Belevenissen van Destan en Aya

[Ravief]

Amiel woelde nog even door Lisse's woeste haardos en kwam zelf wel naar Aran toe. Meestal waren ze niet zo knuffelig en helemaal Lisse kon beweren dat ze 'al zestien was hoor'. Het kon hem nu even niet zoveel schelen. Warm sloot hij zijn armen om zijn zoon en hield hem eventjes vast. "Hé Aran. Ik blijf hier slapen, maar morgen moet ik weer werken." Hij gaf hem een kneepje in zijn schouder. "Maar zodra dit voorbij is, blijf ik een hele tijd bij jullie thuis, wat denk je daarvan?"
Verbaasd keek Lisse even over haar schouder, maar maakte toen wat restjes warm voor pap en zette dat op tafel, waarna ze stilletjes verder ging met afdrogen.

Amiel knikte even rustig naar Aelia. Het was misschien wel zo goed dat het meisje bij leeftijdsgenoten was, in plaats van alleen thuis. Maar hij keek zijn zoon nog eens aan. "Waar is mam, lieverd? En Aneya? Hoe gaat het met haar?" Het deed pijn om naar hen te vragen, wetende dat er normaal nog een naam bij hoorde. Dat zou moeten slijten, al zou het nooit helemaal weggaan.

[Maanwezen]

"Klinkt goed," zei hij wat schuchter, al was dat een behoorlijke understatement. Het klonk fantastisch! Tenminste, hij hoopte maar dat er een einde zou komen aan deze hele periode, al was het nu al vreemd. Het besef dat een van zijn zusjes er niet meer was drong niet helemaal tot hem door. Hij schaamde zich echter enigszins bij de volgende vraag. Als hij heel eerlijk was, dan wist hij het niet. Eigenlijk had hij beter voor zijn moeder moeten zorgen en zich niet moeten afzonderen, toch? Arandur slikte even, denkend aan wat hij de afgelopen uren had gedaan. Zijn energie stond inmiddels op een laag pitje en bijna vreesde hij dat het op zijn voorhoofd geschreven stond. Arandur had géén idee wat Amiel ervan zou zeggen. "Eh, ik denk in bed.. Mama leek moe, at en zei niet veel en Aneya ook niet, die wou gewoon slapen," zei hij schoorvoetend en hoewel hij zijn blik neer wou slaan hield hij die op Amiel gericht. Hoe zou hij reageren? Wat dacht hij?

[Ravief]

"Ik ga zo wel even bij ze kijken." Amiel zou er niet zo blij mee zijn om dat te horen, maar dan moest hij er wel eerst achter komen. Hij gaf zijn zoon nog een klopje op de schouder en viel dankbaar aan op het restje eten wat er nog was. Ondanks dat hij al een avondmaal had gehad, ging dit er wel goed in. Nu Amiel weer warm werd, voelde hij echter ook de vermoeidheid nog meer binnensluipen. Het was bijna een probleem om nog wakker te blijven, maar ook nu was er nog wel het een en ander te doen.
Na zijn maaltijd ging hij even zitten bij Aelia en gaf haar een klein glimlachje. "Hé meisje. Je vader is aardig stabiel op dit moment en met Nova en Senna gaat het wel oké. Ze is vooral heel moe, net als je moeder. Nog even en dan kan je gewoon weer met je ouders naar huis." Hij wist niet wat er allemaal in haar omging, maar ze wilde vast wel nieuws horen van haar gezin. Hoewel stabiel op een erg zwak niveau, ging het inderdaad niet slechter met Edmond. Al zou er snel een geneesmiddel komen, anders zou hij mogelijk overlijden omdat hij gewoon ontzettend mager was.
"Maar ik vroeg me af of je een klein beetje hebt opgelet als je grote zus weer eens met thee bezig was.. Wil jij een grote pot brouwen?" Hij liet het aan haar over en ging naar de slaapkamer van hem en Melenwyn. Met een paar rukken gingen de gordijnen open. "Mel? Liefje?"

[Maanwezen]

Melenwyn was wakker, maar lag goed ingepakt in hun dekens, samen met Aneya, die wederom in een diepe slaap verzonken lag. De kamer rook enigszins muf en was duidelijk niet verlucht die dag. Aangezien ze voor zich uit had liggen staren knipperde ze en spreidde automatisch een vleugel om het laatste beetje zonlicht van die dag af te weren. Moest dat nu echt? Ze voelde zich nog altijd fysiek belabberd en zonder de impulsen van andere Shanea in de ziekenboeg was er niets wat haar tot beweging aanzette. Een leeg, hol gevoel had bezit van haar genomen en geen cel in haar lichaam dacht eraan om zich te verplaatsen. "Hmrn," bromde ze dan ook, al maakte haar hart een sprongetje dat Amiel hier was. Maar wat moest ze zeggen? Vragen naar de ziekenboeg durfde ze niet... en toch wou ze weten hoe het hem verging. Melenwyn ging langzaamaan rechtop zitten, wreef in haar ogen en knipperde verwoed om zijn beeld helder te krijgen.

[varden]

Aelia was er in de tijd van de epidemie gewend aan geraakt alleen te zijn. Nova en haar moeder waren aan het werk, Nyah en haar vader ziek. Het huis was vaak leeg als Aelia er aankwam, en meestal nog net zo leeg als ze weer wegging. Soms was Nova er, maar de enige keer dat ze er langer was geweest was ze nauwelijks aanspreekbaar geweest door de pijn van het overlijden van Sam. Dus had Aelia zich maar gewoon stilletjes gehouden en haar huiswerk en opdrachten gemaakt. In de kassen bereidde ze zo goed als ze kon de kruiden voor die ze haar moeder wel een miljoen keer had zien maken. In het huis van het gezin DuVeresova bewoog de half-wolf zich dan ook wat schuchter rond, zich niet helemaal op haar gemak voelend. Toen Amiel dat verzoek deed, knikte ze echter. Ze kende wel iets dat iedereen wat zou kalmeren, en tegelijkertijd een beetje op zou peppen maar daar moest ze wel eerst voor naar de kassen.
Niet veel later stond ze bij een pot waar ze volgens een ingewikkeld systeem kruiden aan toevoegde. Het gemis van Nova raakte haar midden in dat proces en even beetje Aelia op haar lip. Ze miste haar grote zus, haar ouders, haar nichtjes, ze wilde naar huis. Een huis dat niet leeg was, waar de roedel was, waar ze een knuffel kreeg als ze binnen kwam. Maar niets daarvan durfde ze hier, bij dit rouwende gezin, te uiten. Dus toen de thee klaar was schonk ze voor iedereen koppen in, gaf Lisse nog een knuffel terwijl ze haar zei haar op te komen zoeken als ze met iemand wilde praten, en vertrok toen weer naar haar eigen huis. Ze had lang genoeg een inbreuk gepleegd op de privacy van het gezin. Lisse wist haar wel te vinden, en Amiel net zo goed. Misschien zou Senna in de kassen zijn? Dus ging Aelia daarheen, er was vast nog wel iets te doen daar.

[Ravief]

Amiel zette eerst de twee ramen op een kiertje en ging op de rand van het bed zitten. Zachtjes streek hij over Aneya's bruinrode krullen en merkte daardoor al snel dat ze nog steeds koortsig was. Ze leek in elk geval niet erger dan gisteren. Voorzichtig, om haar niet wakker te maken, pelde hij een beetje deken van haar af en bekeek haar vleugeltjes. Die leken wel nog net zo sterk als anders, wat Amiel dan maar opvatte als een goed teken. Zoveel kennis had hij er nou ook weer niet van. Anders dan wat een boel Shanea dachten, kon hij echt niet alles en wist hij ook niet alles.
"Hé.. Hoe was het vandaag? Heb je Aran en Lisse een beetje gezelschap kunnen houden?" Hij begon ook maar niet over de ziekenboeg, of over gisteren. "Ik heb Aelia gevraagd om thee te zetten. Kom je zo uit bed?" Ondanks zijn vragen had Amiel het vermoeden dat Melenwyn hun slaapkamer amper uit was geweest.

[Maanwezen]

Melenwyn voelde zich ongelofelijke lethargisch. Het liefst van al wou ze brommen of nukkig het hoofd schudden of zich gewoon onder de dekens verstoppen en nergens heen gaan. Als het iemand anders was geweest dan Amiel, had ze vast voor die laatste optie gekozen. Nu vouwde ze echter langzaam haar vleugels op, maar drukte wel een kussen tegen haar borstkas aan, alsof dat enige troost kon bieden. Ze voelde zich helemaal geen moeder nu, ze wou dat ze nog een kind was en geen verantwoordelijkheden had. "Het was... rustig. Het is stil hier." Melenwyns stem klonk enigszins schor, rauw en de ogen waarmee ze tegen het zonlicht knipperde waren rood aangelopen. In de lange uren had ze het niet kunnen helpen en had ze stilletjes gehuild terwijl Aneya sliep. "Aran en Lisse... ik weet niet waarover te spreken, maar volgens mij was Lisse een eindje weg vanmiddag. Ik weet niet waarheen. Ze is terug nu," zei ze peinzend. Ergens wou ze wel weten waar haar dochter had uitgehangen, maar het gaan vragen leek ook alweer zo'n grote inspanning. Melenwyn wou nog zeggen dat thee heerlijk klonk maar kreeg toen een hoestbui en kromp even ineen. Hoe belabberd ze zich ook voelde, ze wist dat Amiel zich niet veel beter kon voelen.

[Ravief]

Hij was te moe om bij zichzelf na te gaan hoe het zat met de symptomen en hoe erg hij achteruit ging. Eveneens dacht hij niet aan het gevaar dat hij en Melenwyn vormden voor Arandur en Erulissë. Al had hij nog wel puf om na te denken dat Mel er niet zo fris en zo best uitzag en dat de koorts van Aneya nog steeds aanwezig was. "We zullen haar er straks wel over horen." Fronsend nam hij haar nog even op maar sloot toen maar weer de gordijnen en stak een vuurtje aan. "Ik breng je zo wel thee, blijf anders maar in bed." Het leek er niet op dat ze het voor elkaar zou krijgen. Zo kreeg Mel haar thee in bed, en zat Amiel even later bij Lisse en Aran aan de keukentafel. Hij hoorde hen uit over hun dag en vroeg zich even af waar Aelia was gebleven.

Voor de verandering kwam hij hen instoppen toen het ruim hun bedtijd was. Hij zat een poos bij Lisse en fluisterden wat en hij probeerde het meisje een beetje op te beuren. Iets wat behoorlijk lastig was, gezien hij amper een idee had hoe de week verder zou gaan. Daarna kwam hij bij Aran op de rand van het bed zitten. Amiel glimlachte wat naar zijn zoon die al zo groot was geworden en qua lengte hem aardig achterna ging. "Hé, Arandur... Ik weet dat er veel op je af komt nu. Je zou niet zoveel zorgen en verantwoordelijkheid moeten dragen, maar ik ben heel trots op je, dat weet je wel toch?"

[Maanwezen]

Melenwyn was uiterst dankbaar dat hij uiteindelijk de gordijnen weer sloot en ze gewoon wat thee kon drinken. Die kon ze nog net binnen sippen. Ze probeerde zo min mogelijk te denken en zakte achterover in haar kussens toen hij haar weer alleen liet. Bijster veel had ze hem immers niet te vertellen..

Arandur greep de kans om zijn papa het een en ander te vertellen over magie die hij bij geleerd en geoefend had de laatste tijd. Het voelde dan wel niet relevant nu, hij wou zijn vader niettemin trots maken. Toen Amiel dat later dan ook zei verscheen er een brede glimlach om Arandurs lippen en glunderde hij helemaal. "Het is oké pap, ik zorg met plezier voor Lisse," repliceerde hij en lachte het wat weg omdat hij niet wist hoe erop te antwoorden. Maar het was heerlijk om te horen en onmiddellijk wou hij zijn vader alles opbiechten, gelukkig hield hij nog net zijn mond. Arandur aarzelde even maar sloot toen zijn armen om Amiel heen, zittend en probeerde de kriebel in zijn keel te negeren.

[Ravief]

Magie was iets wat hen samenbond en Amiel had het dan ook graag met Arandur erover. Tenslotte was de jongen verder nogal een boekenwurm en verschilden hun interesses wel wat. Dus hij nam zijn tijd hiervoor en stelde hem vragen en vertelde wat verhaaltjes over hoe zijn eerste pogingen waren verlopen bij bepaalde elementen. Het was fijn om de jongen zo te zien genieten en glunderen.
Warm sloot hij zijn armen om Aran heen. "Het is zeer zeker niet oké, maar ik ben blij dat jullie elkaar hebben en jullie zo je best doen." Rustig stopte hij zijn zoon in, ging nog even plagend door diens zwarte haar en zei dat hij hem gerust mocht wekken als slapen niet ging.
Gezien Mel en Aneya het tweepersoonsbed in beslag namen, maakte hij een plekje klaar op de bank.

Het was een wat onrustige nacht, waarin hij een paar keer op was en niet heel goed sliep gezien banken niet bedoeld zijn om op te slapen. Ergens in de ochtend werd hij wakker gemaakt door Nova. Daas keek hij de jonge vrouw aan en kwam nogal duf overeind. Terwijl zij zich afwendde en vertelde dat hij nodig was, schoot hij in zijn kleren van gisteren en trok snel zijn schoenen aan. Wassen, wc, ontbijt, haar doen.. dat alles zou moeten wachten. Al snel haastte hij zich naast de Nimf door de gangen en ging direct door naar het bed van Edmond. De man reageerde niet op zijn aanwezigheid en lag grauw en mager in het bed. Je zou haast denken dat hij er al niet meer was, behalve dan dat hij nog een miniem beetje warmte afgaf en zijn ademhaling te zien was.
Routinematig stelde Amiel vragen, onderzocht hem en ging direct aan de slag. In de middag kwam ook Von in een soort van coma te liggen. Hij vergeleek hun gezondheid met die van Kiran en kreeg in de loop van de dag steeds meer een beeld van wat er ontbrak. Het middel maken zou echter nog wel zeker twee dagen kosten.
Amiel stelde een lijst van kruiden op en gaf die aan Nova. Daarna was hij een poos in de weer met de twee buisjes bloed die hij nog had van Destan, maar het was duidelijk dat er veel meer nodig zou zijn.

De twee dagen daarna werkte hij eigenlijk nonstop. Hij had de formule aangepast en had de bezwering bijna klaar. Hij at aan het bureau en nam af en toe een uurtje slaap, maar daar hield het ook wel mee op en het was dat Amiel de enige in het kasteel was die zo lang was, anders zou je de man niet meer herkennen.
"Laat me mijn werk doen," bromde Amiel tegen Emil toen deze half naar hem gromde toen hij bij Von kwam. De magische verbinding zou moeten werken en dit zou iedereen moeten genezen. Dus in plaats van alleen de meest erge gevallen, kreeg nu iedereen een spuit met bloed, kruiden en magie.