Belevenissen van Destan en Aya

[Maanwezen]

Zodra Amiel naderde vouwde Melenwyn haar vleugels op om plaats te maken voor hem. Ze ging op haar zij liggen, rolde zich wat op en keek toe hoe Amiel zich met Aneya bezighield. Haar vleugels trilden ook al enigszins en ze had moeite gehad met de buisjes bloed vast te houden. Nu kon ze slechts lusteloos toekijken, even overwoog ze om te drinken, maar haar keel deed zoveel pijn dat ze het gewoonweg ontzag. Maëlys lag dicht tegen haar aan en ze sloeg haar arm om hun dochtertje heen in een beschermend gebaar.
"Ja, konnislapen" mompelde Aneya en leunde zwaar tegen zijn borstkas aan. "Mag ik een verhaaltje? Ik wil horen over nonkel.." Soms vertelde Amiel verhalen over zijn jeugd en dat leek ze maar al te leuk te vinden.

[Ravief]

Rustig hield hij haar op schoot en trok een gezicht. "Ai, Aneya... het is tío, meisje." het algemene Elfs was iets waarvan Amiel vond dat zijn kinderen het moesten kunnen en dat Melenwyn dat wat Luchtelfs tegenaan gooide, was geen probleem maar het moest niet standaard worden. Zoveel verhalen had Amiel niet over zijn broers, maar hij vertelde haar zachtjes over de uitgestrekte wijngaarden, het paardrijden en alle verstopplekjes. Misschien moesten ze toch maar eens het aanbod van zijn moeder aannemen om een keer te komen logeren met de kinderen. Uiteindelijk viel ze in slaap op zijn schoot en Amiel stopte haar in in het bed van Mel. Twee zevenjarigen en een volwassene in één bed was echt wat teveel van het goede. Gezien Melenwyn weer weg leek te zakken en Maëlys niet wakker te krijgen was, keek hij nog even bij Kaspar en Kiran, maar deed toen ook een hazenslaapje.
Terwijl de rest een heerlijke dag buiten had, veranderde er in de ziekenboeg heel erg weinig. Zelfs de nacht verliep rustig, alsof iedereen doorhad dat er vast binnenkort een verandering kwam en ze nog even moesten volhouden. Nog eventjes.

"Mam.. het komt wel goed," reageerde Aelia zachtjes en zorgde ervoor dat haar moeder die middag en avond ook kon ontspannen en daarna joeg ze haar naar haar vader zodat ze samen konden slapen.

Sam en Nova hadden een liefdevolle nacht. Het was heerlijk om weer op deze manier samen te zijn en ze genoten rustig en uitgebreid van elkaar tot ze niet meer konden. In elkaars armen slapen had Nova zo ontzettend gemist, dat ze tranen in haar ogen kreeg. Ze klemde zich nog net niet aan hem vast. Het wakker worden en merken dat Sam ook nog ademde, was het mooiste wat haar kon overkomen die ochtend en ze stapte uit bed. Oef.. ze grijnsde om de spierpijn die ze voelde en glipte de deur uit om Nyah op te halen. Ze gaf haar voeding en een schone luier en legde haar zachtjes weer in bed en glipte toen weer bij Sam onder de lakens. Een lui dagje samen klonk haar goed in de oren.
Zodra Sam ook wakker was en het duidelijk was dat het weer heerlijk weer werd, ging Nova aan de slag met broodjes en van alles voor een picknick. Daarna verzorgde zij de kinderen en daarna hielp ze Sam met wassen en aankleden. Ze gingen naar hetzelfde plekje van gisteren en Nova liep twee keer om wat kussens op te halen en een extra deken. Zo kon Sam lekker zitten of liggen en had hij het niet koud, terwijl er voor hen ook een deken was om op te zitten en op te spelen.

[varden]

Themis wist dat zonet nog niet. Natuurlijk hoopte ze het, met haar hele hart en ook voor Nova, maar tegelijk durfde ze het nauwelijks te denken alsof ze bang was dat ze het daardoor zou 'verpesten'. Sommig ongeluk moest je niet over jezelf afroepen. Door hoe Edmond er aan toe was, werd Themis zowaar een beetje bijgelovig en dat was best ernstig gezien de vrouw anders behoorlijk wetenschappelijk was ingesteld.

Sam glimlachte om de heerlijke avond, toen hij die ochtend wakker werd, en niet veel later hadden ze zich geïnstalleerd in het gras. Terwijl Nova nog een keer heen en weer liep, trok hij Senna op schoot en haalde een fluit en kettinkje met een houten leeuwtje uit zijn zak. Het houten figuurtje was duidelijk oud en had heel wat meegemaakt. "Kijk eens meisje," zei hij terwijl hij de ketting om Senna's hoofd deed. "Een sjamaan in Afrika vertelde me ooit dat er een leeuw was die zo oud was, dat hij niet meer verder kon. Maar hij vond het zonde als niemand zijn verhalen meer kon horen, dus vroeg hij een machtige tovenaar om hem te veranderen in een amulet, en dat als iemand die droeg, ze het hart van een leeuw kregen." Hij keek glimlachend naar Senna. "Ik heb natuurlijk al het hart van een leeuw, maar jij bent mijn dochter, dus moet jij er natuurlijk ook eentje. Beloof je me hier goed op te passen kleintje? Het was een hele speciale ketting voor mij." Sam had nooit echt veel sieraden gedragen, op één armband na waar drie kralen aan hadden gezeten. Dit houten leeuwtje, een glazen amulet tegen het boze oog, en een zilveren zonnetje. De eerste werd voor Senna, de laatste was een ketting voor de kleine Nyah, en de derde... De derde was voor zijn geliefde, zodat ze misschien beschermd zou worden tegen meer ongeluk. Daarna gaf hij zijn dochter de fluit. "Je papa zingt misschien als een oude kraai, maar ik denk dat jij hier later hele mooie liedjes op kan spelen. Voor mama, Nyah, tante Aya, tante Themis, iedereen die maar wil luisteren. En ik zal ook luisteren lieverd, altijd, waar je ook bent en wat je ook speelt. Onthoud je dat? Beloof je me te onthouden dat je papa altijd naar je zal luisteren?" Het koste hem moeite om niet in huilen uit te barsten terwijl hij dat zei, en misschien snapte Senna de lading van zijn woorden niet (hij hoopte het tenminste dat ze het niet echt helemaal begreep) maar voor hem was het belangrijk dat ze het beloofde. Hij had Nova niet horen naderen tijdens dit gesprek, waarin hij zo gefocust was op zijn oudste dochter. Hij wilde dit eigenlijk niet doen, wilde deze mooie dag samen niet verpesten, maar hij wist dat als hij het nu niet deed hij het mogelijk niet meer zelf zou kunnen zeggen en geven.

[Ravief]

Senna vond het heerlijk bij papa op schoot en gaf hem een dikke knuffel. Daarna keek ze verbaasd naar de ketting en nam het leeuwtje even in haar handen. Ze kreeg glinsterende ogen en maakte met haar handen een soort klauwen. "Aarwhww, ik ben een leeuw!" waarna ze in giechels uitbarstte. Het duurde eventjes voor ze serieus werd, maar knikte toen ernstig. "Ik zal goed op mijn leeuwenhart passen," beloofde ze hem, terwijl ze woorden gebruikte die eigenlijk nog niet helemaal tot haar doordrongen.
Senna begreep het niet meer en keek van de fluit naar haar papa en toen naar haar mama. Nova stond te kijken en haar ogen glommen van de tranen. Haar keel was dichtgeknepen en stijfjes stond ze daar, alsof ze eventjes niet meer kon bewegen.
"Maar ik ben niet jarig toch?" hoewel Nova en Sam zielsveel van hun kinders hielden, hadden ze het niet ruim en kregen ze alleen cadeautjes met hun verjaardag. Senna had inderdaad niet helemaal door wat haar vader nou allemaal zei, maar ergens had ze wel door dat er iets mis was. Fronsend keek ze naar haar vader. "Zit je dan in de lucht, dat je me altijd kan horen?"
Nova zakte door haar benen en wist een snik niet tegen te houden. Ze kroop naast Sam en streelde Senna over haar haren. "Ik leer je wel fluitspelen liefje." Senna keek met grote ogen naar haar ouder en kroop stilletjes tegen hen aan. Als nimf leek ze ontzettend op haar moeder en was ze waarschijnlijk net zo gevoelig voor emoties en sfeer als Nova. "Oké," zei ze zachtjes en zocht de bescherming van papa's armen op.

[varden]

Sam slikte met moeite zijn eigen tranen weg, even niet wetend wat hij precies tegen zijn dochter moest zeggen. Maar het ontkennen zou niet gaan, hij had immers nog maar kort. "Ja lieverd, vanuit de lucht zal ik naar je luisteren. Naar je fluit, of als je gewoon even tegen je papa aan wilt praten. Niet vergeten, oké?" Stevig sloeg hij één arm om Senna heen, en de ander om Nova terwijl een stille traan over zijn wang liep. Pas toen hij zich weer bij elkaar had geraapt, wat veel moeite koste, keek hij Nova weer aan en glimlachte bibberig naar haar. Maar in die glimlach lag wel alle liefde die hij voor haar voelde en hij liet Senna dan ook even los om een zelfde soort ketting, maar dan met de glazen, beschilderde kraal eraan, om haar nek te hangen. "Ik... ik weet niet of het altijd zal werken. Maar het heeft mij, en ons jarenlang beschermd. Ik.. ik hoop dat het dat nu voor jou zal doen, als ik.. als ik het niet meer kan." Waarop Nyah begon te brummelen, alsof ze het niet eerlijk vond dat haar zus en moeder iets kregen, en zij niet. Glimlachend tilde Sam haar ook bij hen op schoot, de ketting voor haar hield hij omhoog en gaf hij toen aan Nova. "Jouw ketting moet nog even wachten meisje, anders maak je hem misschien stuk. Maar ik hoop dat je hetzelfde wordt als je grote zus, een prachtig, vrolijk meisje, met een zonnetje in haar hart." Weer knuffelde hij Senna, en knipoogde plagend naar haar. "En een leeuwtje natuurlijk," plaagde hij zachtjes, het moest allemaal niet te zwaar worden voor zijn dochters (hoewel de ene te jong was om iets te registreren). "Nou, laten we gewoon genieten van al het lekkere eten en het mooie weer hè? Anders... anders is het maar zonde." Waarop hij Senna verleidde hem te vertellen over de bloemen en bomen die om hen heen stonden. Ondertussen liet hij Nova geen enkel moment los, kuste haar zacht wanneer hij maar kon hoewel er zo nu en dan wel degelijk tranen ontsnapten, en elke keer dat Senna naar hen toe kwam voor knuffels kreeg ze die ook meteen.

[Ravief]

Zacht snikkend drukte Nova zich tegen hem aan op het moment dat Senna hen eventjes alleen liet om achter vlinders aan te hollen en bloemen te plukken. Het was moeilijk om haar tranen weer in te slikken en er met hem een goede dag van te maken, maar ze deed haar best. Toen Senna bedelde om een verhaaltje of een liedje, pakte Nova de fluit. Zachtjes speelde ze een rustige melodie, waar in elk geval Nyah heel blij van werd. Vrolijk lachend en gekke gezichtjes trekkend, keek ze naar haar papa die haar vasthield.
Senna was ook direct enthousiast en wilde het fluitspelen ook leren! Met wat oefenen kreeg ze er vier klanken uit, maar liet het toen maar aan mama over en ging zelf een dansje doen op de muziek.

Met een broodje in haar ene hand en haar andere hand in die van Sam (terwijl ze hem bijna fijnkneep) leunde Nova tegen hem aan. Nyah lag wat te kraaien vlakbij haar en Senna was in slaap gevallen door de zon en haar gevlieg en gespeel. Zo, met hun gezinnetje dichtbij en compleet kon het niet beter worden en haar lip trilde toen ze naar hem keek en hem nog eens kuste. Tranen begonnen te stromen terwijl ze haar handen op zijn kaken legde en daarna nog eens door zijn rode haren streek. "Het is goed zo, lieverd," wist ze te zeggen, al beefde haar stem. "Ik weet dat je volhield hiervoor... rust maar uit nu. Ik houd van je."

[varden]

Hij was zelfs nog even leeuw geweest om met Senna tikkertje te spelen en met Nova te knuffelen, maar had het niet lang volgehouden om in die vorm rond te lopen. Nu, tegen het einde van de middag, voelde hij zijn leeuw helemaal niet meer en Sam wist wat dat betekende. Als hij nu zou proberen te transformeren, dan zou er niets gebeuren. Zijn leeuw... zijn leeuw had afscheid kunnen nemen en zijn kop nu permanent te ruste gelegd.

Dikke tranen rolden over Sam's wangen terwijl hij het uit snikte toen Nova die woorden tegen hem zei. Hij wist dat ze het net zo goed voelde als hij. Er was niets meer. Elke seconde die hij er nu nog uit wist te halen, was er eigenlijk al één teveel. Zijn energie was op, zijn levensdraad schijnbaar afgelopen. De klos wol waar die vanaf was gekomen, was leeg. Wanhopig haast greep hij haar handen vast, waarna hij haar met vochtige ogen en natte wangen aankeek. "Lieverd, voor... voor jou zou ik alles vol proberen te houden. Onthoud... onthoud dat alsjeblieft. Ik hou zo veel van je mijn vrouw, mijn prachtige vrouw." Maar hij voelde het ook wel, Sam kon nauwelijks nog rechtop zitten zo vermoeid was hij, dus met Nova's handen in de zijne zakte hij langzaam op zijn rug. "Themis... Je moeder heeft nog wat voor je, ze weet het wel," klonk er nog vermoeid, waarna zijn ogen langzaam dicht zakten. "Ik hou van je mijn lief. Ik... ik zal samen met Zephan altijd over jullie waken. Ik hou van jullie." Waarna zijn ogen zich sloten, even was het doodstil, waarna een zachte bries de bladeren in Zephan's boom (die na al die jaren, sinds dat ze de eik op het grafje van hun zoontje hadden geplant, behoorlijk groot was geworden) liet ruisen. Maar Sam reageerde niet meer, zijn laatste adem was door de bries opgenomen en weggedreven.

[Ravief]

Snikkend hielp ze hem met liggen en glimlachte dapper naar hem. Ja, ze voelde het aan. Hij vocht nog steeds, maar had niets meer om mee te vechten en het was wonderlijk dat ze deze twee dagen nog hadden gehad. "En wij houden van jou," fluisterde Nova gebroken en drukte nog een laatste kus op zijn lippen.

Stilte.

Een oorverdovend moment lang was het stil, alsof de hele wereld zijn adem in hield. Daarna begon het ruisen weer, hoorde ze alle geluiden die bij de natuur hoorde en leek alles normaal. Huilend boog Nova zich over zijn lichaam en bleef een poos zo zitten.
Langzaam stond ze op en legde zijn persoonlijke spullen op het kleed naast Senna. Met luchtmagie hief ze hem op en verhuisde hem een meter of vijftig verderop. Voorzichtig liet ze zijn lichaam op de aarde rusten en legde de bloemenkrans die Senna had gemaakt op zijn borst, tussen zijn handen. Haar bosgeestenkant kwam naar voren en maakte contact met de natuur. De aarde bewoog en maakte ruimte naast het graf van Zephan voor Sam. Haast teder kropen de planten daarna over het lichaam heen tot er alleen nog een klein heuveltje was, begroeid met witte bloemen tussen het veel te groene gras. Nova stopte een bloem in haar haar en liep naar Senna en Nyah zonder nog één keer om te kijken. Als ze Sam zou voelen, zou ze nooit vertrekken en ze moest nu moeder zijn.
Gezien de mand met eten leeg was, deed ze daar de deken in en legde Nyah daar weer bovenop. Bij haar kwam ook de ketting en de fluit te liggen en met een slapende Senna tegen zich aan en de mand in haar andere hand, ging Nova terug naar het kasteel.

[varden]

Toen Nova binnenkwam keek Themis net op. Ze hoefde het niet eens te vragen, ze zag het zo. Haar lippen werden een harde streep, terwijl ze probeerde tegen te gaan dat ze begonnen te trillen en ze legde haar werk neer om op haar dochter af te stappen. Toen die Nyah en Senna in een bed had ingestopt, sloot de Duivelin de Nimf zwijgend in haar armen. Ze trok het meisje stevig tegen zich aan. Zou Nova nu al willen rouwen? Of had het nog even nodig voordat deze bom echt in zou slaan? De doos, die een hele tijd onder Sam's ziekenhuisbed had gestaan, stond nu in hun huisje. Sam had Themis laten beloven dat ze hem daar aan Nova zou geven, niet in de ziekenboeg. Hij had niet alleen niet in de ziekenboeg willen sterven, hij wilde ook niet dat zijn laatste geschenken aan zijn geliefden en dochters hier zouden worden gegeven. Dat moest in rust gedaan worden, met tijd en ruimte om te huilen. Zacht streek Themis Nova over de haren, niet zeker wat ze moest zeggen en of ze wel iets moest zeggen.

Ondertussen was het in een ander hoekje van de ziekenboeg ook doodstil. Op het bed dat omringt was door gordijnen zat een Gargoyle diep in de rouw. Op zijn schoot lag een opgerold draakje, wiens buikje niet meer rees en daalde door een ademhaling, en wiens hartslag net als diens vuur voor eeuwig gedoofd was. Wystan wist niet wat hij moest, of hij moest huilen, boos worden, Tamira laten halen, wat dan ook. Hij wist niet het ineens niet meer.

En zo begon de ziekte ineens daadwerkelijk levens te eisen...

[Ravief]

Nova nam er alle tijd voor. Zorgzaam legde ze Senna in bed, dekte haar toe, fluisterde wat woorden in haar oor en streelde over haar haren. Nyah zou nog wel een poosje slapen maar, ook zij werd zorgzaam in de wieg gelegd en kreeg een kusje op haar voorhoofd.
Lang stond ze tegen de vrouw aangeleund en hield haar armen slapjes om haar heen. Ze was moe en op en tegelijk drong het allemaal niet door. Met moeite maakte ze zich los van Themis en vlocht haar haren en bond het op en stak de bloem er weer in. Ze trok een doktersjas aan en stopte handschoentjes in haar jaszak en liet zich bijpraten over het onderzoek van Amiel. Gezien deze lag te slapen, was zij het die bij Boaz kwam staan. Haar ogen waren rood van het huilen, maar ze gaf Boaz een glimlachje en onderzocht hem grondig en stelde wat simpele vragen en diende hem daarna een nieuw mengsel toe. Hier zat ook paardenbloem doorheen, omdat Senna daar zo enthousiast over was geworden en het te proberen viel.

Ze ging van bed naar bed. Hielp met eten, met verliggen en benen bewegen tegen doorligplekken. Verschoonde lakens en kwam toen ineens bij Wystan. Zodra ze de man zag zitten, wist ze dat het mis was en zacht legde ze haar kleine handen op die van hem. "Ga hier maar weg, Wystan. Ga naar Tamira en laat haar er voor je zijn." Hij was immers niet ziek. Hij had verdriet, maakte zich zorgen en was toe aan rust en zorgeloze dagen. Zacht streek Nova Miron over een paar schubben, maar ging toen door, voor ze echt een gesprek aan moest gaan. Daarna kwam ze bij Aya en kroop bij haar in bed. Klaarwakker en tegelijk doodmoe trok ze haar vriendin tegen zich aan en streelde over diens haren. Voor een keer was het de Nimf die rustig werd van de wolf, in plaats van andersom.

Edmond had stilletjes naar Themis en Nova gekeken en hij had ook geen woorden, of een band, nodig om het te begrijpen. Bezorgd keek hij zijn dochter na toen ze uit zijn gezichtsveld verdween. Ze zou niet weer gaan vervagen toch? Hoewel hij pijn had, maakte hij zich toch behoorlijk zorgen om Nova.