Belevenissen van Destan en Aya

[varden]

Themis keek Nova bezorgd na, maar zou haar niet vertellen wat ze moest doen. Iedereen rouwde op zijn/haar eigen manier, op diens eigen tempo, en ze zou er enkel voor Nova kunnen zijn als die dat wilde. Dus wisselde ze een blik met Edmond, en ging daarna weer aan de slag. Ze hoopte maar dat het mengsel met de paardenbloemen zou werken bij Boaz, want ze begonnen behoorlijk door de opties heen te raken en genoeg mensen hadden echt niet lang meer. Zo ook Edmond, en Aya. De jonge kinderen waren grote bronnen van zorgen, zeker gezien Kiran, Kaspar, en Maëlys maar achteruit bleven gaan, maar daarnaast waren Edmond en Aya ook behoorlijk aan het balanceren op het randje inmiddels.
Boaz vond de paardenbloem-mix de vieste tot nu toe, maar hij zou na een paar uur merken dat het gevoel in zijn vingertoppen (dat al een paar dagen steeds slechter werd) heel vaag beter leek te worden. Maar het was vaag, dat moest gezegd worden.

Net als Themis hoefde Aya niet eens te vragen wat er aan de hand was, ze wist het gewoon. Dit keer was zij het die Nova in haar armen sloot en gewoon maar vasthield. In tegenstelling tot de Duivelin, zei Aya echter wel iets. "Het spijt me zo Nova," zei ze zacht, zelf ook doodmoe maar net als Sam nog altijd strijdend tegen de ziekte (een gevecht dat hij verloren had, iets dat Aya angst inboezemde want Sam was immers zoveel sterker geweest dan zijzelf was). "Hoe voel je je?"

Wystan knikte enkel, en schuifelde (met zijn verstijfde voet en been lopen ging niet erg makkelijk) niet veel later door de gangen van het kasteel, de levenloze Miron in zijn armen en zijn blik op standje 'oneindig'. Hij wist niet of hij wel mocht rouwen. Miron was immers maar een dier geweest, terwijl anderen nu geliefden verloren. Vaders, moeders, levenspartners, die verdienden rouw. Een dier? Kon hij dat wel rechtpraten tegen staf, studenten, en nabestaanden?

[Ravief]

Hij wachtte geduldig tot ze klaar was met haar ronde. Af en toe doezelde hij weg, maar wist te onthouden wat hij wilde doen en zeggen. Toen Themis bij hem kwam staan, glimlachte hij vermoeid naar haar maar hief niet zijn arm op om haar hand te pakken. Edmond was de controle kwijt over zijn hand en hoe erg de pijn was en hoe erg het trillen was, wilde hij niet direct kwijt aan zijn geliefde.
"We raken in tijdsnood, hè?" hij wilde de vraag niet stellen, doodsbang als hij was dat hij Sam achterna zou gaan. "T-... test.. test ook maar op mij."

Nova staarde naar het plafond en voelde Aya's armen amper. Het was zo snel gegaan. Natuurlijk had ze dat aangevoeld, maar ze vond het niet eerlijk. Waarom hadden ze niets kunnen vinden, waarom was ze niet op tijd geweest, waarom vertelde haar band die ze met de natuur had niets over een geneesmiddel, waarom hadden Imre en Sam moeten.. waarom?!
"Moe," antwoordde ze zachtjes. Echt een ander gevoel wist ze niet te omschrijven. Het kwam allemaal niet meer echt bij haar naar binnen, verdoofd als ze was door die middag. Ze bleef bij Aya tot ze sliep en ging pas in de avond weer aan het werk.

Halverwege het kasteel en Wystan's hut kwam Tamira naast hem lopen. Ze zei niets en steunde hem waar hij het nodig had en bracht hem naar hun huisje. Ze maakte een plekje vrij voor Miron en dwong daarna Wystan om te gaan zitten. Rustig klom ze op zijn schoot en sloeg haar armen om hem heen. "Het spijt me zo," mompelde ze. Ja, het draakje was 'maar' een dier, maar ze wist dat het voor Wystan meer een soort van kind was geweest dan een huisdier.

[varden]

Normaal zou Themis daartegen ingaan, protesteren, hem moed en hoop inpraten. Maar ze kon niet meer. Niet nu, nu ze naast Imre ook Sam hadden verloren en Edmond en Aya er niet veel beter aan toe waren. Dus knikte ze alleen maar, met een verslagen blik in haar ogen. Dus gaf ze hem één van de middelen die ze Boaz nog niet hadden gegeven, later die middag zouden ze hem ook het paardenbloemen-mengsel geven toen bleek dat dat bij Boaz enig effect had.

Aya knikte enkel. Moe, ja dat was begrijpelijk. Dus werd het weer stil.
In de ziekenboeg begon men het echter te merken dat er bedden leeg raakten, en dan weer opgevuld werden. Imre, Sam, Wystan (hoewel die gewoon vertrokken was waren de geruchten hardnekkig), het idee dat die drie gesneuveld waren aan de ziekte zorgde voor paniek. Die avond verschenen de eerste wanhopige, en woedende patiënten aan Themis' bureau. De Duivelin kon ze nauwelijks het hoofd bieden, maar probeerde de mensen in haar eentje aan te gaan zodat Amiel en Nova zich konden focussen op een medicijn. "Wedden dat jullie het medicijn voor jezelf houden?!" snauwde één woedende docent naar de Duivelin. "Daarom zijn jij, Nova, en jullie kinderen niet ziek!" Themis verstijfde bij die beschuldiging, niet wetend hoe ze er op in moest gaan. Het was belachelijk! Nyah was ziek, Edmond was ziek, Sam was... Sam was overleden! Als ze een medicijn hadden gehad was al die ellende nooit gebeurd! De woede van de Duivelin toonde zich in dat haar ogen zich vernauwden en haar horens bijna zwart leken te gloeien.

Verdoofd liet Wystan zich meevoeren en legde Miron zachtjes neer op het kussentje dat Tamira voor hem had vrijgemaakt. Langzaam begonnen de tranen over zijn gezicht te rollen, waarna hij snikkend zijn gezicht tegen haar schouder drukte. "Het.. het is niet eerlijk," snikte hij, een gebroken man. Niet voor Miron, niet voor Sam, niet voor Imre, niet voor Nova, niet voor iemand hier. Waar hadden ze deze epidemie aan verdiend? Wie had dit op hen afgeroepen?

[Ravief]

Nova, die juist bij Boaz was om te controleren hoe het met hem ging, hoorde die beschuldiging wel en trok wit weg. Daarna werd ze zo misselijk dat ze gebruik moest maken van de emmer die nog altijd naast diens bed stond en haar lunch -met Sam nog- er weer uit gooide. Woedend draaide ze zich om, haalde degene eruit die dat had gezegd en verkocht hem zomaar een klap. "Jij verdomde idioot!" schreeuwde ze en waarschijnlijk was ze zowaar een vechtpartij begonnen als Amiel niet tussenbeide kwam. Zachtjes trok hij haar naar achteren en omhelsde haar kort, waarna hij haar een zetje gaf, terug naar Boaz.
Zwijgend hielp hij de man overeind en met ferme grip leidde hij twee van hen terug naar hun bedden. "De volgende die zegt dat we een medicijn hebben en niet uitdelen, kan vergeten geholpen te worden zodra we het medicijn echt hebben. Ben ik duidelijk?" Normaal was hij aardig imposant met zijn lange gestalte en piekfijne voorkomen, maar nu hij zo serieus deed en zachtjes sprak en het trillen van zijn handen niet verborg, hadden in elk geval twee van de oproerkraaiers wel door dat ze te ver waren gegaan. Wat beschaamd keken ze weg, gezien ze wel wisten dat Amiels kinderen ook ziek waren. Anderen bleven woedend kijken en eentje durfde zelfs te zeggen dat Sam's bed leeg was omdat ze hem hadden genezen. Daarop kwam Amiel dichterbij en boog zich over hem heen en hing dreigend voor zijn gezicht. "Je bent meer dan welkom om hem te volgen.. liggend in de grond, niet meer ademend.." het was zo zacht dat Nova het niet kon horen, maar degenen die naast de man lagen, hielden wat verschrikt hun adem in.
"We doen wat we kunnen, en jullie hebben zojuist heel kostbare tijd verspild. Stommelingen." Dat laatste mompelde Amiel terwijl hij terug naar het bureau ging en weer nieuwe mengsels maakte. Bij dezen voegde hij een paar druppels magie. Helende magie was lastig en hij wist ook niet wat iedereen nodig had, dus de zoektocht was ingewikkeld en vermoeiend. Amiel wist dat het gebruik van magie zijn energie nog meer zou opvreten, maar hij moest toch wat? Ondertussen was hij ook aardig wanhopig. Maëlys ging hard achteruit en hij durfde niet te denken aan wat mogelijk zou komen.

Tamira hield hem in haar armen en liet hem huilen. Zacht wreef ze over zijn rug, of door zijn haren. Nee, het was niet eerlijk en het baarde haar behoorlijk zorgen. Het leek erop dat zij niet besmet was en hoopte maar dat dat zo zou blijven. Tenslotte was Kaspar ziek, was Wystan nu niet heel erg in staat om diens taken over te nemen en Destan was verre van stabiel door al zijn zorgen.
Na een poosje stond ze op en maakte thee. Ze hield zijn hand vast en staarde naar Miron, die toch ook wel een plekje in haar hart had veroverd met zijn vrolijke gedrag en gepiep altijd. "Wat wil je doen, lieverd?" Tenslotte kon het beestje niet zo blijven liggen.

[varden]

Themis, die twee prachtige handafdrukken in het houten bureau had gebrand uit woede, liep achter Nova aan omdat zij anders iemand ging slaan. Zwijgend hielp ze het meisje verder met Boaz, tot die net wakker was geworden toen Nova begonnen was bij hem en nu iets alerter was. De man keek verbaasd naar zijn handen. "Ik.. ik voel mijn vingers weer," zei hij zacht. Verbaasd keek hij naar zijn handen en greep toen meteen naar zijn benen. Maar hoewel hij zijn vingers terug had, waren zijn benen onveranderd. Maar dat betekende dat ze ook niet slechter waren geworden! Themis' hoofd schoot omhoog. Beter? Voortgang? Geen achteruitgang? Ze wist nauwelijks meer hoe ze daarmee om moest gaan.

Wystan snifte nog een keer, zijn ogen waren rood van het huilen, en de Gargoyle had er nog niet eerder zo verslagen uitgezien. Hij was dol op al zijn dieren, zeker als ze al van jongs bij hem waren, maar Miron was speciaal geweest. Kaspar had hem het ei gegeven, en Wystan had gehoopt de draak over een jaar te kunnen laten uitvliegen in een reservaat zodat hij zelf een familie kon beginnen. "Ik... Ik wil hem begraven," zei hij zacht, met schorre stem door het huilen. "Bij... bij de boom bij de yeti's." Miron was daar zo'n beetje elke dag ingeklommen om naar de pluizenballen te kijken, en had er ook vaak genoeg met Aubrey geravot. Aubrey, die nu helemaal verloren tussen Boaz' en Kaspar's bedden lag. Normaal had ze nog met Miron kunnen piepen en een beetje stoeien, maar ergens voelde de cerberus dat ze haar maatje niet meer ging zien.

[Ravief]

Bijna werd Nova weer misselijk, maar nu werd ze vooral boos. Hij werd beter?! Waarom in de vrede hadden ze dat mengsel niet eerder geprobeerd als Senna dat had aangewezen! Misschien.. misschien had ze dan een extra dag kunnen hebben... Zonder een woord te zeggen liep ze weg en stuurde Amiel naar het bed en liep de ziekenboeg uit. Zitten op de koude stenen wiegde ze zichzelf heen en weer.

Amiel begon direct met het ontleden van het drankje en schreef alle componenten op en was behoorlijk opgelucht. Nu hadden ze een basis waar ze op verder konden bouwen! Al snel was hij bezig met meer te maken en legde alle andere mixen eerst aan de kant. Vervolgens kon in elk geval een deel van de ziekenboeg al een shotje krijgen en die gingen naar degenen die het het meeste nodig hadden. Aya, Kaspar en Kiran, grote Kaspar, Edmond, Von en Seff, Aneya, Melenwyn en Maëlys en een paar anderen. Daarna maakte Amiel eentje voor zichzelf. Misschien als het trillen van zijn handen minder werd, dat hij weer meer kon betekenen voor iedereen.
De rest van de middag bleef hij in de buurt van zijn gezin, ongeduldig wachtend op een verschil en dat zijn kleine meid weer wat levendiger zou zijn.
Pas in de avond werd ze wakker. Wazig keek ze om haar heen en fladderde een beetje met haar vleugels, maar dat was meer per ongeluk dan dat er echt veel verbetering was. "Papa?" mompelde ze, slaapdronken. Amiel glimlachte en nam haar op schoot, ondanks dat ze al best een lange meid was. "Ik ben er, Maëlys, liefje. Ik ben er."
Instinctief nestelde Maëlys zich tegen hem aan en zuchtte tevreden. "Ik droomde heel raar, over vliegende konijntjes." Daar kon hij wel om lachen. Dat klonk al veel meer als zijn dochtertje. Zacht fluisterde hij haar verhaaltjes over allemaal gekke diertjes die met haar wilden spelen en dansen en dat zij moest zingen. Amiel kreeg haar zelfs zover om wat te eten, maar daarna wilde ze weer slapen.

"Goed," stemde Tamira in en terwijl ze in de ziekenboeg bezig waren met iedereen een brouwsel toedienen, gingen zij tweeën naar de boom en delfde zij een graf. Af en toe kwam er een yeti aan huppelen om nieuwsgierig te kijken wat ze aan het doen waren, maar toen er geen reacties kwamen, hopten ze ook vrij snel weer weg.

[varden]

Ook voor Themis was dit bitter om te horen. Sam... Haar, nou ja, toch haar schoonzoon. Vader van kinderen die ze toch beschouwde als haar kleinkinderen, ook al noemden ze haar dan 'tante'. Zwijgend zag ze Nova dan ook weglopen, en ging ze zelf weer aan het werk. Deze ziekte maakte zoveel meer kapot dan 'alleen maar' levens...
Hoewel het brouwsel niet leek te genezen, zorgde het wel voor een paar symptomen die niet verder vorderden en zo snel mogelijk gaven ze het paardenbloemen-extract aan de ergste gevallen. Aya hield het amper binnen, haar lichaam leek geen energie meer te hebben om iets te verteren of op te nemen. Ondanks haar zwakte, waren er patiënten die chagrijnig naar de jonge vrouw en moeder keken, zacht werd er gebromd over dat ze "daar maar lag en niets voor hen deed". Het was een gevoel dat Aya niet aankon, en toen Nova niet snel weer verscheen werkte ze zich uit bed om in ieder geval een beetje te helpen. Deze woede en haat in dezelfde ruimte als waar haar kinderen op sterven lagen, dat kon ze niet hebben. Niet stil liggend tenminste.

Zachtjes legde Wystan Miron's lichaam in het graf, waarna hij hielp het weer dicht te gooien. Zacht mompelde hij een paar onverstaanbare woorden, een stil gebed voor zijn piepende vriendje. Voor de yeti's, die hij normaal altijd vermaakte, had hij even geen oog.

[Maanwezen]

Melenwyn was voornamelijk gefrustreerd geweest door haar eigen zwakte. Ze wou maar al te graag helpen, maar doorgaans zat ze zodanig aan haar bed gekluisterd, bij de kinderen, dat ze niet bepaald veel bijdroeg aan de experimenten. Nadat ze geholpen had met Imre's bloed, was ze niet in staat geweest nog erg veel te doen en ze voelde zich er best wel schuldig over. Anderen waren ziek en zetten door, maar het lukte haar steeds minder goed om op haar tanden te bijten en de nodige energie en moed te verzamelen. Alles was gewoon zo.. lastig, vermoeiend. Gezien zelfs eten en drinken nu lastig was, leek zich uit bed tillen en een ronde doen al helemaal een onmogelijke taak. Ze was enkel even wakker geworden toen ze het shotje kregen, maar had daarna haar ogen weer gesloten.
Toen Maëlys en Amiel samen zaten werd ze wakker en wreef in haar ogen, alleen om tot de constatering te komen dat haar hoofd een stuk minder zwaar voelde en ze zowaar de energie had om op te gaan zitten, wat ze dan ook meteen deed. Het tafereel dat ze daarop zag bracht een glimlach om haar lippen. Aneya lag nog lekker te slapen maar gezien ze op het randje van het bed balanceerde trok Melenwyn haar voorzichtig een stukje dichterbij en keek naar haar andere rakkers. Een tijdlang zei ze niets en keek gewoon toe, tot Maëlys terug ging slapen. Daarop boog ze zich naar Amiel toe en greep ze zijn hand vast. "Hé," zei ze slechts en gaf een kneepje. "Het lijkt erop dat dit werkt.. Is er nog nieuws?"

[Ravief]

Het duurde even voordat Nova zich bij elkaar geveegd had. Maar heel resoluut stuurde ze Aya weer naar bed en toen dat niet hielp, greep ze haar vriendin bij de arm. "Hé. We hebben geluk dat we iets hebben gevonden wat een klein beetje helpt. Ik kan jou niet verliezen, hoor je me? Blijf verdorie in je bed." Daarna verdween haar strenge blik en stopte ze haar in.
Vervolgens ging ze zelfs weer kijken bij degenen die ze een paar uren geleden nog een klap had verkocht, maar veel vriendelijkheid hoefden ze van haar niet te verwachten.
Om tot rust te komen bleef Nova een poosje aan het bed van Edmond zitten. Als hij wakker was zorgde ze ervoor dat hij dronk en verder zat ze daar gewoon en hield ze zijn hand vast om zich ervan te verzekeren dat zijn hartslag nog regelmatig aanwezig was.

Amiel glimlachte naar haar en kneep zacht in haar hand. Dat ze niet meer lag en er wat meer uit haar kwam, deed hem goed. "We zijn er nog niet, maar dit is een goed begin." Ja, hij was expres heel nuchter. Goed, hij had een klein beetje minder pijn. Dat deed niet af aan de misselijkheid, de vermoeidheid tot op het bot en nog steeds zijn angst dat ze meer Shanea zouden moeten begraven. Omdat hij niet wist of ze het had meegekregen wierp hij even een blik op Nova en keek daarna weer naar zijn vrouw. "Sam is overleden," reageerde hij zacht. "En de patiënten worden ongeduldig van angst." beiden waren slecht nieuws. Als de sfeer zo bleef en het commentaar zo door ging, zouden ze heel veel tijd verliezen die ze wel beter konden besteden. Maar voor nu dacht Amiel daar niet aan. Zijn kleine meid lag tegen hem aan te slapen en hij had eventjes tijd met zijn vrouw. Eigenlijk zou hij ook moeten slapen en zijn krachten moeten sparen. Gelukkig had hij al een paar dagen geen spiegel gezien, maar het enige wat hem op de been hield was het idee dat hij nodig was om aan het geneesmiddel te werken. Nova en Themis konden niet alles alleen doen, maar als het middel echt werkte dan waren Melenwyn en hij zo weer op de been om voor 100% bij te springen.

Tamira stond erbij en liet Wystan doen wat hij moest doen. Ze legde zacht een hand op zijn rug, maar had ook niet echt woorden die hem konden troosten. Pas toen hij klaar was, sprak zij ook. "Dag, Miron. We zullen je ontzettend missen." Haar Elfs was roestig en lijzig en bovendien klonk ze ineens wel heel erg Schots. Ze gaf Wystan alle tijd en liep uiteindelijk samen met hem weer terug naar hun hutje.

[varden]

Nova's greep deed meer pijn dan Aya verwachtte. Misschien omdat zij zo zwak was, of omdat de Nimf duidelijk nog altijd ergens kwaad was en daardoor misschien harder greep dan gedacht. Bovendien waren diens woorden hard genoeg om Aya wel degelijk te raken. Ja, ook zij balanceerde op het randje, met het risico hier wel degelijk aan te bezwijken. Dus liet ze zich terugbrengen naar bed, en weer instoppen. Het korte stuk lopen had haar uitgeput, en al snel was ze zodanig onder zeil dat ze ruim 24 uur niet wakker werd. Alleen Aya's ademhaling verried in die tijd dat ze nog in leven was, waarmee ze hetzelfde patroon was ingegaan als Edmond. Lange periodes van slaap, en in de wakkere momenten was er pijn en het verdere verlies van controle over spieren. Kaspar en Kiran waren er in verhouding beter aan toe, maar zoals jonge kinderen betaamt konden ze niet begrijpen waarom hun moeder ze geen verhaaltjes vertelde of niet op hun gejengel om aandacht reageerde als ze sliep en niet wakker werd.

Doordat Nova aan Edmonds bed zat, kon Themis zich voor 200% inzetten aan de medicijnen. Ze had het inmiddels ook aan Nyah gegeven, die er behoorlijk door opkikkerde maar het was duidelijk dat dit niets echt genas. Het maakte de situatie hoogstens iets controleerbaarder. Tijd drong nog altijd.

Wystan wist niet wat te doen, wat te zeggen, een staat waarin hij twee dagen verkeerde. Hij kon bovendien bijna niets lopend afleggen door de staat van zijn benen. Op een dag wachtte hij Tamira echter op bij de muur, tot ze klaar was met haar dienst. "Ga je mee naar Schotland?" Wystan was nog nooit 'gevlucht' van Eldon, maar nu, voor het eerst in jaren, voelde hij echt een drang om naar zijn ouderlijke grond te gaan. Even weg van hier, weg van de pijn, van het lijden, van het verdriet. Voor het eerst in 600 jaar had de Gargoyle werkelijk een grens bereikt, een grens waarvan hij wist dat hij hem niet moest overschrijden.