Belevenissen van Destan en Aya

[varden]

"Hij wil je morgen spreken, na een kleine bruiloft tussen Nova en hem. Aya zal er ook zijn. Alsjeblieft Destan." Pas nadat hij akkoord was gegaan gaf ze hem eten en de volgende dag na nog een ronde testjes liet ze hem, zoals beloofd, van de tafel af.

Toen Aya Destan zag, voor de eerste keer sinds ze zelf naar de ziekenboeg was afgevoerd, sprongen er tranen in haar ogen en zo snel haar fysieke toestand toestond schoot ze op hem af en drukte zich tegen hem aan. "Ik heb je zo gemist," wist ze verstikt uit te brengen. Maar daarna focuste ze zich weer op haar vriendin. Dit was immers Nova's dag.
Sam leek wel een andere man, met gewassen haar, weer geschoren, en door de schone kleren viel zelfs zijn gewichtsverlies niet erg op. Aya glimlachte naar het stel toen ze naar buiten liepen waar plek was voor iedereen die gekomen was. Sam wisselde nog even een blik met Destan, de leeuw hoopte maar dat de weerwolf bereidt was hem straks te spreken, maar daarna ging alle aandacht weer naar de prachtige vrouw die hij maar zo vreselijk kort 'de zijne' zou mogen noemen. Het was een gedachte die vreselijk veel pijn deed, en die hij snel weer wegdrukte. Vandaag, en de paar dagen die hij nu nog had, moesten goede dagen worden. Huilen... huilen moest een andere keer maar. Themis, die de kleine ceremonie zou leiden, keek met een droeve glimlach naar het stel en begon. Rustig vatte ze het leven van Nova en Sam samen, samen, waarna ze ruimte liet voor hen om hun geloftes te doen. Sam draaide zich naar Nova en glimlachte warm, liefdevol naar haar. "Nova, ik weet dat ik een leven zonder veel vastigheid, en met heel veel avontuur heb meegemaakt en dat je wel eens bang was dat dat leven weer zou roepen. Maar de jaren met jou samen waren voor mij het grootste, en het mooiste avontuur dat ik ooit heb kunnen meemaken. Je zou kunnen zeggen dat jij mijn hart hebt gestolen, maar eigenlijk behoorde het nooit iemand anders toe dan jou. Ik hou van jou en van onze prachtige dochters, voor nu en voor altijd, en dat je mijn vrouw wilt zijn maakt van mij de gelukkigste man op aarde. Wil je me dat geluk schenken mijn liefste?" Ook al is het nog zo kort? Maar hij kon zichzelf er niet toe brengen die woorden ook uit te spreken. Met vochtige ogen keek hij naar de Nimf aan wie hij zijn hart had verloren.

[Ravief]

Natuurlijk ging Destan akkoord en hij vloog Themis niet aan toen ze hem losmaakte. Hij friste zich op en nam Aya in zijn armen zodra dat kon. Zijn kaak stond strak en hij liet zijn geliefde niet meer los terwijl hij naar Nova en Sam keek. De Duivelin had geen woord gelogen. Hoewel Sam er goed uit zag vergeleken met zijn vorige dagen, kon Destan heel scherp zien dat het niet goed met hem ging. Om over Aya nog maar te zwijgen. Diens wallen en gewichtsverlies maakten hem dodelijk bezorgd en hoe mooi en lief dit allemaal ook was, het was bijna teveel. Maar dit was wat ze wilden en dus hield hij Aya tegen zich aan en volgde alles.

Nova glimlachte warm naar hem en gaf niet direct een antwoord. "Ik heb lang gedaan over een thuis vinden en dacht lang dat het niet zou komen. Dat ik jou ontmoette was toeval en hoe we bij elkaar zijn gekomen blijft nog steeds verwonderlijk. Hoe hard ik ook probeerde om je uit mijn leven te weren, ik wist dat ik bij jou hoorde. Je leerde me dat het heel oké is om van iemand te houden en dat ik je kon vertrouwen met alles. Lieve Sam, ik wil je vrouw zijn. Ik ben bij jou thuis en weet me bij jou geliefd en geborgen. Ik houd van je." Haar hand beefde wat toen Sam haar ring om schoof en ze liet zijn hand daarna niet meer los. Zacht kuste ze hem en drukte zich tegen hem aan, terwijl ze haar tranen wist binnen te houden en toch voornamelijk straalde. Nova wist het erge naar achteren te drukken en richtte zich op nu en op wat ze hadden.

[varden]

En zo werden ze alsnog man en vrouw. Themis knuffelde Nova stevig toen die Sam even los liet voor het in ontvangst nemen van felicitaties en glimlachte warm naar de Nimf. "Edmond en... nee, je vader en ik zijn er altijd voor jullie lieverd, wat er ook nodig is." Ze glimlachte ook naar Sam, die dankbaar terugglimlachte. Die steun zou zeker nodig zijn, en Themis wist dat het op dit soort kleine momenten nodig was om nog even de nadruk te leggen op dat Edmond en zij zichzelf zagen als Nova's ouders.
Daarna was Aya aan de beurt, die Nova stevig knuffelde en naar haar glimlachte. "Geniet ervan samen." Terwijl Aya met Nova bezig was keek Sam kort naar Destan en knikte richting een stukje iets verder. Zacht drukte hij een kus op Nova's kruin en glimlachte nog naar haar. "Ik ben zo terug lieverd, en dan ga ik met je dansen tot je niet meer kan." Hij knipoogde plagerig naar haar, waarna hij samen met zijn beste vriend weg liep tot een stuk waar niemand hen zou kunnen horen. Daar ging hij op een boomstam zitten. "Ik ga ervan uit dat Themis je heeft verteld dat... dat ik niet meer zo lang heb," begon hij maar, waarna hij met een zucht door zijn haar streek. "Des, ik wil dat je me twee dingen beloofd voor ik ga. De eerste is, dat je op mijn dochters en mijn vrouw let. Ik weet dat je eigen kids en mate er niet goed aan toe zijn maar... maar mijn meisjes hebben ook iemand nodig en je bent mijn beste vriend. Dus wil je dat voor me doen? Wil je op hen letten en hen helpen als ze iets nodig hebben? Al is het maar een grappig verhaaltje over hun vader?" Haast wanhopig keek hij Destan aan, hem smekend hem dat te beloven. Edmond zou er natuurlijk ook zijn, net als de rest van de roedel, maar Destan was zijn beste vriend, iemand die zijn leeuw ook goed kende. Daarna kwam Sam's tweede wens, en daarvoor veranderde zijn uitstraling volledig. Die werd hard, kil, bijna vijandig. "Mijn andere wens aan je is dat als je Charles ooit nog tegenkomt je hem vermoord. Langzaam, en pijnlijk. Ik ben geen wraakzuchtig man Destan, dat weet je, maar hij is het die mij.. nee, die ons dit aandoet en ik wil dat hij daarvoor boet." Sam gaf Destan nergens de schuld van, en al helemaal niet van de epidemie. Hij kende de wolf, als die had geweten wat hij met zich mee terug nam, dan was hij niet teruggekomen. Dit was Charles schuld! Charles, die Destan had gemarteld, en die hem had besmet met wat het ook was dat nu levens eiste. Charles was degene die moest boeten, en niet Destan!

[Ravief]

Even keek ze Sam na, maar dwong Aya toen om te gaan zitten en met Nyah op schoot leunde ze lichtjes tegen haar beste vriendin aan. Goed, het was niet hun droomceremonie geweest, maar tegelijk was het heel mooi zo. Senna begreep het allemaal niet zo goed maar vond het super fijn om weer buiten te zijn en drentelde wat heen en weer en plukte bloemetjes en kwam dan af en toe bij haar moeder en zusje en tante aanzetten.

Destan had geen idee wat Sam wilde en aarzelend ging hij naast hem zitten. Maar dit verzoek was zo gek nog niet en Destan knikte rustig. "Natuurlijk man. Dat komt goed." Nova had genoeg mensen om haar heen om haar op te vangen en Senna kende hem en Aya goed, dus daar zag hij geen problemen. Al vroeg hij zich af of Nova hem wel dichtbij ging laten. Dit was immers allemaal zijn schuld!
Hij kromp dan ook ineen toen Sam begon over Charles en staarde naar zijn knieën. Hem.. doden? Langzaam en pijnlijk? Hoewel dat hem dag en nacht bezig had gehouden, besefte Destan best heel goed dat hij dat niet kon. Terwijl hij hierover nadacht kwam hij elke keer weer terug bij zijn eigen stompzinnigheid. Dat hij per se die Jagers onschadelijk had willen maken en dat daardoor nu Shanea stierven was iets waar Destan amper mee kon leven. Huiverig haalde hij adem en schudde zijn hoofd. "Het spijt me zo.. ik had nooit.. ik had..." zijn stem brak en hij kwam niet echt verder dan nog eens 'het spijt me' fluisteren.

[varden]

Aya was door alles inderdaad al behoorlijk uitgeput, maar ze wilde nog niet weg, dus sloeg ze een arm om Nova heen en elke keer dat Senna aan kwam met meer bloemen vermaakte ze het meisje met verhalen over hoe Nova en Aya zelf door de tuinen en het bos hadden gezworven toen ze zelf op Eldon zaten. Aya moest zich inhouden niet bezorgd naar Nova te kijken, ze had het idee dat er een soort onuitgesproken afspraak was tussen Sam en Nova dat er in ieder geval vandaag niet aan het naderende einde van de leeuw zou worden gedacht. Dus glimlachte ze alleen maar naar de Nimf. "Je ziet er prachtig uit Nova." Toen keek ze weer naar Senna. "Kaspar en Kiran vonden het gezellig gisteren toen je langskwam meisje. Kom je ons snel weer verhaaltjes vertellen?"

Sam sloeg stevig, of zo stevig als hij kon, een arm om Destan heen. "Je had nooit wat? Nooit terug moeten komen? Des, we weten allebei dat dat geen optie was. Jij hoort hier thuis, dus moest je terugkomen. Jij hebt geen enkele schuld hieraan, hoor je me? Geen enkele. Het is Charles' schuld, en van niemand anders. Jij bent net zo goed zijn slachtoffer als wij door deze ziekte. Hij heeft jou gedwongen die naar ons te brengen, door een smerig trucje waarvoor hij zal boeten." Sam wist heus wel dat hij veel van zijn vriend vroeg met zijn wens omtrent Charles' dood, maar mocht Destan de wetenschapper ooit nog tegenkomen dan hoopte Sam dat de wolf wraak zou nemen in zijn naam. Maar nog meer dan dat hoopte hij dat Destan op zijn drie meisjes wilde passen. Nog een keer keek hij zijn vriend aan. "Des, je bent de beste vriend die ik ooit gehad heb. Ik weet zeker dat mijn meisjes bij jou in goede handen zijn." Waarna hij langzaam weer op stond. "Kom op, ik ga mijn kersverse vrouw niet langer alleen laten. En de jouwe kan je ook vast niet missen." Het laatste zei hij met een knipoog voordat hij samen met de wolf begon terug te lopen. Toen hij Nova zag begon Sam warm, liefdevol te glimlachen en hij trok haar overeind terwijl Aya Nyah overnam. Mano, die er in verhouding nog het beste aan toe was van de hele roedel, begon rustig op een gitaar wat te spelen. Het was niet veel, maar de wolf kon het goed dus was het melodieus en rustig. "Mag ik deze dans mijn liefste?" Ooh, ze hadden al zo vaak samen gedanst, op feestjes, op het bal, of gewoon thuis als er niemand was om hen te storen. Maar nu... nu was het van levensbelang dat hij in ieder geval nog één keer met haar danste.

[Ravief]

Ze glimlachte naar Aya en had een arm om haar heen geslagen. "Ik ben blij dat je erbij bent." Ja, sinds hun eerste weken dat Aya op de slaapzaal kwam, waren ze eigenlijk al snel onafscheidelijk geworden. Nova kon zich niet indenken dat ze dit zonder Aya zou doen en dat zij er ondanks haar toestand bij was, betekende ontzettend veel voor haar.
Het meisje gaf Nyah ook een bloem en ging toen frutselen met Aya's haren terwijl ze rustig door bleef vertellen over denkbeeldige dingen. Het ontbrak Senna niet aan de fantasie in elk geval.

Destan snikte kort en veegde snel langs zijn wangen. Goed, hij nam het Themis niet in dank af, maar hij had de ziekenboeg niet in gemogen. Hij had geen idee gehad dat het zo erg was en dat Imre was overleden. Hij wist niet of hij zich dan wel had laten onderzoeken, maar mogelijk had hij het geprobeerd. Al was dat achteraf gepraat en dat nam zijn schuldgevoel niet weg en was het ook niet duidelijk hoe het was gelopen als hij wel bij Aya had mogen zijn.
Hij haalde diep adem en raapte zich bijeen. Later zou hij nog wel een keer instorten. Voor nu was het de dag van Sam en Nova. Dat deze zei dat hij hier geen schuld aan had betekende heel veel voor hem en hij knikte lichtjes. "Oké," zei hij zacht. "Als.. als ik hem ooit nog zie.. dan is dat zijn laatste dag." Destan hoopte oprecht dat die dag nooit zou aanbreken want hij wist oprecht niet of hij het zou kunnen. Maar met het 'langzaam en pijnlijk' kon hij niet echt instemmen. Dat was teveel wat Charles bij hem had gedaan en het laatste wat Destan wilde was veranderen in zo'n geval.
Met een klein glimlachje stond hij op en omhelsde zijn vriend. "Ik zal voor ze zorgen, Sam. Ik beloof het."

Gezien ze zo lief daar zaten, vertrouwde Nova het wel en nam Sam's uitgestoken hand aan om met hem te kunnen dansen. Zacht zwierden ze heen en weer en genoot ze van zijn handen op haar lichaam. Het liefst van al zou ze nog een nacht samen hebben, maar ze wist niet of hij dat wel trok. Nog een keertje echt samenzijn. Nova straalde en hield haar mosgroene ogen op hem gericht en dwaalde geen enkele keer af.

Destan nam plaats naast Aya en ondersteunde haar voorzichtig. Zacht drukte hij een kus op haar kruin en streek Nyah over een wangetje. Hij was bang om te vragen naar de situatie in de ziekenboeg en hoe het met zijn zoontjes ging. Misschien hadden Sam en Nova wel gelijk. Een dag daar niet aan denken en genieten van buiten zijn kon vast geen kwaad, toch?

Binnen was Amiel inmiddels op de hoogte en hij had behoorlijk respect voor de Nimf. Met haar geliefde trouwen om nog hooguit vier dagen samen man en vrouw te zijn? Er zouden maar weinig Shanea zijn die zoiets konden trekken.
Rustig deed hij zijn ronde. Het was stil in de ziekenboeg met het lege bed van Imre en nu ook die van Sam. Alsof iedereen wachtte op de volgende slag. Hij sprak eventjes met Boaz en toen er niets anders bleek te zijn, gaf hij hem een nieuw middel.
Daarna bleef hij een poos bij zijn meisjes. Aneya leek aardig monter en reageerde best goed op zijn vragen en zijn kleine testjes. Hij hielp haar met het eten alsof ze geen zeven was maar twee en gaf haar een dikke knuffel. Na Aneya was haar zusje aan de beurt, maar ze was lastig wakker te krijgen. Loom en glazig keek ze uit haar ogen en leek niet echt contact te maken.
"Maëlys lieverd.. kom op meisje." Amiel spoorde haar zachtjes aan, wat maar een beetje hielp. Uiteindelijk lukte het eten wel, maar zijn testjes over het gevoel in haar vleugels of handen en voeten, vond ze helemaal niets en ze rolde zich als een balletje op. "Toe nou, pap. Ikwilslapen," bromde ze. Amiel moest zowaar glimlachen. Die mix van Melenwyn en hem in de kinderen zien was elke keer weer bijzonder. "Dat weet ik, meisje, weet ik. Maar je moet me eventjes antwoorden, oké? Het is zo voorbij."
Met een zucht wist Maëlys zich weer omhoog te werken, maar bleek weinig gevoel te hebben in haar vleugeltjes al zag ze er niet uit alsof ze heel veel pijn had momenteel. Zorgelijk maakte hij wat notities en gaf haar daarna ook een dikke knuffel en stopte haar weer in.

[varden]

Maar dat was precies wat Sam ook wilde deze avonden. Warm en teder hield hij Nova in zijn armen terwijl ze voortbewogen op de muziek. "Senna en Nyah kunnen vanavond bij Aelia op de kamer lieverd," fluisterde hij in haar oor. "Je zusje is daar al mee akkoord gegaan. Want ik wil je nog even helemaal voor mezelf." Bovendien sliepen hun meisjes veel eerder dan zij 's avonds, dan konden zij die tijd maar beter goed benutten, gezien er nog maar zo weinig was. "Ooh lieverd, je maakt me zo gelukkig mijn vrouw te willen zijn." Hij kon het niet genoeg zeggen, gezien hij het ergens ook nog altijd niet kon geloven. De geschenken en brieven waren af, hij was met Nova getrouwd, de paar dagen die hij nu nog had draaiden enkel en alleen om hen en om niets of niemand anders.

Aya leunde tegen haar mate aan en keek glimlachend naar hem op, "Hé lieverd, ik ben blij dat je er weer bent." Themis had haar eerlijk verteld wat ze Destan aan had moeten doen om hem te kunnen onderzoeken en Aya was daar geen liefhebber van geweest, maar had het begrepen. Dat hij nu echter weer los, en bij haar was zorgde er wel voor dat ze iets meer ontspande. "Kaspar en Kiran hopen dat je snel weer langskomt, ze willen verhaaltjes." En Aya had het merendeel van de tijd gewoon de energie niet om de knulletjes bezig te houden. Vandaag zou waarschijnlijk resulteren in dat ze een week haar bed niet uit kon komen, maar het was het waard om Nova zo te zien.

[Maanwezen]

Het was een lange dag geweest. Melenwyn had wel het een en ander van de hele commotie mee gekregen, maar had er geen woorden voor. Nova zou trouwen! Het idee ontroerde haar zo en bracht bijna tranen in haar ogen, maar ze wist niet wat ze ermee aan moest vangen. De ceremonie was niet aan haar besteed, dus ze bleef gewoon binnen, hielp Amiel bij het onderzoek en sleepte zich door de dag heen.
Inmiddels had ze zo'n buikpijn dat ze zich bij haar tweeling op het bed opkrulde en haar vleugels over hen heen spreidde. Aneya ging langzaamaan achteruit maar het lukte Melenwyn nog om haar af te leiden met verhaaltjes en beloftes over wat ze allemaal zouden gaan doen. Met Maëlys ging het minder goed en dat baarde haar best wel zorgen. Melenwyn liet haar vingers nog regelmatig over hun vleugeltjes heen gaan en merkte dat die van Maëlys een stuk verder gevorderd waren, al drie kwart was gevoelloos! Terwijl het bij Melenwyn en Aneya een stukje trager ging. Bovendien was het meisje steeds minder helder en werd ze slechts af en toe wakker, waarop ze met een zielig stemmetje om mama of papa riep en zei dat het pijn deed. Wat er dan pijn deed werd niet helemaal duidelijk.
Voor Melenwyn werd eten steeds moeilijker. Om den duur was haar keel zo rauw en tegelijkertijd gezwollen dat zelfs slikken pijn deed, alsof er naalden in geboord werden. Toen ze weer uit een koortserige droom ontwaakte, checkte ze onmiddellijk de kleintjes, al had ze nog niet verteld aan Amiel hoe erg Maëlys er aan toe was.. Hij had het vast zelf al gezien. De laatste tijd hadden ze nauwelijks gesproken. Sinds hun moment in de voorraadkast, nadat ze hem 'betrapt' had op de brieven, hadden ze enkel nog maar praktische zaken aangehaald. Het was misschien niet de beste optie, maar opkroppen leek op dit moment beter te werken, en bij haar kinderen zijn. De energie om aan het onderzoek vloeide steeds meer uit haar weg, al was ze eerder nog zo hoopvol aan de slag gegaan.
"Mama, waar is papa? Ik wil een verhaaltje!" liet Aneya weten zodra ze zag dat mama haar ogen geopend had.

[Ravief]

Al met al was het een heerlijke dag en Nova genoot ontzettend. Ze aten met z'n allen en uiteindelijk gingen Sam, Nyah, Senna en zij naar het huisje van Edmond en Themis. Aelia was voor een deel bij de ceremonie geweest, maar nu nam ze haar moeder toch echt apart en liet ze haar voor een hele tijd niet gaan. Ze mocht dan een tiener zijn, ze wilde knuffels en aandacht en hoorde haar uit over haar vader.
's Avonds lag Nova inderdaad in Sam's armen en ze streelde zachtjes zijn gezicht. Ze kon de vermoeidheid van hem aflezen, maar toch.. ze had het idee dat het ergens juist beter met hem ging. Hij leek rustig te zijn. "Was dit een beetje wat je bedoelde toen je vroeg om een dagje naar buiten?" vroeg ze plagend en ging met haar vingers door zijn 'manen'.

Heel erg aarzelend gaf Destan aan dat hij niet wist of het goed was om mee te gaan. Zou hij dan niet juist nog meer ziektekiemen meenemen? Wat als dat het laatste zetje was voor iemand als Edmond? Of zijn eigen kinderen? Maar wel nam hij Aya in zijn armen en droeg haar het stuk terug naar het kasteel. Behalve dan dat hij niet wist of het veilig was, wist hij ook werkelijk niet of hij het aankon en ja, dat vond hij ontzettend egoïstisch.

Amiel was een poosje druk geweest met van alles aan brouwsels, maar kwam er nu weer aanlopen. Hij lachte naar Aneya, voelde zijn vermoeidheid een klein beetje wegzakken en schoof bij hen op bed. Hij schonk voor Melenwyn een glaasje water in en nam Aneya op schoot. Bezorgd gleed zijn blik naar Maëlys. Sliep ze nog steeds? "Hé, meisje.. was je alweer wakker?" speels kriebelde hij haar, maar in werkelijkheid had Amiel zich zelden zo beroerd gevoeld. Die keer van de IRSMZ niet meegerekend, dan. Vandaag waren zijn handen begonnen met lichtjes te trillen. Hij had er nog wel aardig controle over, maar het was het begin. Hierna zou het snel gaan, vermoedde hij. Of in elk geval steeds verder achteruit.

[varden]

Sam glimlachte naar zijn vrouw en drukte een kus op haar lippen. "Hmm lieverd, vandaag was perfect. Je maakt me zo gelukkig." Toen Nova met haar vingers door zijn haar ging begon hij zwaar te spinnen, een geluid dat hij al een tijdje niet had gemaakt. "En hoewel ik niet kan wachten om morgen ook de hele dag met jullie te besteden, ben je voor nu even van mij." Het laatste zei hij met een brutale grijns waarna Nova al snel onder hem eindigde en zijn lippen begonnen af te dwalen over haar hals en sleutelbeenderen naar beneden. Hij was misschien moe, maar nog lang niet moe genoeg om haar niet te willen beminnen.

Themis nam Aelia stevig in haar armen en vertelde haar zo goed als ze kon over Edmond's toestand, maar het was duidelijk dat de Duivelin het er moeilijk mee had om zich groot te houden. Haar mate... Ze hadden al zoveel samen doorstaan, terwijl ze eigenlijk best een lastige start hadden gehad doordat hij in principe bij een roedel hoorde die verder wilde. Hij had hen verlaten voor haar, had zijn familie daarna ook de rug toegekeerd voor hen. Het kon toch niet zo eindigen?

Aya sputterde niet tegen toen hij haar droeg, wetende dat het geen zin had. Ze had geen energie meer, kon zich nauwelijks nog bewegen en dus nestelde ze zich maar tegen Destan aan en genoot van zijn geur in haar neus. "Als... als je niet mee wilt naar binnen begrijp ik dat lieverd." Warm glimlachte ze naar hem, zo vermoeid als ze ook was ze hield zielsveel van hem en wilde hem niet onder nog meer emotionele druk zetten dan wat hij al doormaakte.