, al zag hij wel aan zijn moeder dat die nu op geen vragen zou antwoorden, dus deed hij er het zwijgen toe.

Melenwyn wachtte in de woonkamer en ondanks de nabijheid van haar kinderen, besloop de eenzaamheid haar. Even dwaalde haar blik door hun woonkamer, die bulkte van levendigheid en er nog steeds uitzag alsof iedereen zo kon thuiskomen en zich met zijn of haar favoriete bezigheid zou plezieren. De talrijke tekeningen deden wederom tranen opwellen, dus wendde ze haar gezicht af en ging aan de voordeur staan wachten. Meer kon ze niet doen... Oh bij de goden, waarom?! Melenwyn wou zich weer neerwerpen en schreien, maar balde haar handen tot vuisten. Ditmaal hielp de pijn haar om zichzelf samen te houden en toen haar kinderen terugkwamen knikte ze hen toe. Tot een glimlach wist ze zichzelf niet te dwingen, maar in stilte nam ze hen mee naar haar oude kamer. Ze kon zich niet herinneren dat er ooit een moment was geweest waarop ze allen stil waren geweest en er niemand aan het kwetteren was. Zacht klopte Melenwyn op de deur vooraleer ze binnen stapte.

[Ravief]

Amiel kwam direct overeind. Hij liet Aneya niet gaan, dus die droeg hij nu op de heup en hij sloeg zijn andere arm om Melenwyn heen. Waarschijnlijk zag hij er net zo slecht uit als zijn vrouw, want zijn oudste kroost keek hem aan alsof ze een spook zagen. Door zijn lange gestalte versperde hij hen het zicht van de rest van de kamer, want misschien moesten ze eerst even praten en een waarschuwing krijgen, voordat ze hun zusje te zien zouden krijgen.

Geschokt staarde ze naar haar vader. Natuurlijk wist ze wel hoe dingen met leeftijd zaten, maar voor het eerst leek hij echt heel oud. Oud en moe en... anders. Hij was altijd sterk en vrolijk en vol energie en altijd bereid om te luisteren en wat dan ook. Deze man had dat niet. Even vroeg Lisse zich af waar haar vader dan wel was, maar ze wist heus wel dat dit papa was. Vervolgens keek ze naar Aneya en daarna weer naar haar ouders. Wacht eens... "Waar is Maëlys?"

Hij slikte moeizaam. Hoe moest hij dit zeggen? "Aran, Lisse.." Amiel stokte, net zo goed als even geleden Melenwyn niet had geweten wat ze had moeten zeggen. Anders dan zij hield hij zijn verdriet niet verborgen voor hen, al wendde hij wel even zijn gezicht af. "De.. de ziekte is.. is veel erger dan gedacht en we hebben nog steeds geen medicijn."
"Pap.. wat.. waar is..?"
Zijn lippen trilden, voordat hij moed had om hen de waarheid te zeggen. "Maëlys.. Maëlys is vandaag overleden." Er zat geen kracht meer in zijn stem en een traan rolde over zijn wang terwijl hij hen aankeek.

[Maanwezen]

Er viel een stukje van de last van Melenwyns schouders zodra ze Amiels arm om zich heen voelde. De kilte die tussen hen in had gehangen die dag had geen van beiden deugd gedaan. Maar hoewel haar lichaam zich automatisch naar het zijne vormde, hing er een schaduw van verdriet over haar gezicht en kreeg ze alsnog geen woord over haar lippen. Amiels woorden bereikten haar oren dan wel, maar ze bleef stil en ze moest zich dwingen om de gezichten van haar kinderen aan te kijken, hun reactie op te nemen. Het liefst wou ze zelf onder de dekens wegkruipen en verder huilen. Melenwyn merkte nu al hoe ze in zichzelf wegkeerde, zich met haar verdriet afzonderde. Vanbinnen was haar gezicht verwrongen van verdriet en huilde ze tranen met tuiten.

Arandur had zijn moeder bedremmeld gevolgd en keek zijn vader nu met grote ogen aan, waar het ongeloof in geschreven stond. Een ander zou het misschien als teken van zwakte zien, maar onderweg had hij de hand van zijn zus gegrepen en die liet hij nu dan ook niet los. Als iemand het hem vroeg zou hij zeggen dat het een steun was voor haar, maar als hij eerlijk was moest hij toegeven dat hij de geruststelling even hard nodig had. Eigenlijk had hij maar een heel klein hartje.
En nu... Maëlys? Hun zusje, was niet meer?! Nee toch! Dit was een zieke grap, wederom. Dat kon niet anders. Arandur slikte, maar zag de traan, als een rivier van verzilverd glas, over zijn vaders wang glijden."H-hoe? Wat is er gebeurd? Waar is ze?" Zijn stem was nauwelijks een fluistering te noemen. Meteen voelden zijn vragen stom aan. Wat er was gebeurd? Ze was ziek geweest, toch? Waar twijfelde hij dan nog aan.

[Ravief]

Lisse kneep in de hand van haar broer en kneep harder toen hun vader het nieuws bracht. Even wisselde ze een blik met mam en toen weer naar Aran en toen weer naar papa. Waren ze dan hier om.. voor een begrafenis? Lisse zei niets en voelde zich ongemakkelijk met haar vrolijk gekleurde shirt aan. Al was het een truitje wat Maëlys heel mooi had gevonden.

Langzaam maakte Amiel zich los van Melenwyn en overhandigde haar Aneya. Het meisje had een lichte koorts en was hangerig, vooral ook omdat ze het allemaal niet goed begreep, maar ze wel heel gevoelig was voor sfeer en emoties.
Amiel sloeg een arm om Arandur heen en daarna de ander om Lisse. Hij troonde hen mee de kamer in, waar je eigenlijk niet om het bed heen kon. "We weten het niet goed, Aran. Het ging juist de goede kant op. We hadden iets waarvan iedereen opknapte en waarvan we dachten dat het ons tijd zou geven. Vanochtend.. ze werd niet wakker." En dat was het dan. Het was buiten hen om gegaan.

Onbewust drukte Lisse zich tegen haar vader aan toen ze haar zusje zag liggen en hapte ze even naar adem. Maar omdat ze er niet bij kon dat Maë er niet meer was, maakte ze zich bibberig van het groepje los en zakte op haar knieën bij het bed neer. Ze vond het een beetje eng omdat het duidelijk wel haar zusje was, maar tegelijk ook echt niet meer. Trillerig stak ze haar hand naar haar uit en hield kort haar handje vast en streek een lok haar goed. Ontdaan en oppervlakkig ademend, kwam ze weer overeind en liep ze kamer uit. Ze kon het niet zien. Lisse begreep het niet en wist niet goed wat ze nu allemaal voelde.
Amiel legde een hand op Aran's schouder en veegde met zijn vrije hand zijn gezicht droog. Al zou het vast niet lang duren voor er nieuwe tranen kwamen.

[Maanwezen]

Melenwyn bleef buiten de kamer staan, maakte lichte sussende geluiden en wiegde Aneya wat heen en weer, alsof ze vele jaren jonger was dan haar werkelijke leeftijd. Van op een afstandje zag ze dus hoe Amiel en de kinderen Maëlys aanschouwden, maar ze vroeg zich af of ze zelf wel binnen durfde gaan, wou ze wel gaan kijken? Eigenlijk had ze haar dochtertje niet meer gezien sinds ze die ochtend wakker geworden was en haar roerloos in haar armen had gevonden.

Hoewel Arandur zich gewillig liet meevoeren, keek hij verschrikt naar het bed. Zijn vaders woorden gonsden na in zijn oren. Het ging de goede kant op. Ze werd niet wakker. Wat kon er gebeurd zijn? Arandurs ratio kon er niet bij, het leek alsof zijn geest meteen naar een logische verklaring zocht, een antwoord wou op de vragen. Dus bleef hij naast zijn vader staan en staarde naar zijn zusje, klemde zijn rechterhand tot een vuist en ontspande het weer, slikte diep waarbij zijn adamsappel op en neer bewoog, vond even niets om te zeggen. "W-wat gebeurt er nu?" zei hij uiteindelijk. Zouden ze wachten? Hielden ze een wake?

Toen Lisse de kamer weer uitliep, nam Melenwyn haar in een ietwat onhandige knuffel, met Aneya zo tussen hen in. Ze wist niet wat te zeggen, de enige troost die ze kon bieden was een warme omhelzing. Er was geen troostende boodschap, er was geen beteren meer aan.

[Ravief]

Ja en wat nu? Dat was een goede vraag van Aran. Amiel kneep even in zijn schouder. "We.. we gaan haar zo begraven. Als je wilt kun je nog even afscheid nemen en.. misschien is er iets wat je nog wilt zeggen?" vragend keek hij zijn zoon aan. Hij vond het niet zo'n goed idee om hem nu alleen te laten. Zeker niet nu het voor eerst sinds weken was dat ze elkaar zagen en dan dit.

Lisse wurmde zich los van de knuffel. Het laatste wat ze nu wilde was stilstaan en knuffelen. Maëlys was... ze kon die gedachte niet eens afmaken. Ze beende heen en weer en sloeg met haar hand tegen de muur. Au! Ze wapperde met haar hand, wat niet veel hielp. Vervolgens liep ze weer terug, om dit keer zelf haar zusje en moeder te knuffelen, maar daarna deed ze aarzelend de deur weer open. Ze ging zitten bij het bed en kreeg tranen in haar ogen, maar sloot die om ze te verdringen, al ging dat niet. "Maë..." jammerde ze zachtjes en zocht wat verloren de blik van haar vader en broertje.
Amiel knikte haar even toe en liet Aran los op een paar stappen richting de deur te zetten. "Mel? Wil je... wil je nog even alleen met haar?"

Zodra iedereen er min of meer klaar voor was en iedereen een momentje met Maëlys had gehad, wond Amiel haar voorzichtig in doeken, zodat ze helemaal bedekt was. Hij nam haar in zijn armen en droeg haar. De rest van het gezin kwam achter hem aan.
Buiten ging hij hen voor naar het graf was hij had gedolven op de begraafplaats van Eldon. Daar legde hij haar op een relatief simpele plank, waar touwen aan vast zaten. Met andere doeken bond hij haar vast op de plank en overlegde even of de rest ook een touw wilde nemen om haar te laten zakken. Lisse pakte er direct eentje, al huilde ze nu stil en wist ze helemaal niet of ze dit wel wilde.
Na het laten zakken, nam Amiel een hand aarde en zuchtte. "Te vroeg van ons heengegaan, maar nu eeuwig zingend en dansend en vliegend, geven we Maëlys terug aan de aarde." De laatste keer dat hij die Elfse woorden had gesproken (de formule was vrij standaard voor waar hij weg kwam, al was de invulling van wat ze deden altijd anders) was bij het begraven van zijn broers. Met heel veel moeite wist hij zijn hand te draaien en het zand op de lakens die haar omhulden te gooien. "Tot ziens, dapper meisje van me. Ik zal je altijd blijven missen."

[Maanwezen]

Even voelde Melenwyn zich bijna afgewezen door haar dochter, al besefte ze dat ieder een eigen manier had om met verdriet om te gaan, en dus verwelkomde ze Lisse des te meer terug in haar armen. Ze hield haar armen stevig om haar heen geslagen tot Lisse terug de kamer in ging. Nog steeds schroomde ze om de kamer binnen te gaan, maar toen Amiel naar buiten kwam, voelde ze dat het niet anders meer ging, dat het haar laatste kans was. Kon ze.. Kon ze Maëlys gewoon zo laten gaan? Kon ze blijven ontkennen en de kamer niet in gaan? Ondanks haar twijfels knikte ze ja bij zijn vraag en overhandigde hem Aneya, die inmiddels behoorlijk begon door te wegen. Ze moest zichzelf dwingen om de kamer weer binnen te stappen, om voet voor voet te verzetten, al had ze die nu voor zichzelf. In eerste instantie hield ze haar blik op de grond gericht en liet ze de deur op een kier staan. Ze was zich er niet helemaal bewust van of Amiel de deur achter haar sloot of niet. Wou ze het bed wel zien? Wou ze wel geconfronteerd worden met de realiteit? Oh, Maëlys... verzuchtte ze. Haar oude kamer voelde ineens vreemd en totaal niet vertrouwd aan, niet nu het dienst deed als een ruimte waar ze nooit meer gebruik van zou willen maken, niet nu haar kleintje hier opgebaard lag. Uiteindelijk vonden haar ogen een weg naar het bed en Melenwyn ging langzaamaan ook op de rand neer zitten, de matras zakte enigszins in. De manier waarop Maëlys lag, leek het bijna alsof ze lag te slapen. Vaag merkte ze de bloemen op in haar lokken en Melenwyn streek zacht, teder, door haar krullen heen. Nova had haar best gedaan. Bijna kon ze zich voorstellen dat er een blos was op Maëlys' wangen en dat ze zo meteen lachend zou wakker worden, zeggen dat het kriebelde en dat ze moest stoppen, dat haar haren al genoeg in de war zaten.
Haar hart woog ongelofelijk zwaar in haar borstkas, alsof het haar neer zou sleuren, de dieperik in. Melenwyn verwachtte tranen, haar ogen brandden nog, maar er rolde geen enkele traan over haar wang. Was ze dan zo'n vreselijke moeder, dat ze niet eens kon huilen bij de aanblik van haar.. van haar.. Melenwyn haalde diep, hortend, adem en beet hard op haar onderlip, tot het pijn deed. Alsnog waren er geen waterlanders te bespeuren. "Oh mijn lieve mooie slimme meid," zei ze zacht en boog voorover om een kus op haar voorhoofd te drukken. Even legde ze zich neer, drukte haar gezicht tegen Maëlys' veel te kleine borstkas aan. Hoe kon dit? Waarom? Oh, bij de goden waarom toch? Haar vingers streken zacht over Maëlys' vleugeltjes, die zo gevoelloos waren geworden de laatste tijd. Nooit zouden ze nog de geneugten kennen van samen door de lucht te dwarrelen, noch zou ze de kans krijgen om haar kleintje nieuwe technieken aan te leren. Haar vingers gingen naar de schouders, die nooit meer zware lasten zouden moeten dragen, naar de lippen die niet meer zouden lachen en.. Abrupt kwam Melenwyn overeind. Nee, ze moest zich niet latenn wegzakken in deze negativiteit.
Vluchtig streek ze met een hand langs haar droge ogen en legde uiteindelijk Maëlys' favoriete teddybeer in haar armen. Die wou ze met haar begraven. Uiteindelijk liep ze de kamer terug uit en knikte Amiel toe ten teken dat ze klaar was, of tenminste zo klaar als iemand ooit kon zijn om zijn of haar eigen kind te begraven.

De weg naar de begraafplaats maakte ze maar half bewust mee. Als iemand haar achteraf zou gevraagd hebben hoe het was geweest, zou ze er niets over kunnen zeggen. Haar blik bleef gefixeerd op Amiels rug en ze hield Aneya's handje in de hare. Er werd niet veel gezegd, Melenwyn had simpelweg geen woorden. Toen ze de plank lieten zakken verbaasde ze zich wederom over het gewicht, dat gedeeld door vier al helemaal niets voorstelde. Amiels woorden drongen vaag tot haar door. Dat figuurtje, hoe kon dat Maëlys zijn? Hoe kon het hun dochter zijn dat zo omhuld was dat ze onherkenbaar was? Het kon gewoon niet. Melenwyn boog om wat aarde te nemen, maar zakte daarbij op haar knieën, niet in staat om nog langer overeind te blijven. Ze boorde haar vingers in de grond,die koel en wakkig aanvoelde. Aangezien ze zo dicht bij de put zat, moest ze niet veel moeite doen om de aarde naar beneden te gooien. "Muirn Betha Oboene, Kahmi Toboe," zei ze zacht, de langverwachte tranen in haar ogen. Ik zal je niet vergeten, vlieg met de goden.

[Ravief]

Stilletjes keek Lisse toe. Ze begreep de gewoonten niet, maar bleef dicht bij haar vader staan en hoopte maar dat het allemaal een boze droom was. Moest ze ook aarde gooien? Wat zeggen? Haar keel was dichtgeknepen en bewegen lukte even helemaal niet meer. Dus bleef ze staan waar ze stond en nam niet de moeite om haar natte wangen droog te vegen.

Amiel sloeg een arm om zijn oudste dochter heen en trok haar kort tegen zich aan. Maar hij liet haar ook weer los en knielde naast Mel. Hij nam haar in zijn armen en leunde direct een beetje weg van het graf. Zwijgend hield hij haar een hele poos vast en streek over haar haren. Al was er niets wat hen echt troost kon bieden op dit moment. "Mel? Ga maar naar binnen met de kinderen.. ik doe dit wel." Het dichtgooien van het graf was iets permanents en Amiel wist niet of Melenwyn daarbij moest zijn. Bovendien vond hij dat iemand bij de kinderen moest blijven, al bleef het besmettingsgevaar. Maar hij zou zo terug moeten naar de ziekenboeg. Amiel wist niet of hij dat voor elkaar zou krijgen, maar misschien kwam iemand hem wel halen als hij te lang weg bleef.

Zodra haar vader haar losliet, ging Lisse naar Aneya en Aran. Ze nam haar zusje op de arm en leunde een klein beetje tegen haar broer aan. Wat nu? Wat konden ze verder nog doen? Met haar blik gericht op haar ouders, besefte Lisse voor het eerst ten volle dat haar ouders ook niet alles wisten. Dat niet overal een antwoord op was. Dat het leven niet altijd goed was en het niet altijd weer goed kwam.

[varden]

Toen Amiel maar weg bleef, was het opnieuw Themis die hem ging zoeken. Dit keer was ze in ieder geval iets minder bot dan eerder. Op een afstand bleef ze kijken naar de man die het graf van zijn dochter dichtgooide en pas toen dat enige tijd klaar was, stapte ze op hem af en legde een hand op zijn schouder. "Het spijt me zo Amiel", zei ze enkel zacht. Even deed ze nog niets, gaf de man een momentje stilte, maar toen leidde ze hem met enorme spijt in haar hart, terug naar de ziekenboeg. Ze hadden hem nodig. Meer mensen begonnen in rap tempo een terugval te krijgen en ook Themis' eigen huid zag inmiddels grauw, en haar ogen dof doordat ze enkel toe kon kijken terwijl ze voelde hoe het slechter en slechter ging met Edmond en de roedel. Emil was inmiddels al twee keer door het lint gegaan als het leek dat Von niet meer wakker werd, het korte moment waarop de vrouw haar hart was gestopt had ook de grote wolf duidelijk geen goed gedaan.

Aelia stond Lisse op te wachten in de deuropening van Eldon. De meisjes waren even oud en hadden als klasgenootjes altijd wel contact met elkaar gehad. Toch waren ze nooit enorm dikke vriendinnen geweest, maar nu had Aelia het gevoel dat ze Lisse moest ondersteunen. Ze wist niet hoe het was om een broertje of zusje te verliezen, maar ze had Nova's pijn bij het verlies van Zephan heus wel gevoeld en ze zag wat het overlijden van Sam met haar deed, of de ziekte van haar vader met haar moeder (en zichzelf). Terwijl het gezin naar binnen liep, zonder Amiel nog, legde ze zacht een hand op Lisse's schouder zoals Themis op datzelfde moment bij Amiel deed. Aelia zei niets, liep enkel met hen mee, en ze was ook niet zo stom om te vragen hoe het met Lisse of de rest ging. Ze besefte heus wel dat dat natuurlijk niet zo was, ze voelden zich waarschijnlijk rampzalig en dat was heel logisch.