Belevenissen van Destan en Aya

[Ravief]

Maar hij glimlachte juist. "Dat klinkt gezellig. En de kinderen zullen er geen bezwaar tegen hebben." Aran en Lisse konden het goed vinden met de Armell's en Aneya vond Rissa het liefste wat er was, dus dat zat wel snor.
Maar daarna begon Amiel over wat anders. Over zomervakantie, examens, wat hun kinderen zouden gaan doen en hoe gek het zou zijn als ze uit huis zouden gaan. Tegelijk was het fijn dat ze volwassen werden.
________

Nova werkte zich omhoog op 1 arm en keek haar lief ietwat verbaasd aan. "Serieus? Denk je... dat dat kan?" Was het veilig? Ze was nog nooit naar buiten gegaan op een volle maan. Maar ze had gezien hoe Aya was op momenten dat ze niet naar buiten kon met volle maan en dat was genoeg waarschuwing geweest voor haar. Ze was heel wat weerbaarder dan ze ooit voor mogelijk had gehouden, maar dat was geestelijk. Ze was ook 'maar' een Nimf. Tegen brute kracht was Nova niet bestand.
"Ik bedoel.. als je denkt dat dat veilig is.." Tenslotte waren ze alsnog wolven en met volle maan hadden ze weinig controle over hun menselijke kant.
________

Hij trok zijn geliefde nog wat dichter tegen zich aan. "Ik houd van je Boaz. Al doen we vandaag niks, behalve gewoon samen zijn en eten en drinken, dan ben ik een gelukkig man." Hij drukte zijn neus tegen diens hals en snoof zijn geur op. Het maakte hem rustig en het liet hem weten dat Boaz er nog steeds was. Soms had hij die fysieke geruststelling nodig. Het was maanden geleden dat zijn lief in een rolstoel was beland, maar soms had Kaspar het idee dat er alleen een huls zat waar hij tegen sprak. Hij hoopte maar dat die momenten steeds minder zouden worden -zoals ook al gebeurde- en dat ze hun relatie verder konden zetten. "Je bent niets verplicht, oké? Maar ik wil graag met je samen zijn zonder anderen de bij en de wolf wil stiekem kriebels.." Kaspar pruilde en glimlachte daarna plagend, maar voorzichtig.

[varden]

Zomervakantie... Het gezin Armell zou dit jaar niet weggaan, hoewel Themis' ouders hadden aangeboden dat Aelia ook wel in haar eentje naar Italië kon komen als het meisje dat graag wilde. En ze wilden graag hun nieuwe kleindochter ontmoeten. Het was echter Themis die de reis dit keer niet zag zitten. De zwangerschap had veel van haar gevraagd, en de tijd ervoor ook. Ze wilde de komende zomermaanden besteden aan haar thuis, haar familie, en hopelijk kon ze Destan overhalen om volgend schooljaar weer wat nieuwe plantensoorten in te slaan. Wystan had haar lekker gemaakt met een paar plaatjes van tropische planten die ze nog niet eerder in haar handen had gehad. Maar ja, de Gargoyle was dan ook al een offensief aan het voorbereiden om toestemming te krijgen voor een nieuwe hellehond... En zo kwam het gesprek uiteraard ook weer een beetje op werk. Themis was niet het type om te roddelen, maar soms kon ze het met Amiel niet laten. "Begrijp me niet verkeerd, ik ben dol op Wystan," zei ze dan ook. "Maar als ik Mano hoor over die steendraak ben ik toch erg blij dat we wat verder weg wonen." Het gebeurde niet vaak, maar soms hadden de wachters hun handen nog wel vol aan de beesten van de Magische Wezens-docent.
________

Collin keek glimlachend naar Nova op en streek een lok achter haar oren. "Ik laat je niets overkomen αγάπη μου*," zei hij met warme stem. Hij sprak weinig Grieks meer sinds hij op Eldon was, maar soms kwam het nog wel eens naar boven. "Mijn wolf zal waarschijnlijk de hele avond iedereen bij je weg houden om te zorgen dat je niets overkomt. Hoewel hij graag een discussie met je aangaat over het nut van het opjagen van eekhoorns." Dat zou Aya waarschijnlijk bevestigen. Eekhoorns moesten hun plaats leren kennen! Aya had Nova jarenlang proberen over te halen om eens mee te gaan, maar na twee avonden met de maan die ze in het kasteel had moeten doorbrengen had ze besloten het toch maar te laten. Het was gevaarlijk, of tenminste: dat kon het zijn. Het was echter anders voor Collin, hij was wel instinctmatig en dierlijk op de avond, maar hij beet Nova alsof ze een wolf was.


*mijn lief
________

Het was wat vreemd, maar juist dat gepruil en het woord "kriebels" kreeg het meeste reactie uit de man. Zowaar klonk Boaz' lach door de kamer, waarna hij zacht grijnzend naar Kaspar keek en zijn handen door diens haar liet gaan. Hij wist als geen ander hoe dol wolven daarop waren, ook in hun menselijke vorm. "Wat is er haarbal? Krijg je niet genoeg aandacht?" Waarna hij zacht een kus op Kaspar's lippen drukte. "Het klinkt heerlijk mijn lief. Ik weet dat ik het je lastig genoeg maak af en toe, maar vergeet alsjeblieft nooit hoeveel ik van je houd oké?" Met een warme, liefdevolle blik keek hij naar zijn partner. Hoewel die de sfeer juist wat lichter had willen maken wilde Boaz dit toch nog even van zijn hart krijgen. Hij moest dit zeggen, hij sprak het immers al veel te weinig uit. "En hoeveel jij en je wolf voor me betekenen. Ik zou niet weten wat ik zonder jullie zou moeten Kas." Ze hadden geen makkelijke start gehad, maar Boaz zou het niet anders doen als hij het over kon doen. Hoewel hij graag zijn benen terug zou krijgen wist hij ook dat hij beter zonder het vermogen te lopen kon leven, dan zonder Kaspar.

[Ravief]

Waarschijnlijk kwamen planten er sneller door dan dieren, maar dit was een onderwerp wat ze al eerder bij de kop hadden gehad. Amiel ging iets langer mee dan de Duivelin en had al heel wat voorbij zien komen en had ook al heel wat gemopper van Kaspar gehoord. Hoe die twee ooit beste vrienden waren geworden, was een verhaal wat hij graag eens wilde horen.
De Nachtelf lachte en op zo'n moment zou je nooit kunnen indenken dat hij eens de schrik van de school was geweest. Dat hij dat voor sommige studenten nog altijd was, ontkende hij ten volle. Al moest hij er altijd wel om gniffelen. "Oh en dan heb je nog mazzel met de steendraak. Hij heeft ooit eens een wezen gehad en dat was immuun voor magie.. en beresterk.. We hebben er met de complete wacht vier dagen over gedaan om hem terug in een kooi te krijgen. Dat was volgens mij ook de eerste keer dat Kaspar doorkreeg dat er toezicht moest komen op welke dieren naar binnen mogen en welke beter in hun eigen land en habitat kunnen blijven."
______

Mocht het mogelijk zijn, dan keek Nova nóg verliefder naar haar.. vriend? Man? Geliefde? Partner? Ze wist even niet de juiste naam ervoor, maar wat ze wel wist, was dat ze het heerlijk vond als hij Grieks sprak tegen haar. Ze sprak zelf een redelijk mondje en wilde het eens met hem ophalen, want zo vaak gebruikte ze het nou ook weer niet.
"Goed. Maar, eerst moet je het bij Von voorleggen. Zij is de alfa tenslotte." en het kon geen kwaad om dit soort dingen aan te dragen, ook al had Von hem al zo goed als volledig geaccepteerd. Sommige dingen hielpen gewoon een handje mee om deel te worden van de roedel.
______

"Ik denk niet dat er iets bestaat als 'genoeg aandacht' bij mijn wolf," grinnikte Kaspar en kuste hem zacht terug. De wolf had Boaz natuurlijk al wel een paar keer gezien in rolstoel en het beest vond het maar vreemd, maar wilde zoals altijd gewoon heel veel aandacht en met de man spelen.
"Je bent niet lastig. Echt niet. Je hebt genoeg meegemaakt en toen ik je een baan gaf zolang geleden, wilde ik je voor de rest van je leven voor wat dan ook bewaren. Ik weet dat Charles hieraan schuldig is en hij niet meer leeft, goddank want als ik hem ooit was tegengekomen.. Maar ik had je hiervoor willen sparen en.. Nou ja. Welk humeur je ook hebt, het mag er zijn. Het is niet lastig en je hoeft je er nooit voor in te houden of voor te schamen." Waarna hij hem nog eens kuste. "Je hoeft nooit zonder mij."

Daarna ging hij douchen en met Collin regelen dat hij de lessen overnam. Om vervolgens te gaan plannen hoe hun dag eruit zou zien en Nova hielp hem met een enorme mand tot de rand toe te vullen met lekkers (en vooruit twee kleden om op te liggen). Toen Boaz ook zo ver was, gingen de twee erop uit. Kaspar had paden gekozen die begaanbaar waren voor Boaz, maar uiteindelijk weken ze er vanaf en moest hij hem een stukje duwen.
Een 'geheime', kleine open plek in het bos was de bestemming die hij had bedacht. Gezien het zijn territorium was, zouden ze niet gestoord worden en dat was goed, want Kaspar hoopte zijn geliefde te verleiden tot een beetje aanrommelen.

[varden]

"Immuun voor magie? Hoe heeft hij dat ooit verkocht aan Kaspar..." Hoe Wystan soms toestemming kreeg voor zijn fratsen was de Duivelin een raadsel, en de Gargoyle merkte inmiddels ook wel dat hij aan Destan een stevigere kluif had om die te overtuigen. De man was dan wel de geadopteerde zoon van Kaspar, hij was niet de beste vriend van de Gargoyle (ook al hadden ze een prima relatie, hij was enkel collegiaal) en dus kon de Gargoyle wat minder zijn "charmes" in de strijd gooien.
"En mazzel met de steendraak, zeg je dat tegen mijn man en zwager als ze dat beest weer eens tegenkomen bij volle maan?" Wystan vergat nog wel eens het dier op te sluiten als de wolven op pad gingen, hoewel het tot nu toe altijd goed leek te gaan. Na de trol zoveel jaren geleden waren er in ieder geval zelden meer grote ongelukken gebeurd met wezens. Rissa brummelde zachtjes waardoor Themis vertederd naar het meisje keek, ook al hoorde ze niets uit automatisme praatte ze toch tegen haar dochtertje. "Ja, we zullen maar tegen papa moeten zeggen dat happen steendraak niet lekker zijn. Of goed voor je tanden." Ergens was het een beetje vreemd om over haar hoofdje te strijken en geen horens te voelen. Aelia had ze immers vanaf haar geboorte al gehad, ook al waren ze vanwege haar gemengde bloed altijd kleiner gebleven dan die van haar moeder of haar leeftijdsgenoten in Italië. Themis keek weer op naar Amiel. "Nu we het toch over steendraken hebben. Heb jij bij toeval iets van drakentanden of zo? Ik las iets over het vermalen ervan en gebruiken als voedingsbodem voor die Jubokko-boom die ik laatst gepland heb." De boom was niet goedkoop geweest, het kreng had moeten overkomen uit Japan, maar als Themis hem goed aan kon laten slaan was het in theorie een enorme energiebron voor Nimfen en ze hoopte dat ze stekjes ervan potten in het kasteel kon plaatsen om de plek wat draaglijker te maken voor volbloed-Nimfen. Zelfs Nova had last van al dat steen om haar heen als ze te lang binnen was. En Amiel gaf dan wel geen Toverdranken, maar hij was de enige die ze kende die een dergelijk ingrediënt mogelijk zou hebben. Wystan had haar jammer genoeg niet kunnen helpen.
______

En die blik deed hem enkel warmer worden van binnen terwijl hij Nova zacht naar zich toe trok voor een kus. "Ik zal het met haar overleggen," beloofde hij. Maar toen roerde Avès zich dan eindelijk en grinnikend klom Collin uit bed om het ventje van een schone luier te voorzien, om hem daarna aan zijn moeder te geven en zich klaar te maken voor werk.

En dat werd hoog tijd want zodra hij naar buiten stapte schoot Kaspar hem aan om te vragen of hij Boaz' lessen over kon nemen, iets dat de wolf zonder morren toezei. Hij zou de eerste les al direct na het ontbijt hebben, wat hem weinig tijd gaf om een briefje aan Von en Emil te sturen (via pixie) of Nova mee zou mogen met de volgende volle maan. Hij legde kort uit dat zijn wolf het graag één keer met haar wilde delen, en hoewel hij niet helemaal begreep waarom het dier het wilde en hoe het werkte, hoopte hij maar dat het stel dat wel deed. Of tenminste genoeg om het hem toe te staan. Hopelijk kon Boaz op de kleintjes passen, of Avyanna, het was immers de enige nacht in de maand dat zelfs Themis mee ging. Hoewel Collin geen snars begreep van het bloedtransfusie verhaal zag hij wel hoe de Duivelin een stuk "wolfser" werd door die ene nacht.

_____

En Boaz accepteerde dat hij geduwd werd, maar zodra ze de plek bereikten liet hij Kaspar de rolstoel aan de rand neerzette en hief hij zichzelf eruit. Op puur zijn armen kon hij best een eindje komen, en hij wilde dat onding niet in de buurt hebben. Dit was een plek van hen, waar hij niet gemankeerd was en hij Kaspar voor zichzelf had. Dus toen ze eenmaal lagen keek hij grijnzend naar de mand. "Ik ruik misschien niet zoveel als jij, maar hoeveel eten heb je wel niet meegenomen man? Ontvoer je me hier voor een week of zo?" plaagde hij zowaar als vanouds. Kaspar was een wolf, en had altijd wolvenhonger, daar mocht hij best mee geplaagd worden. Half tegen de weerwolf aanhangend streek Boaz zacht over diens borst met één hand. Om hen heen ruiste de wind in de bomen en konden ze de drukte van vogels en kleine knaagdieren horen die ieder hun eigen territorium probeerden te verdedigen. Geen leek op dit moment te schrikken van Kaspar, wat Boaz vertelde dat de man ontspannen was.

[Ravief]

Hij hief afwerend zijn handen. "Nee, dank je. Ik blijf liever uit de buurt van Edmond en Mano als ze gepikeerd zijn met volle maan." Hoewel hij niet geloofde dat Edmond ook maar vier agressieve haren in zijn vacht had, waren ze samen toch wel een behoorlijke kracht waar hij zich niet aan waagde, tenzij het niet anders kon. Amiel kon veel met magie, maar had ook iets te vaak meegemaakt wat het met hem deed als hij over het randje van zijn kunnen ging. Die grijze haren had hij niet voor niets, en dat was eigenlijk wel gek voor een Elf van zijn leeftijd.
"Ah, het is gelukt met de boom?" Waarna Amiel knikte en ze naar zijn lokaal gingen. Hij had het een en ander aan ingrediënten achter slot en grendel. Hij hield van experimenteren en was dan ook best wel eens in het lab te vinden en had, als het echt echt echt nodig was, wel ingevallen voor zijn collega. "Zolang je het maar voor jezelf houdt, want dit was niet bepaald legaal om te krijgen. Even zien hoor.. ik heb een steendraaktand voor je, en eentje van een waterdraak. Oh kijk.. twee zelfs. Denk je dat je daar wat aan hebt?"
_______

Kaspar grijnsde onschuldig. "Als ik je een week hier kon houden en we nergens nodig waren, dan zou ik het doen." Maar ze hielden allebei teveel van hun werk om dat ook echt uit te voeren. Toch, als dit goed beviel (waar hij maar even vanuit ging), dan wilde Kaspar dit vaker gaan doen. Misschien eens in de twee weken dat ze beiden echt een dag vrij hadden en die samen doorbrachten. Het kwam nog iets te vaak voor dat hij het idee had dat het niet helemaal lekker zat met hun relatie. Uiteraard was er veel gebeurd en hadden ze in een jaar tijd zoveel moeten verwerken en aan zoveel moeten wennen, dat er nog genoeg onverwerkt verdriet en woede zat. Toch wilde Kas liever vooruit kijken en het positieve opzoeken. Niet dat de rest er niet mocht zijn, maar erin blijven hangen was gevaarlijk en ze hadden genoeg moois in hun leven om van te genieten.
Ze voerden elkaar ontbijt, plagend en af en toe likte Kaspar de vingers van Boaz af en kreeg dan een ondeugende blik in zijn ogen. Maar tussendoor werd er veel gekletst en gezwegen en mooie herinneringen opgehaald. Hij was inderdaad ontspannen en liggend op zijn rug staarde Kas naar de blauwe lucht en dagdroomde van mogelijkheden die ze niet hadden.

[varden]

"Weet Wystan dat je zijn draken langzaam aan een kunstgebit helpt?" Themis grijnsde naar hem maar koos uiteindelijk voor de steendraak. Een boom met een rotsachtige grond als de Jubokko leek haar meer geneigd richting een steen- dan een waterdraak. "Ik hoop dat hij aanslaat, en dat mijn theorie de jonge Nimfen kan helpen." En het zou heel erg fijn zijn als dat allemaal lukte voor het nieuwe schooljaar, maar dat zou krap worden. Misschien moest ze Nova om hulp vragen om de boom sneller te doen groeien. "Is er trouwens nog iets wat je kinderen echt niet eten?" Dagelfen waren vegetariërs en Themis had geen flauw idee of Luchtelfen misschien ook een aversie hadden tegen bepaalde voedselgroepen.
_______

Boaz lag dicht tegen hem aan, tot hij zich iets omdraaide en zo met zijn borst op die van de andere man terecht kwam. In de eerste instantie keek hij alleen maar glimlachend naar diens vredige gezicht, maar toen kreeg hij zowaar een iets plagende blik in zijn ogen terwijl hij iets overeind kwam en zacht Kaspar's hals begon te bedekken met kussen tot hij bij diens lippen terecht kwam. "Hmm wolfie," bromde hij nadat hij zijn lippen kort op die van Kas had gedrukt. "Wat dacht je ervan om die haarbal van je even uit te laten, zodat hij kriebels krijgt, want daarna wil ik je nog even niet laten gaan." Niemand verwachtte hen vroeg terug, en Boaz wist niet precies hoever hij alles wilde laten gaan maar tussen het liefdevolle en de diepe gesprekken in was er genoeg geplaag geweest dat hem had herinnerd aan "vroeger". En "vroeger" hield wel meer dingen in die ze al een tijd niet samen gedaan hadden, net zoals deze dag voor hen twee.

[Ravief]

Amiel grijnsde onschuldig. "Laten we het maar tussen ons houden dat ik drakentanden heb." Wystan zou mogelijk willen weten hoe hij eraan kwam en Amiel had niet veel zin om dat verhaal te vertellen. Al was hij alleen maar een koper en er verder niet bij betrokken, hij wilde de man absoluut niet als vijand hebben. Of zelfs maar in een slecht humeur brengen. Het ging eindelijk wat beter tussen hem en de rest van de staf -al vermoedde de Nachtelf dat ze stiekem ergens medelijden met hem hadden omdat Mel er zomaar vandoor was gegaan. Wat het ook was, hij werd niet meer vermeden tijdens vergaderingen en die verandering was best plezierig.
"Ik denk dat Nova je er wel mee kan helpen. Ze zal wel aanvoelen wat voor uitwerking het heeft." Het was wonderbaarlijk dat ze het meisje in de realiteit hadden kunnen houden, maar het was in al die jaren erna wel heel duidelijk geworden dat ze veranderd was. Haar kunnen met planten was zo bijzonder; Amiel had nog nooit zoiets meegemaakt.
"Wat betreft het eten: we eten alles wel, al neigt Aran iets meer naar groenten." Het was een van de positieve veranderingen; ze konden weer zoveel vlees op het menu zetten, als ze wilden. Al zorgde Amiel er heus wel voor dat zijn kinderen genoeg groenten binnenkregen.
----
Lisse was opgetogen om te horen dat ze bij de Armell's gingen eten. Ze mocht dan nog zo stoer zijn, boos zijn op haar moeder en haar heel wat lelijke dingen verwensen, ze was ook maar een meisje op de rand van volwassenheid. Ze had een moederfiguur nodig. En gezien ze tegenwoordig veel met Aelia optrok en daarom nogal vaak bij de wolven thuiskwam, voelde Themis onbewust zo. Na haar training -en hoognodige douche- kwam ze dan ook direct naar de Armell's. Ze groette Aelia met een lachje, kwam bij de kleine Rissa kijken en hupte toen de keuken in. "Ik hoorde dat we kwamen eten.. kan ik helpen met iets?" Voor alle gekte, was het altijd Aran geweest die met haar moeder in de keuken was en wist-zij-veel aan kruiden uitpluisden en iets aan eten maakten. Maar na die ene keer helpen met de taart, besefte Lisse dat ze het leuk vond en meer wilde leren.
_________

En hij maar denken dat hij Boaz moest verleiden... Kaspar glimlachte warm en begroef zijn handen in de donkerblonde krullenbol van Boaz en trok de man tegen zich aan. Warm en gepassioneerd kuste hij hem tot hij toch echt even pauze nodig had. "Dat, mijn lief, klinkt als een heerlijk plan."
Hij rolde onder Boaz vandaan en nam nog net de moeite om een paar stappen van hun kleed van te zetten. Langzaam kleedde hij zich uit, zijn blik op zijn partner gericht. Kaspar grijnsde even en knipoogde, maar zette snel de transformatie door toen hij eenmaal naakt was. De wolf rekte zich lui uit en geeuwde. Maar toen kreeg hij Boaz in het vizier en stapte voorzichtig op hem af. Zacht drukte hij zijn snuit tegen zijn hals en besnuffelde hem en gaf hem een lik, waarna hij naast hem ging liggen en bromde. Hij gaf de man een por. Gingen ze samen op stap? Kreeg hij kriebels?

[varden]

Themis keek met een glimlach om toen ze Lisse binnen hoorde komen in de keuken. "Hé lieverd," groette ze het meisje warm. Ze was blij dat Lisse hier een veilige plek had gevonden en dat Aelia en zij zo goed met elkaar door een deur konden. Beide jonge vrouwen konden wel een leeftijdgenoot gebruiken waar ze alles mee konden delen en Themis gaf hen maar al te graag de plek waar ze zich veilig genoeg vonden om dat te doen. "Je kunt de groenten wel snijden als je wilt, die gaan straks in de pan en in de salade." Themis liet zien wat ze met de courgettes en aubergines wilde doen, en liet Lisse daarna zelf uitvogelen hoe ze het het makkelijkst kon snijden. "Hoe gaat het met je Lisse? Ik zie je volgens mij steeds vaker op de muren." Natuurlijk had Amiel haar het een en ander verteld, maar Themis besloot dat voor zich te houden. Ze zou het doen met wat Lisse met haar wilde delen.
_________

En Boaz beantwoordde die blik met een uitdagende grijns terwijl hij zijn ogen duidelijk over Kaspar heen liet gaan. Goed, het was enige tijd geleden en Boaz was zowaar een beetje nerveus als het over intimiteit ging door de toestand waar hij nu lichamelijk in verkeerde, maar dat wilde niet zeggen dat hij Kaspar minder aantrekkelijk vond.
Zijn handen begroeven zich meteen in de vacht van de wolf terwijl hij het beest begon te kriebelen op de plekken waarvan Boaz wist dat hij het lekker vond. "He pluizebal, dat is lang geleden." Veel te lang, misschien wel. "Zullen we zo een stukje gaan lopen? Je zult me wel moeten dragen, ben ik bang." De wolf had vast alles van de mensen meegekregen, maar Boaz wist niet hoeveel het beest begreep. Hij was immers geen wolf, en nu was hij ook maar een soort halve mens die hulp nodig had bij iets dat voor de wolf zo onmisbaar was: lopen.

[Ravief]

Haar vaardigheden met een mes waren ergens een beetje verontrustend voor een zestienjarige, maar in de keuken was dat heel wat anders. Tenslotte was de kunst om een mes te werpen niet te vergelijken met groenten snijden. Lisse waste haar handen en ging op haar gemak aan de slag. Ze vond het een fijn klusje, waarbij haar hoofd rustig werd en ze kreeg steeds meer plezier in koken en alles leren.
"Het gaat goed. Nog even en dan examens en dan.." Haar donkere ogen glinsterden van geheim plezier. "Nou ja, dat hoor je tijdens het eten wel. Het zou niet eerlijk zijn als je het eerder weet dan pap." Ze keek opzij en kon haar nieuwsgierigheid niet onderdrukken. "Ik zag dat je bezoek had vandaag?" Ze had een vroege wacht gehad, voor haar lessen aan en had meegekregen dat Eliza naar de Armells was gebracht door haar vader.
_________

De wolf begreep ergens wel dat de man zijn benen niet meer kon gebruiken, maar het fijne ervan sloeg het beest niet op. Details waren niet belangrijk en werden niet onthouden. Een diepe grom klonk en hij rolde zich nog wat meer tegen Boaz aan, zodat deze makkelijker op hem kon klimmen. De kriebels waren heerlijk, maar hij hield ervan om de man de omgeving te laten zien zoals hij het meemaakte. Bovendien was het iets wat de mens niet altijd goed kon overbrengen en deze man was het belangrijkste in het leven van de mens, dus moet hij zijn beste poot voor zetten. De wolf klaagde niet, ook al trok Boaz inderdaad meer aan zijn vacht dan hij gewend was en wachtte tot de man goed zat, voor hij voorzichtig overeind kwam. Rustig begon hij te lopen en af en toe ging hij in een drafje, maar deed vooral rustig aan. Hij liet hem mooie plekjes zien, fantastische uitzichten en vreemde planten en bloemen en stopte uiteindelijk bij een goed verborgen plekje. Er was een watervalletje dat uitkwam in een meertje. Doordat het water constant in beweging stond, was het helder en waren er geen steekvliegen te bekennen, enkel libellen. Hier hield hij halt en gebrom klonk door zijn lijf als waarschuwing dat Boaz zich moest vasthouden, want hij had dorst. Hij ging door zijn poten en daarna liggen zodat de man van hem af kon om even zijn spieren te kunnen ontspannen, terwijl hij water dronk.

[varden]

Vragend trok Themis een wenkbrauw op, maar ze besloot niet door te vragen. Lisse zou het wel delen als ze dat zelf wilde, al dan niet aan tafel vanavond.
Even vielen Themis' handen stil maar toen knikte ze. "Ja, je vader heeft iemand gevonden die ons gebarentaal kan leren, voor als Rissa later groot is." Het was nog steeds iets dat de Duivelin zwaar viel, en ze moest oppassen dat ze zichzelf niet weer de schuld zou geven van haar de doofheid van haar dochter. Edmond wist het vaak genoeg uit haar hoofd te praten, maar sommige dingen bleven toch knagen. Dit was één van die dingen. "Het was erg interessant, en ik kan me voorstellen dat Aelia je de basis wel wil bijbrengen, al was het maar zodat docenten dan niet weten waar jullie over zitten te smoezen." Themis keek met een grijns naar Lisse. Ze had de twee tijdens Plantenkunde ook al wel een paar keer uit elkaar gezet omdat ze meer zaten te kletsen dan te studeren. Nu waren beide meiden goede leerlingen, maar als docent moest je soms streng zijn en concentratie ging niet altijd even goed.
_________

Boaz was vergeten hoe heerlijk het kon zijn om op de rug van de wolf te zitten, ook al vond hij het onprettig om zo hard aan de vacht van het beest te moeten trekken om zichzelf op diens rug te krijgen. Toen hij eenmaal zat streek hij zacht over de plekken huid om de pijn wat te verminderen. Kaspar mocht er dan nog zo ruig en angstaanjagend uitzien, eigenlijk was hij heerlijk zacht en warm. Boaz sloeg zijn armen om Kaspars nek toen die een drafje inzette en hij genoot in stilte van wat het beest met hem wilde delen.
Hij maakte het zich dan ook gemakkelijk in het gras, half tegen Kaspar aanhangend, toen die even een pauze inlaste om wat te drinken. Boaz keek naar de lucht, naar de vogels en naar een libelle die van het water opsteeg, terwijl één van zijn handen in Kaspar's vacht bleef zitten. De wolf en de man hielpen hem vaak om zijn gedachten niet teveel af te laten dwalen naar wat er niet meer was en wat niet meer zou komen, en soms had hij dat ook onbewust hard nodig. "Wie had gedacht dat Klein-Eldon ooit zo vol leven zou zitten," mijmerde hij zacht. Kaspar had immers geen kinderen, en Boaz ook niet, en alsnog bruiste het kleine kasteel nu van de energie en het leven door de jongeren die ze hadden opgevangen. Jongeren waarvan sommigen heus wel wisten dat de twee mannen in dezelfde kamer sliepen en dat er meer speelde tussen hen. Maar rond hen hoefden ze niet alles te verbergen.