Belevenissen van Destan en Aya

[varden]

Boaz leed al als niemand aan zijn been zat, maar toen Amiel er op begon te drukken schreeuwde hij het nog net niet uit. Het voelde alsof zijn spieren er weer net zo aan toen waren als net na de marteling die hem mank had gemaakt. "Mijn.. mijn andere been begint ook pijn te doen", bekende hij moeizaam. Boaz wilde Kaspar niet nog meer zorgen aanpraten, maar hij had het idee dat zulke dingen verzwijgen nu niet meer verstandig was. Het was bij zijn andere been begonnen bij de enkel maar Boaz had het idee dat het langzaam omhoog begon te kruipen.

Toen iedereen weg was, stonden de twee jongens al snel weer aan hun moeders bed waardoor de drie al snel plakkerig en koortsig tegen elkaar aanlagen. Maar ze wilden bij hun mama of papa zijn en Aya had de energie niet om daar tegenin te gaan.

[Ravief]

Amiel wierp een blik op Themis. "Spierverlamming, of spieraantasting, schrijf dat op bij de symptomen." Ze hadden in elk geval een kleine tijdslijn nu. Eerst Aya, toen Kaspar en Kiran en daarna Boaz. Het was begonnen met niet lekker voelen, daarna koorts, daarna hoesten en steeds heftigere koorts en zwarte vlekken. "Wil jij nog eens de anderen onderzoeken? Kijk of Aya of de tweeling ook zoiets hebben. Let op een arm of een been of vingers die ze niet goed meer kunnen bewegen of buigen." Zonder te wachten op antwoord of wat dan ook, ging Amiel verder met zijn onderzoek. Aan de grimas die Boaz trok kon Amiel duidelijk zien tot waar zijn andere been ook pijn deed en zette daar met een stift een streepje. Hopelijk had hij geen gelijk en zou het niet erger worden. "Kun je je tenen wiebelen? Op een schaal van 1 tot 10, hoeveel pijn doet dat?" en dan had hij het nu over het goede been.

Kaspar trok bleek weg. Spieraantasting? Verlamming? Nee, nee! Er moest iets aan te doen zijn! En wel nu! Maar daarna wendde hij zich af omdat hij ineens een hoestbui kreeg.

[varden]

Met het slechte been lukte het tenen wiebelen al helemaal niet meer, vooral omdat het vreselijk veel pijn deed. Zijn andere been was inmiddels een zeer irritant aanwezige 5. Niet echt pijn, maar prettig was een groot woord. Opvallend was wel dat zijn grote teen aan die voet niet meer meedeed bij het bewegen. Boaz voelde een nare misselijkheid van angst omhoog komen toen hij dat zag. Nee... Dit kon niet gebeuren, toch? Zou hij... Zou hij zijn benen verliezen? Hij kon met zijn manke been al zoveel niet meer. Toen Kaspar begon te kijken keek hij gealarmeerd om. "Kas? Gaat het?" Nee, niet Kas ook al.

Themis checkte dit symptoom ook bij de rest, maar kon het bij Aya en de kids niet constateren. Sam had echter overal spierpijn, wat misschien helemaal niet zo onschuldig was als ze tot nu toe hadden gedacht. Bezorgd keek ze naar de leeuw, en toen naar Nova. Wat was er toch aan de hand?

[Ravief]

Zelfs als Amiel zich concentreerde kwam hij met zijn magie niet verder dan 'iets in de bloedbanen'. Maar hij kon het niet aanvallen of wegjagen zonder Boaz mogelijk de dood in te jagen. Het was zorgelijk dat ook Boaz' andere been pijn begon te doen en toen Amiel voorzichtig wat testjes deed, was het duidelijk dat hij geen gevoel had in zijn grote teen. "Ik geef je wat pijnstillers voor je been. Hoe gaat het drinken en eten? Zodra dat niet meer gaat, moet je het onmiddellijk aangeven. Het is belangrijk dat je genoeg vocht binnenkrijgt." Diens koorts was misschien iets minder heftig dan bij Aya, maar zeker nog wel aanwezig. De man was wel een stuk helderder, al vreesde Amiel dat ook dat zou verdwijnen.
Zijn aandacht ging naar Kaspar en begon ook hem te onderzoeken, al wuifde Kaspar het weg. "Het is niets," bromde de wolf. Amiel kon ook niet veel vinden en raadde hem een goede nachtrust aan.

De rest van de dag werkte hij samen met Nova en Themis aan de tijdslijn en alle symptomen en staken hun handen uit de mouwen als een van de patiënten wat nodig had.
Aan het eind van de dag was iedereen uitgeput, maar verdeelden ze de taken. Hij zou samen met Melenwyn naar huis gaan en wat eten en drinken en slapen en later in de nacht zouden ze samen Nova en Themis afwisselen.

Voor iedereen waren het lange dagen en vermoeide nachten en probeerden ze overdag elk beetje slaap te krijgen wat ze konden pakken. Nog altijd wezen de boeken hen niet in de juiste richting en in de loop van vier dagen kwamen er steeds meer patiënten bij. Iemand van de staf, een paar leerlingen, een schoonmaakster. Amiel fronste en boog zich zuchtend nog eens over het patroon. Niet dat hij er eentje kon ontdekken, want het was allemaal vreselijk random, leek het. Even later keek hij op en zag dat zijn dochter hem een glas water had gebracht. Hij lachte naar zijn fladdergeval en trok Maëlys op schoot. "Hé lieverd. Mag ik geen koffie meer van mama?" Hij drukte een kus op haar voorhoofd en woelde door haar bruinrossige krullen.
"Nee, want het helpt je toch niet met denken!" Het meisje giechelde en prikte hem in zijn zij en keek toen naar het briefje. "Wat ben je aan het doen, papa?"
Waarop Amiel geduldig uitlegde dat hij probeerde een oplossing te vinden voor alle zieken. Zijn jongste keek hem vol vertrouwen aan met die blauwgroene ogen die Mel ook had. "Dat komt wel goed hoor, pap. Jij kan alles!" Waarop ze hem -vreselijk schattig- bemoedigend een klopje op de schouder gaf en van zijn schoot wipte en haar wederhelft eens opzocht om samen te gaan kleuren.
Amiel wenste dat het waar was, maar eenmaal in de ziekenboeg voor zijn shift had hij nog geen oplossing gevonden en ondertussen begon het dringend te worden. Von was ondertussen ook heel koortsig en had spierpijn en Boaz hadden ze voor de zekerheid aan een infuus gelegd -niet met vocht maar met pijnstillers. Het kleintje van Sam en Nova was ondertussen ook ziek en Nova had besloten dat ze hen niet meer apart ging houden, gezien ze er allebei ongeveer even erg aan toe waren. Het kalmeerde Sam's leeuw in elk geval wel wat.

Vermoeid keek Nova op toen Amiel haar kwam aflossen en nam het briefje van hem over met de tijdslijn om even na te gaan of het allemaal klopte. Er waren nu symptomen bijgekomen. De nieuwe patiënten hadden allemaal koorts, maar waren ook aan het overgeven en niet echt meer aan het hoesten. In hun koorts waren ze druk aan het ijlen en zachtjes vertelde ze Amiel dat ook Kaspar nu die gekke vlekken had op zijn borst en zijn bed niet meer uitkwam. Ze liepen samen de lijst nog eens bij langs en toen werden haar ogen groot. "Amiel!" Geschrokken keek de Elf haar aan. "Wat? Wat is er? Heb je iets ontdekt?"
Nova knikte bezwaard en wist niet goed hoe ze dit moest zeggen en trok hem mee naar een hoekje waar niemand hen kon horen. "Deze namen.. ze hebben wat met elkaar gemeen... Ze zijn allemaal met Destan in contact gekomen."
Degenen die het meeste contact met hem hadden, lagen hier al. Aya en hun kinderen, Boaz -waar hij had gelogeerd, Sam -zijn beste vriend en die mee was geweest om hem op te halen, Mano en Edmond hadden het minder -ze waren gisteren met overgeven en een heel lichte koorts binnengekomen.

Amiel ademde scherp in. Dus toch.. hij had het vermoeden vaag gehad, maar afgedaan als niets toen er geen patroon was en de symptomen elke keer verschilden en ze de patiënten niet aan elkaar konden verbinden. Maar nu... Ze moesten direct actie ondernemen! Destan moest in quarantaine, zij konden niet meer naar huis en... Geschokt dacht hij aan zijn eigen kinderen. Melenwyn en hij waren elke keer gewoon naar huis gegaan!

[varden]

Sam vond het fijn Nyah bij zich te hebben, en tegelijkertijd vond hij het vreselijk dat hij niet bij Senna kon zijn hoewel hij het meisje altijd vermaakte als ze op bezoek kwam (met mondkapje op). Nyah leidde hij af met verhaaltjes en leeuw-geluidjes, maar het ging steeds slechter met hem. Zijn koorts lag hoog, de spierpijn was nu soms zo erg dat hij zijn benen en armen niet kon buigen van de pijn, en zijn handen en voeten waren het slachtoffer van stekende pijn die te pas en te onpas de kop opstak. Toen hij Nyah weer slapend in haar wiegje had gelegd. Uitgeput en hijgend liet hij zich op zijn rug op bed zakken. Zijn ademhaling ging moeizaam, zijn hartslag gejaagd, en in alles was hij er niet veel beter aan toe dan Aya maar die laatste had niet zo'n last van haar spieren als hij. Toch keek hij glimlachend op toen hij een vrolijk stemmetje hoorde en hij glimlachte naar zijn oudste dochtertje ook al had hij even niet de puf om overeind te komen. "Hé liefje, hoe gaat het? Ben je een beetje lief voor je mama en tante?" Senna logeerde nu nog meer bij Themis en Edmond thuis dan anders.

Op dat moment strompelde er een nieuw figuur binnen. Wystan's tred was lang niet zo soepel als normaal, het was zelfs ronduit harkerig en zijn blik stond kil en onbeweeglijk. "Amiel", groette hij de elf, waarna hij op een bed (dat enigszins kraakte onder het gewicht van de Gargoyle) ging liggen. Hoewel de stenen man niets uitte, was hij diep van binnen doodsbang.

[Ravief]

Senna had nergens last van en met wat hulp hopte ze op het bed en gaf haar vader een dikke knuffel. Daarna begon ze te vertellen over al haar belevenissen, maar dat waren er niet heel veel. Ze had immers geen lessen omdat Kaspar ziek was en verder had ze alleen mama of tante Themis, want die wisselden elkaar af gezien Edmond nu ook ziek was. "Papa?" nu kreeg ze een klein stemmetje en keek haar vader met grote groene ogen aan. "Word je snel weer beter? Dat we naar huis kunnen?"

Het nieuws sloeg in als een bom en dat daarna Wystan binnenkwam, liet bij hem alle alarmbellen afgaan. Onmiddellijk kwam Amiel in actie en lette niet op Themis die ook weer binnenkwam met Senna. Hij schreef een spoedpixie naar Mel -dat het wel besmettelijk was en er onmiddellijk een quarantaine in moest gaan en ze weg moest bij de kinderen. Hij voelde even aan zijn haar. Aneya en Maëlys hadden dat vanochtend nog samen gevlochten en vastgebonden -voor zevenjarigen waren ze verdraaid handig. Als hen maar niets overkwam! Lisse zagen ze deze dagen maar weinig. Ze zat aan het einde van haar laatste jaar -net als Aran- en was ondertussen bij Tamira half in dienst om te kijken of ze het leuk vond om dat te leren en zo in dienst te blijven. Maar ze wilde liever leren vechten zodat ze daarna de wereld over kon reizen en nergens bang voor hoefde te zijn.
Nadat hij alle maatregelen had genomen, hing hij een groot bord op de deur wat speciaal voor dit soort zaken gemaakt was en ging toen naar Wystan en trok het gordijn om de man heen dicht. Zorgelijk keek hij de Gargoyle aan, met wie hij zoveel samenwerkte. "Wystan? Wat.. wat is er gaande?" Amiel schoof een kruk erbij, wat meer was zodat hij zijn eigen vermoeidheid kon verbergen, dan zodat hij beter vertrouwelijk met de man kon praten. Nu hij wist wat er gaande was kon hij zichzelf wel voor zijn hoofd slaan dat hij zijn lichte verhoging had afgedaan als niets, dat het aan de vermoeidheid lag. Als zijn kinderen en vrouw nu maar niets overkwam...

[Maanwezen]

Melenwyn ergerde zich dood. Tijdens haar shifts probeerde ze de pijn van haar patiënten zoveel mogelijk te verlichten en deed ze er alles aan om het hen comfortabel te maken, iets wat ze uiteraard niet zou kunnen zonder de vele handen in de ziekenboeg nu. Maar het was bijlange na niet genoeg. Als ze niet vonden wat het was... Het was praktisch de enige gedachte die door haar hoofd speelde. Toen ze naar huis gestuurd werd voor een pauze nam ze een van haar dikke boeken en zette zich ermee aan Amiels bureau. De tweeling zat inderdaad in de woonkamer te kleuren en was het enige wat haar nog wat afleidde van de zorgen en haar wakker hield. Inmiddels leek de vermoeidheid zwaar door te wegen. Het was vast de stress. Af en toe keek ze op van haar boek. De letters dansten inmiddels voor haar ogen, maar de aanblik van haar jongste dochters bracht alsnog een lichte glimlach om haar lippen. De meisjes wisselden hun kleuren af met geneurie en gezang en liepen af en toe op haar af om hun kunstwerkjes te tonen. Toen ze een rilling van de kou onderdrukte haalde ze een dikke trui en zette zichzelf wat thee.
Terwijl ze wachtte tot het water kookte ging ze aan de keukentafel zitten en legde ze haar hoofd op haar armen op tafel neer. Wat kon ze in naam van de goden doen? Er moest een antwoord zijn en hoe sneller ze die vond hoe beter. Als ze maar niet zo moe was, zou ze sneller kunnen lezen en... Melenwyn begon net in te dommelen toen een pixie de kamer binnenvloog en aan haar arm trok.
Haar ogen gleden over het briefje heen en werden een pak groter toen ze besefte wat er gaande was. Oh nee. Oh nee. Oh nee! Hoe had ze zo stom kunnen zijn?!

Het duurde niet veel langer voor Melenwyn in de ziekenboeg arriveerde. Voor ze wegging had ze de mok die ze gebruikt had afgewassen, al wist ze niet hoe ze alles moest gaan ontsmetten zonder het te besmetten terwijl ze het schoonmaakte. Hoe kon ze haar kinderen.. wat moest ze zeggen? Hoewel ze als dokter haar hoofd er normaal wel bij kon houden, wist ze nu niet wat te zeggen tegen haar kinderen. Van op een afstandje zei ze de tweeling dat mama ziek was en even weg moest, dus dat ze wat op zichzelf moesten passen, maar.. wie zou voor hen zorgen? Ze had geen antwoord op de vragen die meteen door haar hoofd gingen en vond zich een weg naar buiten. Het enige wat ze met zekerheid kon zeggen was dat ze weg moest van haar kinderen. Weg weg weg!
De weg naar de ziekenboeg voelde ook aan als een lijdensweg. Pas toen besefte ze dat de vermoeidheid niet zomaar stress en slaaptekort waren geweest. Het voelde aan alsof ze zich stap voor stap moest vooruitslepen. Met het dikke boek tegen haar borst aangeklemd arriveerde ze uiteindelijk, leunde tegen de deur aan terwijl ze versuft de situatie in zich opnam. Er waren al een boel meer patiënten dan de laatste keer dat ze hier was. Geen goed teken. Amiel... Ze moest hem vinden. Nee, ze moest hem niet vinden. Hij moest hier weg voor hij ziek werd! Wat als hij al ziek was? Hoelang was zij ziek? Was ze ziek? Ja, het kon niet anders.. maar Amiel.. De kinderen.. Het hele idee maakte haar misselijk en zonder te letten op wie dan ook ging ze dan maar op zoek naar de kruiden. Er moest een oplossing zijn. Ze kon vast wel iets brouwen.

[varden]

Sam voelde een steek toen Senna hem zo aansprak en hij streek met een liefdevolle glimlach door haar lokken. "Ik beloof dat ik alles zal doen wat ik kan om beter te worden meisje", zei hij zacht. Maar hij durfde niet te beloven dat hij beter zou worden, gezien hij heus wel doorhad dat hij hard achteruit ging en dat dit iets was wat niemand begreep. "Want ik vind het helemaal niet leuk om weg te zijn bij jou, je mama, en je zusje. Ik hou ontzettend veel van jullie." Het laatste kostte hem moeite om te zeggen doordat de angst hem ineens rond de keel vatte. Wat... wat als hij niet...? Zou het werkelijk kunnen dat hij hier niet meer vandaan kwam? Dat dit zijn laatste dagen waren met zijn gezin? Sam was nooit bang, het was één van de dingen waarom hij een goede wachter was, maar het idee dat hij zijn gezin zou verliezen doordat hij zelf niet beter zou worden was iets dat hem liet beven van angst.

Wystan zuchtte en knikte naar zijn voeten, die hij bewoog. Of eigenlijk, waarvan er ééntje nog maar een heel klein beetje bewoog en van de andere alleen nog maar één teen. "Ik ben aan het verstijven", zei hij op kille toon, met zijn armen over elkaar geslagen tegen zijn borst en zijn kaak strakgetrokken. Verstijven, niemand wist precies wat dat veroorzaakte bij Gargoyle's maar het was 99% van de tijd dodelijk. De levende standbeelden veranderden erdoor in echte standbeelden. "En het heeft vat op de dieren. Miron... Miron is ziek." Hij knikte naar het draakje dat hem kennelijk de ziekenboeg in was gevolgd. Normaal was het dier één en al energie, iedereen omkegelend die het tegenkwam, maar nu klom het lusteloos op het bed en krulde zich op op Wystan's schoot. Waar iedereen leek te koken door de koorts, was de draak juist ongewoon koel.

[Ravief]

Senna sloeg haar armpjes om haar vader heen en drukte zich tegen hem aan en bleef een hele tijd zo liggen. Ze vond het eng om haar sterke papa zo te zien en vond het helemaal niet leuk dat hij niet meer thuis was. En dat zij ook niet meer thuis was, want ze bleven nu heel de tijd in de buurt van het kasteel. "Oké," klonk het zachtjes en ze drukte een nat kusje tegen zijn wang en knuffelde hem maar nog eens.

Fronsend nam Amiel hem op en deed wat testjes. Verstijven. Net het enige waar ze geen antwoord op hadden en zowat het enige wat een Gargoyle kon vellen. De bezorgde denkrimpel verdween dan ook niet. Uiteindelijk zuchtte hij en vroeg de vraag die hij nog niet wilde stellen. Zodra dit bekend werd, zou het heel snel door het kasteel gaan en Amiel maakte zich zorgen over wat dat met Destan zou doen en met de anderen die hem kenden. "Hoeveel contact heb je met Destan gehad, de afgelopen twee maand?" hij vroeg het heel zacht, het was duidelijk dat de Nachtelf dit tussen hen wilde houden.

Toen Lisse terugkwam van haar trainingen waren Aneya en Maëlys alleen thuis. Ze hoorde hen uit over waarom papa of mama er niet was en ging toen naar de ziekenboeg. Ze zag het bord hangen en beet op haar lip. Dit was niet goed. Aran had weliswaar veel betere cijfers bij elk vak, maar ze wist genoeg van biologie en wat er allemaal behandeld werd dat een epidemie heel slecht nieuws was. Ze schreef een pixie naar haar ouders om te vragen wat er aan de hand was, maar keerde terug naar huis.
Hoe moe ze ook was, ze vermaakte haar zusjes, bestelde eten uit de keuken en zorgde dat er een maaltijd was voor hen vieren en regelde het naar bed gaan van haar jongere zusjes ook. Ze las hen een verhaaltje voor en stopte ze in.
Eenmaal beneden keek ze haar broer aan. "Al nieuws van pap of mam?"

[Maanwezen]

Op weg naar de kruiden stopte ze hier en daar even aan een patiënt om een koel vochtig doekje te vervangen of wat water te geven. Haar gedachten sprongen allemaal dooreen en ze leek niet helder na te kunnen denken. Het enige wat door haar hoofd ging was Amiel, de kinderen, een oplossing zoeken, de kruiden vinden. Even gleed haar blik naar het afgeschermde deel van de ziekenboeg, maar toen vond ze haar weg verder naar de voorraad kruiden en zeeg ze aan haar werkbank neer. Het was vreemd om hier zoveel volk te hebben. Het was jaren geleden dat er zoveel patiënten geweest waren en de verschillende geluiden van pijn en slapen de kamer in sijpelden. Melenwyn mixte wat kruiden die ze ook aan de andere Shanea hier gegeven had en speelde het brouwsel binnen. Sinds wanneer was het zo koud hierbinnen? Ze huiverde even, wreef over haar armen en negeerde het trillen van haar vleugels. Melenwyn kon nog net een brief schrijven en die aan een pixie geven, voor ze voelde dat haar maag in opstand kwam en ze zich nog naar de toiletten probeerde te haasten.

Ook Arandur voelde aan dat het helemaal niet pluis was. Mama en papa konden het wel eens druk hebben met hun werk en dagen konden hectisch zijn, maar ze zouden nooit hun zusjes zo lang alleen laten en er zou altijd eten op tafel staan. Er was gewoon nooit een situatie waarin niemand tijd had om voor hen te zorgen. Bovendien lieten ze altijd wel iets weten..
Terwijl Lisse Aneya en Maëlys in bed stak nam hij de afwas op zich en vond dan ook het briefje dat hun moeder gekregen had. De jongste tweeling was enigszins rusteloos, maar ze waren blij dat hun grote zus er was en vielen maar al te snel in slaap. Voor de gelegenheid wilden ze ook samen in bed slapen, al jengelden ze voor een keertje niet om een extra verhaaltje. Tegen de tijd dat Lisse terug de kamer in kwam, was een tweede pixie gearriveerd en stond hij met Melenwyns schrijfel in handen. Het handschrift was niet vast, niet zo sierlijk en verzorgd als anders, maar toch was het duidelijk van wie het was en werd er het een en ander duidelijk. "Mam.. Mam schreef net. Ze is in de ziekenboeg met pap en zegt dat de situatie erger geworden is. Ik denk dat ze het wilde verbloemen, maar voorlopig weten ze nog niet wat het precies is, noch hoe het te behandelen." In zijn donkere ogen was bezorgdheid te lezen en het papier was stevig in zijn hand geklemd. Dat was immers niet alles. "Ze vraagt ons voor elkaar en Aneya en Maëlys te zorgen zolang als ze weg zijn.." Toen hij Lisses blik zag streek hij de brief uit en overhandigde die haar, zodat ze hem zelf kon lezen. De woorden waren inderdaad een stuk meer omfloerst en Melenwyn drukte hen op het hart hoeveel ze van hen hield, dat ze elkaar niet uit het oog moesten verliezen en dat alles heel snel weer in orde zou komen.