Belevenissen van Destan en Aya

[varden]

Met een zucht nam hij Senna stevig in zijn armen. "Papa houdt van je kleintje, en hij zal zijn stinkende best om weer beter te worden. Echt waar." Zacht streek hij door Senna's haar, terwijl tranen in zijn ogen verschenen maar die hij verborg voor zijn dochtertje. Toen begon hij weer één van zijn verhaaltjes voor haar te vertellen, die altijd over de woestijn en veel magie gingen en daarin net iets verschilden van de verhaaltjes die Nyah en Senna van hun moeder kregen. Zijn kleine meisje... En hun hummeltje... En zijn prachtige geliefde... Zou het kunnen dat hij ze echt kwijt zou raken? Zacht bleef hij maar vertellen, verhaaltje na verhaaltje, om Senna iets te kalmeren en te vermaken.

Wystan fronste verbaasd zijn wenkbrauwen bij de vraag. "Geen. Hij is een paar keer bij de wezens geweest, maar zelfs dat niet vaak. Hoezo?" Had dit.. had dit iets te maken met Destan? En met Charles? Bezorgd keek Wystan naar de lusteloze Miron en streek het draakje zachtjes over diens kop. Het beestje piepte zacht. "Amiel, weet je iets van dieren af?" Het draakje was misschien 'maar' een huisdier, maar voor Wystan betekende hij erg veel.

Ondertussen voelden Emil en Seff zich in het dorp niet veel beter, en ook Mano en Imre lagen inmiddels in de ziekenboeg. Ze waren er veel beter aan toe dan Sam, Von, Boaz, of Aya en de kids maar echt goed ging het niet.

[Ravief]

Uiteindelijk werd ze inderdaad weer kalm en ging vlechtjes maken in het rode haar van haar vader en merkte al snel dat hij daarvan in slaap viel, hoewel zij meestal alleen verhaaltjes kreeg als zíj moest slapen. Even keek Senna om zich heen om te zien of haar tante in de buurt was, maar zag haar bij oom Edmond en besloot om haar niet te storen maar even bij haar zusje te kijken. Toen bleek dat deze ook sliep, ging ze weer -na een klimpartij om het bed op te komen- verder met vlechtjes maken.

Amiel haalde een hand door zijn haar, wat niet ging omdat het ingevlochten was en liet het gebaar dus halverwege zitten. "We vermoeden dat hij iets bij zich draagt. Iedereen die hier ligt is in behoorlijke of mindere mate met hem in contact geweest. We houden het zoveel mogelijk stil nog, maar we moeten binnenkort hem gaan onderzoeken en dat gaat... moeilijk worden." Ondertussen was Amiel een beetje op de hoogte van was Destan was aangedaan en de jongen zou de onderzoeken waarschijnlijk niet trekken, zo vermoedde hij. "Weet Tamira ervan?" hij gebaarde naar Wystan's voet en probeerde aan te voelen met magie wat er gaande was. Maar het leek erop dat de magie die Wystan liet leven, zich tegen hem aan het verzetten was. Was het niet gewoon ouderdom, vroeg Amiel zich af, al was hij wel zo wijs om dat niet hardop uit te spreken. Vervolgens gleed zijn blik naar de draak en hij haalde zijn schouders op. "Niet veel." rustig raakte hij hem aan en maakte contact met het beestje. "Normaal hoort hij warm te zijn, toch? Hoe zit het met eten en drinken?"

Dat was niet echt het nieuws wat Erulissë had willen horen. Ze las de brief een paar keer en haar frons ging niet weg. "Aran.. het bord van de epidemie hangt er. Van quarantaine." Lisse sprak de woorden aarzelend en stilletjes uit. Ze had wel een vermoeden waarom ze hun zusjes alleen hadden gelaten; hun ouders waren waarschijnlijk besmet en ze wilden de schade beperken. Maar hoelang zou het duren? En waren ze op tijd geweest met hun maatregel? Lisse was absoluut niet snel bang, maar nu lieten haar bruine ogen daar toch wel wat sporen van zien..

[varden]

Het kostte Sam inderdaad moeite om wakker te blijven, zeker toen Senna zijn haar begon in te vlechten. Maar toen ze even later weer bij hem in bed klom werd hij toch weer even wakker. "Hé meisje, blijf je lekker bij je papa slapen vanavond?" Zo vroeg op de dag was het niet meer en Senna deed nog vaak genoeg middagslaapjes. Als Sam een vroege ochtenddienst had, of juist tot 's avonds laat moest werken deden ze die vaak samen. Hij glimlachte naar zijn dochter, die zo vreselijk veel op haar moeder leek. Nyah had meer van hem weg.

Wystan grinnikte zacht bij Amiel's gebaar. "Het staat je goed, die vlechtjes," plaagde hij de Nachtelf, maar daarna werd hij weer serieus en schudde zijn hoofd. "Ik zou het waarderen als je het haar niet meteen verteld, ze maakt zich al genoeg zorgen om de leerlingen en staf, en om Miron." De Dagelf was kennelijk ook nog wel een beetje gehecht aan het draakje, of ze besefte hoe erg Wystan dat zelf was. "Zou een epidemie vat op mij kunnen hebben? Of is dat iets anders?" Bij 'dat' knikte hij richting zijn voeten. Als het echt verstijven was, en niet meer zou veranderen, dan moest hij het één en ander gaan regelen wat betreft zijn testament. Maar hoewel Wystan er vreselijk koel over deed, was hij diep van binnen wel degelijk angstig. Alleen had hij het recht niet dat te uiten. Veel kinderen en collega's die hier lagen met iets dat men niet begreep waren immers veel jonger, hadden hun hele leven nog voor zich en dat werd nu bedreigd. "Ga je kostbare tijd besteden aan hen die geholpen kunnen worden Amiel," zei de Gargoyle dan ook zacht. "Als je.. als je naar Miron wil kijken waardeer ik dat maar ik weet net zo goed als jij hoe weinig er bekend is over mijn ras en over de ziektes die ons kunnen raken. We zien wel wat er met mij gebeurd." Anders had Eldon er een nieuw standbeeld bij.

[Maanwezen]

Gelukkig had Melenwyn nog net op tijd een toilet weten te bereiken om haar maag te ledigen. Maar dit was niet goed. Hadden andere patiënten dit gehad? Nee, die moesten hoesten.. of.. nee, de nieuwste hadden.. Melenwyn ging even op de grond zitten en drukte haar hoofd tegen de koele muur, waarop ze water in haar gezicht gooide en wat dronk om haar dorst te lessen. Er waren genoeg Shanea die geholpen moesten worden. Ze moest hen maar eens bij gaan staan. Hoewel Amiel haar geschreven had, was er iets wat haar ervan weerhield hem op te zoeken, alsof ze bang was dat de ernst van de situatie haar dan duidelijker zou worden. Of ze was bang dat hij haar ziek zou zien, of erger.. dat hij ook ziek zou blijken te zijn.


Epidemie? Quarantaine?! Nee. Arandur verstijfde even, niet goed wetend wat te zeggen, maar hij was de grote broer. Hij moest sterk zijn voor zijn zusjes! Bovendien.. Het zou heus wel goed komen. Dus reikte hij uit naar Lisse en gaf haar een kneepje in haar schouder, om haar gerust te stellen. "Het komt heus goed. Mam en pap zijn beiden geniaal." Daar was hij heilig van overtuigd. Als zij geen oplossing zouden vinden, wie dan wel?

[Ravief]

Senna glimlachte en maakte nog een paar vlechtjes, maar kroop toen bij haar papa weg onder de deken. Ze trok een gezichtje toen ze merkte dat hij helemaal niet meer naar buiten en wild rook, maar naar... slaap en zweet en en nog iets maar ze had geen idee wat. Senna vond het niet fijn in dit stenen gebouw, maar ze was het liefst dichtbij haar papa of mama en gezien mama er niet was, vond ze dit heel erg prima.

Hij grinnikte even en schudde zijn hoofd. Zijn twee jongsten waren echt meisjes-meisjes. Ze zongen, giechelden, kleurden en vlochten heel wat af en hadden het liefst dat hun grote sterke papa met zijn lange krullen ook meedeed. Het was wat.
"Wystan.. ze gaat je een gigantische schop onder je achterste verkopen als je het haar niet verteld. Doe het, als het erger wordt, oké?" Het was een gesprek die hij liever niet hield maar hij schudde licht zijn hoofd. "Nee, ik denk dat dit los ervan staat. Je vertoont geen symptomen en het is echt een ziekte die zich via contact en door de bloedstroom verspreid, dus dit is wat anders. Maar mogelijk heeft Miron er wel last van. Hoor eens, zo snel we meer weten, laat ik het je weten, maar jij bent hier de expert op het gebied van dieren." Amiel gaf hem een ernstige knik en liet het gordijn om hem heen. "Ik kom wel weer langs."
Vroeg of laat zou hij zijn vrouw heus wel zien hier, maar voor nu had hij zijn handen vol en liep hij de een na de ander na. Ondertussen was Kaspar in hetzelfde stadium als Boaz, al had hij niet zoveel pijn aan zijn spieren. Bedachtzaam stelde hij zijn vragen, controleerde hij het gevoel in diens benen en zuchtte lichtjes wanhopig toen het achteruit was gegaan.
Van een afstandje nam hij het op. De halve roedel was er -Von, Edmond, Mano, Sam en Aya en diens kinderen- er lag redelijk wat staf plat en ze kwamen geen steek verder.

Ze knikte stug. Ja, het kwam wel goed. Heus wel. Lisse slikte haar angsten weg en zette haar stoere masker op. Stilletjes ruimde ze nog een beetje op, leerde halfslachtig voor een toets die over een week zou plaatsvinden en nam af en toe Aran op. Ze kon zich helemaal niet concentreren. Wat nou als Aneya en Maëlys ook ziek werden? En Aran? Zou ze dan alleen moeten blijven? Dat wilde ze niet!

[Maanwezen]

Melenwyn bleef nog even zitten, maar nadat ze zich opgefrist had ging ze terug naar de rest. Opnieuw ging ze een paar patiënten af, maar toen kon ze er niet meer om heen. Daar stond hij dan. Haar grote sterke man. Terwijl hij met een bedrukt gezicht de zaal overzag, bestudeerde ze hem. Zijn houding, die normaal altijd zo statig en trots was, was nu precies niet zo stevig meer, alsof zijn schouders neergedrukt werden door het enorme gewicht, de kleur van zijn mooie gezicht was grauw en hij had donkere kringen onder zijn ogen. Alarmbelletjes gingen rinkelen en Melenwyn stapte weg van het bed waar ze net mee bezig was, op haar man af. Zonder veel plichtplegingen stapte ze op hem af, omhelsde hem woordeloos terwijl haar hand omhoog ging naar zijn voorhoofd, waar ze alleen maar bevestigd kreeg wat ze al vermoedde. "Jij ook al," zei ze zacht, niet al teveel emotie in haar stem, al gierde de paniek wel door haar lichaam. Oh nee, wat moesten ze aanvangen? Als zij al ziek werden, ondanks de maatregelen... Hoe konden ze verder naar een oplossing blijven zoeken? Maar er zat niets anders op. Het moest en zou in orde komen. Melenwyn drukte zich stevig -in de mate dat dat ging- tegen hem aan, maar kon enkel aan praktische dingen denken. "Ik ben gekomen zodra ik je bericht kreeg.. en ik heb een brief geschreven naar Aran en Lisse zodat ze weten waar we zijn en dat ze voor de kleintjes moeten zorgen."


In de tussentijd probeerde Arandur een boek te lezen, maar ook dat lukte niet zo goed. Opnieuw en opnieuw en opnieuw las hij dezelfde pagina zonder dat een woord echt opgenomen werd. Af en toe gleed zijn blik naar Lisse en probeerde hij hoogte te krijgen van haar. Uiteindelijk schoof hij naast haar op de bank en legde stil een arm om haar heen, wat onwennig met die situatie, maar toch had hij het gevoel dat zij -en hijzelf- hier nu nood aan had.

[varden]

Die avond ging het niet veel beter met Sam, maar hij hield zijn eigen ongemak verborgen voor zijn dochtertje. Toen die de volgende dag echter weer weg was om te douchen en te ontbijten met haar moeder, sprak Sam Amiel aan. De blik van de leeuw was grimmig, verdrietig, en ergens ook bang. "Wees eerlijk Amiel, wat zijn mijn kansen?" Iedereen draaide er tot nu toe omheen, maar hij had het recht te weten hoe hij eraan toe was. Zijn lichaam stond af en toe de hele dag in brand, terwijl zijn spieren net als die van Boaz' benen aan werden gevallen door de ziekte die hij onder de leden had. Sam wilde het antwoord eigenlijk niet horen, maar tegelijk wilde hij exact weten hoeveel tijd hij mogelijk nog met zijn gezin had.

Wystan zuchtte en kriebelde Miron over zijn kop. Die avond stuurde hij een pixie naar Tamira, dat ook hij in de ziekenboeg lag en dat ze niet wisten wat het was. Hoewel hij er ook bij schreef dat hij vermoedde dat Amiel het woord 'ouderdom' bewust verzweeg.

[Ravief]

Hij was nog aan het nadenken over wat hij toch over het hoofd zag en hoe ze erachter konden komen waar iedereen aan leed, toen hij ineens omhelsd werd. Automatisch sloten zijn armen om zijn vrouw en Amiel legde even zijn wang tegen hoofd en drukte een kus op haar kruin. Liefdevol nam hij Melenwyn in zich op. "We vinden wel iets, lieverd. Dat hebben we altijd gedaan en dat zal ons nu ook lukken." Ze hadden tenslotte al heel wat doorstaan samen. Een aanval van Vampieren, een epidemie, de IRSMZ en zijn moeder en wat al niet meer... Dit konden ze samen ook aan en ze zouden wat vinden, daar was hij zeker van.
Amiel knikte lichtjes. "Ze waren vanochtend allemaal nog gezond, Mel. We hebben sterke kinderen, we weten niet of ze ziek worden. Bovendien zijn Lisse en Aran zowat volwassen. Ze redden zich wel." Het was een riedeltje wat hij zichzelf heel de tijd voorhield, want anders werd hij gek van zorgen. Allebei konden ze zich dat niet veroorloven; er was meer dan genoeg te doen hier. Hij omhelsde haar stevig. "Goed, geen leugens tegen elkaar, oké?" zijn donkere ogen namen haar intens op. "Ik heb lichte koorts en voel me onvast, maar heb nog niet moeten overgeven. Ik denk dat dat niet heel lang meer duurt, dus we zullen onze krachten moeten sparen. Wat heb jij?"

Amiel pakte een kruk erbij en ging zitten. Het ging niet goed met Sam, zoveel was duidelijk. Het gekke was dat hij sneller achteruit ging dan Aya of Boaz, die beiden wel veel pijn hadden maar een beetje op hetzelfde niveau bleven hangen. "Ik weet het niet," reageerde hij zacht maar eerlijk. "Je gaat sneller achteruit dan Aya en de tweeling, wat vreemd is. We weten nog altijd niet waar we moeten zoeken. Mijn magie vertelt me dat het in de bloedstroom zit en dat kan ik niet helen." Dat was niet iets waar hij wat aan had, maar Amiel wilde wel het hele plaatje schetsen. "Ik weet het niet zeker, maar als mijn vermoeden klopt gaat het je spieren aantasten en ze verlammen, beginnend bij je benen en je vingers." Waarop hij zijn blik afwende. "Misschien een week?" zei hij aarzelend. Boaz ging immers behoorlijk hard achteruit en hij wist dat Sam nog altijd voelde alsof zijn hele lichaam in brand stond, maar ondertussen geen gevoel meer had in een deel van zijn voeten. Als dat zijn hart of hersens zou bereiken.. Amiel kon veel, maar daar was niets tegen te beginnen. "Ik weet het echt niet, Sam. We ontdekken elke dag weer nieuwe dingen en misschien ligt daar het antwoord wel in maar tegelijk... Het kan geen kwaad om je voor te bereiden." Dat laatste wilde hij echt niet zeggen. Tenslotte was hij zelf ook ziek, net als Mel en als ze niets vonden zouden ze hun kinderen als wezen achterlaten.

Het duurde even voordat het bericht haar bereikte, maar daarna bedacht ze zich niet en stormde de ziekenboeg in. Ze raasde een hele tijd tegen Wystan -dat hij het niet moest wagen het hierbij te laten- en beende toen weer weg, alsof ze het hele epidemiegedoe een beetje vergeten was. Haar angst was echter net zo groot als die van Wystan zelf. Verstijven? Dat kon niet! Dat mocht niet! Ze.. ze hadden nog heel veel jaren te gaan, samen, toch?

Lisse liet haar werk direct vallen en knuffelde haar broer. Ze zouden samen blijven en doen wat ze moesten doen, maar toch was ze bang. Papa of mama was er altijd geweest om op terug te vallen, al moedigden ze hen wel aan om zelf na te denken over hun keuzes en doen en laten.

[varden]

Sam's lippen werden een verbeten streep bij die woorden. Een... een week? Hij had nog maar een week met zijn gezin? Met zijn kinderen, met zijn geliefde. Hij zou nooit met Nova trouwen, hij zou zijn meisjes niet op zien groeien, hij zou... Het volgende moment vloog het tafeltje dat naast zijn bed had gestaan met een woeste brul door de kamer. Het was niet eerlijk! Niet na wat Nova al allemaal mee had gemaakt, niet na zijn leven dat hij alleen maar zwervend en zoekend had doorgebracht tot hij hier terecht was gekomen. Een woeste brul klonk, waarna de meest pijnlijke transformatie die hij sinds zijn mutatie had ondergaan doorzette. De menselijke schreeuw werd een woeste brul, van een leeuw die er al net zo zwak uitzag als de mens. Woest gromde het beest naar Amiel, de man die zo eerlijk had gezegd dat hij stervende was maar die nu eventjes de zondebok dreigde te worden.

Wystan glimlachte enigszins bij Tamira's uitbarsting. Dat was de Tamira die hij kende en van wie hij zoveel hield. Hij beloofde niets meer achter te houden en het er ook niet bij te laten. Hij was nog te jong om te sterven, ook al klonk dat nogal dubbel gezien hier veel jongere mensen lagen die in veel slechtere staat verkeerden dan hij. Misschien kwam het verstijven wel gewoon door de stress over hoeveel leerlingen en collega's er ziek waren. En Miron... Bezorgd keek hij weer naar het draakje, die met heel veel moeite te verleiden was tot iets eten. Hij was de expert wat dieren betreft, en hij had geen flauw idee wat er aan de hand was en hoe dat in vredesnaam een draak kon besmetten. Themis had nergens last van, en Miron's bloed zou een stuk heter moeten zijn dan dat van haar.

[Ravief]

Amiel kwam haastig overeind, maar hoefde uiteindelijk zich niet te verdedigen of weg te gaan.
"Sam!" Nova schoot op hem af, wurmde zich tussen de leeuw en de Nachtelf en sloeg haar armen om zijn hals. "Hé, hé.. ssssh." Ze begroef haar gezicht in zijn manen en liet haar handen door zijn vacht gaan. Amiel keek het aan en liep toen weg, op weg naar Imre en Edmond en Mano. Imre was goed op weg om Sam achterna te gaan en de roedel om hem heen kalmeerde hem een beetje, maar man en beest hadden heus wel door dat het niet heel lang meer ging duren.

Edmond voelde zich ook lang niet fijn, maar wist dat zijn vrouw nodig was hier en probeerde zo min mogelijk tijd van haar te eisen. Iets wat best lastig was, nu hij doorkreeg dat het een stuk ernstiger was dan gedacht en er nog altijd geen uitzicht was.

Het was in de dag erna dat Amiel zijn lunch eruit gooide en constateerde dat hij ook achteruit ging. Nova en Themis leken echter nog zo gezond als wat dan ook, op vermoeidheid na. Hij wist niet waardoor ze werden beschermd werden, maar misschien konden ze daar wat mee? Misschien hadden zij andere antistoffen?