Belevenissen van Destan en Aya
Amiel mocht de spiegel dan wel niet gezien hebben, ze zag hoe hij eraan toe was en wou niet weten hoe vreselijk ze er zelf uit zag. Was ze maar zo sterk als hij, kon ze maar doorzetten. Het nieuws raakte haar duidelijk en ze sloeg haar vrije hand voor haar mond. Ondanks Imres overlijden voelde het alsnog aan als een bliksemslag bij heldere hemel. "Oh nee.. Arme Nova.." en hun kinderen. Dit was vreselijk! En het voorspelde inderdaad niet veel goeds. Haar glimlach smolt weer weg. Maar nu hadden ze een middel gevonden dat hen beter deed voelen. Sam was dan wel niet lang na Imre gevolgd, maar hij zou de laatste zijn. Ze zouden niemand meer verliezen, bezwoer ze zichzelf. "Ik wist het niet.. maar nu snap ik waarom... maar Amiel, het komt vast gauw weer goed. Niet meer met hen, maar wel met ons.. Kan ik nog iets doen? Hoe... Hoe zijn je handen?" Zijn grip was immers niet zo stevig en standvastig als anders.
Re: Belevenissen van Destan en Aya
Nee, met hen kwam het inderdaad niet meer goed. Amiel deed zijn best om dapper naar haar te glimlachen, maar dat ging maar moeizaam. "Beter worden?" vroeg hij hoopvol. Ja, dit middel hielp de symptomen bezig en gaf het een rem, maar het genas niet. De afgelopen dagen hadden helemaal niets opgeleverd, behalve dan dat hij veel vroeger grijs zou worden dan gedacht. Hierna moest hij echt eens een hele week slapen.
Bedachtzaam keek hij naar zijn handen en kneep ze een paar keer samen en ontspande ze weer. Amiel schudde zijn hoofd. "Niet best. De pijn is een heel stuk minder, maar ik voel nog steeds mijn spieren verkrampen." Oftewel, het middel was niet meer dan een opkikkertje. Een soort energieboost. "Het geeft ons tijd om uit te zoeken wat wél geneest." Hij haalde zijn handen door zijn haar. "Ik zie het niet meer, Mel. Alles wat ik probeer is een gok.. ik zou het net zo goed erger kunnen maken." Amiel zat er behoorlijk doorheen.
Bedachtzaam keek hij naar zijn handen en kneep ze een paar keer samen en ontspande ze weer. Amiel schudde zijn hoofd. "Niet best. De pijn is een heel stuk minder, maar ik voel nog steeds mijn spieren verkrampen." Oftewel, het middel was niet meer dan een opkikkertje. Een soort energieboost. "Het geeft ons tijd om uit te zoeken wat wél geneest." Hij haalde zijn handen door zijn haar. "Ik zie het niet meer, Mel. Alles wat ik probeer is een gok.. ik zou het net zo goed erger kunnen maken." Amiel zat er behoorlijk doorheen.
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die
Re: Belevenissen van Destan en Aya
Oh, wat zou ze maar al te graag haar armen om hem heen sluiten en hem kussen. Maar nu bewegen betekende voornamelijk dat ze de kinderen wakker zou maken en slaap was het beste middel dat ze momenteel hadden. Dus Melenwyn vouwde haar andere hand ook om de zijne heen en keek hem aan, alsof ze zijn wanhopig gebaar wou negeren of tegenwerken. Als ze maar meer van zijn fysieke kracht had.. of was het zijn vastberadenheid die hem op de been hield? "Ik geloof niet dat je het erger zou maken.. Dit laatste heeft duidelijk geholpen en het zal goed komen, hoe erg het er nu ook uitziet. Ik denk dat je ook een momentje rust nodig hebt.. Kom hier, slaap even," zei ze zacht, bijna smekend nu. Als hij zou omvallen van de slaap dan was er ook niets aan. Bovendien was zij degene die praktisch hele dagen op bed lag en had ze het gevoel dat er geen balans meer was. Nee, hij moest ook een momentje voor zichzelf nemen.. Kende ze maar genoeg van magie om hem bij dat onderdeel te helpen. Het zag er alvast naar uit dat hij de hoop aan het verliezen was waar zij vasthield aan het idee dat alles goed zou komen. Het kon niet erger.
Tegelijkertijd probeerde ze niet te denken aan de brieven die hij geschreven had, of ze zou gaan wanhopen. Sinds ze hem 'betrapt' had had ze er niet meer naar gevraagd, maar af en toe moest ze de gedachte daaraan onderdrukken. Inmiddels had ze ook wel briefjes geschreven naar Aran en Lisse, voornamelijk om te informeren of die twee zich wel oké voelden, of ze bleven uitkijken naar signalen, of ze degelijk te eten kregen en zo voort. Haar bezorgdheid kwam hen inmiddels vast de oren uit. Daarnet had ze hen nog een briefje gestuurd om hen te laten weten dat ze wat opgekikkerd was. Ze wou hen immers de details besparen. De tweeling kon niets doen en hoefden de stress en het verdriet van hierbinnen niet mee te maken. Nee, het was iets wat ze niemand toewenste, al kon ze zich niet voorstellen hoe haar kinderen moesten voelen, afgezonderd, in onwetendheid, alleen. Zelf wou ze hen ook maar al te graag zien en simpelweg een stevige knuffel geven, weer voor hen koken, samen lezen en uren wegpraten bij de haard. Daar trok ze zich dan ook aan op, het waren de dingen die haar nog enigszins op de tanden deden bijten.
Tegelijkertijd probeerde ze niet te denken aan de brieven die hij geschreven had, of ze zou gaan wanhopen. Sinds ze hem 'betrapt' had had ze er niet meer naar gevraagd, maar af en toe moest ze de gedachte daaraan onderdrukken. Inmiddels had ze ook wel briefjes geschreven naar Aran en Lisse, voornamelijk om te informeren of die twee zich wel oké voelden, of ze bleven uitkijken naar signalen, of ze degelijk te eten kregen en zo voort. Haar bezorgdheid kwam hen inmiddels vast de oren uit. Daarnet had ze hen nog een briefje gestuurd om hen te laten weten dat ze wat opgekikkerd was. Ze wou hen immers de details besparen. De tweeling kon niets doen en hoefden de stress en het verdriet van hierbinnen niet mee te maken. Nee, het was iets wat ze niemand toewenste, al kon ze zich niet voorstellen hoe haar kinderen moesten voelen, afgezonderd, in onwetendheid, alleen. Zelf wou ze hen ook maar al te graag zien en simpelweg een stevige knuffel geven, weer voor hen koken, samen lezen en uren wegpraten bij de haard. Daar trok ze zich dan ook aan op, het waren de dingen die haar nog enigszins op de tanden deden bijten.
Re: Belevenissen van Destan en Aya
Amiel aarzelde wat. Het maakte immers niet uit hoeveel rondes je deed, er was altijd iets te doen en altijd tijd en handen tekort om iedereen te helpen en te werken aan de voorraad pijnstillers en het medicijn. Ze echter gelijk, hij was moe en als hij moe was kon hij ook niet helpen. Hoewel Amiel vermoedde dat hij wel járen kon slapen hierna. Als er een hierna was.
Hij knikte zacht en kneep nog even in haar hand. "Goed, een half uurtje kan vast geen kwaad." Hij gaf zijn beide meisjes een aai over de haren en drukte Melenwyn een kus op haar wang en zocht een leeg bed op.
Na zijn uurtje slaap kon Amiel er een soort van fris weer tegen aan. Hij moest ook nodig eens douchen, bedacht hij vaagjes, terwijl hij de laatste hand legde aan de brieven voor Lisse en Aran. Ze waren af en dat was fijn. Mocht hem iets overkomen, dan hadden ze wat van hem. Maar nu ging hij eerst knetterhard werken aan een medicijn. Samen met Themis of met Nova of de twee dames samen terwijl hij testjes deed en rondliep, had hij zowaar het idee dat er een beetje schot in de zaak zat.
De volgende dag nam Amiel tijd voor een douche en dat was iets wat hem bijna net zoveel goed deed als een paar uur slapen. Boaz en Kaspar waren inmiddels een beetje opgeknapt en zaten af en toe fluisterend een gesprek te voeren. Kaspar en Kiran leken een beetje fitter en hij gaf Nova zachtjes opdracht om ze maar mee te nemen naar de badkamer voor wat waterplezier.
Aya hielp hij met een maaltijd binnenkrijgen en voor nu gaven ze iedereen shotjes met het paardenbloemextract. Het was het enige wat leek te werken en als iedereen een beetje monterder was, was hun werk een stuk makkelijker te doen. Bovendien kon Melenwyn dan hopelijk aan het eind van deze dag ook helpen.
Maar het mooiste geschenk van die dag, was dat Maëlys en Aneya met heldere ogen hem aankeken en naar hem grijnsden alsof er niets aan de hand was en ze op hem hadden gewacht.
"Pap!" riepen ze tegelijk uit en giechelden toen hij ze in een bereknuffel omarmde. "Hallo schatjes."
"Wat heb je met je haar?" "Oooh, het is nog nat!" en toen weer tegelijk: "mogen wij het vlechten?!"
En zo zat Amiel die ochtend geduldig op bed, terwijl twee giechelende en neuriënde meisjes zijn krullen in een ingewikkelde vlecht dwongen. Maar daarna deed hij hun bruine lokken beter en vermaakte ze wat met korte verhaaltjes, terwijl ze allebei een ontbijt naar binnen werkten. De alertheid van Maëlys en Aneya verbaasde hem en eventjes durfde hij te hopen dat alles goed kwam. Maar het was duidelijk dat een uurtje druk doen hen al aardig had uitgeput en ze lagen dan ook al snel weer te slapen.
Nova had amper tot niet geslapen. Ze had Senna en Nyah vastgehouden en verder niet zoveel gedaan. Af en toe was ze bij iemand langs gelopen, maar dat was het dan ook. Hoewel ze zich graag op het werk wilde storten om haar hoofd te laten stoppen met nadenken, was ze geestelijk uitgeput. Ze moest rusten, ook al ging slapen amper.
Maar ze vond het wel een goed idee en nam Kaspar en Kiran bij de hand en maakte een bad voor hen klaar. De ventjes kregen een uurtje vermaak en gezelligheid en ze bracht ze schoon en moe terug naar bed. Daarna omhelsde ze zachtjes haar beste vriendin. "Kom op, lieverd. Wat dacht je van een bad?"
Ook Edmond voelde zich een klein beetje fitter. Vooral met zijn hand ging het een stuk beter, hoewel het nog lang niet voorbij was of pijnloos was, deed het hem goed. Het gaf hem hoop dat ze op de goede weg zaten. Goed, er was vast nog van alles te onderzoeken, maar ze kwamen er wel.
De middag ging voorbij zonder incidenten en Nova, Amiel en Themis kregen zowaar een momentje om met z'n drieën te zitten voor overleg.
Hij knikte zacht en kneep nog even in haar hand. "Goed, een half uurtje kan vast geen kwaad." Hij gaf zijn beide meisjes een aai over de haren en drukte Melenwyn een kus op haar wang en zocht een leeg bed op.
Na zijn uurtje slaap kon Amiel er een soort van fris weer tegen aan. Hij moest ook nodig eens douchen, bedacht hij vaagjes, terwijl hij de laatste hand legde aan de brieven voor Lisse en Aran. Ze waren af en dat was fijn. Mocht hem iets overkomen, dan hadden ze wat van hem. Maar nu ging hij eerst knetterhard werken aan een medicijn. Samen met Themis of met Nova of de twee dames samen terwijl hij testjes deed en rondliep, had hij zowaar het idee dat er een beetje schot in de zaak zat.
De volgende dag nam Amiel tijd voor een douche en dat was iets wat hem bijna net zoveel goed deed als een paar uur slapen. Boaz en Kaspar waren inmiddels een beetje opgeknapt en zaten af en toe fluisterend een gesprek te voeren. Kaspar en Kiran leken een beetje fitter en hij gaf Nova zachtjes opdracht om ze maar mee te nemen naar de badkamer voor wat waterplezier.
Aya hielp hij met een maaltijd binnenkrijgen en voor nu gaven ze iedereen shotjes met het paardenbloemextract. Het was het enige wat leek te werken en als iedereen een beetje monterder was, was hun werk een stuk makkelijker te doen. Bovendien kon Melenwyn dan hopelijk aan het eind van deze dag ook helpen.
Maar het mooiste geschenk van die dag, was dat Maëlys en Aneya met heldere ogen hem aankeken en naar hem grijnsden alsof er niets aan de hand was en ze op hem hadden gewacht.
"Pap!" riepen ze tegelijk uit en giechelden toen hij ze in een bereknuffel omarmde. "Hallo schatjes."
"Wat heb je met je haar?" "Oooh, het is nog nat!" en toen weer tegelijk: "mogen wij het vlechten?!"
En zo zat Amiel die ochtend geduldig op bed, terwijl twee giechelende en neuriënde meisjes zijn krullen in een ingewikkelde vlecht dwongen. Maar daarna deed hij hun bruine lokken beter en vermaakte ze wat met korte verhaaltjes, terwijl ze allebei een ontbijt naar binnen werkten. De alertheid van Maëlys en Aneya verbaasde hem en eventjes durfde hij te hopen dat alles goed kwam. Maar het was duidelijk dat een uurtje druk doen hen al aardig had uitgeput en ze lagen dan ook al snel weer te slapen.
Nova had amper tot niet geslapen. Ze had Senna en Nyah vastgehouden en verder niet zoveel gedaan. Af en toe was ze bij iemand langs gelopen, maar dat was het dan ook. Hoewel ze zich graag op het werk wilde storten om haar hoofd te laten stoppen met nadenken, was ze geestelijk uitgeput. Ze moest rusten, ook al ging slapen amper.
Maar ze vond het wel een goed idee en nam Kaspar en Kiran bij de hand en maakte een bad voor hen klaar. De ventjes kregen een uurtje vermaak en gezelligheid en ze bracht ze schoon en moe terug naar bed. Daarna omhelsde ze zachtjes haar beste vriendin. "Kom op, lieverd. Wat dacht je van een bad?"
Ook Edmond voelde zich een klein beetje fitter. Vooral met zijn hand ging het een stuk beter, hoewel het nog lang niet voorbij was of pijnloos was, deed het hem goed. Het gaf hem hoop dat ze op de goede weg zaten. Goed, er was vast nog van alles te onderzoeken, maar ze kwamen er wel.
De middag ging voorbij zonder incidenten en Nova, Amiel en Themis kregen zowaar een momentje om met z'n drieën te zitten voor overleg.
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die
Re: Belevenissen van Destan en Aya
Hoewel ze zich echt wel iets beter voelde, was Aya behoorlijk verzwakt en dat was ook aan haar te zien. Echt veel gewicht had ze niet verloren, gezien dat ook niet had gekund. Ze was altijd tenger gebleven. Maar haar spieren leken in rook op te zijn gegaan en toen Nova haar omhelsde moest Aya moeite doen om het gebaar te beantwoordden. "Dank je," zei ze met een zachte glimlach. Dat Nova ook voor haar zoontjes zorgde, nu zij het zelf kennelijk niet meer kon. Op het aanbod van het bad knikte ze, niet de energie hebbend om er tegen in te gaan. Dus liet ze zich door Nova ondersteunen naar de badkamer. Hoewel ze verlegen was, schaamde Aya zich er niet voor om zich uit te kleden waar Nova bij was. Ze hadden al zo vaak bij elkaar in bed geslapen, of een avondje getut, dat ze elkaar ook heus wel eens naakt hadden gezien omdat ze zich omkleden. Met een zucht liet ze zich in het water glijden. Het voelde fijn om al het zweet en andere viezigheid van zich af te kunnen wassen.
Aya's lichaam vertoonde blauwe plekken van waar Kaspar en Kiran te ruw waren geweest toen Aya nauwelijks meer weerstand had, of van plekken die bijna doorligplekken waren geworden als ze weer eens lange tijd had geslapen. Ze zei Nova echter dat ze zich daar geen zorgen om moest maken, dat er dingen waren die belangrijker waren op het moment. En dus liet ze zich verder helpen door haar beste vriendin en hadden ze het over wat ze met de kids gingen doen als Aya, Nyah, Kaspar, en Kiran hier weer weg waren. Het voelde vreemd om het over de toekomst te hebben, met Sam's dood nog zo vers, maar tegelijk voelde het juist goed. Focussen op iets leuks, in plaats van op de ellende die hen niet in staat zou laten zijn verder te gaan.
Toen Nova haar weer in bed legde kneep ze nog glimlachend in haar vriendin's hand, maar al snel was ook zij onder zeil.
Themis zou het niet willen toegeven, en het kon beter niet tegen haar gezegd worden, maar in haar lange zwarte haar (dat sinds ze hier was al in een rommelige staart zat om niet in de weg te hangen) zaten een paar nieuwe grijze haren. De zorgen braken haar langzaam maar zeker op, ze ging er kapot aan. Ook door wat ze Destan aan had moeten doen met de tafel en de testjes. "Het lijkt erop dat wat we nu hebben de boel wat verbeterd, maar het geneest niets. Toen.. toen ik het testte op Destan's bloed en dat van Aya zag ik eigenlijk nauwelijks verschil." Maar toen was Themis al doodmoe geweest, dus vertelde wat er daarna gebeurde. Toen ze in een ondoordacht moment zich om had gedraaid was ze tegen de tafel gebotst, waardoor een buisje met Destan's bloed bij het mengsel en Aya's bloed was gekomen. Dat leek wel degelijk een effect te hebben, ook al was het van tijdelijke aard omdat Aya's bloed dat van Destan leek af te stoten (wat ze niet helemaal zeker wist, want die kennis bestond immers nog niet). "We.. we moeten een manier vinden om het mengsel accepteerbaar te maken voor lichamen." Vragend keek Themis naar Amiel. Was er iets om dat te doen? Kon je zomaar bloed naar een ander soort bloed laten omvormen? Zij wist het in ieder geval niet.
Aya's lichaam vertoonde blauwe plekken van waar Kaspar en Kiran te ruw waren geweest toen Aya nauwelijks meer weerstand had, of van plekken die bijna doorligplekken waren geworden als ze weer eens lange tijd had geslapen. Ze zei Nova echter dat ze zich daar geen zorgen om moest maken, dat er dingen waren die belangrijker waren op het moment. En dus liet ze zich verder helpen door haar beste vriendin en hadden ze het over wat ze met de kids gingen doen als Aya, Nyah, Kaspar, en Kiran hier weer weg waren. Het voelde vreemd om het over de toekomst te hebben, met Sam's dood nog zo vers, maar tegelijk voelde het juist goed. Focussen op iets leuks, in plaats van op de ellende die hen niet in staat zou laten zijn verder te gaan.
Toen Nova haar weer in bed legde kneep ze nog glimlachend in haar vriendin's hand, maar al snel was ook zij onder zeil.
Themis zou het niet willen toegeven, en het kon beter niet tegen haar gezegd worden, maar in haar lange zwarte haar (dat sinds ze hier was al in een rommelige staart zat om niet in de weg te hangen) zaten een paar nieuwe grijze haren. De zorgen braken haar langzaam maar zeker op, ze ging er kapot aan. Ook door wat ze Destan aan had moeten doen met de tafel en de testjes. "Het lijkt erop dat wat we nu hebben de boel wat verbeterd, maar het geneest niets. Toen.. toen ik het testte op Destan's bloed en dat van Aya zag ik eigenlijk nauwelijks verschil." Maar toen was Themis al doodmoe geweest, dus vertelde wat er daarna gebeurde. Toen ze in een ondoordacht moment zich om had gedraaid was ze tegen de tafel gebotst, waardoor een buisje met Destan's bloed bij het mengsel en Aya's bloed was gekomen. Dat leek wel degelijk een effect te hebben, ook al was het van tijdelijke aard omdat Aya's bloed dat van Destan leek af te stoten (wat ze niet helemaal zeker wist, want die kennis bestond immers nog niet). "We.. we moeten een manier vinden om het mengsel accepteerbaar te maken voor lichamen." Vragend keek Themis naar Amiel. Was er iets om dat te doen? Kon je zomaar bloed naar een ander soort bloed laten omvormen? Zij wist het in ieder geval niet.
Re: Belevenissen van Destan en Aya
Degene die het middel kregen waren er duidelijk een stuk beter op geworden. Terwijl Amiel de tijd nam met de meisjes volgde Melenwyn zijn voorbeeld en ging een douche nemen. Wederom was ze maar al te dankbaar voor het feit dat ze maar al te vaak op de ziekenboeg werkte en hier dan ook een stel extra kleren liggen had. Tegen de tijd dat ze terugkwam voelde ze zich herboren en kon ze nog net horen hoe de meisjes -alweer slaperig- aan het smeken waren. "Toe dan papa, toeeeeee," zeiden ze met hun grote blauwe ogen. "Eéééééééén liedje," smeekten ze, al wisten ze maar al te goed dat 'één' de grootste barrière was en er dan zo gemakkelijk een tweede of derde volgde. Tegen de tijd dat hun oogleden te zwaar werden, waren ze er nog steeds niet aan uit. Melenwyn stond enkele stappen verder, maar overbrugde die afstand toen de tweeling duidelijk weer naar dromenland vertrokken was.
Zijn haardracht deed haar glimlachen en ze boog zich naar Amiel om hem te omhelzen en drukte zacht een kus op zijn lippen. Het verlangen om op zijn schoot te kruipen overweldigde haar, maar ze moest het al snel weer aan de kant schuiven. Wederom moest ze zichzelf eraan herinneren dat er momenten van intimiteit zouden volgen, maar dat het niet nu was. Toch moest ze moeite doen om serieus te kijken en niet te lachen toen ze hem aansprak. "Lieverd, je weet toch dat je voor hen gaat spelen," zei ze plagerig. "Ze voelen zich eindelijk weer beter en ze willen een melodietje van de allerbeste papa." Maar Melenwyn was er niet zeker van dat hij dit zou willen doen, tenslotte zou het niet enkel voor hen twee zijn. Bovendien wou ze niet te lang dralen over het onderwerp, nu ze zich beter voelde wou ze helpen. "Kom, toon me wat ik kan doen." Waarop ze hem overeind trok om zich aan de onderzoeken te zetten. Ze voelde zich echt een pak beter, al was ze nog altijd lichthoofdig en was ze bang dat de kans dat ze snel misselijk zou worden al te groot was.
Zijn haardracht deed haar glimlachen en ze boog zich naar Amiel om hem te omhelzen en drukte zacht een kus op zijn lippen. Het verlangen om op zijn schoot te kruipen overweldigde haar, maar ze moest het al snel weer aan de kant schuiven. Wederom moest ze zichzelf eraan herinneren dat er momenten van intimiteit zouden volgen, maar dat het niet nu was. Toch moest ze moeite doen om serieus te kijken en niet te lachen toen ze hem aansprak. "Lieverd, je weet toch dat je voor hen gaat spelen," zei ze plagerig. "Ze voelen zich eindelijk weer beter en ze willen een melodietje van de allerbeste papa." Maar Melenwyn was er niet zeker van dat hij dit zou willen doen, tenslotte zou het niet enkel voor hen twee zijn. Bovendien wou ze niet te lang dralen over het onderwerp, nu ze zich beter voelde wou ze helpen. "Kom, toon me wat ik kan doen." Waarop ze hem overeind trok om zich aan de onderzoeken te zetten. Ze voelde zich echt een pak beter, al was ze nog altijd lichthoofdig en was ze bang dat de kans dat ze snel misselijk zou worden al te groot was.
Re: Belevenissen van Destan en Aya
Amiel had de boot weten af te houden en ze weer ingestopt, maar glimlachte zacht naar Melenwyn. Even hield hij haar in zijn armen en voelde zich weer een beetje beter. Daarna keek hij de ziekenboeg rond en eindigde met zijn blik op hun twee jongsten. "Misschien is een deuntje nog niet zo'n gek idee. Er is niet echt iets om vrolijk over te zijn, maar het geeft afleiding." Vragend blikte hij naar zijn vrouw. Afleiding was een goed medicijn op zijn tijd, toch?
Maar daarna was duidelijk dat de dokter en de professor een gek, maar zeer goed team waren. Amiel stelde haar op de hoogte van de laatste ontwikkelingen en samen gingen ze aan de slag. Zwijgend vulden ze elkaar aan en letten ze op elkaar. Amiel liet zich door haar wegsturen om een uurtje slaap te pakken en andersom net zo goed.
Het vraagstuk van de genezing was een stukje lastiger dan Amiel had gedacht. Hij vermoedde dat dat wel eens magie nodig kon hebben wat in het grijze gebied lag. Niet bekend en ook niet duidelijk of het een nadelig effect op hem zou hebben. Dus haalde de Elf simpel zijn schouders op. "Ik weet het niet... ik denk dat het magie nodig heeft en daar moet ik me maar eens over gaan buigen dan." Tegelijk was het iets waar hij best tegenop zag. Hij had nu weer energie door het mengsel, maar hij wist dondersgoed hoe fragiel dat was en magie was nou eenmaal iets wat behoorlijk invloed op je had.
Desalniettemin ging hij aan de slag. Hij spaarde zijn krachten en deed niet meer dan een aantal testen, maar hij wist ook dat ze meer bloed van Destan nodig gingen hebben, als ze iets vonden wat werkte.
Ook in de avond smeekten Aneya en Maëlys om verhaaltjes, liedjes, aandacht, knuffels en muziek (dat laatste van papa, bij de rest kon het ze weinig schelen). Dus zodra het rustig was en hij zijn dienst erop had zitten, stuurde hij een pixie om zijn vioolkoffer.
_______
Tamira deed ondertussen haar best om wat op de oudste twee te letten, maar gezien het tieners waren redden ze zich redelijk. Behalve dan dat ze verveeld waren en bezorgd, al deden ze hun best om het niet te hard te laten zien. Daarnaast was ze bezorgd om Wystan. De man was stil en in zichzelf teruggetrokken sinds ze Miron hadden begraven. Tamira nam zoveel mogelijk taken op zich om de school te bewaken en de boel een beetje gaande te houden, maar er zat een grens aan wat ze kon. Niet voor het eerst wenste ze zuchtend dat het snel over zou zijn. Ze stuurde een pixie naar de ziekenboeg met updates en vroeg geregeld of er schot in de zaak zat, maar het antwoord stelde haar iets te vaak dus nu had ze al drie dagen niets gehoord.
Toen haar partner ineens op de muur verscheen, kreeg ze een halve hartverzakking, maar zijn vraag was mogelijk de moeilijkste die ze voor haar kiezen kreeg. Tamira kneep haar lippen op elkaar en keek van hem weg en zweeg een hele tijd om daarna weer naar hem te kijken. "Ik wil niets liever. Maar niet nu, ik kan het niet, Wystan. De halve staf is ziek en er is niemand om de school te leiden. Ik kan nu niet weggaan, niet als ze op me rekenen." Het deed haar echt pijn om te zeggen. Het voelde aan als een keuze voor haar geliefde of voor de school en dat brak haar bijna. "Ik snap dat je wilt gaan en.. en als je moet, dan moet je alvast gaan. Maar ik kom je pas achterna als ze een geneesmiddel hebben." Of als er niemand meer over was, maar dat durfde Tamira niet uit te spreken. Tegelijkertijd wilde ze hem wel slaan. Hoe kon hij dat van haar vragen! Hij was zelf ook nodig hier, hij had aanzien en de bewoners keken naar hem op. Bovendien lag Kaspar ook ziek in bed en dat was toch echt al zijn vriend sinds ze samenwerken, al bijna een jaar of 80, schatte ze.
Maar daarna was duidelijk dat de dokter en de professor een gek, maar zeer goed team waren. Amiel stelde haar op de hoogte van de laatste ontwikkelingen en samen gingen ze aan de slag. Zwijgend vulden ze elkaar aan en letten ze op elkaar. Amiel liet zich door haar wegsturen om een uurtje slaap te pakken en andersom net zo goed.
Het vraagstuk van de genezing was een stukje lastiger dan Amiel had gedacht. Hij vermoedde dat dat wel eens magie nodig kon hebben wat in het grijze gebied lag. Niet bekend en ook niet duidelijk of het een nadelig effect op hem zou hebben. Dus haalde de Elf simpel zijn schouders op. "Ik weet het niet... ik denk dat het magie nodig heeft en daar moet ik me maar eens over gaan buigen dan." Tegelijk was het iets waar hij best tegenop zag. Hij had nu weer energie door het mengsel, maar hij wist dondersgoed hoe fragiel dat was en magie was nou eenmaal iets wat behoorlijk invloed op je had.
Desalniettemin ging hij aan de slag. Hij spaarde zijn krachten en deed niet meer dan een aantal testen, maar hij wist ook dat ze meer bloed van Destan nodig gingen hebben, als ze iets vonden wat werkte.
Ook in de avond smeekten Aneya en Maëlys om verhaaltjes, liedjes, aandacht, knuffels en muziek (dat laatste van papa, bij de rest kon het ze weinig schelen). Dus zodra het rustig was en hij zijn dienst erop had zitten, stuurde hij een pixie om zijn vioolkoffer.
_______
Tamira deed ondertussen haar best om wat op de oudste twee te letten, maar gezien het tieners waren redden ze zich redelijk. Behalve dan dat ze verveeld waren en bezorgd, al deden ze hun best om het niet te hard te laten zien. Daarnaast was ze bezorgd om Wystan. De man was stil en in zichzelf teruggetrokken sinds ze Miron hadden begraven. Tamira nam zoveel mogelijk taken op zich om de school te bewaken en de boel een beetje gaande te houden, maar er zat een grens aan wat ze kon. Niet voor het eerst wenste ze zuchtend dat het snel over zou zijn. Ze stuurde een pixie naar de ziekenboeg met updates en vroeg geregeld of er schot in de zaak zat, maar het antwoord stelde haar iets te vaak dus nu had ze al drie dagen niets gehoord.
Toen haar partner ineens op de muur verscheen, kreeg ze een halve hartverzakking, maar zijn vraag was mogelijk de moeilijkste die ze voor haar kiezen kreeg. Tamira kneep haar lippen op elkaar en keek van hem weg en zweeg een hele tijd om daarna weer naar hem te kijken. "Ik wil niets liever. Maar niet nu, ik kan het niet, Wystan. De halve staf is ziek en er is niemand om de school te leiden. Ik kan nu niet weggaan, niet als ze op me rekenen." Het deed haar echt pijn om te zeggen. Het voelde aan als een keuze voor haar geliefde of voor de school en dat brak haar bijna. "Ik snap dat je wilt gaan en.. en als je moet, dan moet je alvast gaan. Maar ik kom je pas achterna als ze een geneesmiddel hebben." Of als er niemand meer over was, maar dat durfde Tamira niet uit te spreken. Tegelijkertijd wilde ze hem wel slaan. Hoe kon hij dat van haar vragen! Hij was zelf ook nodig hier, hij had aanzien en de bewoners keken naar hem op. Bovendien lag Kaspar ook ziek in bed en dat was toch echt al zijn vriend sinds ze samenwerken, al bijna een jaar of 80, schatte ze.
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die
Re: Belevenissen van Destan en Aya
Ook hij voelde het een beetje aan alsof ze de school, en haar plicht verkoos boven hem. Dus knikte hij enkel. "Ik begrijp het," zei hij zacht. Ze had natuurlijk gelijk. Als zij ook zouden vertrekken, wie zou er dan zijn om de leerlingen te woord te staan, om de boel gaande te houden, om zelfs maar te zorgen dat iedereen nog veilig was? Ook hij keerde zijn blik af van de Elf die hij toch al een paar jaar zijn partner mocht noemen, en staarde naar het bos. Hij zei een hele tijd niets, wist ook niet zo goed wat hij moest zeggen. Natuurlijk wist hij, als hij rationeel na ging denken, dat ze gelijk had. Dat ze niet weg konden, en dat het bovendien niet eerlijk was dat hij het aan haar vroeg. Uiteindelijk knikte hij weer, keek haar weer aan en glimlachte naar haar. "Ik begrijp het lieverd." Waarna hij weer vertrok. Aan zijn beweging was te zien dat zijn linkerbeen nog altijd niet goed was, hoewel het enigszins vooruit was gegaan.
Die middag stond hij weer voor de deur van de ziekenboeg. Tamira's woorden maalden nog steeds door zijn hoofd. Kon hij zijn beste vriend vertellen dat hij van plan was weg te gaan, terwijl Kaspar's levenswerk om hen heen stond te wankelen en dreigde om te vallen? Wystan wist het eigenlijk niet, dus het duurde even voor hij aan Kaspar's bed stond. Hij glimlachte naar zijn vriend, en naar Boaz. "Jullie zien er beter uit," constateerde hij op zachte toon, hoewel hij niet durfde te vragen hoe het met Boaz' benen ging.
Die middag stond hij weer voor de deur van de ziekenboeg. Tamira's woorden maalden nog steeds door zijn hoofd. Kon hij zijn beste vriend vertellen dat hij van plan was weg te gaan, terwijl Kaspar's levenswerk om hen heen stond te wankelen en dreigde om te vallen? Wystan wist het eigenlijk niet, dus het duurde even voor hij aan Kaspar's bed stond. Hij glimlachte naar zijn vriend, en naar Boaz. "Jullie zien er beter uit," constateerde hij op zachte toon, hoewel hij niet durfde te vragen hoe het met Boaz' benen ging.
Re: Belevenissen van Destan en Aya
Tamira keek hem na en barstte nog net niet in huilen uit. Was dit het dan? Had ze net een keuze gemaakt die ze niet terug kon nemen en wat hen uit elkaar zou houden? Haar kaak trilde en hoe graag ze ook wilde, ze kon niet van hem weg kijken terwijl hij bij haar wegliep. De rest van de dag bleef ze piekeren over wat er zojuist was gebeurd en het voelde alsof de last op haar schouders was toegenomen met nog eens een kilootje of tien.
Met wat moeite werkte Kaspar zich overeind in een zittende positie, maar dacht er wel aan om de dekens goed om zich heen te houden. Hij was in al zijn jaren hier nog nooit zo mager geweest en nu zijn beste vriend aan zijn bed stond, vond hij het niet nodig om hem extra bezorgd te maken. Kaspar's lichtbruine ogen lichtten op en hij glimlachte naar Wystan. "Hmn.. we kunnen weer eten binnen houden, dat zal het zijn," probeerde hij luchtig te zeggen. Maar daarna kneep hij zijn ogen wat samen. Hij kende de stenen man goed en kon dan ook wel merken dat dit niet zomaar een bezoekje was. "Wystan? Wat is er aan de hand?" Kaspar's stem was zacht, warm en uitnodigend. Zoals altijd eigenlijk.
Met wat moeite werkte Kaspar zich overeind in een zittende positie, maar dacht er wel aan om de dekens goed om zich heen te houden. Hij was in al zijn jaren hier nog nooit zo mager geweest en nu zijn beste vriend aan zijn bed stond, vond hij het niet nodig om hem extra bezorgd te maken. Kaspar's lichtbruine ogen lichtten op en hij glimlachte naar Wystan. "Hmn.. we kunnen weer eten binnen houden, dat zal het zijn," probeerde hij luchtig te zeggen. Maar daarna kneep hij zijn ogen wat samen. Hij kende de stenen man goed en kon dan ook wel merken dat dit niet zomaar een bezoekje was. "Wystan? Wat is er aan de hand?" Kaspar's stem was zacht, warm en uitnodigend. Zoals altijd eigenlijk.
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die
Re: Belevenissen van Destan en Aya
Wystan ging op de rand van Kaspars bed zitten en wist even niet wat hij moest zeggen. Enige tijd bleef het daardoor stil. "Ik... ik zit erover te denken een tijdje naar Schotland te gaan. En ik heb Tamira gevraagd met me mee te gaan." Nu hij het zo hardop zei besefte hij eigenlijk hoe egoïstisch zijn vraag was geweest, en in wat voor situatie hij Tamira ermee had gedwongen. Met een zucht streek hij door zijn haar en keek zijn vriend toen met een glimlach aan. "Maar dat kan nog wel even wachten. Tamira en ik waken over het hondenhok tot je het zelf weer kan, pluizenbal." Hij grijnsde half-plagend naar Kaspar. Nog altijd zou hij liever nu zijn koffers pakken en voor enige tijd vertrekken, maar misschien was het inderdaad niet het moment nu. Tamira lette immers op de oudste kinderen DuVeresova, Destan en Kaspar waren niet in staat te werken, de halve staf lag hier net als bijna de helft van de studenten. Man, hij mocht dit wel goed gaan maken naar Tamira als dat knagende gevoel bij hemzelf was gaan liggen.
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 80 gasten