Belevenissen van Destan en Aya

[Maanwezen]

Het enige wat Melenwyn deed, het enige wat ze kon doen, was hem stevig vasthouden en troostend over zijn rug wrijven. Ze maakte geen sussende geluidjes, zei hem niet dat het goed zou komen of wat dan ook. Op een vreemde manier voelde ze zich bedwelmd en troostte ze hem op automatische piloot. Het was lang geleden dat ze zijn tranen had gezien. Had ze hem ooit al zo hartverscheurend zien huilen? Niet dat ze zich kon herinneren. Zijn lichaam ontnam haar het zicht op hun dochter en Melenwyn sloot haar ogen, ademde zijn geur in en luisterde naar zijn geweeklaag. Ze was zich er niet bewust van dat ze begon te trillen en ineens moest ze hard op haar lip bijten, maar ze liet hem niet los.

[Ravief]

Hij kon het niet bevatten en tegelijk was het zo reëel. Hij had geen besef van tijd meer, maar het duurde lang voordat hij stilviel. Alsof de tranen op waren. Amiel veegde zijn gezicht zo goed mogelijk droog met zijn mouw en voelde zich simpelweg uitgeput. Alle energie die hij nog had gehad, was nu op en hij moest eigen zitten of slapen, maar hij kreeg het niet voor elkaar om Melenwyn los te laten. Hadden ze werkelijk hun jongste verloren? En wat moesten ze Lisse en Aran ooit vertellen?
Amiel hield de hand van zijn vrouw vast en hield één arm om haar heen. Nu keek hij naar het andere bed waar Aneya lag te slapen. Behalve het aan twee tieners uitleggen, hoe vertelden ze het aan de andere helft van de tweeling? En hoe gingen ze hun kinderen steunen als het voelde alsof zijn hart in stukken was gesneden en er iemand op stond te springen?

Kiran kroop tegen papa aan en zei verder niets meer. Nova kwam nog een keer langs om hem wat te laten drinken en daarna lieten ze het jochie slapen. Destan week echter niet van zijn gezin.

[Maanwezen]

Het was nooit in Melenwyn opgekomen dat ze een van hun kinderen konden verliezen in deze strijd. Het was nooit in haar opgekomen dat ze ook maar iemand konden verliezen. Als ze het had gekund had ze zonder blikken of blozen haar eigen leven in de plaats gegeven. Melenwyn bleef Amiel stevig vasthouden en toen hij eindelijk enigszins bedaarde, keek ze naar hem op, haar wangen droog, haar ogen leeg. Voorzichtig ging ze op de tippen van haar tenen staan en drukte een kus op zijn wang, een schrale troost, een teken van warmte temidden van de kilte. Met de duim van hun verstrengelde handen wreef ze over de rug van zijn hand, nog steeds in stilte.

[varden]

Kaspar werd, met wat moeite, in slaap gebracht met het vertellen van verhaaltjes. Hij was duidelijk minder uitgeput dan zijn broer. Daarna kwam Aya bij Destan zitten en leunde met haar hoofd tegen zijn schouder terwijl ze zijn hand vastnam. "Des? Als... als jouw bloed echt het medicijn is, zou je dan meer willen afstaan zonder Themis' neus te breken?" Ze wist hoe erg hij ziekenboegen haatte na wat hem overkomen was, om over naalden nog maar te zwijgen, en dat hij Themis ongeveer haatte nadat de Duivelin hem vast had gebonden voor onderzoek. Maar zou hij dat kunnen doorstaan als het ervoor zorgde dat hij levens kon redden? Onder andere die van zijn gehele eigen gezin? En het gezin DuVeresova? En van Nyah, Edmond, Von, Seff, en zovelen anderen?

[Ravief]

Hij fronste toen Aya die woorden sprak. Destan had Themis helemaal niets gedaan, behalve wat woorden naar haar schreeuwen. Het was niets voor hem om zomaar iemand aan te vallen en meestal wist hij zich wel te gedragen. Themis had hem vastgebonden in een verraderlijke actie, iets waar hij nog altijd wantrouwig door was. "Natuurlijk." Verder verspilde hij er geen woorden aan en hield Aya in zijn armen en haalde haar over om wat te eten.

Nova was hard aan het werk en deed wat ze kon. Tot nu toe had nog niemand precies door wat er aan de hand was en ze deed haar best om dat zo te houden. Ze checkte Edmond en Kaspar en Boaz en Mano en Von en bleef een poosje bij haar vader zitten. Vervolgens keek ze naar Amiel en Mel. Er moest wat gebeuren. Ze wist hoe zij zich had gevoeld na Zephan en nu na Sam, al was dat een verlies wat ze nog niet toestond, en zij hadden Maëlys heel wat langer bij zich gehouden. Hulpeloos keek ze naar Themis. "Wat moeten we doen?"

[varden]

Aya had een paar jaar geleden al geleerd niet tegen zijn goede raad in te gaan en dus at ze zoveel ze op kon zonder misselijk te worden. Daarna bleef ze ontspannen tegen Destan aan geleund zitten tot haar ogen zwaar werden, en haar ademhaling regelmatig. Ze had maar weinig energie deze dagen en dus was ze snel weer onder zeil. De paniek om Kiran was uitputtend.

Themis zuchtte en deed haar zwarte haar voor de honderdste keer in een staartje. "Amiel heeft het mengsel met Destan's bloed getest op Kiran en die lijkt een heel klein beetje op te krabbelen. Als Amiel een manier vindt om dat voor iedereen werkbaar te maken, dan moeten we enkel bloed aftappen van Destan en dat aan iedereen geven. Hoop ik tenminste." Themis was ineens aan het veranderen in een vroom vrouw, gezien ze ongeveer elke denkbare god en godin aan het smeken was dat dat de oplossing was en dat Amiel snel in staat zou zijn de code te kraken met magie.

[Ravief]

Haar blik gleed weer terug naar Amiel. "Hij ziet er niet uit alsof hij nog lang kan blijven staan. Als we hem per se nodig hebben, zal hij zich moeten herpakken." Waarop Nova dan maar thee ging maken. Het was een kruidig theetje, die Melenwyn en Amiel zou moeten verwarmen tot in hun botten. Hopelijk zouden ze dan ook weer wat meer bij hun positieven komen.
Ze bracht nog een stoel naar het stel, zodat ze tussen hun kinderen in konden zitten en bracht hen daarna de thee. Waar zij de kracht vandaan haalde, wist Nova niet. Ze zei niet zoveel toen ze de koppen overhandigde, maar trok uiteindelijk wel het gordijn om het bed heen. Het was vreselijk, maar misschien als ze het lichaam niet meer zagen, dat dan Amiel ergens een beetje rust en kracht zou kunnen verzamelen en dan in de avond weer zou kunnen werken.

Amiel keek amper op, maar zakte inderdaad op een stoel en nam de kop thee aan. Hij was weer stil en kon alleen maar staren. Het huilen had hem compleet uitgeput en nog altijd wilde het besef niet helemaal doordringen. Het was te bizar voor woorden. Uiteindelijk draaide de Nachtelf zelfs zijn stoel maar om, zodat hij naar de slapende Aneya kon kijken.

[Maanwezen]

Melenwyn wist het in zich op te brengen om Nova dankbaar toe te glimlachen toen ze haar de kop aanreikte, al was het zo'n lach die haar ogen niet bereikte. Langzaam liet ook zij zich op een stoel zakken en ze legde een hand op Amiels knie terwijl ze van de thee dronk. Haar hoofd was volledig leeg, ze kon nauwelijks denken, bang dat één gedachte een stroom van vragen en onzekerheid teweeg zou brengen. Maar de aanblik van Aneya en haar pure onschuld deed alsnog één gevoel naar de oppervlakte drijven. Dat was dat ze alles moest doen om haar andere dochter veilig te stellen. Ze kon niet bevatten wat er net gebeurd was, maar wist op een of andere manier toch dat wat ze aan het doen waren niet verder kon. Even nipte ze van haar thee, maar tegen de tijd dat ze haar stem terug gevonden had was het goedje koud geworden.
Zachtjes gaf ze een kneepje in Amiels been en ze keek naar haar man op. Zijn houding en zijn rode ogen zeiden haar eigenlijk meer dan genoeg, maar ze sloot haar hart als het ware af en verzamelde haar moed en vastberadenheid. "Amiel. We moeten een middel vinden."

[Ravief]

Afwezig dronk hij van zijn thee en probeerde zich voor te stellen hoe ze Arandur en Lisse het moesten vertellen. Zou Aneya wel goed terecht komen? Zou ze uiteindelijk leren door te gaan zonder haar wederhelft? Amiel wist het niet. Er waren altijd dingen te overwinnen als je kinderen opvoedde, maar hier had niets hem ooit op voorbereid en hij begreep het niet. Als ouder hoorde je je kind niet te begraven. Eerder andersom, na een lang en goed leven. "Hm?" Hij keek op bij het voelen van de kneep in zijn been en hoorde Melenwyn wel, maar het deed er eventjes niet toe.
Hij had geen kracht om Maëlys.. om haar lichaam te bewaren. Ze konden niet lang wachten met haar begraven en Amiel wilde dat als gezin doen. "Ja, ja," mompelde hij als antwoord op haar woorden, maar bleef naar Aneya kijken. "We moeten het Aran en Lisse vertellen."

Nova schrok zich rot toen Edmond ineens begon te hoesten en weer bloed begon te spugen. Nee! Nee! Ze kon het wel uitkrijsen, maar stond hem bij, hielp hem er doorheen en veegde zijn gezicht schoon. Hijgend kneep Edmond in haar hand. "Von, kijk bij Von," fluisterde hij schor. Hij was dan een roedellid zonder echt een functie, hij was misschien wel de wolf die een roedel het hardste nodig had. En was dus ook het meest verbonden met de leiders.
Ondanks dat ze het niet begreep, liet ze hem aarzelend los en liep naar het bed waar de alfa lag. De vrouw haalde piepend adem en had het duidelijk benauwd. Haar ogen draaiden weg en toen was het even helemaal stil. Direct kroop Nova op het bed, luisterde aandachtig en gaf haar een hartmassage en toen dat niet hielp gaf ze haar maar een gigantische dreun. Een grauw klonk door de ziekenboeg. Met gele ogen keek Von verbaasd naar de tengere Nimf, waarna ze weer in de kussens zakte. Ze was er weer.
Nova haalde opgelucht adem. Ineens bekaf bleef ze zitten op het bed. Dit vrat te veel. Als ze nog iemand verloor wist ze niet hoe ze ooit door zou gaan.

[varden]

Net op het moment dat Nova naar Von liep, kreeg Themis door hoe slecht Edmond er aan toe was. Bleek weggetrokken schoot ze op haar man af, en hielp hem (toen hij weer wat op adem was) met wat te drinken. Edmond ging ook ineens achteruit? Wat was er toch aan de hand? Binnen enkele seconden verdween de rust die er net was teruggekeerd in ieder geval bij de Duivelin. "Lieverd, wat is er? Hoe voel je je?" Het waren stomme vragen, hij was ziek en voelde zich geheid beroerd. Maar Themis wist niets beters te vragen, benauwd als ze was voor het antwoord. Dus zuchtte ze en drukte een kus op Edmonds voorhoofd nog voor hij antwoord kon geven. Met tranen in haar ogen keek ze hem aan. "Spaar je adem voor iets belangrijkers dan mij antwoord te geven. Ik... Ik kom zo terug." Hem nu alleen laten was misschien het moeilijkste wat ze ooit had gedaan, maar enkele seconden nadat ze aan zijn bed was verschenen liep Themis er alweer van weg. Wat ze nu ging doen deed haar misselijk worden, maar ze kon niet anders. Dus verscheen Themis bij Mel en Amiel. Met een haast emotieloze blik en toon, want anders zou ze dit niet kunnen, pakte ze Amiel bij zijn arm. "Meekomen." Haar toon was bits, en ze sleepte de man ongeveer weg bij zijn gezin en terug naar de tafels met ingrediënten en half-af-zijnde brouwsels. "Het spijt me, het spijt me vreselijk, maar we moeten verder Amiel." Voordat ze iedereen hier konden gaan begraven! Ze had de puf niet meer om haar excuses nog verder aan te bieden, en toen ze haar mond opende om in ieder geval een woord van medeleven voor zijn verlies uit te spreken schrok Themis op van een brul, die als antwoord kwam op Von's grauw.

Niet alleen Edmond had een goede band met de leiders. Emil had liggen slapen toen Von ineens achteruit holde, en hij was nogal ruw gewekt door het gevoel van de band die brak. In die paar seconden dat Von weg was geweest, had het gevoeld alsof de helft van zijn eigen ziel ook was gestorven. Met een rauwe, wolfachtige grauw (op het volume dat het een brul leek) schoot hij naar Von's bed, waar Nova zijn mate net met een dreun weer tot leven had gewekt. Verbijsterd staarde hij met al opgeheven arm even naar de twee, duidelijk een seconde volledig de weg kwijt, voor hij doorhad dat hij die klap richting Nova niet af moest gaan maken. Dat besef drong pas tot hem door toen hij zag dat Von misschien uitgeput in de kussens lag, maar dat haar ogen open waren en haar borst door een ademhaling op en neer ging. Verbijsterd staarde hij naar haar voor hij langzaam op een stoel zakte. Zacht pakte Emil Von's hand. "W.. Wat?" Wat was er zonet gebeurd? Was hij haar werkelijk een seconde kwijt geweest? Natuurlijk duurde het niet lang of een klein ventje verscheen ook aan zijn moeders bed. Hoewel Emil ook ziek was, was hij het duidelijk in een minder gevorderd stadium dan Seff, en die was het weer minder dan Von.