Belevenissen van Destan en Aya

[Maanwezen]

Melenwyn had niet geweten hoe te reageren en ze bleef wezenloos toekijken hoe Amiel de taak -letterlijk- uit haar handen nam. Afwezig kneedde ze haar arm, tot daar weer gevoel in kwam en de vreemde tinteling weg was. Was het maar zo gemakkelijk om gevoel te krijgen in Maëlys' ledematen. Inmiddels besefte ze ook wel dat zelfs Amiels magie geen baat had, maar ze kon hem niet zeggen te stoppen, ze kon hem niet zeggen op te geven. Hun meisje opgeven klonk onmogelijk. Maar toen Themis langs kwam sprongen de tranen haar in de ogen. Nog altijd zat ze op haar knieën en nu zakte ze achterover tot haar bips haar hielen raakte.
Aya's kreet drong nauwelijks tot haar door, Melenwyn probeerde te vatten wat er gebeurd was, haar hand nog altijd op haar arm, Aneya die smeekte om een uitleg. Als vanzelf sloten haar armen zich om het meisje heen, maar haar blik was gefixeerd op het levenloze lichaampje onder de laken. Dat kon hun spring-in-'t-veld niet zijn.

[Ravief]

Eerst had Amiel niet eens door dat er iemand aan hem stond te trekken. Pas toen Themis echt kracht zette, keek hij haar verdwaasd aan. 'Zelfs jij kan haar niet terugbrengen'. Wat dacht ze wel niet! Natuurlijk kon hij dat wel! Zijn gejaagde ademhaling werd maar langzaam rustiger toen hij zag dat Maëlys echt niet bewoog en blauwe lippen had en er een laken over haar lichaam werd gelegd. Als in een waas stapte hij er weer op af, trok het laken weer weg om naar haar gezichtje te kijken en ineens drong het vol tot hem door.
Amiel boog zich over het bed en kneep zijn ogen stijf dicht, maar daar waren de tranen al. Zijn handen grepen in de stof, terwijl zijn keel dichtgeknepen werd en hij geen lucht meer kreeg. Raspend haalde hij adem, zijn schouders schokten en tranen vielen terwijl hij huilde zonder geluid. Nee, nee, het kon echt niet zo zijn!
Maar hoe vaak hij dat ook dacht, het was wel echt zo.

De gil van Aya haalde hem maar een klein beetje uit zijn waas en weer terug in de wereld. Half automatisch liep hij naar de bron van het geluid -dat deed hij al dagen immers- en had eventjes nodig om te bedenken wat er gaande was en wat hij mogelijk zou kunnen doen. Nee, ze hadden nog niets bruikbaars. Maar... Kiran was deels Destan's bloed. Amiel besloot het erop te wagen en maakte een kleine dosis klaar van Destan's bloed en wat ze allemaal nog meer hadden uitgevonden en gaf dat Kiran door middel van een spuitje. Hij had zijn stem nog niet terug gekregen, maar bleef er niet bij staan wachten of om uitleg te geven. Hij liep terug naar het bed waar Maëlys lag en zakte krachteloos op een stoel neer.

[varden]

Wanhopig keek Aya naar Amiel op, niet beseffend wat zich zonet in zijn gezin had plaatsgevonden. Maar ergens zag ze aan zijn gezicht dat ze maar geen vragen moest stellen, bovendien was de wanhoop bij haar zo hoog dat ze niet meer na kon denken om een vraag te vormen. Dus zag ze bevend toe hoe hij Kiran een spuitje gaf, waarna ze haar zoontje weer snikkend tegen zich aan hield. Het moest werken... Dat moest gewoon... Ondertussen wilde Kaspar ook weten wat er met Kiran was, net zo goed als Aneya dat net had gevraagd aan haar ouders. Maar Aya had niets om zijn vragen te beantwoordden. Het enige wat ze deed was haar andere zoon in haar armen houden en wanhopig contact te zoeken met Destan. "Kiran, word wakker schatje," fluisterde ze zacht, met een stem die volledig schor was door die ijselijke kreet van daarnet.

[Ravief]

Hij had zijn hand om die van Maëlys gesloten, tussen hun huiden een laagje laken. Zelfs daar doorheen kon Amiel voelen hoe koud ze was en dat ze geen reactie meer gaf. Hoewel hij wel wist wat er gaande was -of niet meer gaande eigenlijk- kon hij het niet opbrengen om bij haar weg te gaan. Het was alsof het dan pas echt zou worden en zolang hij bij haar bleef zitten, hoefde hij Melenwyn's verbijsterde gezicht niet onder ogen te komen en was het allemaal maar een slechte droom.

Het was alsof Destan haar gil in zijn hoofd hoorde weerklinken. Hij bedacht zich geen moment. Hij liet alles uit handen vallen en rende door de gangen en liet zich niet tegenhouden door het quarantainewaarschuwingsbord. "Aya?!" Best wel buiten adem knielde hij bij het bed neer en had eigenlijk geen woorden nodig. Kiran zag er vreselijk uit. Zacht streek hij zijn zoontje over zijn haren en ging toen op het bed zitten om Kaspar op schoot te nemen. Wat gebeurde er? Heeft hij al iets gekregen? Is er al een medicijn?

[varden]

Het kostte even voor Aya in staat was iets terug te zeggen, hoewel ze ergens dolgelukkig was om Destan weer bij zich te hebben. Ik.. ik weet het niet Des, hakkelde ze zelfs over de band. Hij... hij heeft het medicijn gekregen met jouw bloed erdoor. Ik.. ik hoop dat dat van jou en hem wel mixen want dat lijkt het medicijn te zijn. Bij haar had het niet geholpen en Boaz had het kort geholpen en toen ziek gemaakt. Er moest duidelijk nog veel gebeuren voor Destan's bloed echt een medicijn kon zijn, maar misschien zou het bij zijn eigen zoon wel helpen? Wanhopig keek Aya naar Destan. Wat zouden ze moeten als Kiran het niet redde? Kaspar zat stilletjes op zijn vader's schoot. Hij had wel door dat er iets heel erg mis was met zijn broertje.

[Maanwezen]

Woordeloos had Melenwyn Aneya gesust, niet in staat om een antwoord te geven op haar vragen. Wat was er met Maëlys? Het meisje lag snikkend in haar armen en Melenwyn ging een stuk onhandiger dan gewoonlijk met haar vingers door de lange lokken heen. Haar blik bleef gericht op het andere bed gericht, waarbij Amiel even uit het zicht verdween en dan weer verscheen. Eerder hadden tranen vrijelijk over haar wangen gerold, maar die had ze verbeten en het enige wat ze nu kon doen was verdwaasd blijven staren. Dit kon niet gebeurd zijn. Dit kon niet echt zijn. Gisteren had ze nog zo goed geleken. Wat was er mis gegaan?!
Uiteindelijk hield Aneya het niet heel erg lang uit en wiegden haar tranen haar in slaap. Melenwyn krabbelde overeind, haar benen voelden behoorlijk onvast, en wankelde naar Amiel toe. Toen ze hem bereikte sloeg ze van achteren om haar armen om hem heen, zonder een woord uit te brengen, en drukte haar wang tegen zijn rug aan.

[Ravief]

Zodra hij haar armen om zich heen voelde, hield Amiel het niet meer droog. Zijn schouders schokten weer en Amiel draaide zich snikkend om. Het was voor het eerst sinds hij daar was gaan zitten, dat hij Maëlys losliet. Moeizaam, stram haast, kwam hij overeind en trok Melenwyn tegen zich aan. Bijna was het alsof hij zich aan haar vastklampte terwijl hij volledig instortte. Er kwamen geen woorden, enkel tranen en het leek wel alsof het nooit zou stoppen.

Nova stond stil op de drempel, nog midden in de beweging om de deur dicht te doen. Amiel... aan het huilen? Ze keek naar het bed. Zelfs met het laken erover kon ze wel zich dat het een lichaam was en in het andere bed lag Aneya helemaal alleen. Nee toch... Ze voelde zich weer boos worden van onmacht. Niet alweer een leven! Er moest verdorie echt een einde komen aan deze narigheid. Resoluut zette ze zich aan het werk.

"Het moet werken," bromde hij en knuffelde Kaspar nog eens extra. Goed, nu pas had hij ook door waar hij was, maar als hij bij zijn gezin was, dan kon hij zijn nachtmerries wel even bestrijden.

Nova kwam even later bij hen kijken. Voorzichtig en met het eindeloze geduld waar ze eigenlijk bekend om stond, haalde ze Aya over om haar bij Kiran te laten. Zachtjes onderzocht ze hem en liet hem iets rechter zitten, tegen zijn moeder aan. Rustig begon ze met een lepel hem wat water te geven. Dat leek te werken! Kiran knipperde wat met zijn ogen en keek daas naar zijn vader. "Pap?" hij begreep er niets van. Die had hij al heel lang niet gezien!

[varden]

Aya had inderdaad heel wat overredingskracht nodig voor ze Nova bij Kiran liet, ook al wist ze heus wel dat de Nimf nooit iemand kwaad zou doen. Maar haar ogen schoten steeds weer naar geel terwijl haar wolf vreselijk defensief en behoorlijk van het padje af was doordat één van haar pups nauwelijks reactie leek te geven. Toen Kiran echter reageerde op zijn vader nam Aya Kaspar over zodat Kiran bij zijn vader op schoot kon zitten. Zacht ging ze met haar handen door Kaspar's haar, alsof ze er even zeker van wilde zijn dat hij er wel nog was. "Hoe voel jij je ventje?" vroeg ze met ietwat bibberige stem terwijl ze hem met nog altijd vochtige ogen aankeek. De schrik en angst door Kiran's achteruitgang zat er duidelijk nog erg goed in bij Aya. Waarom raakte dit Kiran zo maar leek Kaspar nog nergens last van te hebben? Meestal deden en kregen ze alles samen, inclusief de griep en de waterpokken.

[Ravief]

Kaspar drukte zich tegen mama aan, maar bleef naar zijn broertje kijken. Hij begreep er niets van. Dat ze zolang ziek waren, dat Kiran zich veel zieker voelde dan hij en waarom het nog niet over was. Hij begreep ook niet zoveel van alle huilende mensen. Maar papa was er weer en dat was goed! Dus op de vraag, haalde hij wat zijn schouders op. "Wanneer gaan we naar huis?"
Kiran toonde zich een stuk minder levendig, maar had wel zijn ogen open en keek wat verdwaasd naar zijn vader. "Je was weer weg," zei hij zachtjes, half beschuldigend. Papa had beloofd nooit meer weg te gaan. Destan knuffelde hem en drukte een kus op zijn hoofd. "Opa is ook ziek, lieverd, dus ik moest weer aan het werk. Maar dat kan nu wel eventjes wachten oké? Ik blijf bij je."

[varden]

Zo goed als ze kon, glimlachte Aya naar Kaspar en drukte (net als Destan) een kus op zijn hoofd. "Snel lieverdje, zodra jullie weer een beetje beter zijn gaan we naar huis. Naar papa, want die moet duidelijk ook eens wat meer eten." Nog altijd bibberig glimlachte ze naar Destan, die er wel eens beter uit had gezien (moest zij nodig zeggen). Maar daarna keerde ze haar blik weer naar Kaspar. "Wat willen jullie eten als we weer thuis zijn?"