Terwijl Amiel Edmond onderzocht, stond Themis er grauw naast. Als ze het bed niet vast zou houden, zou ze waarschijnlijk niet eens op haar benen blijven staan. Ed reageerde niet meer op de band en de Duivelin trok het nauwelijks. Het kostte al haar energie om niet samen met haar man en mate de leegte ingezogen te worden, met als gevolg dat toen Amiel echt begon met brouwen, ze nauwelijks de vuren onder de ketels aan wist te krijgen. Ze aan houden putte haar uit op een manier de ze nog nooit had ervaren. Vuur zat in haar bloed, het was zo'n beetje haar essentie, maar nu liet het haar hopeloos in de steek. Themis' huid was nu van menselijke temperatuur, en dat was geen goed teken voor een Duivel. Toch hielp ze waar ze kon, onder andere door Destan opnieuw bloed af te nemen zodat ze meer medicijnen konden maken. Dat deed ze echter zonder een spoortje van medeleven, of van welke emotie dan ook. Als ze niet aan het werk was, zat ze aan Edmond's of Nyah's bed.
Emil kreeg zelf dus ook een spuit, iets dat hij zonder enig geluid onderging hoewel de man normaal protesteerde tegen elk medicijn. Wanhopig zat hij aan Von's bed, een plek waar hij al dagen enkel van was vertrokken als hij echt nodig naar de wc moest. "Von," bromde hij zacht, smekend. Hij kon haar niet verliezen, ze moest beter worden. Voor hem, voor Seff, voor de roedel. Dus merkte hij niet of het medicijn bij hem werkte of niet, hij zat daar maar gewoon te wachten tot zijn mate weer een teken van leven vertoonde. Hij voelde dat ze er nog was, de leegte was niet zo oneindig als toen haar hart gestopt was en Nova het weer had moeten herstarten, maar het scheelde heel erg weinig.
Aya probeerde nog enig leven te vertonen, om Kaspar en Kiran een beetje te vermaken. Met die twee leek het in ieder geval iets beter te gaan, ze hadden alweer praatjes en protesteerden dan ook tegen de prik die Amiel uiteindelijk aan iedereen kwam geven. Aya glimlachte alleen maar vermoeid naar de Elf. Als dit het niet was, dan had ze niet het idee dat ze er nog veel langer tegen kon vechten. Er was nauwelijks meer iets van haar over, zo leek het met haar grauwe huid en inmiddels ronduit magere gestalte. Hoe moest ze dat Destan zeggen? Dat dit het laatste redmiddel zou zijn, of niet?
Belevenissen van Destan en Aya
Re: Belevenissen van Destan en Aya
Er veranderde niets bij Von. Ze kwam niet bij, knipperde niet met haar ogen en stelde ook niet Emil gerust dat het heus wel goed met haar kwam. Ze zakte alleen maar dieper in slaap. Er was echter één ding dat wel veranderde: de band werd weer sterker. Waar deze heel de tijd wankeltjes had gevoeld, was daar nu geen sprake meer van. De band was heel, stevig en krachtig.
Bij Edmond was het anders. Nu het goed leek te gaan met Von -of in elk geval beter- kreeg hij het voor elkaar om weer wakker te worden. Voor eventjes dan. Vermoeid keek hij naar zijn geliefde en hij kneep in haar hand. Ik ben er nog, stelde hij haar gerust. Hoewel het misschien ook wel voor zichzelf een vaststelling was. Hierna wil ik samen op vakantie naar je ouders met onze dochters. Ja, Nova hoorde helemaal bij het gezin, ook al scheelde ze helemaal niet zoveel in leeftijd met hen. Hij sloot zijn ogen weer en glimlachte zowaar bij het beeld van het zomerse Italië, de hartelijkheid van Themis' ouders en dat hij veel zou moeten sporten om haar vader blij te maken en dat hij waarschijnlijk hopeloos zou verbranden als hij niet oplette.
Amiel streek even over haar blonde haren en glimlachte triest naar haar terug.
De gedachten van Aya kreeg hij heus wel mee en hij stond even later bij haar bed, ook al zou hij niet teveel mogen bewegen door hoeveel bloed ze hadden afgetapt. "Hé, hé... niet zo denken.. alsjeblieft lieverd.. houd vol.." Er stonden tranen in zijn ogen en wanhopig keek hij naar zijn geliefde.
Uiteindelijk werd het een rustige nacht. Nova lag voor het eerst sinds nachten weer rustig te slapen, met Senna in haar armen en de wieg naast haar bed. Het was Amiel die de wacht hield, al wisselde hij op den duur met Themis af. Hij maakte de vrouw zachtjes wakker zodat Edmond door zou blijven slapen -hij had haar overgehaald om bij hem te komen liggen. Tot nu toe leek het erop dat het middel werkte en deed wat het moest doen.
Bij Edmond was het anders. Nu het goed leek te gaan met Von -of in elk geval beter- kreeg hij het voor elkaar om weer wakker te worden. Voor eventjes dan. Vermoeid keek hij naar zijn geliefde en hij kneep in haar hand. Ik ben er nog, stelde hij haar gerust. Hoewel het misschien ook wel voor zichzelf een vaststelling was. Hierna wil ik samen op vakantie naar je ouders met onze dochters. Ja, Nova hoorde helemaal bij het gezin, ook al scheelde ze helemaal niet zoveel in leeftijd met hen. Hij sloot zijn ogen weer en glimlachte zowaar bij het beeld van het zomerse Italië, de hartelijkheid van Themis' ouders en dat hij veel zou moeten sporten om haar vader blij te maken en dat hij waarschijnlijk hopeloos zou verbranden als hij niet oplette.
Amiel streek even over haar blonde haren en glimlachte triest naar haar terug.
De gedachten van Aya kreeg hij heus wel mee en hij stond even later bij haar bed, ook al zou hij niet teveel mogen bewegen door hoeveel bloed ze hadden afgetapt. "Hé, hé... niet zo denken.. alsjeblieft lieverd.. houd vol.." Er stonden tranen in zijn ogen en wanhopig keek hij naar zijn geliefde.
Uiteindelijk werd het een rustige nacht. Nova lag voor het eerst sinds nachten weer rustig te slapen, met Senna in haar armen en de wieg naast haar bed. Het was Amiel die de wacht hield, al wisselde hij op den duur met Themis af. Hij maakte de vrouw zachtjes wakker zodat Edmond door zou blijven slapen -hij had haar overgehaald om bij hem te komen liggen. Tot nu toe leek het erop dat het middel werkte en deed wat het moest doen.
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die
Re: Belevenissen van Destan en Aya
Nog altijd zittend op de stoel, onderuitgezakt met zijn kin op zijn borst, was Emil diep in slaap die nacht. De stabiele band had hem een beetje gerustgesteld, hoewel de zorgen er nog altijd waren, net als bij iedereen trouwens.
Themis glimlachte bibberend naar Edmond en beloofde de vakantie, maar daarna hielp ze hem met wat eten en bleef ze bij hem om te slapen tot Amiel haar wekte. Ze liet Nova slapen terwijl ze stilletjes door de zaal bewoog en hier en daar iemand wat water gaf, of geruststelde. Even keek ze bij Aya, die tegen die tijd diep in slaap was. Ze had Destan fluisterend beloofd vol te houden, en te blijven vechten maar ze voelde wel dat ze echt met het laatste dat ze had vocht. Toch gebeurde ook bij haar die nacht wat er bij Von gebeurde, de band herstelde, werd sterker. En de volgende dag leek er heel nieuwe leven in Kiran en Kaspar te zitten, ook al was Aya zelf nog veel te zwak om lang rechtop te zitten. Glimlachend keek ze vanaf haar bed naar haar zoontjes, die nu weer rondliepen en op zoek waren naar Senna, Nyah, en tante Nova om te bedelen om wat lekkers.
Themis zat tegen die tijd te tollen van de slaap en maakte zich bovendien zorgen om haar kleine meid, die zich tot nu toe bijna elke dag alleen had moeten redden en die in de kassen had gewerkt toen Themis door besmettingsgevaar niet meer weg had gekund. Zacht kneep ze in Edmond's hand toen die wakker werd. Hoe voel je je lieverd?
Themis glimlachte bibberend naar Edmond en beloofde de vakantie, maar daarna hielp ze hem met wat eten en bleef ze bij hem om te slapen tot Amiel haar wekte. Ze liet Nova slapen terwijl ze stilletjes door de zaal bewoog en hier en daar iemand wat water gaf, of geruststelde. Even keek ze bij Aya, die tegen die tijd diep in slaap was. Ze had Destan fluisterend beloofd vol te houden, en te blijven vechten maar ze voelde wel dat ze echt met het laatste dat ze had vocht. Toch gebeurde ook bij haar die nacht wat er bij Von gebeurde, de band herstelde, werd sterker. En de volgende dag leek er heel nieuwe leven in Kiran en Kaspar te zitten, ook al was Aya zelf nog veel te zwak om lang rechtop te zitten. Glimlachend keek ze vanaf haar bed naar haar zoontjes, die nu weer rondliepen en op zoek waren naar Senna, Nyah, en tante Nova om te bedelen om wat lekkers.
Themis zat tegen die tijd te tollen van de slaap en maakte zich bovendien zorgen om haar kleine meid, die zich tot nu toe bijna elke dag alleen had moeten redden en die in de kassen had gewerkt toen Themis door besmettingsgevaar niet meer weg had gekund. Zacht kneep ze in Edmond's hand toen die wakker werd. Hoe voel je je lieverd?
Re: Belevenissen van Destan en Aya
Ook Senna werd een stuk levendiger, hoewel ze nooit echt heel erg ziek was geweest - als ze al ziek was geweest. Ze was al snel met Kaspar en Kiran aan het spelen en ze keken bij Nyah en ze maakten Nova wakker en hielden tot nu toe de boel nog net heel. Nova glimlachte en knuffelde hen en beloofde wat te eten gaan halen. Maar eerst ging ze Nyah voeden en gezien het kleintje behoorlijke dorst had, leek het erop dat het geneesmiddel was gevonden.
Edmond was natuurlijk nog zwak, maar keek verrassend helder uit zijn ogen toen Themis bij hem zat. "Hongerig," antwoordde hij, wat hemzelf net zoveel verbaasde als de omstaanders. Hij glimlachte vol hoop naar haar, maar had even later ook door dat het niet goed met haar ging. Ze zag bleek, haar huid die normaal de kleur van bakstenen had leek wel vier tinten lichter en ze was ook lang niet zo warm. "Liefje... je voelt.. koud voor jouw doen.." Had Themis dan alsnog last gekregen, of was dit enkel vermoeidheid?
Amiel had haar en zichzelf een dosis gegeven, omdat je er nooit zeker van kon zijn, maar vooral omdat hijzelf wel ziek was. Hoe hij het al die tijd vol had gehouden was een wonder te noemen, maar op dit moment gooide hij net weer zijn veel te zware ontbijt eruit en kroop doodmoe weer in bed.
Die nacht had Destan niet geslapen maar over Aya gewaakt. Af en toe had hij gecontroleerd of ze nog ademde en de rest van de tijd had hij zich bezig gehouden met werk en brieven. Kaspars baan was een stuk groter dan het tot nu toe had geleken en gezien het werk nu bijna drie maanden stillag, was er genoeg te doen.
Weer leven in de ziekenboeg deed hem goed en hij liet Aya eventjes alleen toen ze sliep om bij Kaspar en Boaz te kijken. Het leek erop dat Boaz verlamd was en dat dat niet zou veranderen. Maar Kaspar leek weer aan de beterende hand, ook al was de man flink afgevallen. Wie niet, overigens?
Toen aan het einde van de dag bleek dat niemand achteruit ging, pakte Amiel vier spuiten in. Maar voor hij eventjes uit de ziekenboeg zou vertrekken om naar zijn gezin te gaan, nam hij Themis apart. "Zodra het kan ga ik achter Charles aan. Wil je mee?" Het waren simpele woorden, maar er school veel meer achter. Een belofte om wraak te kunnen nemen. Maar eveneens betekende het dat Amiel haar het niet kwalijk nam van de keren dat ze hem aan het werk had gezet, in plaats van hem zijn tijd te geven na Maëlys.
Edmond was natuurlijk nog zwak, maar keek verrassend helder uit zijn ogen toen Themis bij hem zat. "Hongerig," antwoordde hij, wat hemzelf net zoveel verbaasde als de omstaanders. Hij glimlachte vol hoop naar haar, maar had even later ook door dat het niet goed met haar ging. Ze zag bleek, haar huid die normaal de kleur van bakstenen had leek wel vier tinten lichter en ze was ook lang niet zo warm. "Liefje... je voelt.. koud voor jouw doen.." Had Themis dan alsnog last gekregen, of was dit enkel vermoeidheid?
Amiel had haar en zichzelf een dosis gegeven, omdat je er nooit zeker van kon zijn, maar vooral omdat hijzelf wel ziek was. Hoe hij het al die tijd vol had gehouden was een wonder te noemen, maar op dit moment gooide hij net weer zijn veel te zware ontbijt eruit en kroop doodmoe weer in bed.
Die nacht had Destan niet geslapen maar over Aya gewaakt. Af en toe had hij gecontroleerd of ze nog ademde en de rest van de tijd had hij zich bezig gehouden met werk en brieven. Kaspars baan was een stuk groter dan het tot nu toe had geleken en gezien het werk nu bijna drie maanden stillag, was er genoeg te doen.
Weer leven in de ziekenboeg deed hem goed en hij liet Aya eventjes alleen toen ze sliep om bij Kaspar en Boaz te kijken. Het leek erop dat Boaz verlamd was en dat dat niet zou veranderen. Maar Kaspar leek weer aan de beterende hand, ook al was de man flink afgevallen. Wie niet, overigens?
Toen aan het einde van de dag bleek dat niemand achteruit ging, pakte Amiel vier spuiten in. Maar voor hij eventjes uit de ziekenboeg zou vertrekken om naar zijn gezin te gaan, nam hij Themis apart. "Zodra het kan ga ik achter Charles aan. Wil je mee?" Het waren simpele woorden, maar er school veel meer achter. Een belofte om wraak te kunnen nemen. Maar eveneens betekende het dat Amiel haar het niet kwalijk nam van de keren dat ze hem aan het werk had gezet, in plaats van hem zijn tijd te geven na Maëlys.
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die
Re: Belevenissen van Destan en Aya
Het kleine nimfje had voor de eerste keer in weken een keel opgezet omdat ze honger had en dronk dan ook gulzig bij haar moeder, iets dat samen met de opkomende eetlust bij Edmond en de tweeling een heel goed teken was. Want Themis kreeg zowaar tranen in haar ogen toen Ed zei dat hij honger had en ze wat pap bij hem op schoot zette om hem te voeren. Maar ja, ze was koud, en ze was bleek. Deze weken hadden een tol geëist bij haar. Ze had grijze haren gekregen, ze was gesloopt, emotioneel was ze eigenlijk hartstikke onstabiel op het moment maar ze wist het nog bij elkaar te houden zij het met moeite. Toch ging ze aan het werk, deelde bordjes eten uit, hielp sommigen met voor het eerst in lange tijd weer zelf naar de wc lopen, en checkte iedereen van de roedel. Mano maakte ook goede vorderingen, alleen Von wilde nog niet wakker worden en Aya's fysieke gesteldheid was sowieso een bron van zorgen. De tengere vrouw had alle reserves verloren die ze had gehad, en dat waren er al niet veel geweest.
Toen Amiel naast haar verscheen terwijl Themis net warme doeken aan het maken was voor een paar patiënten die het koud kregen door de afnemende koorts, keek de Duivelin op. Er zat weinig vuur meer in haar, maar dat wat er nog was begon onmiddellijk in haar ogen te branden bij dat voorstel. Even keek ze nog naar Edmond, maar toen naar Nova en diens gezin, en toen Destan. Ze wist wat Sam hem had gevraagd, maar wist ook dat hij dat nooit zou kunnen. Hij niet... Maar zij daarentegen... "Zeg maar wanneer je gaat," klonk er enkel, maar het zou genoeg zijn voor hem. Ze ging mee. Deze man ging nu eindelijk boeten voor wat hij hen allemaal al had aangedaan, voordat hij nog iets verschrikkelijkers kon doen. Niemand kwam met zijn poten aan haar familie zonder gestraft te worden!
Toen Amiel naast haar verscheen terwijl Themis net warme doeken aan het maken was voor een paar patiënten die het koud kregen door de afnemende koorts, keek de Duivelin op. Er zat weinig vuur meer in haar, maar dat wat er nog was begon onmiddellijk in haar ogen te branden bij dat voorstel. Even keek ze nog naar Edmond, maar toen naar Nova en diens gezin, en toen Destan. Ze wist wat Sam hem had gevraagd, maar wist ook dat hij dat nooit zou kunnen. Hij niet... Maar zij daarentegen... "Zeg maar wanneer je gaat," klonk er enkel, maar het zou genoeg zijn voor hem. Ze ging mee. Deze man ging nu eindelijk boeten voor wat hij hen allemaal al had aangedaan, voordat hij nog iets verschrikkelijkers kon doen. Niemand kwam met zijn poten aan haar familie zonder gestraft te worden!
Re: Belevenissen van Destan en Aya
Hij knikte haar toe en kneep nog even in haar schouder. "Neem wat rust." Maar daarna ging hij naar huis. Daar gaf hij Arandur en Lisse een spuit en drukte een watje op de plek. Het zou wel goed komen. Tot nu toe hadden ze nog geen tekens vertoond, maar hij was er niet gerust op dat ze niets hadden gekregen nu hij en Melenwyn zoveel thuis waren geweest. Na de tweeling ging hij direct door naar Mel en Aneya en hij stuurde Aelia met een glimlach naar de ziekenboeg. Tijd dat het meisje weer bij haar ouders ging zijn!
Het zou nog wel even duren voordat Von wakker werd. De band bleef in elk geval sterk en ze was wel afgevallen, maar het zou goed komen met haar. Nova kwam even kijken, maar hield Emil behoorlijk in de gaten. Haar ribben waren nog altijd niet helemaal genezen en elke keer als ze zich strekte of bukte had ze aardig wat pijn. "Ze is aan het genezen," zei ze zachtjes. Nova was wat verbaasd dat ze het kon voelen, maar tegelijk was ze ontzettend opgelucht. Nu ze echt kon voelen dat iemand aan het herstellen was, in plaats van doodgaan, geloofde ze pas dat het geneesmiddel er was.
Het zou nog wel even duren voordat Von wakker werd. De band bleef in elk geval sterk en ze was wel afgevallen, maar het zou goed komen met haar. Nova kwam even kijken, maar hield Emil behoorlijk in de gaten. Haar ribben waren nog altijd niet helemaal genezen en elke keer als ze zich strekte of bukte had ze aardig wat pijn. "Ze is aan het genezen," zei ze zachtjes. Nova was wat verbaasd dat ze het kon voelen, maar tegelijk was ze ontzettend opgelucht. Nu ze echt kon voelen dat iemand aan het herstellen was, in plaats van doodgaan, geloofde ze pas dat het geneesmiddel er was.
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die
Re: Belevenissen van Destan en Aya
Emil keek even op en knikte toen, zowaar met een vage glimlach. Toen keek hij even richting Nova's ribben. "Eh.. Sorry.. Daarvoor." Hij wees naar de plek die hij goed gekneusd had achtergelaten met zijn klap. Emil was misschien vreemd en lastig in de omgang, hij wist wel wanneer hij veel te ver was gegaan. Hij had Nova nooit mogen slaan, zonder haar was Von er niet meer geweest. "Als ik.. goed kan maken?" Tot zover zijn vordering in taalgebruik, maar de man was moe en behoorlijk aangeslagen door hoe slecht het ging met Von.
Aelia glimlachte nog even naar Amiel maar schoot toen naar de ziekenboeg, waar ook zij een spuit kreeg maar toen vloog ze naar haar vaders bed. Het meisje kreeg meteen tranen in zijn ogen toen ze hem zag en ongeveer in de armen viel. "Pap! Hoe... hoe gaat het met je?" En met haar moeder? En met Nova, en Senna, en Nyah? En met de roedel?
Aelia glimlachte nog even naar Amiel maar schoot toen naar de ziekenboeg, waar ook zij een spuit kreeg maar toen vloog ze naar haar vaders bed. Het meisje kreeg meteen tranen in zijn ogen toen ze hem zag en ongeveer in de armen viel. "Pap! Hoe... hoe gaat het met je?" En met haar moeder? En met Nova, en Senna, en Nyah? En met de roedel?
Re: Belevenissen van Destan en Aya
Arandur was niet zo tuk op naalden, maar liet zijn vader gelaten toe. Die dag had hij zich niet zo lekker gevoeld, maar er niets van verteld. Er was geen reden om anderen ongerust te maken terwijl hij niet eens wist wat het was. Zijn schuldgevoel had hem enigszins in de buurt van hun moeder gehouden, zodat hij toch af en toe naar de slaapkamer van de ouders ging om te kijken of die twee nog wel oké waren en wel voldoende te drinken hadden.
Verder was daar echter nog niet veel veranderd. Melenwyn opende net als de vorige keer haar ogen en moest zichzelf dwingen om Amiel te begroeten. Aneya werd echter ook wakker en wou Amiel maar al te graag knuffelen. "Hé lieverd, kom je weer naar huis?"
Verder was daar echter nog niet veel veranderd. Melenwyn opende net als de vorige keer haar ogen en moest zichzelf dwingen om Amiel te begroeten. Aneya werd echter ook wakker en wou Amiel maar al te graag knuffelen. "Hé lieverd, kom je weer naar huis?"
Re: Belevenissen van Destan en Aya
Het was voorbij. Het leek voorbij te zijn, in elk geval. Het enige wat Nova wilde, was buiten bereik van iedereens kunnen en het tweede wat ze wilde zou moeten wachten. Ze zou zich nooit meer kunnen verstoppen in Sam's armen en naar huis gaan en drie eeuwen slapen zou nu nog niet kunnen.
Hartelijke, vriendelijke Nova, waar nooit een greintje haat in had gezeten, kon nu geen kracht meer verzamelen om naar Emil te glimlachen. "Ik weet alles van de weg kwijt raken. Het geneest wel, Emil." Met die woorden ging ze van bed naar bed en hielp iedereen met drinken, eten, bed verschonen, po verschonen, kotsemmer legen. Ze teerde op haar laatste krachten en het was maar goed dat vanaf nu iedereen weer vooruit zou gaan.
Hij kreunde, maar sloot zijn armen om zijn dochter en hield haar tegen zijn borst. "Ik heb je zo gemist, lieverd." Edmond was er natuurlijk nog lang niet, maar zodra hij eten binnen kon houden zou hij mogen gaan. Hij was niet meer zo mager geweest sinds hij Mano had ontmoet en dat zei aardig wat over hoe hij er nu uitzag. Maar voorlopig had hij zijn vrouw en zijn kind bij zich en zou hij zijn belofte om bij haar te blijven niet verbreken.
"Het lijkt erop dat we een geneesmiddel hebben. Ik kan ze niet zolang alleen laten omdat Themis en Nova op hun laatste krachten teren," moest hij nodig zeggen, "dus ik ga zo weer terug." Amiel hield zijn woord. Het duurde een nog een paar dagen, maar toen werden de eerste gevallen ontslagen en mochten ze in hun eigen bed hun krachten opdoen. Wel kreeg iedereen op Eldon een injectie, zodat niet het gevaar gelopen werd dat ze alsnog wat kregen.
Von was ongeveer de laatste die ontslagen werd. Ze had vier dagen in een coma gelegen en mocht alleen naar huis op voorwaarde dat Emil haar zou dragen. Het stel kreeg een lijst mee voor voeding die haar zou helpen.
Op de dag dat Nyah zeven maanden was, ging ook Nova naar huis met haar dochters. Hoewel het niet echt naar huis gaan was. De epidemie had bijna vier maanden geduurd en ze was nu al bijna een maand zonder Sam. Maar zo lang niet thuis zijn en geen huur betalen had gevolgen waar ze totaal niet aan had gedacht. Destan had het allemaal geregeld. Het huis in het dorp was verkocht, alle spullen waren naar Edmond en Themis verhuisd en daar was een extra gedeelte aangebouwd. Drie kamers, één voor haar en de ander voor haar dochters en een kamer om samen te zijn. Hier stonden alle spullen, maar bedden waren al in elkaar gezet.
Toen Senna met Aelia weg was en Nyah lag te slapen, stond Nova zichzelf toe om te beginnen aan de dozen. Eerst voor de meisjes, zodat ze echt een mooie kamer hadden. Bedden opmaken, de kettingen en de fluit op een speciale plek, een vloerkleed dat eerst op hun slaapkamer had gelegen, wat tekeningen en maskers en dingen die Sam had verzameld in zijn leven.
Uiteindelijk was het enige wat op haar eigen kamer herinnerde aan Sam, het tweepersoonsbed. Ze nam andere lakens, andere sprei, andere planten. Dit alles maakte het niet makkelijker en voor ze ermee klaar was, zakte ze huilend ineen. Ze was op, ze kon niet. Ze had zich zolang groot gehouden, maar op dit moment kwam het eruit en kon ze alleen maar naar haar borst grijpen en huilend smeken of de pijn weg mocht gaan. Of dat grote, gapende gat kon verdwijnen.
Edmond lag dan wel op bed, hij hoorde haar wel en kneep even in Themis' hand. "Ga naar haar toe."
Voor Destan en Aya brak ook een vreemde tijd aan. Destan ontliep nog altijd Themis, had nog altijd nachtmerries, maakte zich constant zorgen en had het tegelijkertijd te druk voor welke van die dingen ook. Kaspar was nog steeds ernstig verzwakt en dus kwam alles van de school op hem aan. Daarnaast was hij zijn belofte aan Sam niet vergeten en deed hij zijn best om voor Nova en de meisjes te zorgen, ook al had hij geen tijd om er fysiek voor haar te zijn. Hij regelde alles in het dorp en regelde de aanbouw en verhuisde persoonlijk alle spullen. Voor Nyah kwam een bedje, gezien ze haar wieg nu al was ontgroeid.
Hij nam zijn werk mee naar huis, zodat hij de jongens af en toe kon vermaken en op Aya kon letten. Zijn vrouw was heftig vermagerd en ze moest het rustig aan doen, iets waar Aya niet echt bekend om was.
Hartelijke, vriendelijke Nova, waar nooit een greintje haat in had gezeten, kon nu geen kracht meer verzamelen om naar Emil te glimlachen. "Ik weet alles van de weg kwijt raken. Het geneest wel, Emil." Met die woorden ging ze van bed naar bed en hielp iedereen met drinken, eten, bed verschonen, po verschonen, kotsemmer legen. Ze teerde op haar laatste krachten en het was maar goed dat vanaf nu iedereen weer vooruit zou gaan.
Hij kreunde, maar sloot zijn armen om zijn dochter en hield haar tegen zijn borst. "Ik heb je zo gemist, lieverd." Edmond was er natuurlijk nog lang niet, maar zodra hij eten binnen kon houden zou hij mogen gaan. Hij was niet meer zo mager geweest sinds hij Mano had ontmoet en dat zei aardig wat over hoe hij er nu uitzag. Maar voorlopig had hij zijn vrouw en zijn kind bij zich en zou hij zijn belofte om bij haar te blijven niet verbreken.
"Het lijkt erop dat we een geneesmiddel hebben. Ik kan ze niet zolang alleen laten omdat Themis en Nova op hun laatste krachten teren," moest hij nodig zeggen, "dus ik ga zo weer terug." Amiel hield zijn woord. Het duurde een nog een paar dagen, maar toen werden de eerste gevallen ontslagen en mochten ze in hun eigen bed hun krachten opdoen. Wel kreeg iedereen op Eldon een injectie, zodat niet het gevaar gelopen werd dat ze alsnog wat kregen.
Von was ongeveer de laatste die ontslagen werd. Ze had vier dagen in een coma gelegen en mocht alleen naar huis op voorwaarde dat Emil haar zou dragen. Het stel kreeg een lijst mee voor voeding die haar zou helpen.
Op de dag dat Nyah zeven maanden was, ging ook Nova naar huis met haar dochters. Hoewel het niet echt naar huis gaan was. De epidemie had bijna vier maanden geduurd en ze was nu al bijna een maand zonder Sam. Maar zo lang niet thuis zijn en geen huur betalen had gevolgen waar ze totaal niet aan had gedacht. Destan had het allemaal geregeld. Het huis in het dorp was verkocht, alle spullen waren naar Edmond en Themis verhuisd en daar was een extra gedeelte aangebouwd. Drie kamers, één voor haar en de ander voor haar dochters en een kamer om samen te zijn. Hier stonden alle spullen, maar bedden waren al in elkaar gezet.
Toen Senna met Aelia weg was en Nyah lag te slapen, stond Nova zichzelf toe om te beginnen aan de dozen. Eerst voor de meisjes, zodat ze echt een mooie kamer hadden. Bedden opmaken, de kettingen en de fluit op een speciale plek, een vloerkleed dat eerst op hun slaapkamer had gelegen, wat tekeningen en maskers en dingen die Sam had verzameld in zijn leven.
Uiteindelijk was het enige wat op haar eigen kamer herinnerde aan Sam, het tweepersoonsbed. Ze nam andere lakens, andere sprei, andere planten. Dit alles maakte het niet makkelijker en voor ze ermee klaar was, zakte ze huilend ineen. Ze was op, ze kon niet. Ze had zich zolang groot gehouden, maar op dit moment kwam het eruit en kon ze alleen maar naar haar borst grijpen en huilend smeken of de pijn weg mocht gaan. Of dat grote, gapende gat kon verdwijnen.
Edmond lag dan wel op bed, hij hoorde haar wel en kneep even in Themis' hand. "Ga naar haar toe."
Voor Destan en Aya brak ook een vreemde tijd aan. Destan ontliep nog altijd Themis, had nog altijd nachtmerries, maakte zich constant zorgen en had het tegelijkertijd te druk voor welke van die dingen ook. Kaspar was nog steeds ernstig verzwakt en dus kwam alles van de school op hem aan. Daarnaast was hij zijn belofte aan Sam niet vergeten en deed hij zijn best om voor Nova en de meisjes te zorgen, ook al had hij geen tijd om er fysiek voor haar te zijn. Hij regelde alles in het dorp en regelde de aanbouw en verhuisde persoonlijk alle spullen. Voor Nyah kwam een bedje, gezien ze haar wieg nu al was ontgroeid.
Hij nam zijn werk mee naar huis, zodat hij de jongens af en toe kon vermaken en op Aya kon letten. Zijn vrouw was heftig vermagerd en ze moest het rustig aan doen, iets waar Aya niet echt bekend om was.
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die
Re: Belevenissen van Destan en Aya
Het was een rauwe 'thuiskomst' geweest, voor iedereen. De dag dat Aya en Edmond ontslagen werden had vrolijk kunnen zijn, maar dat waren ze eigenlijk niet. Beiden waren vermagerd, verzwakt, zelfs als ze nu transformeerden door de volle maan zat er nauwelijks leven in ze. Dus hielden ze beiden nog veel bedrust. Aya had met moeite wat werk van Destan los gebietst, wat ze in bed deed. Af en toe liep ze door hun appartement, om wat beweging te krijgen en haar spieren zo weer te versterken maar ze moest nog altijd oppassen. Zich ergens aan stoten had al als gevolg dat ze flinke blauwe plekken en soms zelfs kneuzingen opliep, bovendien vond ze het na een paar dagen al niet meer fijn dat Destan haar behandelde alsof ze elk moment door midden kon breken! Maar ja, dat kon ze ook praktisch op het moment... Spelen met haar eigen zoontjes zat er niet in, ze kon ze niet eens optillen op het moment en alles was uitputtend, en ze kon ook niet naar Nova terwijl die door de moeilijkste tijd van haar leven ging! Destan vragen haar te brengen durfde ze niet goed, hij vermeed huize Armell zodra Themis binnen was.
De enige die Destan kon helpen was uiteindelijk Wystan, die terugkwam zodra hij nieuws ontving dat de epidemie over was maar dat iedereen nog moest aansterken. Hij stond de jongen bij waar hij kon, af en toe met schaamrood op zijn kaken om dat hij vertrokken was in zo'n moeilijke tijd.
De Duivelin nam het Destan niet kwalijk dat hij haar niet wilde zien of spreken, dat hij haar bedankjes voor zijn hulp met Nova niet in ontvangst nam. Ze was te moe om er verdrietig om te zijn dat het zo gegaan moest zijn, ze had enkel gedaan wat ze moest doen om haar gezin te redden en ze liet zich dat niet kwalijk nemen. Maar toen ze haar oudste dochter zo hartverscheurend hoorde huilen, net op het moment dat ze Edmond een voedzame maaltijd kwam brengen, werden zelfs bij haar de emoties wakker. Ze glimlachte nog even naar Edmond en stond toen op. Niet veel later ging ze naast Nova zitten en sloeg zacht een arm om haar heen, om haar daarna stevig tegen zich aan te trekken. Ze zei niets, wist dat er geen woorden van troost waren voor deze pijn. Toen Nova bij hen binnen was gekomen had Themis haar de doos gegeven met Sam's laatste geschenken. De brieven aan zijn vrouw en dochters, en een deken gemaakt van zijn oude truien waar ze onder konden liggen. En nog een paar losse truien, zodat hij soms toch nog een soort van zijn armen om hen heen kon slaan. Maar het was geen troost, het bracht hem niet terug en dat wist Themis maar al te goed. "Het spijt me zo lieverd," zei de Duivelin uiteindelijk zacht, met ietwat samengeknepen stem. Het was niet eerlijk dat dit Nova overkomen was, en Themis had haar er zo graag voor willen behoeden.
___________________
[a little while back]
Wystan was met een bezwaard hart vertrokken. Hij wilde zijn vriend, zijn beste vriend, niet in de steek laten in deze tijd en hij wist dat hij iets vreselijks had gevraagd van Tamira door haar te vragen mee te gaan naar Schotland. Maar voor de eerste keer trok de Gargoyle het niet meer. Hij die zo vaak bloed vergoten had zien worden, die doden had gezien en had gemaakt, die Eldon vaak genoeg zij aan zij met anderen had verdedigd, was op. Leerlingen en stafleden zien sterven aan iets waar niemand iets tegen leek te kunnen doen, dat trok hij niet meer. Dat was teveel voor zijn 600-jaar oude gemoedsrust en mentale vermogen. Dus rende hij weg, iets dat hij al heel lang niet meer had gedaan. Met de wind onder zijn vleugels was hij op weg naar Schotland, naar zijn ouderlijk huis, waar zijn oudste zus op de begraafplaats stond. Deed hij hier goed aan? Zou er wel nog een 'thuis' voor hem zijn op Eldon als hij weer terugkwam?
De enige die Destan kon helpen was uiteindelijk Wystan, die terugkwam zodra hij nieuws ontving dat de epidemie over was maar dat iedereen nog moest aansterken. Hij stond de jongen bij waar hij kon, af en toe met schaamrood op zijn kaken om dat hij vertrokken was in zo'n moeilijke tijd.
De Duivelin nam het Destan niet kwalijk dat hij haar niet wilde zien of spreken, dat hij haar bedankjes voor zijn hulp met Nova niet in ontvangst nam. Ze was te moe om er verdrietig om te zijn dat het zo gegaan moest zijn, ze had enkel gedaan wat ze moest doen om haar gezin te redden en ze liet zich dat niet kwalijk nemen. Maar toen ze haar oudste dochter zo hartverscheurend hoorde huilen, net op het moment dat ze Edmond een voedzame maaltijd kwam brengen, werden zelfs bij haar de emoties wakker. Ze glimlachte nog even naar Edmond en stond toen op. Niet veel later ging ze naast Nova zitten en sloeg zacht een arm om haar heen, om haar daarna stevig tegen zich aan te trekken. Ze zei niets, wist dat er geen woorden van troost waren voor deze pijn. Toen Nova bij hen binnen was gekomen had Themis haar de doos gegeven met Sam's laatste geschenken. De brieven aan zijn vrouw en dochters, en een deken gemaakt van zijn oude truien waar ze onder konden liggen. En nog een paar losse truien, zodat hij soms toch nog een soort van zijn armen om hen heen kon slaan. Maar het was geen troost, het bracht hem niet terug en dat wist Themis maar al te goed. "Het spijt me zo lieverd," zei de Duivelin uiteindelijk zacht, met ietwat samengeknepen stem. Het was niet eerlijk dat dit Nova overkomen was, en Themis had haar er zo graag voor willen behoeden.
___________________
[a little while back]
Wystan was met een bezwaard hart vertrokken. Hij wilde zijn vriend, zijn beste vriend, niet in de steek laten in deze tijd en hij wist dat hij iets vreselijks had gevraagd van Tamira door haar te vragen mee te gaan naar Schotland. Maar voor de eerste keer trok de Gargoyle het niet meer. Hij die zo vaak bloed vergoten had zien worden, die doden had gezien en had gemaakt, die Eldon vaak genoeg zij aan zij met anderen had verdedigd, was op. Leerlingen en stafleden zien sterven aan iets waar niemand iets tegen leek te kunnen doen, dat trok hij niet meer. Dat was teveel voor zijn 600-jaar oude gemoedsrust en mentale vermogen. Dus rende hij weg, iets dat hij al heel lang niet meer had gedaan. Met de wind onder zijn vleugels was hij op weg naar Schotland, naar zijn ouderlijk huis, waar zijn oudste zus op de begraafplaats stond. Deed hij hier goed aan? Zou er wel nog een 'thuis' voor hem zijn op Eldon als hij weer terugkwam?
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 54 gasten