Kaspar fronste bij die opmerking. Hij wilde weg? Nu? Dat was niet hoe hij hem kende. Hij vermoedde zo dat Tamira hem had gezegd om te wachten, zo was ze dan ook wel weer. Moeilijke keuzes maakte de vrouw, ook al deed het haar pijn. Zacht legde hij een hand op Wystan's arm en kneep erin. "Help me eens overeind." Ondersteund door Wystan begaven die twee zich naar de voorraadkamer voor een onderonsje. Kaspar was buiten adem toen ze er waren en had een paar minuten nodig, terwijl hij zwaar tegen de kast leunde. "Boaz zal verlamd blijven aan zijn benen, ook al doet iedereen zijn best om positief te blijven." Ernstig nam hij zijn vriend op. "Hij zal me nodig hebben zodra we hier weg kunnen en ik zal bij hem blijven op Klein-Eldon. Destan zal het voortouw moeten nemen." Kaspar lastte een korte adempauze in en hoestte even. "Daarbij kan hij alle hulp gebruiken die er is... Wystan, als je blijft ben je hier mogelijk nog maanden. Ik weet uit ervaring dat vluchten niet helpt, maar ik hoop dat je vindt wat je nodig hebt. Je moet gaan en kom terug wanneer je kan." Oh ja, die woorden waren zwaar, maar hij glimlachte naar zijn vriend. Tenslotte had niemand wat aan hem als zijn hoofd en hart in Schotland waren. "Je komt wel weer terug, toch?" Mogelijk zou Tamira inderdaad nog even hier blijven, maar hij had zelf het idee dat Themis, Amiel, Mel en Nova dichtbij de oplossing waren. Dan zou zij hem met een week of twee achterna kunnen reizen.
Hij ging niet van hem eisen om te blijven. Hij had gezien hoe moeilijk Wystan zich voortbewoog en dat er iets was waardoor hij behoorlijk terneergeslagen was. Een kleine vakantie kon hem mogelijk rust geven, al wenste Kaspar heus wel dat hij niet zou gaan. Maar met zijn vleugels en als Tamira een Pegasus zou nemen waren ze snel genoeg weer thuis.
Belevenissen van Destan en Aya
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die
Re: Belevenissen van Destan en Aya
Kaspar zo zien, zo zwak en bezorgd over Boaz, deed Wystan meer pijn dan hij had verwacht. Zwijgend hielp hij de man bij het lopen en luisterde daarna nog altijd zonder iets te zeggen. Maanden... Het idee had hem nooit tegengestaan, Wystan was altijd een harde werker die zijn verantwoordelijkheden op de eerste plek had gezet. Maar nu was de grens bereikt, hij kon niet meer verder met de storm in zijn hoofd. Hij knikte uiteindelijk. "Natuurlijk kom ik terug," zei hij zacht en keek Kaspar toen weer aan. "Ik zal er zijn als Destan het roer overneemt en ik zal hem helpen Kas. Ik blijf niet lang weg, gewoon even om.. om alles weer even op een rijtje te zetten." Waarna hij zijn vriend nog dankte dat die het in orde leek te vinden dat hij even een stap terug deed.
Die avond, na afscheid van Tamira, vertrok hij naar Schotland. Hij zou naar het dorp van zijn zus gaan, waar hij onder andere haar standbeeld zou kunnen bezoeken in de hoop wat rustiger te zijn als Tamira kans zag hem achterna te komen.
Die avond, na afscheid van Tamira, vertrok hij naar Schotland. Hij zou naar het dorp van zijn zus gaan, waar hij onder andere haar standbeeld zou kunnen bezoeken in de hoop wat rustiger te zijn als Tamira kans zag hem achterna te komen.
Re: Belevenissen van Destan en Aya
En zo zat Kaspar voor het eerst in weken, voor zijn gevoel, weer te werken. Hij had papier laten komen en zat rechtop in bed te pennen. Er moest op z'n minst een soort handleiding komen voor Destan waar hij zich aan kon op trekken. Ondanks Amiel's afkeurende blik en waarschuwingen, ging de man wel door. Af en toe nam hij rust, of viel hij in slaap, maar hij schreef vel na vel na vel vol met dingen waar Destan om moest denken en wat op z'n minst nodig was om de school draaiende te houden.
Op zijn beurt had Destan zich voor het eerst sinds maanden in het kantoor van Kaspar gewaagd. De post stapelde zich op ondertussen en ondanks dat Destan weer last had van paniekaanvallen en de nachtmerries nog lang niet voorbij waren, wilde hij wel wat doen. Tamira was er ook, na een heel stroef afscheid en waarbij ze harde woorden had gesproken maar wel beloofd had om Wystan achterna te gaan, om eventjes haar gedachten te verzetten. Ze glimlachte naar hem en ze gingen samen aan het werk.
Amiel had nachtdienst en het leek erop dat iedereen rustig en diep lag te slapen. Dat stelde hem wel gerust. Normaal was het onrustig op dit tijdstip en dat het nu stil was, op een enkeling die zich omdraaide na, deed hem hopen dat het allemaal heel snel voorbij zou zijn.
In de ochtend werd hij beloond door twee stralende meisjes die zowaar heel goed aten en daarna hem aan het bed gekluisterd hielden voor verhaaltjes en vermaak.
Op zijn beurt had Destan zich voor het eerst sinds maanden in het kantoor van Kaspar gewaagd. De post stapelde zich op ondertussen en ondanks dat Destan weer last had van paniekaanvallen en de nachtmerries nog lang niet voorbij waren, wilde hij wel wat doen. Tamira was er ook, na een heel stroef afscheid en waarbij ze harde woorden had gesproken maar wel beloofd had om Wystan achterna te gaan, om eventjes haar gedachten te verzetten. Ze glimlachte naar hem en ze gingen samen aan het werk.
Amiel had nachtdienst en het leek erop dat iedereen rustig en diep lag te slapen. Dat stelde hem wel gerust. Normaal was het onrustig op dit tijdstip en dat het nu stil was, op een enkeling die zich omdraaide na, deed hem hopen dat het allemaal heel snel voorbij zou zijn.
In de ochtend werd hij beloond door twee stralende meisjes die zowaar heel goed aten en daarna hem aan het bed gekluisterd hielden voor verhaaltjes en vermaak.
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die
Re: Belevenissen van Destan en Aya
Aangezien Amiel zich met de tweeling bezig hield ging Melenwyn vooral rond om te helpen, af en toe kwam ze langs om te zien hoe het ging en wanneer het er naar uit zag dat zijn inspiratie op was suggereerde ze plagerig het ene of het andere verhaaltje. De kinderen hoorden immers maar al te graag over zijn jeugd in Frankrijk, over zijn reizen of hoe Oleate was die keer dat hij het bezocht had. Bij dat laatste verhaal vulde Melenwyn maar al te graag aan en maakte het hier en daar met plezier wat sappiger. De tweeling giechelde toen ze hoorde over pépé en hoe vreemd die het vond om een man zonder vleugels te zien en over hoe hij vroeg waar hij die dan wel verborgen had gehouden. Ja, het zag ernaar uit dat het beter ging en voor Melenwyn er weer vandoor haastte, maakte ze hun hoofd helemaal gek: "Ik denk dat er zelfs een liedje bestaat over vleugelloze mannen," zei ze met een knipoogje, wetend dat Amiels viool inmiddels was gearriveerd. Uiteraard probeerde Aneya en Maëlys daarop om ter luidst te bewijzen hoe graag ze het wilden horen. Hopelijk zouden hun buren niet binnenkort beginnen klagen over het lawaai -het giebelen en jengelen.
Re: Belevenissen van Destan en Aya
Er bestonden zeker een heleboel liedjes over vleugellozen. Amiel vermoedde dat na zijn verblijf daar, er heel wat liedjes bij waren gekomen. Maar alle versies die hij kende waren behoorlijk schunnig en dus schudde hij lachend zijn hoofd en beloofde hen dat het later wel eens zou komen.
Pas ergens in de middag vond hij weer een momentje om een ronde te doen en hard te werken aan een medicijn, al waren zijn magische trucjes tot nu toe nog niet voldoende om het middel aan anderen toe te dienen. Het avondeten konden ze voor de verandering een keertje als gezin doen en na het eten, en ontzettend veel gesmeek en gezeur, pakte Amiel dan uiteindelijk zijn viool. Na wat stemmen en uitproberen, begon hij aan een rustige, lieflijke melodie.
Aneya en Maëlys zaten stilletjes te genieten en hadden elkaars hand vast terwijl ze naar hun vader staarden.
De ziekenboeg kwam langzaam tot rust en het werd stil. Nova keek naar de professor en voelde zich ook rustiger worden en minder terneergeslagen. Ze had Senna op schoot en kreeg zowaar een glimlach om haar lippen. Ja, dit was precies wat iedereen nodig had op dit moment.
Na het stuk begon de tweeling te klappen en te juichen en te lachen. "Meer! Meer!" "Ja, papa, nog eentje!"
Pas ergens in de middag vond hij weer een momentje om een ronde te doen en hard te werken aan een medicijn, al waren zijn magische trucjes tot nu toe nog niet voldoende om het middel aan anderen toe te dienen. Het avondeten konden ze voor de verandering een keertje als gezin doen en na het eten, en ontzettend veel gesmeek en gezeur, pakte Amiel dan uiteindelijk zijn viool. Na wat stemmen en uitproberen, begon hij aan een rustige, lieflijke melodie.
Aneya en Maëlys zaten stilletjes te genieten en hadden elkaars hand vast terwijl ze naar hun vader staarden.
De ziekenboeg kwam langzaam tot rust en het werd stil. Nova keek naar de professor en voelde zich ook rustiger worden en minder terneergeslagen. Ze had Senna op schoot en kreeg zowaar een glimlach om haar lippen. Ja, dit was precies wat iedereen nodig had op dit moment.
Na het stuk begon de tweeling te klappen en te juichen en te lachen. "Meer! Meer!" "Ja, papa, nog eentje!"
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die
Re: Belevenissen van Destan en Aya
Melenwyn kon niet anders dan met een lach instemmen met de tweeling. Ze zat bij hen, genoot van de muziek en nam hem aandachtig in zich op. Hij had er al beter uitgezien, een stuk gezonder en krachtiger, maar desondanks bleef hij iets over zich hebben als hij viool speelde. Het instrument leek zijn warmte en passie meer naar boven te brengen en voelde inmiddels ook zodanig vertrouwd. Hoe vaak hadden ze geen intieme momentjes gehad met z'n tweetjes, waarbij zij degene was die hem tot spelen aanzette. Nu haar dochters het met zoveel enthousiasme deden kon ze niet anders dan geamuseerd toekijken. Haar vingers gingen zacht door Maëlys' haren en ze trok haar wenkbrauwen op toen Amiel stopte. "Nog eentje, die over de reiziger!" stemde ze in. Eigenlijk had ze inmiddels danskriebels gekregen, maar of ze daar de energie voor had was een andere vraag.
Het was inmiddels een stuk stiller geworden in de ziekenboeg. Zij die hadden liggen ronken waren nu waarschijnlijk wakker en klagerige geluiden werden gesmoord. De afleiding leek meer dan welkom te zijn.
Het was inmiddels een stuk stiller geworden in de ziekenboeg. Zij die hadden liggen ronken waren nu waarschijnlijk wakker en klagerige geluiden werden gesmoord. De afleiding leek meer dan welkom te zijn.
Re: Belevenissen van Destan en Aya
Ook Aya lag te luisteren naar de vioolmuziek, terwijl ze naar haar zoontjes keek. Sinds ze hadden ontdekt dat paardenbloemen een beetje leken te werken, ging het iets beter met de ventjes. Ze hadden weer eetlust, en dat eten hielden ze nu ook aanzienlijk beter binnen. Het deed hen goed weer energie te hebben om soms even te spelen, en dat deed Aya weer goed om te zien. Maar ze maakte zich zorgen. De dokter in haar vermoedde dat de paardenbloemen enkel symptoom-bestrijding waren, iets dat ze niet hardop uitsprak om te voorkomen dat de teruggekeerde rust zou blijven. Als men opnieuw in paniek en woede zou ontsteken zou dat Amiel, Themis, en Nova alleen maar verder van huis helpen. Ze hadden geen tijd om constant iedereen maar gerust te stellen en Aya had er zelf de kracht niet voor hoewel het ook met haar iets beter ging. Toen Kiran bij haar op bed kroop om zachtjes om een verhaaltje te bedelen moest de jonge vrouw glimlachen en fluisterend, om niemand anders te storen begon te ze vertellen.
Het effect van de paardenbloemen was in een paar dagen enorm merkbaar. De sfeer was beter, men was weer opgewekt en hoopvol nu er niet nog meer bedden plotseling leeg raakten. Themis' wallen werden iets minder nu ze af en toe de tijd had zelf ook te slapen gezien haar zorgen om Nyah en Edmond ietsjes afnamen. Maar bezorgd bleef ze. Amiel's magie putte hem uit en het was duidelijk dat zonder hem het niet mogelijk zou zijn Destan's bloed om te vormen tot een bruikbare substantie. En dat moest gebeuren wilden ze echt iemand gaan genezen. Bovendien hield ze altijd met één oog Nova in de gaten. Al een aantal keren had ze haar, samen met Nyah, naar huis gestuurd. Senna en Aelia waren een stuk leuker gezelschap, zeker voor het kleintje dat inmiddels stukken beter was geworden. Bovendien was het niet goed voor Nyah om hier in de ziekenboeg te liggen zonder haar moeder, of vader, in de buurt. Het meisje was dan soms ontroostbaar, hoe hard Themis ook haar best deed.
Zo ging er een rustige tijd in, tot het noodlot opnieuw toesloeg...
Het effect van de paardenbloemen was in een paar dagen enorm merkbaar. De sfeer was beter, men was weer opgewekt en hoopvol nu er niet nog meer bedden plotseling leeg raakten. Themis' wallen werden iets minder nu ze af en toe de tijd had zelf ook te slapen gezien haar zorgen om Nyah en Edmond ietsjes afnamen. Maar bezorgd bleef ze. Amiel's magie putte hem uit en het was duidelijk dat zonder hem het niet mogelijk zou zijn Destan's bloed om te vormen tot een bruikbare substantie. En dat moest gebeuren wilden ze echt iemand gaan genezen. Bovendien hield ze altijd met één oog Nova in de gaten. Al een aantal keren had ze haar, samen met Nyah, naar huis gestuurd. Senna en Aelia waren een stuk leuker gezelschap, zeker voor het kleintje dat inmiddels stukken beter was geworden. Bovendien was het niet goed voor Nyah om hier in de ziekenboeg te liggen zonder haar moeder, of vader, in de buurt. Het meisje was dan soms ontroostbaar, hoe hard Themis ook haar best deed.
Zo ging er een rustige tijd in, tot het noodlot opnieuw toesloeg...
Re: Belevenissen van Destan en Aya
Hoewel ook Melenwyn nog enigszins sceptisch bleef, deed het haar deugd om te zien dat haar kleintjes weer wat kleur op hun wangen kregen. Het duurde dan ook niet lang voor ze hen mee kon nemen naar de badkamer voor een warme douche, zodat ook zij eindelijk eens opgefrist raakten. Op die manier roken ze ook duidelijk minder ziek. Gezien ze zich goed genoeg voelden om weer kleurpotloden vast te nemen, gingen ze vastberaden aan de slag, waarop de een en de ander wel eens het tipje van de tong uit steken had. Melenwyn bleef iedereen zo goed en zo kwaad als het kon helpen, maar de momenten waarop ze tijd had voor de kinderen durfde ze al eens een simpele tekening maken voor hen die zij dan zelf mochten bekliederen. De tweeling was ook meer dan enthousiast om iets te maken voor Aran en Lisse, ze misten hun grote broer en zus enorm.
Enkele avonden na het vioolmoment zat Melenwyn met de meisjes op bed en vertelde hen over die keer dat ze gaan vliegen was toen er een storm aan kwam. Het was immers heerlijk om de wind onder haar vleugels te voelen en de natuur te trotseren. Alleen had ze zich enigszins misrekend en had Amiel haar moeten zoeken, haar moeten helpen haar vleugels tegen de grond te drukken zodat ze niet naar andere oorden woei. Terwijl ze zachtjes in geuren en kleuren vertelde, oliede ze eerst hun krullen en daarna hun vleugeltjes in, daarbij uiteraard testend hoever die aangetast waren. Aneya lag al half in slaap tegen het einde van het verhaal, maar Maëlys zag er niet zo lekker uit. "Mama, buikpijn," bromde ze klagerig, iets wat minder vaak voorgekomen was de laatste dagen. Maar vandaag was het weer niet geweldig, al wist Melenwyn niet of ze het nu bagatelliseerde of Maëlys werkelijk minder gezeurd had dan anders.
"Ga maar slapen, lieverd, dan komt alles weer goed." Melenwyn drukte nog een kus op beider voorhoofden en stopte hen in. Zodra ze zich ervan verzekerd had dat die twee het bed niet meer zouden verlaten, ging ze een ronde doen en kijken hoe het met Amiel ging. Stilletjes lichtte ze hem kort in en zat toen zwijgend bij hem, assisterend waar nodig.
Eenmaal de nacht viel was het alweer een stuk rustiger op de ziekenboeg. De stilte leek neer te dalen en geluiden van pijn en ongemak waren net ietsje minder dan gedurende de dag, al werden die dan weer vervangen door Shanea die badend in het zweet wakker werden of het uitschreeuwden in een nachtmerrie. Iedereen was bang, iedereen vreesde ergens toch wel dat het volgende lege bed wel eens van hen zou kunnen zijn. Maar het was al enkele dagen een stuk stabieler en er waren geen graven (meer) gedolven, wat dan weer geruststellend was. De brompotten bleven knorren, maar werden gelukkig alweer door anderen het zwijgen opgelegd. Uiteindelijk sleepte Melenwyn zich doodop naar bed, al verzekerde ze zich er eerst nog eens van dat Amiel aangaf dat hij dat ook binnenkort zou doen. Ze geloofde er immers niets van toen hij zei dat hij voor zichzelf zorgde en zo wel onder de wol zou kruipen.
Voor ze kon slapen moest ze haar gedachten schikken en zichzelf sussen. Het zou allemaal in orde komen. De paardebloem werkte zo goed dat ze wel dichtbij een doorbraak moesten zitten. Als ze dat niet geloofde zou ze serieus gek worden. Melenwyn keek nog even naar de gezichtjes van haar kinderen, die enkel bijgelicht werden door het schaarse maanlicht en wat kaarsen. Aneya leek vredig te slapen, maar Maëlys had wat meer moeite. Ze was altijd al een stuk vatbaarder geweest aan ziektes dan haar wederhelft, maar ze was een vechter, het zou goedkomen.. Met die gedachte wist ze uiteindelijk in te dommelen, haar hoofd voelde immers te zwaar aan voor haar schouders en ze schoof dicht tegen haar dochters aan, sloeg haar armen om hen heen. Het bed mocht dan wel klein zijn en ze balanceerde op het randje, maar dezer dagen kon ze het niet over haar hart krijgen om verder van hen af te slapen. Het sliep sowieso niet geweldig, maar de moederkloek in haar zou dat ook niet doen totdat ze allemaal genezen waren.
Enkele keren werd ze half en half wakker uit een onrustige slaap, maar gelukkig lag ze nooit lang met haar ogen wagenwijd open. Pas toen het werkelijk klaar was en de gewoonlijke geluiden in de ziekenboeg weerklonken wreef ze de slaap uit haar ogen. Gezien haar ene arm op een ongemakkelijke manier lag, voelde ze hem nauwelijks, het sliep en was zo onbeweeglijk, log. Wat was het rustig hier. Melenwyn keek even op, maar zag een leeg bed waar Amiel -hopelijk- geslapen had. Het tikken van lepels tegen kommen was hoorbaar, wat wees op ontbijt. Hmn, dat zou vast zo komen.. Melenwyn trok haar arm van onder Aneya en Maëlys uit en probeerde er wat gevoel in te krijgen. Aneya bromde in protest in haar slaap, Maëlys, die dichterbij lag, gaf geen kik.
Nee, het was niet dat ze geen kik gaf, ze roerde zich gewoonweg niet, terwijl ze zo gemakkelijk te wekken was. Enigszins verdwaasd -het was immers nog ochtend- keek Melenwyn naar Maëlys. Aneya's borstkas rees en daalde langzaam, op het rustige ritme van een slaper. Maëlys... Maëlys bewoog niet. Haar borstkas bleef stil, haar lippen opeen. "Maëlys..?" fluisterde Melenwyn zacht en voor ze het wist streken haar vingers over diens zachte wangetje. Koude wangetje. "Maëlys?" Nu luider. Geen reactie. Melenwyn schoot overeind, op haar knieën op bed, voelde de hartslag, voelde.. niets. "Maë!" Automatisch begon Melenwyn met reanimeren, plaatste haar lippen op die van haar dochter, blies lucht in diens longen terwijl haar handen beweging in haar hart probeerden te krijgen, een wanhopige poging om het bloed weer door haar aderen te laten stromen.
Inmiddels opende zelfs Aneya verward haar ogen. "Mama?" Maar Melenwyn reageerde niet. Haar arm voelde nog steeds vreemd, slaperig, ze voelde haar vingers nauwelijks. Waarom tintelde haar arm zo? was het enige wat ze kon denken.
Enkele avonden na het vioolmoment zat Melenwyn met de meisjes op bed en vertelde hen over die keer dat ze gaan vliegen was toen er een storm aan kwam. Het was immers heerlijk om de wind onder haar vleugels te voelen en de natuur te trotseren. Alleen had ze zich enigszins misrekend en had Amiel haar moeten zoeken, haar moeten helpen haar vleugels tegen de grond te drukken zodat ze niet naar andere oorden woei. Terwijl ze zachtjes in geuren en kleuren vertelde, oliede ze eerst hun krullen en daarna hun vleugeltjes in, daarbij uiteraard testend hoever die aangetast waren. Aneya lag al half in slaap tegen het einde van het verhaal, maar Maëlys zag er niet zo lekker uit. "Mama, buikpijn," bromde ze klagerig, iets wat minder vaak voorgekomen was de laatste dagen. Maar vandaag was het weer niet geweldig, al wist Melenwyn niet of ze het nu bagatelliseerde of Maëlys werkelijk minder gezeurd had dan anders.
"Ga maar slapen, lieverd, dan komt alles weer goed." Melenwyn drukte nog een kus op beider voorhoofden en stopte hen in. Zodra ze zich ervan verzekerd had dat die twee het bed niet meer zouden verlaten, ging ze een ronde doen en kijken hoe het met Amiel ging. Stilletjes lichtte ze hem kort in en zat toen zwijgend bij hem, assisterend waar nodig.
Eenmaal de nacht viel was het alweer een stuk rustiger op de ziekenboeg. De stilte leek neer te dalen en geluiden van pijn en ongemak waren net ietsje minder dan gedurende de dag, al werden die dan weer vervangen door Shanea die badend in het zweet wakker werden of het uitschreeuwden in een nachtmerrie. Iedereen was bang, iedereen vreesde ergens toch wel dat het volgende lege bed wel eens van hen zou kunnen zijn. Maar het was al enkele dagen een stuk stabieler en er waren geen graven (meer) gedolven, wat dan weer geruststellend was. De brompotten bleven knorren, maar werden gelukkig alweer door anderen het zwijgen opgelegd. Uiteindelijk sleepte Melenwyn zich doodop naar bed, al verzekerde ze zich er eerst nog eens van dat Amiel aangaf dat hij dat ook binnenkort zou doen. Ze geloofde er immers niets van toen hij zei dat hij voor zichzelf zorgde en zo wel onder de wol zou kruipen.
Voor ze kon slapen moest ze haar gedachten schikken en zichzelf sussen. Het zou allemaal in orde komen. De paardebloem werkte zo goed dat ze wel dichtbij een doorbraak moesten zitten. Als ze dat niet geloofde zou ze serieus gek worden. Melenwyn keek nog even naar de gezichtjes van haar kinderen, die enkel bijgelicht werden door het schaarse maanlicht en wat kaarsen. Aneya leek vredig te slapen, maar Maëlys had wat meer moeite. Ze was altijd al een stuk vatbaarder geweest aan ziektes dan haar wederhelft, maar ze was een vechter, het zou goedkomen.. Met die gedachte wist ze uiteindelijk in te dommelen, haar hoofd voelde immers te zwaar aan voor haar schouders en ze schoof dicht tegen haar dochters aan, sloeg haar armen om hen heen. Het bed mocht dan wel klein zijn en ze balanceerde op het randje, maar dezer dagen kon ze het niet over haar hart krijgen om verder van hen af te slapen. Het sliep sowieso niet geweldig, maar de moederkloek in haar zou dat ook niet doen totdat ze allemaal genezen waren.
Enkele keren werd ze half en half wakker uit een onrustige slaap, maar gelukkig lag ze nooit lang met haar ogen wagenwijd open. Pas toen het werkelijk klaar was en de gewoonlijke geluiden in de ziekenboeg weerklonken wreef ze de slaap uit haar ogen. Gezien haar ene arm op een ongemakkelijke manier lag, voelde ze hem nauwelijks, het sliep en was zo onbeweeglijk, log. Wat was het rustig hier. Melenwyn keek even op, maar zag een leeg bed waar Amiel -hopelijk- geslapen had. Het tikken van lepels tegen kommen was hoorbaar, wat wees op ontbijt. Hmn, dat zou vast zo komen.. Melenwyn trok haar arm van onder Aneya en Maëlys uit en probeerde er wat gevoel in te krijgen. Aneya bromde in protest in haar slaap, Maëlys, die dichterbij lag, gaf geen kik.
Nee, het was niet dat ze geen kik gaf, ze roerde zich gewoonweg niet, terwijl ze zo gemakkelijk te wekken was. Enigszins verdwaasd -het was immers nog ochtend- keek Melenwyn naar Maëlys. Aneya's borstkas rees en daalde langzaam, op het rustige ritme van een slaper. Maëlys... Maëlys bewoog niet. Haar borstkas bleef stil, haar lippen opeen. "Maëlys..?" fluisterde Melenwyn zacht en voor ze het wist streken haar vingers over diens zachte wangetje. Koude wangetje. "Maëlys?" Nu luider. Geen reactie. Melenwyn schoot overeind, op haar knieën op bed, voelde de hartslag, voelde.. niets. "Maë!" Automatisch begon Melenwyn met reanimeren, plaatste haar lippen op die van haar dochter, blies lucht in diens longen terwijl haar handen beweging in haar hart probeerden te krijgen, een wanhopige poging om het bloed weer door haar aderen te laten stromen.
Inmiddels opende zelfs Aneya verward haar ogen. "Mama?" Maar Melenwyn reageerde niet. Haar arm voelde nog steeds vreemd, slaperig, ze voelde haar vingers nauwelijks. Waarom tintelde haar arm zo? was het enige wat ze kon denken.
Re: Belevenissen van Destan en Aya
Het was goed om te merken dat iedereen wat rustiger werd. Gestreste mensen aan zijn bureau of aan zijn mouw, kon Amiel er niet bij gebruiken. Hoewel dat een behoorlijk duidelijk iets was. Niemand kon er nu ook maar iets bij gebruiken. Gelukkig werd het even wat rustiger, hoefde hij zich iets minder zorgen te maken over zijn gezin en kon hij werken aan het geneesmiddel.
Zijn magie gebruiken was nog altijd slopend, maar ook hij had baat bij het paardenbloemmiddel en hij deed wat hij kon. Toch bleef Amiel er wel grauw uit zien, terwijl die dagen op de meeste gezichten juist weer wat meer kleur kwam. Hij had het idee dat hij dichtbij was, maar het bleef puzzelen en tijd was nog altijd kostbaar, hoewel iedereen ondertussen wel weer eten kon binnen houden en iets minder nooddruftig waren.
Melenwyn had natuurlijk gelijk; hij moest ook slapen, maar Amiel was nou eenmaal een behoorlijk koppige man. Hij zat dan vaak nog wel een uur, of twee, nadat zij was gaan slapen, te lezen om dichter bij de oplossing te komen. Dat deed zijn energie natuurlijk ook geen goed, maar hij hield zichzelf voor dat er nog zat tijd kwam om te slapen als iedereen weer op de been was.
Die nacht was niet anders. Hij had zijn meisjes en vrouw nog een kus gegeven, rond een uurtje of twee en was toen in bed gerold. Waar hij vroeger nog wel eens wakker lag over kwetsbare leerlingen, lesstof, toetsen en Aran en Lisse, had hij in deze weken nog geen enkele keer moeite gehad met slapen. Waarschijnlijk waren Themis, Mel en Nova net zo moe. Te moe om nog wakker te liggen.
Als laatste erin en als eerste weer op, was een ritme dat zich aan het ontwikkelen was. Hij had ontbijt gemaakt, wat eigenlijk niet meer was dan een stevige meergranen pap en voor wie het al aankon waren er wat broodjes. Dit was hij aan het uitdelen toen hij de kreet van Mel hoorde. Direct liet Amiel alles liggen en in een paar passen was hij bij het bed.
Een paar seconden lang kon hij niet anders dan staren naar zijn kind, waarbij hij absoluut wel doorhad dat het helemaal mis was. "Laat mij," baste hij bruusk (al wist hij heus wel dat Mel wist wat ze deed) en tilde Maëlys naar het lege bed en begon de stappen van Melenwyn te herhalen. Pompen op haar borst, dan lucht naar binnen, weer de handbeweging en lucht naar binnen. "Kom op, meisje, kom op.. toe nou.."
Met magie probeerde hij haar hart aan de gang te krijgen, probeerde hij met warmte de kou te verdrijven, maar Maëlys gaf geen kik en bewoog niet. En hoewel hij ergens echt wel wist en doorhad dat zijn meisje er niet meer was, stopte Amiel niet met reanimeren, of met magie gebruiken (alles wat hij maar wist wat mogelijk kon helpen) om haar weer wakker te krijgen.
Zijn magie gebruiken was nog altijd slopend, maar ook hij had baat bij het paardenbloemmiddel en hij deed wat hij kon. Toch bleef Amiel er wel grauw uit zien, terwijl die dagen op de meeste gezichten juist weer wat meer kleur kwam. Hij had het idee dat hij dichtbij was, maar het bleef puzzelen en tijd was nog altijd kostbaar, hoewel iedereen ondertussen wel weer eten kon binnen houden en iets minder nooddruftig waren.
Melenwyn had natuurlijk gelijk; hij moest ook slapen, maar Amiel was nou eenmaal een behoorlijk koppige man. Hij zat dan vaak nog wel een uur, of twee, nadat zij was gaan slapen, te lezen om dichter bij de oplossing te komen. Dat deed zijn energie natuurlijk ook geen goed, maar hij hield zichzelf voor dat er nog zat tijd kwam om te slapen als iedereen weer op de been was.
Die nacht was niet anders. Hij had zijn meisjes en vrouw nog een kus gegeven, rond een uurtje of twee en was toen in bed gerold. Waar hij vroeger nog wel eens wakker lag over kwetsbare leerlingen, lesstof, toetsen en Aran en Lisse, had hij in deze weken nog geen enkele keer moeite gehad met slapen. Waarschijnlijk waren Themis, Mel en Nova net zo moe. Te moe om nog wakker te liggen.
Als laatste erin en als eerste weer op, was een ritme dat zich aan het ontwikkelen was. Hij had ontbijt gemaakt, wat eigenlijk niet meer was dan een stevige meergranen pap en voor wie het al aankon waren er wat broodjes. Dit was hij aan het uitdelen toen hij de kreet van Mel hoorde. Direct liet Amiel alles liggen en in een paar passen was hij bij het bed.
Een paar seconden lang kon hij niet anders dan staren naar zijn kind, waarbij hij absoluut wel doorhad dat het helemaal mis was. "Laat mij," baste hij bruusk (al wist hij heus wel dat Mel wist wat ze deed) en tilde Maëlys naar het lege bed en begon de stappen van Melenwyn te herhalen. Pompen op haar borst, dan lucht naar binnen, weer de handbeweging en lucht naar binnen. "Kom op, meisje, kom op.. toe nou.."
Met magie probeerde hij haar hart aan de gang te krijgen, probeerde hij met warmte de kou te verdrijven, maar Maëlys gaf geen kik en bewoog niet. En hoewel hij ergens echt wel wist en doorhad dat zijn meisje er niet meer was, stopte Amiel niet met reanimeren, of met magie gebruiken (alles wat hij maar wist wat mogelijk kon helpen) om haar weer wakker te krijgen.
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die
Re: Belevenissen van Destan en Aya
Het was uiteindelijk Themis, die iets later binnenkwam en die nog enige tijd nodig had gehad om door te krijgen wat er aan de hand was, die Amiel (met enige krachtinspanning) weg trok. "Amiel, het spijt me maar... maar zelfs jij kan haar niet meer terugbrengen." Het was waarschijnlijk niet wat hij wilde horen, maar iets anders kon ze hem niet vertellen. Haar blik ging ook even naar Mel, met pijn in haar hart dat het stel een kind had moeten verliezen. En met nog meer pijn dat ze dus nog altijd geen geneesmiddel hadden gevonden. De paardenbloemen deden dus echt enkel aan symptoom bestrijding. Zacht legde ze haar hand op Amiel's arm, en legde toen Maëlys lichaampje af zodat Aneya het niet elke keer zou hoeven zien hoe haar zusje niet meer bewoog. Daarna liet ze de familie alleen zodat er een moment was om in privacy te rouwen.
Themis was net een rondje aan het maken, waarbij ze Kaspar een brief gaf van Wystan (de Gargoyle was veilig aangekomen in Schotland en zijn herstel ging redelijk, de verstijving zat nu enkel nog in zijn voeten en hij had het idee en hij beloofde meteen terug te keren zodra hij ook die weer kon gebruiken), toen ze nog een ijzingwekkende kreet hoorde. Aya's stem was er eentje die ze nog niet met zo'n enorme wanhoop erin had gehoord en de Duivelin snelde toe. Ze trof de weerwolf snikkend, en in behoorlijke paniek aan. In haar armen lag Kiran, die eerder die week juist zo vooruit leek te zijn gegaan. Het jongetje was lijkbleek, zijn ademhaling slechts oppervlakkig en hij gaf bijna geen reactie meer of de aanrakingen van zijn moeder, of die van Themis toen ze hem controleerde. Dit was slecht... Wanhopig wierp Themis een blik richting Amiel., maar ze wist beter dan hem nu om hulp te vragen. Niet nadat hij net zijn eigen kind had verloren. Wat was er gebeurd vannacht dat twee patiënten ineens zo achteruit holden?
Aya's kreet was er bovendien niet eentje die de rust in de ziekenboeg goed zou doen, als dit bekend werd bij de rest van de patiënten stonden ze over minder dan een uur weer allemaal doodsbang aan de bureau's te dringen om een medicijn.
Themis was net een rondje aan het maken, waarbij ze Kaspar een brief gaf van Wystan (de Gargoyle was veilig aangekomen in Schotland en zijn herstel ging redelijk, de verstijving zat nu enkel nog in zijn voeten en hij had het idee en hij beloofde meteen terug te keren zodra hij ook die weer kon gebruiken), toen ze nog een ijzingwekkende kreet hoorde. Aya's stem was er eentje die ze nog niet met zo'n enorme wanhoop erin had gehoord en de Duivelin snelde toe. Ze trof de weerwolf snikkend, en in behoorlijke paniek aan. In haar armen lag Kiran, die eerder die week juist zo vooruit leek te zijn gegaan. Het jongetje was lijkbleek, zijn ademhaling slechts oppervlakkig en hij gaf bijna geen reactie meer of de aanrakingen van zijn moeder, of die van Themis toen ze hem controleerde. Dit was slecht... Wanhopig wierp Themis een blik richting Amiel., maar ze wist beter dan hem nu om hulp te vragen. Niet nadat hij net zijn eigen kind had verloren. Wat was er gebeurd vannacht dat twee patiënten ineens zo achteruit holden?
Aya's kreet was er bovendien niet eentje die de rust in de ziekenboeg goed zou doen, als dit bekend werd bij de rest van de patiënten stonden ze over minder dan een uur weer allemaal doodsbang aan de bureau's te dringen om een medicijn.
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 111 gasten