Belevenissen van Destan en Aya

[Maanwezen]

Melenwyn wou dat ze kon zeggen dat het oké was, dat ze bij hem zou blijven en hem zou helpen. Tenslotte had ze beloofd hem bij te staan in goede en slechte dagen en geloofde ze dat zware lasten samen lichter werden. Maar hij gaf haar die kleine kans, de kans om toch een klein beetje te ontsnappen en die kon ze niet laten liggen. Nee.... Zelfs nadat hij gesproken had bleef Melenwyn nog even stil zitten, haar armen evengoed om hem heen geslagen en haar wang tegen zijn schouder aan gedrukt. Haar knieën voelden pijnlijk aan maar ze kon zich niet bewegen. Haar vleugels trilden van de ingehouden emoties en hoewel haar ogen nog droog bleven, woog het verdriet zo zwaar op haar dat ze niet kon bewegen. Het drukte haar neer.
Uiteindelijk was het omdat ze moest hoesten en de pijn in haar buik weer erger werd dat ze besefte dat ze moest gaan. Haar verdriet zou niet weglopen, maar wie weet wat er binnen allemaal kon gebeuren terwijl zij hier buiten aan het dralen waren. Melenwyn drukte uiteindelijk een zachte kus op Amiels wang en hees zichzelf overeind. Het was de enige genegenheid die ze momenteel wist te tonen."Ik zie je binnen." Haar stem klonk schor en ze wist niet helemaal goed wat te doen. Waar moest ze op hem wachten? Hij wou vast nog wel even doei zeggen tegen Aran en Lisse vooraleer ze terug naar de ziekenboeg gingen.

Op de terugweg naar binnen nam ze Aneya van Lisse over en gaf een kneepje in haar dochters schouder. Allen waren ongewoon stil en de jongste was ietwat hangerig, maar zei niet veel, ze leek behoorlijk aangedaan door het hele gebeuren. Vooraleer ze uit het zicht verdween keek Melenwyn nog even om richting het kerkhof. Oh Amiel... kon ze hem maar helpen.. Aan de deuropening zag ze Aelia en glimlachte haar vaag toe, maar liet de meisjes rustig doen. Misschien zou ze nog even naar huis gaan om een kop thee met hen te drinken, dacht ze vaag, al wist ze niet of ze er het fut voor zou hebben en of het wel een strak plan was. Tenslotte wou ze de quarantaine zo veel mogelijk respecteren. Met lede ogen keek ze toe naar Aelia's uitingen van genegenheid maar liep toen verder, alsof er lood in haar schoenen zat. Eén kop thee...

Arandur was al behoorlijk aangedaan maar leek zelfs nog meer schuchter, verlegen, toen Aelia opdaagde en hield toen al helemaal zijn mond. Gezien de meisjes samen liepen, ging hij maar snel naast zijn moeder lopen. Even keek hij zijn moeder aan en moest hij slikken om de blik in haar ogen. Waar was zijn moeder heen? Toen ze bijna thuis waren begon Aneya weer te jammeren en slaakte ze niet bepaald verstaanbare taal uit. Het deed hem bijna panikeren. Wat moest hij hiermee aanvangen? Even schoot zijn blik naar Lisse, maar toen hij zijn moeder iets hoorde mompelen wat als 'thee' klonk, dwong hij haar met Aneya op de bank en vluchtte de keuken in. Thee. Daar kon hij wel voor zorgen.

[Ravief]

Hij wachtte tot zijn gezin wegliep, voor hij met een zwaar gemoed de schop oppakte. De geluiden van de aarde die op het lichaam van Maëlys roffelden, of dof ploften, maakten hem misselijk. Een paar keer moest hij stoppen om zijn maag te bedwingen en niet weer compleet in te storten. Het leek onmogelijk dat hij nog tranen had op dit moment, maar ze bleven maar hardnekkig stromen, terwijl zijn hoofd bonkte en zijn keel pijn deed en zijn hart schrijnde op een manier waarvan Amiel niet geweten had dat je zo kon lijden. Hij werd nog liever nog een keer overgeleverd aan de IRSMZ dan dit te moeten blijven voelen.

Leeg zat hij op zijn knieën en leunde hij half tegen de houten steel, terwijl hij naar de verse aarde staarde. Hij had niet eens meer kracht om iets met magie te doen. Hij kon niet de bloemen tevoorschijn halen waar zijn kleine meid zo dol op was geweest. Hij had haar niet eens kunnen redden. Wat voor man en vader was hij wel niet?! Zijn zelfverwijt trof hem keer op keer en Amiel had amper door dat Themis naast hem kwam staan. De hand op zijn schouder drong alleen door omdat er nog iets van warmte vanaf kwam.
Ech sinto moito. Het spijt me zo.

Half willoos liet hij zich meevoeren naar binnen. Nog even keek hij naar de gang waar hij nog de figuren zag verdwijnen richting hun huis, maar Amiel volgde Themis naar de ziekenboeg. Daar wist hij haar over te halen dat hij eerst moest slapen. Op dit moment had hij geen druppel energie meer over en hoewel spontane ontbranding wel heel aanlokkelijk leek, was het niet de juiste weg.


Lisse omarmde Aelia alsof ze de beste maatjes waren. Ze hadden samen een ellendig avontuur overleefd en hoewel ze nog een poos vriendinnen waren geweest, waren ze uit elkaar gegroeid in de tienerjaren. Snikkend hield ze haar vriendin vast, maar liep daarna achter haar moeder en Aran aan, al wenkte ze Aelia om mee te gaan. Die had waarschijnlijk toch niemand thuis op dit moment.

Het ging inderdaad niet goed met Von. Hoewel haar hart niet weer was gestopt, leek ze telkens ver weg en was ze nooit helemaal wakker. Edmond was dan nog wel goed van geest, zijn gezondheid was ook wel eens beter geweest en nog nooit zo slecht als nu.

[varden]

Themis had weinig overreding nodig om de man te laten slapen. Ze bracht hem zwijgend wat te eten en te drinken, samen met een stevige borrel want ze kon zich voorstellen dat hij dat wel nodig had. Kort legde ze nog haar hand op zijn arm maar besefte ook wel dat Amiel nu ruimte nodig had dus deed ze al snel een stap terug en vertrok ze om weer te gaan werken. Ze verzorgde Von zo goed als ze kon, zorgde ervoor dat Nyah wat at en weer in schone kleertjes in een schoon bedje lag, en kwam uiteindelijk aan Edmond's bed zitten. Zacht nam ze zijn hand vast. Hé lieverd, klonk het verstikt. Hoe voel je je? Ze was zo bang voor het antwoord dat op die vraag kon komen, maar hem niet stellen zou haar nog hartelozer laten lijken dan ze zich al had getoond in de afgelopen dagen. Naar Destan, naar Amiel, naar Edmond ook vaak genoeg al, het idee dat ze zo kil en gevoelloos kon worden maakte de Duivelin een beetje bang.

Aelia volgde hen zwijgend, er was inderdaad niemand thuis bij hen op het moment. Dus bleef ze bij Lisse en hoewel het meisje niets zei was ze er wel voor hen. Ze hielp Aran met de thee, en deed verder alleen maar haar best om het gezin een beetje te helpen. Af en toe blikte ze naar Lisse. Wat er nu gebeurde deed haar inderdaad af en toe terugdenken aan die paar dagen die ze samen hadden meegemaakt bij Charles, een tijd waar ze al heel erg lang niet meer aan terug had gedacht. Maar nu, met deze epidemie en met wat er met Destan was gebeurd, maakte dat die man (de ze enkel nog kende uit haar nachtmerries) ineens wel weer heel erg levendig werd.

[Ravief]

Nova keek op toen ze Amiel en Themis binnen zag komen. Het was gek dat die man, met zijn 1.96m, er nog nooit zo klein en hulpeloos had uitgezien. Ze vond het doodeng om hem zo te zien, want het was haar wel duidelijk dat hij nodig was om de rest van haar gezin te redden. Ze deed haar best om bezig te blijven zodat ze niet hoefde te denken aan Sam en hoeveel slechter het ineens ging met verschillende Shanea. Gelukkig was er meer dan genoeg te doen, al had ze al een keer een mep gekregen van Emil toen het weer mis leek met Von. Iedereen stond op het punt van instorten leek het wel en Nova wist soms niet hoe ze de dag door zouden komen. Haar hele zij stond in brand als ze bewoog of ademhaalde, maar ze was blij dat ze niets had gebroken, al had ze wel wat gekneusde ribben. Gelukkig was de enorme blauwe plek te bedekken met kleding.
Ze had geen puf meer om streng te zijn tegen de man en dat hij moest denken aan zijn eigen gezondheid. Ze had geen zin om hem naar zijn eigen bed te sturen. Nova begreep het heel goed dat je bij je geliefden wilde zijn. Ze hield de wacht terwijl Themis eindelijk een momentje nam om te zitten en Amiel sliep.

Zacht kneep hij in haar hand. Ze voelde helemaal niet zo warm als normaal en dat zette Edmond aan het denken. Was hij extra ziek dat hij het niet meer goed voelde, of was zij zo kapot dat haar gebruikelijke warmte weg was? Zijn bruine ogen vonden contract met de hare en hij wist een halve glimlach op te brengen. Niet slechter, niet beter. hoewel dat misschien niet waar was. Zijn psyche kreeg elke keer ook een dreun als het leek dat Von weg glipte. Je ziet grauw. Typisch Edmond om in zijn nood aan anderen te denken. Bovendien kreeg hij af en toe heus wel mee wat zij doormaakte en wat ze allemaal deed. Je moet je niet schuldig gaan voelen, lieverd. Het is nodig geweest en het komt heus wel goed. Destan zal wel nog een poos moeilijk doen, maar Amiel kent je. Je bent niet kil.. je bent sterk dat je dat weet te doen.

[Maanwezen]

Arandur was enigszins onhandig in de keuken bezig. De emoties en zenuwen werden hem een beetje teveel. Maar uiteindelijk wist hij water te laten koken en bracht hij een kalmerend kruidenbrouwsel naar de woonkamer, waar hij wederom een blik wisselde met Lisse. Gezien ze gevieren zaten, nam Arandur plaats op een aparte zetel.
Aneya lag naast Melenwyn op de bank, met haar hoofd in haar moeders schoot. Zacht streek Melenwyn door Aneya's krullen, staarde naar het gezichtje dat ze nooit meer dubbel zou kunnen zien en reageerde voor de rest amper. Wat moest ze doen? Wat nu? Hoe loste ze dit op? Het laatste dat ze wilde was dat Aneya ook zieker zou worden en...

[varden]

Ze was inderdaad niet zo warm als ze zou moeten zijn, maar Themis maakte zich daar niet erg zorgen over op het moment. Zacht, liefdevol glimlachte ze naar hem toen ze zijn zorgen hoorde. Maak je om mij nou geen zorgen lieverd, denk liever aan jezelf. Kan ik je iets brengen? Iets te eten, te drinken, een extra deken, een boek, wat dan ook? Zijn troostende woorden werkten maar half op haar. Themis zat al een paar dagen te peinzen, ver weg weggestopt van de band omdat ze Edmond er niet mee lastig wilde vallen, over hoe ze het moest aanpakken als dit over zou zijn en Destan weer bij de roedel zou komen. Ze maakte zich daar geen illusies over, als Aya's mate stond Destan een stuk hoger in de hiërarchie dan zij. Maar eerst moest iedereen beter worden. Even keek ze op en zag Nova lopen, ietwat stijf door de gekneusde ribben. Emil had nog niet zijn excuses aangeboden voor de klap, maar er was wel ergens het besef dat hij ver de schreef over was gegaan. De man zat nu echter, zoals altijd, aan Von's bed. Met moeite, zijn praten was nooit echt vloeiend geworden, las hij een verhaaltje voor aan Von en Seff. Seff had bij zijn moeder lopen bedelen om een verhaaltje, en de grote wolf had het boek overgenomen zodat Von niet toe zou geven en wel zou rusten.

[Ravief]

Het was een verdraaid lange nacht. Amiel had nog nooit zo geslapen, maar zag er nog steeds uit als een wrak toen hij voorzichtig wakker werd gemaakt door Nova. Ze bracht hem brood en een voedzame soep en zei niets terwijl ze stijf wegliep en eens bij haar eigen kinderen ging kijken.
Hij gunde zichzelf de tijd om te eten, maar friste zich daarna zo goed mogelijk op en bond zijn haar in een warrige knot. Hij werkte hard die dag en had een paar testmiddeltjes klaar en gaf die aan Themis over zodat zij de geschikte testpersonen kon vinden. Edmond was daar een van en hij glimlachte zwak naar haar toen hij het middel via een spuit binnen kreeg. Von was er ook eentje en ze drong er bij Emil op aan dat hij Themis en Nova met rust moest laten.

Het bijhouden van de reacties op de middeltjes liet Amiel over aan anderen. Hij was al bezig met nieuwe ideeën en was alleen even afgeleidt toen er een pixie binnenkwam met een antwoord op zijn eerder gestuurde brief. Voor het eerst verscheen er een klein beetje rust in zijn uitstraling na het lezen van de brief. Wat spoedpixie al wel niet voor elkaar kon krijgen.

[varden]

Themis kneep zacht in Edmond's hand en glimlachte bibberig terug terwijl ze hem het serum gaf. Ooh, ze hoopte zo dat het zou werken en hem niet nog meer zou verslechteren. Ze zou het zichzelf nooit kunnen vergeven als zij hem zou toedienen wat hem uiteindelijk de das omdeed. Het idee van hem kwijtraken zorgde er elke keer voor dat ze zich met moeite staande kon houden.
Emil luisterde naar Von, maar zijn blik was dreigend, een grom kwam uit zijn borst. Hij wist dat Nova en Themis Von alleen maar wilden helpen en genezen, maar hij was tegelijkertijd vreselijk defensief. De paar volle manen die ze hier nu hadden meegemaakt hadden ze Emil zodanig moeten verdoven dat zelfs de wolf bewusteloos was om te voorkomen dat hij de boel kort en klein sloeg. Seff was hangerig doordat de koorts en ziekte ook bij hem steeds erger werd, hoewel nog niet zo erg als bij zijn moeder en de rest van de roedel.

Themis hield gedurende de dag de reacties op de medicijnen strak in de gaten. Sommigen deden niets, sommigen maakten de situatie alleen maar erger, en ééntje leek een vooruitgang te veroorzaken maar nog niet in een hoedanigheid dat je kon spreken van een geneesmiddel. Die bevindingen gaf ze aan het einde van de dag aan Amiel, wiens humeur en gemoedsrust zowaar een beetje verbeterd leek te zijn. Vragend keek de Duivelin hem aan. "Hoe gaat het Amiel?"
__________

Ondertussen had Wystan Schotland bereikt, waar hij langzaam herstelde en af en toe Kaspar schreef. Natuurlijk kon de Gargoyle niet volledig stilzitten en had hij de bibliotheek van zijn familie en diens woonplek op z'n kop gekeerd in de hoop iets nuttigs te vinden. Ook die bevindingen stuurde hij Kaspar en Amiel. Hij wist niet of het zou helpen, maar het toonde wel aan dat hoewel Wystan voor de eerste keer wat afstand had genomen, Eldon en diens staf en leerlingen nog altijd in zijn hart en hoofd aanwezig waren. Hij liet ze heus niet volledig in de steek (hoogstens een klein beetje...)

[Ravief]

Zodra Themis eraan kwam stak hij de brief weg en keek wat vermoeid naar haar op. Tot nu toe had hij zich geen kans gegeven om aan andere dingen te denken, maar nu het werk eventjes stilviel, greep alles hem weer heftig aan. Hij noteerde de bevindingen en had ook wat dingen uit Wystans brieven overgenomen waar hij hopelijk wel wat aan had. Het gebruik van magie putte hem uit, maar Amiel zou niet opgeven. Wat hij echter wel wilde, was naar zijn gezin gaan. Het was tenslotte alweer avond en hij had ook zo zijn rust nodig.
"Zolang ik bezig blijf, gaat het min of meer." Af en toe kroop zijn oude gedrag naar boven en was het lastig om open te zijn tegenover vrienden en collega's die hij al zolang kende. Amiel wist geen glimlachje te vinden voor haar en kwam overeind. "Maar ik heb wat weten te regelen wat me een klein beetje rust geeft. Themis, ik ben bekaf. Ik ga naar mijn gezin en morgen ben ik er weer. Haal me maar op als er veranderingen zijn, oké?"

Het was een gekke dag geweest. Lisse had niet geweten wat ze met zichzelf aanmoest en had op den duur maar samen met Aelia een uurtje of twee in de kassen gewerkt. Ze begreep niet goed hoe haar vriendin het volhield om heel de tijd alleen te zijn. Tenslotte had zij Aran nog gehad in de lange weken dat pap en mam aan het werk waren in de ziekenboeg. Het was haar ook duidelijk geworden dat je niet in quarantainegebied kon werken zonder ook ziek te worden en nu werd ze bang. Zou er wel een geneesmiddel komen? Of zouden Aran en zij straks echt alleen zijn?
Ze had een poging gedaan tot iets van eten maken, al had niemand echt zin in eten, en stond zowaar vrijwillig af te wassen toen ze de deur hoorde. "Pap!" ze stoof op hem af en knuffelde hem een poosje. Ze had hem niet meer gezien na... na dat ene.
"Hé, meisje.." zijn stem klonk anders dan gebruikelijk en Lisse kon zo wel zien dat hij moe was. Haar angstvragen slikte ze met moeite in, deels ook wel omdat ze bang was voor het antwoord, liet hem los en ging verder met de borden afdrogen en in de kast zetten.

[Maanwezen]

Arandur was al net zo rusteloos als zijn zus gedurende die ellenlange dag. Hun mama zat de hele tijd wezenloos voor zich uit te staren, Aneya in haar armen en reageerde automatisch op thee en eten. Op enig ander moment zou ze hen uithoren over hun dag, vragen of ze nog wat gelezen hadden en gezien ze hen een eind niet gezien had verwachtte Arandur bijna dat ze hen zou vragen of ze wel fatsoenlijk aten en zeker hun vitamines wel binnen kregen. Gezien de tweeling -en dan vooral Lisse-wel eens durfde te trainen was het een van de dingen waar ze op hamerde. Maar nu was er gewoon.. niets. Eén keer probeerde ze vaag te vragen hoe het hen verging en of Tamira er nog vaak was, maar nog niet halverwege het antwoord werden haar ogen al glazig en knikte ze afwezig. Arandur begreep er geen bal van! Uiteindelijk was ze in pa en ma's bed gaan liggen met Aneya, maar de volgende dag zag hij nauwelijks iets van hen twee.
De dag na de begrafenis wist Arandur niet wat te doen, hij kon de muren wel oplopen. De afgelopen weken waren lang en slopend geweest, zeker gezien ze niet zeker wisten wat er gaande was in de ziekenboeg. Ja, ze hadden briefjes gekregen, maar daar hadden ze het gevoel van dat de vlag de lading niet dekte en de situatie gisteren had ook wel duidelijk gemaakt dat het een stuk erger was dan hun ouders hadden laten uitblijken. Net als Ërulisse was Arandur bang voor wat kon gebeuren en eerlijk gezegd, hoe volwassen hij zich soms ook kon voelen, hij wou zijn moeder en vader terug. Dus toen hij in de studeerkamer zat, wederom een boek ter hand pakte en probeerde een antwoord te vinden op zijn vragen of wat te leren, schoof hij het geïrriteerd aan de kant. Dit kon niet helpen! Dit.. Nee. Dit was niet voldoende. Iets krachtigers was dringend nodig. Arandurs vingers jeukten als het ware. Lisse was net de deur uit met Aelia en zijn moeder was vast in bed of ergens aan het liggen. Zijn blik werd naar boven getrokken, naar de plank die door een betovering verzegeld was. De boeken die vader hen nooit liet lezen. Daar zou vast iets tussen zitten, toch? Hij had al vaker geprobeerd om een boek te pakken, maar het leek alsof er een ondoordringbare laag rond zat, één die hem zelfs weerhield van de titels te lezen. Maar Arandur was nog nooit zo vastberaden geweest als nu. De afgelopen dagen had zijn blik al vaker afgedwaald en nu...
De komende uren zat Aran geconcentreerd voor het bureau neer en vuurde allerlei spreuken op de boekenplank af. In het begin was hij nog hoopvol, vastberaden om de verzegeling te breken. Het antwoord lag vast daar! Toch? Maar hoe verder de dag vorderde, hoe gefrustreerder hij werd. Het zweet parelde op zijn voorhoofd van de inspanning en hij bleef maar mompelen, alles wat hij kon bedenken werd meermaals toegepast, maar voor zover hij kon zien was er geen beweging in te krijgen. Heel even had het erop geleken dat hij een titel kon lezen, maar dat kon evengoed een illusie geweest zijn. Uiteindelijk bereikte een geluid van in de woonkamer zijn oren en snel, betrapt, schoof hij weg van de tafel. Hoeveel tijd was er gepasseerd? Als hij bezig was verloor hij de tijd uit het oog en... hij knipperde met zijn ogen en keek even naar buiten. Het was al beginnen schemeren. Enigszins verdwaasd liep hij de studeerkamer uit, maar hoorde toen lawaai in de keuken. Aha. Lisse. Koken. Toen hij binnen glipte en haar een glimlach toewierp, ging hij schouder aan schouder aan de slag om iets te koken. Zijn gedachten zaten echter nog bij de boeken. Er moest een manier zijn.

Na het eten, een behoorlijk stil moment waar iedereen anders vocht om het woord te mogen voeren, trok hij zich even in zijn kamer terug, probeerde een boek te lezen en lag uiteindelijk op bed, een bal opgooiend en terug vangend. Gooien. Vangen. Gooien. Vangen.
Hij moest in slaap gevallen zijn, want toen hij zijn ogen opende was het donker buiten. Zijn bal was nergens te bespeuren. Arandur slaakte een diepe zucht en wreef in zijn ogen, niet wetend wat te doen. Wat viel er tegenwoordig nog te doen?
Toen hij zijn slaapkamer uit slofte, de woonkamer in, was hij verbaasd zijn vader daar te vinden. "Pap!" zei hij al even enthousiast als Lisse, al was hij op het randje tussen al-dan-niet om een knuffel durven vragen. "Kom je terug naar huis?" Zijn stem klonk hoopvol. Waar was ma?