Belevenissen van Destan en Aya

[Maanwezen]

Waar Amiel met zijn gedachten leek af te dwalen, was Melenwyns hoofd nog steeds behoorlijk leeg, alsof ze weigerde om na te denken. Als ze ook maar iéts van zijn donkere gedachten te horen zou krijgen zou ze nu vast flippen. "Ja, ze moeten het weten, maar ik wil niet dat ze komen, dat ze de kans lopen om zie-" begon ze, maar werd op dat moment onderbroken door Themis. Het gesprek zou vast later verder gezet worden, maar Melenwyn keek hen enigszins overdonderd na. Lang bleef ze echter niet dralen. Ze zette haar nog-te-volle-mok aan de kant en ging zien of ze iets kon doen, waar er te helpen viel. Nee, ze kon niet stil blijven zitten en naar Aneya kijken. Wat moest ze immers zeggen als haar dochter wakker werd? Het bed zag er te leeg uit, dus verdrong ze alle gedachten en ging op automatische piloot verder.

[Ravief]

Hij kon niet meer logisch nadenken. Amiel wist enkel dat ze het de oudste twee zo snel mogelijk moesten vertellen en dat ze niet dagen konden wachten met het begraven van Maëlys. "Je wilt wát niet? Mel, ze moeten afscheid kunnen nemen, verdorie! Het kan me niet schelen hoe, maar het gaat gebeuren!" en het moment daarna werd hij weggesleept. Het was bizar dat Themis hem zei wat er moest gebeuren; hoe vaak had hij haar wel niet geholpen en bijgestuurd en advies gegeven? Een moment staarde hij aan aan en rukte zich los, om haar bij haar shirt te grijpen. Amiel tilde haar zelfs enkele centimeters van de grond. "Denk je dat ik dat niet weet?" het klonk zacht en gevaarlijk. "Denk je nou echt dat ik dat niet weet?!" vervolgde hij, nog net niet schreeuwend terwijl zijn blik de lege blik van verlies had. Hij was boos en zou dat het liefste nu botvieren, maar tegelijkertijd was hij bekaf en op en was er niks meer aan energie om waar dan ook voor in te zetten.

Voordat hij Themis echt wat aan kon doen kwam Nova eraan met wat eten. Zacht legde ze een hand op zijn arm. "Laat haar maar los. Je moet het proberen, Amiel. Ik weet dat dat lastig is nu."
Amiel gaf de Duivelin een zet na en keek woest van de één naar de ander. Daarna keek hij over zijn schouder. Zijn meisje, zijn kleine meisje... Ze hadden gelijk, dat wist hij wel. Maar hij had tijd nodig om dit af te sluiten en zich weer hierop te richten. Tijd die er niet was.
Zwijgend ging hij zitten en bond zijn haar opnieuw vast, at drie vorken vol en trok een mengsel naar zich toe.

Nova haalde opgelucht adem toen hij aan de gang ging, maar keek toen streng naar haar moeder. "Jij gaat een poos bij Edmond zitten, duidelijk?" ze wachtte niet op antwoord maar ging naar de voorraadkamer en zocht een stel kruiden uit en wat gedroogde bloemen. Daarmee ging ze naar het lichaam en legde de kruiden alvast neer tegen de geur die snel genoeg zou komen. Vervolgens maakte ze het meisje wat meer toonbaar en stak de bloemen in haar lokken. Ze dacht niet na bij wat ze precies deed maar was ook wel blij toen ze daar weer weg kon. Ze hield een oogje op Aneya, zodat als het meisje wakker werd ze niet in haar eentje op zoek ging naar haar zusje.

Voordat Edmond sterk genoeg was om zijn lief wat te zeggen, was ze alweer weg. Toch was ze er ook al snel weer en hij wist het voor elkaar te krijgen om haar hand te pakken. Blijf... blijf even bij me. hij kreeg het niet voor elkaar om hardop te praten maar hij wilde eventjes niet zonder haar. De schok dat het weer slechter ging en dat Von er bijna niet meer was geweest en het uitzicht op het gordijn, deden hem geen goed. Hij had haar aanwezigheid heel hard nodig.

Von had zelf niet echt wat door gehad. Ze had een dutje gedaan en het moment erna sloeg Nova haar hard op de borst. Moeizaam ademend keek ze met half dichte ogen naar Emil en toen naar Seff. Ze glimlachte licht, of deed daar een poging toe. "Hé," klonk het schor en zachtjes, zich er niet helemaal van bewust wat er was gebeurd.

[varden]

Een ander zou doodsbang worden van Amiel zoals hij nu was, zo kwaad, zo gevuld met pijn en lijden, en nog tegelijk zo vreselijk sterk en machtig met magie. Maar Themis gaf geen kik toen hij haar aan haar shirt iets van de grond ophief en haar zo dreigend toesprak. Er was niets van emotie te zien in haar ogen, zelfs haar innerlijke vuur reageerde niet op de dreiging. De Duivelin had niets meer te geven op het moment, en had dus ook niets meer dat geraakt kon worden. Elke seconde voelde ze diep van binnen hoe haar mate steeds verder achteruit ging, hoe zijn levensenergie minder en minder werd, en het maakte haar van binnenuit kapot. Als Amiel nu uit zou halen, zijn woede zou botvieren op haar, dan zou ze er niet eens tegenin gaan.
Toen hij haar weer neerzette en haar dochter haar zo streng toesprak, knikte Themis enkel en ging weer aan Edmond's bed zitten. Zacht nam ze zijn hand in de hare en glimlachte bibberig naar hem. Ze was zo moe... Ik ben er lieverd, ik blijf bij je. Het komt goed mijn lief. Amiel is bezig met de laatste mengsels maken en testen. Nog even volhouden, alsjeblieft. Als ze hem zou verliezen, dan zou ze een leegte ingaan die ze nooit meer uit zou komen. Nu Themis die leegte voor hen beiden dichterbij voelde komen besefte ze pas wat het zou betekenen als ze hem kwijt zou raken, wat de band hen dan beiden aan zou kunnen doen. Zacht drukte ze haar lippen op zijn hand, niet meer in staat te huilen om zijn slechte toestand, niet meer in staat iets te voelen behalve de bonzende hoofdpijn direct achter haar ogen. Bonzende hoofdpijn en iets anders, iets brandends dat ze nog niet kon identificeren maar wat ze later wel degelijk zou herkennen. Intense, ongebluste haat voor degene die hen dit allemaal aan had gedaan. Een haat die ze nog niet eerder op deze manier had gevoeld en die langzaam maar zeker steeds aanweziger werd, versterkt door elke dode, door elke zieke leerling, door elke traan die ze zag en zelf had gelaten, en door het lijden dat haar familie en vrienden werd aangedaan.

Trillerig kneep Emil in Von's hand. Hij had nog altijd niet het gevoel dat ze volledig terug was, zo slecht voelde hij haar aanwezigheid over de band. "Von...," klonk er schor uit zijn keel, schor en wanhopig. Seff keek vragend van zijn vader naar zijn moeder, ergens oppikkend dat hij even niets moest zeggen, dat zijn ouders even een momentje nodig hadden. "Blijf bij me." Emil's stem en blik waren nog nooit zo smekend, zo wanhopig geweest. Die seconden van intense leegte, dat heftige gevoel van ultieme eenzaamheid, dat was een leegte die Themis gevoelloos maakte, maar Emil radeloos. Hij kon niet zonder de vrouw die hier in bed lag.

[Ravief]

Haar leegte voelde hij wel en als hij de puf ervoor had zou het hem angst aanjagen. Maar Edmond was bekaf en deed alles wat hij kon om helder te blijven en elke keer weer wakker te worden en te blijven vechten. Hij had geen energie om zich zorgen te maken.
Zachtjes kneep hij in haar hand en wist zowaar te glimlachen. ".. houd van je.." Ondanks dat hij niet echt veel krachten meer had, had hij Themis' hand in een behoorlijke greep en wilde hij haar niet laten gaan. Je moet wel blijven hopen. Ed voelde ergens wel aan dat haar woorden een tikje leeg waren en wist niet goed hoe erg ze haar eigen woorden wel meende of geloofde. Wie ligt er achter het gordijn?

Von voelde zich ook lang niet helder, maar wist in zijn hand te knijpen. "Altijd. Dat weet je best." Waarna haar blik naar Seff afdwaalde. Ze kreeg maar geen vat op de woorden en gedachten die rondspookten en ademde een paar keer wat dieper in en uit. Ze was bekaf, maar ze had het idee dat ze haar ogen niet mocht sluiten. Bovendien wilde ze eigenlijk heel graag haar man en zoontje knuffelen, maar had geen kracht om overeind te komen. Ben zo moe, 'mompelde' Von over de band en daar had Emil het eigenlijk maar mee te doen.

[Maanwezen]

Amiels uitval was als een klap in Melenwyns gezicht geweest. Als ze haar gevoelens niet zo van haar afgeduwd hield, was ze vast in tranen uitgebarsten. Maar ze wou niet dat Arandur en Erulisse er bij waren. Natuurlijk wou ze dat de tweeling afscheid kon nemen van hun zusje, maar als dat betekende dat ze het risico zouden lopen om zelf besmet te worden dan was ze radicaal tegen het idee. Als een zombie ging ze echter aan het werk. Normaal probeerde ze nog te glimlachen of hier en daar iemand moed in te spreken, maar nu kon ze er zich niet toe brengen. Sponzen, water, eten of drinken geven, gekerm of een dankbare fluistering, alles ging in een waas aan haar voorbij. Zolang ze maar niet terug moest.. Oh, kon ze Amiel maar helpen. Maar wat kon ze doen? Wat had zij, wat kon of wist zij, dat hij niet beter kon?


Inmiddelse werd Aneya wakker uit een onrustige slaap en ging rechtop zitten. Haar vleugels trilden licht en ze keek verward om zich heen. De dekens waren stevig om haar heen gewikkeld dus ze duwde het van zich af en wreef in haar ogen, een gebaar die ze van haar mama had overgenomen. "Mama?" riep ze dan ook. "Pap? Mae?" Waar was iedereen?

[varden]

Opnieuw bibberig glimlachte Themis bij die woorden, die haar tegelijk zo bang maakten op het moment. Opnieuw drukte ze een kus op zijn vingers. "Ik ook van jou lieverd. Vanaf het eerste moment dat ik je zag." Ze hadden elkaar immers vanaf dat moment eigenlijk niet meer laten gaan. Dus het idee dat hij het misschien niet ging halen, was te zwaar voor haar om nu actief mee om te gaan. Ik blijf altijd bij je, wat er ook gebeurd. Maar hoop was nu even moeilijk te vinden. Haar blik volgde die van Edmond naar het gordijn. Maëlys is vannacht overleden. En Kiran en Von doen het niet veel beter. De tijd begon nog meer te dringen dan eerst.

Emil kneep zacht terug. Nog even lieverd. Dan ben je weer thuis. Zelfs over de band had hij een diepe bromstem, die nu geladen was met zorgen. Ook hij had het idee dat Von nu niet in slaap moest vallen, dus zette hij Seff bij zijn moeder op bed zodat het ventje verhaaltjes kon vertellen over wat hij allemaal had uitgespookt in de ziekenboeg sinds ze hier waren.

[Ravief]

Nova kwam op haar af en glimlachte haar toe. Gezien Aneya niet veel aanhad, gooide ze een lichte deken om haar schouders en tilde haar met een zwaai van bed. "Kom maar meiske." Eigenlijk was ze hier veel te groot voor, en Nova te klein, maar ze droeg haar naar het bureautje van Amiel.
De man keek verstrooid op maar nam zijn dochter meteen over. Met haar op zijn schoot schikte hij de deken nog eens om haar heen en at de rest van zijn bord leeg. Een poosje bleef hij zo zitten, zijn armen om Aneya heen en niet helemaal in staat om iets voor elkaar te krijgen. Amiel wierp eens een blik over zijn schouder en het enige wat hij zag was ellende. Hij kreeg het niet over zijn hart om zijn dochter te vertellen dat haar wederhelft er niet meer was en zette zich zwijgend aan het schrijven van een brief. Mocht het geneesmiddel gevonden zijn, dan wist hij wel dat het nog lang zou duren voordat alles weer een beetje normaal verliep. Bovendien was er iemand om mee af te rekenen en na de ontdekking van vanochtend kon het hem niet schelen of hij in zijn eentje er achteraan ging, maar Charles' levensdagen waren geteld en liepen vlot ten einde.
Hij sprak niet veel meer die dag, maar bracht in de middag Aneya weer naar bed en ging zelf ook een dutje doen. Pas laat in de avond legde hij zijn spullen neer -weer een beetje dichter bij het antwoord- en zocht zijn vrouw op. "Ik wil dat je Lisse en Aran haalt, we kunnen het samen vertellen, maar we kunnen niet lang meer wachten." Waarna hij op zoek ging naar een schop en uit de ziekenzaal verdween. Hij kon zijn woede wel kwijt in het graven van een graf.
Bezweet en moe en hij kon niet geloven dat ze dit nu echt gingen doen, ging hij terug met een zwaar gemoed. Hij maakte alles gereed in het kamertje dat ooit van Melenwyn was geweest en tilde Maëlys erheen. Voorzichtig legde hij haar neer op het bed en zorgde ervoor dat ze er goed bij lag. Nu nog bedenken hoe ze dat met de kinderen moesten doen, maar het kon niet langer wachten en Amiel wilde dit als gezin doen. Zorgzaam wekte hij Aneya en tilde haar op. "Hé lieverd," zei hij zachtjes en knuffelde haar.

[Maanwezen]

Amiels -naar haar gevoel- bruuske manier van vertellen raakte Melenwyn wederom. Hoewel ze de oorzaak wel begreep was het enige waar ze nu nood aan had tederheid, al zou een warm gebaar haar schild nu vast eerder breken. Bovendien was ze het niet eens met het idee dat ze de kinderen moest halen, dat had ze hem die ochtend ook proberen zeggen, maar ze had zijn resolutie wel gemerkt en wist dat hij Arandur en Ërulisse er sowieso bij wou betrekken. Wat kon ze doen? Melenwyn wou helemaal niet dat ze het risico liepen om zelf besmet te raken, maar ze kon hen ook niet de kans ontnemen om afscheid te nemen. Daarnaast was ze er zeker van dat als ze zelf niet zou gaan, Amiel wel zou gaan, dus dan stond ze evenver, maar met een fikse discussie die hen beiden nog meer naar het randje zou brengen. Aan het instrument te zien waarmee hij de ziekenboeg verliet, was hij al voorbereidingen beginnen treffen.
Een tijdje bleef ze bewegingloos zitten. De dag hard doorwerken had haar gedachten dan wel afgeleid, het had haar ook uitgeput. Als ze gezond was geweest zou ze al op zijn geweest, maar nu ze al zwak was, had dit aan haar laatste beetje energie gevreten. Melenwyn keek nog even naar de slapende Aneya. Hoewel hun jongste bedrukt had gekeken terwijl ze wakker was, zag ze er nu vredig uit. Haar wilde krullen omlijstten haar gezichtje en niets sprak van het verdriet dat haar zou treffen, of al getroffen had. Het toonde de zorgen die haar veel te jonge en tere schoudertjes al moesten dragen. Hoe zouden ze hier uit komen? Melenwyn perste haar lippen even op elkaar, maar besloot toen resoluut om te vertrekken en drukte zacht een kusje op haar hoofdje vooraleer ze de ziekenboeg verliet.
Het was lang geleden dat ze die plek verlaten had. Hoelang? Hoelang sleepte dit al aan? De uren waren overgelopen in dagen en dagen in weken, totdat het allemaal een vage vlek in haar geheugen was, met een paar pijnlijke rode plekken. De eerste paar gangen ging ze verder op automatische piloot, gewoon de weg volgend van haar werk naar huis, een weg die ze jarenlang dagelijks had afgelegd. Maar toen ze hun huis, hun thuis, naderde, begon het haar ineens te dagen. Ze zou Aran en Lisse voor het eerst terug zien sinds ze ziek geworden was, maar niet voor een vreugdevolle hereniging, niet om samen te gaan picknicken, zoals ze Maëlys beloofd had. Niet om liedjes te zingen en te knuffelen en te lachen of spelletjes te spelen. Nee, ze was bang om hen te besmetten als ze te dicht kwam en ze zou hen halen en hen naar de ziekenboeg te brengen om... Melenwyn hield plots haar pas in. Nee, nee, ze had zich sterk weten te houden! Gefrustreerd balde ze haar handen tot vuisten en probeerde de tranen die in haar ogen opwelden te negeren. Doelbewust zette ze nog een paar stappen, al had ze inmiddels het gevoel dat ze door modder aan het waden was. Haar benen wogen zo zwaar.
De gangen waren akelig rustig, leeg. Was het enkel hier? Was het overal zo nu? De oorverdovende stilte overweldigde haar en wederom dacht ze aan haar missie. Ze ging naar huis om de tweeling te vertellen dat.. Ze drukte haar nagels in haar handpalmen tot het pijn deed, alsof het haar kon afleiden van de vreemde gewaarwording in haar borstkas. Even lukte het haar ook, maar haar hart schrijnde. Nogmaals probeerde ze de gedachte af te maken, maar het beeld van Maëlys die ochtend dook voor haar netvlies op. Melenwyns zicht raakte vertroebeld door tranen en uiteindelijk zakte ze door haar knieën heen. Hier was niemand. Niemand die haar kon troosten, niemand die haar een schouder kon bieden om te huilen, maar ook niemand die haar kon horen of zien, niemand die ze ongerust kon maken of die haar zou veroordelen.
Een eerste snik ontsnapte haar lippen. Maëlys! Maëlys, hun lieve kleine vrolijke meid, was niet meer. Nooit meer zou ze de tweeling samen zien lachen of huilen, zouden ze haar voor de gek proberen houden en zich als elkaar proberen voordoen. Nooit meer zou ze de twee in koor horen zingen of hun smeekbedes aanhoren. Het was teveel om te bevatten, een te harde realiteit om het hoofd te bieden. Melenwyn uitte een zachte jammerkreet terwijl ze zich op de vloer liet zakken. Het hele idee maakte haar misselijk en het leek alsof de stop die de waterval van tranen tegen had gehouden eindelijk los gekomen was. Melenwyn gooide haar hoofd achterover in haar nek en begon te weeklagen, de ene woordeloze kreet na de andere, alsof ze met het geluid haar gedachten en de werkelijkheid kon verdrijven. Als ze het maar ongedaan kon maken, als ze de tijd maar terug kon spoelen, zou ze nooit naar huis zijn gegaan na de zieken behandeld te hebben. Ze zou er alles voor geven om haar kennis van nu naar toen door te geven. Een hele tijd lang bleef ze zo jammeren, ging uiteindelijk uitgeput op de grond liggen, zacht snikkend, haar wang op de koele vloer. Ze dacht er geen moment meer aan dat iemand haar hier zou kunnen vinden en bleef uiteindelijk stil liggen, niet in staat nog iets te doen. Nee, het enige waar ze aan kon denken was het tere levensloze lichaampje van Maëlys die haar opwachtte als ze terug kwam.

Het was dan ook al even later dat ze zichzelf enigszins wist te fatsoeneren en zich weer naar huis begaf. Of tenminste, ze hoopte dat ze zich had weten te fatsoeneren. Oh, bij de goden, wat moesten haar kinderen denken als ze haar zo zagen? Melenwyn haalde een hand door haar lokken, maar het had geen baat meer. Haar gezwollen rode ogen en ingevallen gezicht waren vast al gruwelijk genoeg om aan te zien. Er was ook geen weg terug. Als ze nu terug liep en Amiel erop uit stuurde, was het resultaat hetzelfde.
Uiteindelijk klopte ze zacht aan, om hen niet op te schrikken, en liep de kamer binnen. "Aran? Lisse?" riep ze uit, of tenminste, dat was de bedoeling. Haar stem was schor en haar keel deed pijn. Zou Tamira hier nog zijn? Sliepen ze al?

[Ravief]

Lisse was zich aan het klaar maken voor bed en kwam heel warrig de badkamer uit. Haar lange haren al vastgebonden zoals ze altijd deed voor het slapen gaan en ze was duidelijk moe. Tamira hield haar bezig met trainingen zodat ze iets had om te doen, gezien Lisse helemaal gek werd van thuis zitten. Ze had ondertussen wel wat gedaan voor school, heus wel, maar gezien er geen lessen waren en er alleen maar bezigheidstherapie was, had ze dat al een week laten zitten.
Het duurde even voordat ze doorhad dat het mama was en direct liep ze weg om haar tandpasta uit te spugen. "Mam!" hoewel Lisse normaal niet zo aanhankelijk was, vloog ze haar moeder om de hals. Ze knuffelde haar en keek haar nog eens aan. "Wat... wat is er allemaal aan de hand? Kom je weer thuis? Waar is papa?" Daarna deed ze een stap achteruit. "ARAN! Mama is er!" Lisse beet op haar lip en alsof ze doorhad dat er iets mis was, sloeg ze haar armen beschermend om zich heen. "Mam? Wat.. heb je.. heb je gehuild? Waar is de rest? Is het nog niet voorbij?" van de stoere tiener die ze altijd was, was niet zoveel over. Ze klonk eerder als een klein meisje en ze wilde gerust gesteld worden!

[Maanwezen]

Oh, dit was geen goed idee geweest! Melenwyn had Lisses omhelzing wel beantwoord, blij om haar terug te zien, blij om te zien dat haar oudste dochter tenminste gezond en veilig was. Was ze gegroeid? Was ze inmiddels al groter dan zij? Melenwyn keek haar enigszins versuft aan en wist geen woorden te vormen vooraleer Lisse haar losliet en de koele lucht haar weer omhelsde. "Lisse, lieverd," begon ze zacht, niet echt in staat om een antwoord te geven op haar vragen. Oh Amiel, was haar rots in de branding nu maar hier!

Inmiddels kwam Arandur zijn kamer uitgesneld. Ook zijn haren zaten in de war en hij wreef even in zijn ogen. Hij was met zijn boek in de hand al half in slaap gesukkeld en keek nu verdwaasd naar de twee. "Mam? Wat is er? Kom je terug naar huis?" vroeg hij, net als Lisse, maar zijn ogen gleden over haar heen en hij kwam tot dezelfde conclusie. Er was iets niet pluis, nee, er was iets goed mis. Hij stapte op hen af en legde automatisch een arm om Ërulisses schouders, beschermend, haar geruststellend zoals hij de laatste tijd was blijven proberen, ook al was hij vanbinnen bang, kneep zijn hart samen. Hij vloog zijn moeder niet om de hals, gezien hij immers een grote -bijna volwassen- jongen was.

Wederom kreeg Melenwyn geen woorden over haar lippen. Haar kinderen, oh wat waren ze groot en sterk! Maar ze waren tegelijkertijd veel te jong hiervoor. De stilte sleepte aan en ze opende haar mond, maar het duurde te lang vooraleer ze iets wist te zeggen. "Aran, Lisse.. Ik.. Het is nog niet voorbij. Papa en ik.. moeten jullie samen spreken," wist ze uit te brengen, de tranen sprongen haar weer in de ogen. Nee, ze wou nu niet huilen! Ze moest sterk zijn voor haar kinderen!
Op dat moment dacht ze ook niet aan besmetting, alleen aan haar kinderen zien en er voor haar zijn. "Oh lieverds, ik heb jullie gemist," zei ze dan ook en stapte op hen af om hen allebei stevig te omhelzen, ook al torende Arandur al boven haar uit.