Belevenissen van Destan en Aya

[Ravief]

Von glimlachte zacht naar hem en leunde even tegen hem aan. Het was goed om hem te zien, te horen en te ruiken en te voelen. Maar ze knuffelde haar zoontje en riep zachtjes om Nova. Het meisje had hen al gezien en liep snel op hen af. Ze groette Emil rustig met een knikje, nam zijn temperatuur op en vroeg naar zijn symptomen en wees een bed voor hem aan, maar gezien hij nog aardig stabiel was, mocht hij gerust rondwandelen en bij de roedel blijven. Daarna gingen haar zorgen naar Seff. Met de jongen was het duidelijk minder goed gesteld en ze was een poosje met hem in de weer.

"Dank je," accepteerde Amiel het zachtjes. Inmiddels was het de tweede dag van overgeven voor hem en hij wist niet hoeveel tijd hij nog had. Onderzoeken en helpen zou lastig worden als hij... Hij zuchtte en blikte eens door de ziekenzaal. "Destan.. is gezond. Het gaat nog lastig worden, want we hebben hem nodig." Hij mompelde vooral, niet helemaal zeker of hij dit aan Boaz wilde toevertrouwen. "Nou.. laat ik zeggen dat iedereen wel een paar dagen relaxen en goed slapen en goed eten kan gebruiken. Laten we hopen dat het snel over is." Hij gaf de man nog een kneepje, maar ging verder met zijn ronde. Even kneep hij zijn ogen samen toen hij zag dat gezin Izanagi ook compleet was. Nog meer slecht nieuws dus.

Laat in de middag liet hij zijn boek liggen, toen hij een snik van Von hoorde. Al snel zag hij dat de halve roedel -iedereen die nog fit genoeg was om een beetje te bewegen- om het bed van Imre zaten of stonden. De man ging heel hard achteruit en Amiel gaf hem nog wat pijnstillers om zijn lijden tegen te gaan, maar hij zag al snel dat hij niet lang meer had. Daarop liet hij de roedel alleen voor het afscheid en rituelen en ging hij bij zijn meisjes zitten, terwijl hij een gordijn dichttrok zodat zijn kleintjes niets hoefden te zien. Dit keer was hij het die het haar van de tweeling vlocht, zodat ze er geen last van hadden als ze moesten overgeven.

Ze had Imre's hand vast en glimlachte droef naar hem. Ze haalde wat herinneringen op en stelde hem gerust via de band, maar tranen liepen over haar wangen. Beetje bij beetje doofde het contact tot er ineens geen teken van leven meer was en hij niet reageerde op het noemen van zijn naam of op het knijpen in zijn hand.
Edmond leunde zwijgend tegen Themis aan en keek toen naar haar op. Doe wat je moet doen. Hij gaat je haten, maar je moet het doen. Ja, hij had geslapen, maar hij was verbonden met haar en wist wat ze moest doen om Destan mee te laten werken.

[varden]

Terwijl de rest van de roedel afscheid nam van Imre, hield Aya Seff bij zich en probeerde ze haar neefje iets af te leiden door hem samen met de tweeling spannende verhaaltjes vertellen. Als de jongen ooit Alfa zou worden zou hij dit soort dingen, het gerust stellen van een roedellid, ook op zich moeten gaan nemen maar nu was hij er nog te jong voor om al zo getraumatiseerd te worden. Zijn beide ouders droegen genoeg mentale littekens uit hun kindertijd om het jongetje er juist voor te willen beschermen. Aya had zelf die middag van Imre afscheid genomen, met veel moeite gezien ze eigenlijk de energie niet had om te staan en al helemaal niet om te lopen. Maar ze had het willen doen, met pijn in haar hart en tranen in haar ogen. Imre... Hij was een beetje een vreemde eend in de bijt, maar ze had om hem gegeven gezien hij als een oom voelde en omdat hij een band had met Von. Het idee dat hij bezweek, mogelijk de eerste van velen, was een klap in het gezicht van alle zieken. Deze ziekte was echt dodelijk...

Emil had stevig een arm om Von heen geslagen en bleef bij haar zijde, ook als Alfa voor Imre. Zijn gezicht stond hard, zijn ogen droef, maar in tegenstelling tot de rest van de roedel vloeiden er bij de grote wolf met gouden ogen geen tranen. Mano zat snikkend aan het bed van zijn vriend en roedelgenoot, zijn blik af en toe naar Edmond dwalend. Imre was één van zijn oudste vrienden, en ook hij en zijn beste vriend waren (net als eigenlijk de hele roedel) hartstikke ziek. Hoe was het met Lea, Avyanna en Rosa? Ze kwamen niet op bezoek omdat hij dat had verboden vanwege het risico hen te besmetten. Maar nu miste hij ze meer dan ooit, en normaal was het gemis al zo erg.
Themis voelde, net als bij de anderen, de tranen over haar gezicht stromen en knikte enkel op Edmond's woorden. Ze had geen keuze meer...

Samen met Wystan kwam ze dit keer Destan's kamer in, Aya's protest had ze eerder genegeerd. De jonge vrouw en moeder had haar kans gehad, ze hadden geen tijd meer voor zachte aanpakken en liefde. Dus moest de Duivelin er maar mee leren leven dat de man haar haatte. Themis' gezicht stond droef, getekend. "Het spijt me Destan maar ik heb geen keuze meer." Daarop schoot Wystan toe. De Gargoyle was, mede dankzij zijn vleugels, snel en dankzij zijn stenen huid en lichaam beresterk. Hij pinde Destan dan ook tegen de muur waarna hij de armen van de man achter zijn rug draaide. Themis kwam dichterbij met een injectiespuit vol verdovingsmiddel. Dit deed haar pijn, maar niet meer pijn dan het zou doen als Edmond zou overlijden. "Ik zal straks luisteren naar hoe erg je me haat, en je vragen beantwoordden, maar voor nu moet het zo." Waarop ze de injectiespuit in Destans arm zette en het verdovingsmiddel inspoot. Het zou zijn wolf niet platleggen, dat wilde ze hem niet aandoen hoewel ze er middelen voor had, maar hij zou even onder zeil gaan.

[Maanwezen]

Na haar intiem momentje met Amiel was Melenwyn des te meer gedreven om een oplossing te vinden. Ze kon er geen gras over laten groeien. Er moesten testen gebeuren, er moest.. er moest.. Net als Amiel moest ze echter al snel tot de conclusie komen dat Themis nergens te vinden was en dat deed haar fronsen. Waar kon ze heen zijn? Het leek haar sterk dat ze naar huis was gegaan.. Gezien ze echter niet veel kon doen ging ze nog even aan de slag, tot er eigenlijk niet veel te doen meer was. Om den duur kwam er dan ook een einde aan wat ze kon doen om anderen hun pijn te verlichten en hoe koppig ze ook was, de fysieke inspanningen begonnen meer en meer hun tol te eisen. Melenwyn had Themis nog altijd niet gevonden, voelde zich heel erg flauw, had het afwisselend warm of koud en vond steeds minder energie om zich voort te bewegen, of voort te sloffen, zoals het er steeds meer naar uitzag. Uiteindelijk zeeg ze naast de tweeling neer. Gelukkig had ze eerder al een bed dichterbij geschoven zodat ze dichter bij haar kinderen kon zijn. Aneya en Maëlys waren er al niet veel beter aan toe, maar het waren kinderen. Ze hadden de koppigheid van hun moeder en vader (nog) niet om door te bijten wanneer ze zich slecht voelde. Dus kropen de meisjes tegen haar aan, zoekend naar troost en streek Melenwyn over hun rugjes heen.

"Mama, wanneer mogen we naar huis?" vroeg Aneya klagerig, haar blauwe oogjes open en glazig, maar smekend, op Melenwyn gericht.
"Gauw, lieverd. Binnenkort gaan we weer buiten picknicken en wandelen langs het meer. En dan zingen we liedjes en nemen we allemaal lekkers mee. Zouden jullie dat leuk vinden?"
"Komen opa en oma dan ook?" Zowel Amiels moeder als Melenwyns vader waren niet al te vaak te zien in Eldon, maar de tweeling vond het idee van grootouders duidelijk leuk. Bovendien werden ze altijd in enige mate verwend wanneer er weer een bezoekje was. Waarom zouden ze het dan niet aantrekkelijk vinden? Voor de ouders was het net iets minder, maar goed.
"Natuurlijk. We nodigen iedereen uit en dan houden we een groot feest. Dan kunnen we ook bloemen plukken en die in papa's haar binden," voegde ze er met een lachje aan toe. Dat stond hen zeker aan!
"Chocola?" mompelde Maëlys vragend, maar hoopvol. Veel meer kwam er niet uit. En Melenwyn stemde in, vertelde dat er chocolade zou zijn en begon in geuren en kleuren te vertellen wat ze die dag zouden doen, hoe het zou zijn, waar ze heen zouden gaan. Vervolgens vertelde ze over de herfst die eraan kwam, met stormwind waar ze allemaal zo dol op waren. Soms, als het waaide, nam ze de kleintjes erop uit om te gaan vliegen, zodat ze de sterke wind onder hun vleugels konden voelen en hun eigen kracht konden testen. Het duurde een eindje maar uiteindelijk begon ze zachtjes te zingen voor hen. Het was een lied in het Elfs, dat verhaalde over een moedige Luchtelf die de Zeven Winden trotseerde om de Luchtsteden af te reizen, zoekend naar haar geliefde. De klanken rolden over haar lippen en leidden haar meisjes duidelijk af, leken hun pijn zelfs te verzachten. Terwijl ze haar lied voortzette liet ze haar vingers subtiel over hun vleugels glijden, testend hoe hun reactie was, hoever de aantasting daar al was. Als het een andere dag was geweest en de meisjes beter waren, hadden ze sowieso gesmeekt om meer liedjes en hadden ze met z'n drieën samen gezongen, nu was één van hun favoriete bezigheden een afleiding.

Uiteindelijk was ze zelf in slaap gevallen en opende ze haar ogen pas weer toen Amiel er was. Zonder te bewegen liet ze haar blik over hem heen glijden, zag dat de gordijnen dicht waren, de uitdrukking op zijn gezicht. Nee.. Betekende dat? Wat was er aan de hand? Melenwyn had de moed niet om op te staan om te gaan zien wat er gaande was, maar evenmin wou ze het hem vragen waar de kinderen bij waren. Ja, ze wou, nee, ze moést het weten, maar nog niet. Even, heel even, probeerde ze zich voor te houden dat er een andere reden was dat hij hier zat. Maar hoe hard ze ook zou proberen en hoe levendig haar verbeelding soms ook kon zijn, ze kon zichzelf niet wijs maken dat ze in haar kamer zaten, het een gewone ochtend was en de kinderen van haar zwakte profiteerden om bij hen in bed te kruipen. Oh, was het maar zo'n dag. Wat zou ze er niet voor geven als iedereen gezond en op eigen benen zou staan..
Lisse en Aran mochten dan nog redelijk monter in de ochtend zijn, Aneya en Maëlys neigden op zoveel manieren naar hun moeder toe, dat ze zelfs aangestoken waren door haar slaappatroon. Gauw zou er weer een ochtend zijn waarop de twee bij haar in bed kropen omdat ze geen zin hadden om papa in de keuken te helpen. Gauw, beloofde ze zichzelf. Tenslotte had ze het de tweeling verteld en ze was geen leugenaar. Dus het was in stilte dat ze toekeek hoe zacht en voorzichtig Amiels ruwe handen de krullen van de tweeling bewerkten. Voor haar was het al lang niet meer verrassend dat een man als hij zo lief en teder kon zijn, maar het was nog altijd een vertederende, hartverwarmende aanblik, zelfs nu.
Ze durfde echter niet te vragen of hij haar vleugels weer wou checken. Nee, ze wou geen streepjes op haar vleugels zoals Boaz op zijn benen. In plaats van haar vooruitgang -of beter gezegd, achteruitgang- bij te houden, moest ze Themis helpen een oplossing te vinden. Loom gleed haar blik naar het dikke boek dat op het nachtstandje lag. Tot nu toe was het monster nog van geen enkele hulp geweest. Zou ze er überhaupt toch nog iets in vinden? Onbewust slaakte ze een zucht en sloot ze haar ogen weer. Misschien moest ze nog even slapen.. dan zou ze straks wel weer kracht hebben om het boek te nemen, de pagina's om te slaan, informatie te vergaren en te verwerken. Nog even.. Melenwyn deed heel hard haar best om niet te denken aan de gesloten gordijnen en probeerde weer in de vergetelheid weg te zinken. De stilte tussen hen voelde voor haar bijna gespannen aan, geladen met alle vragen die ze niet wou of kon stellen.

[Ravief]

Amiel had zachtjes gedaan om zijn vrouw niet te wekken. Hoe heerlijk het ook was om de haren van de tweeling te vlechten, normaal werd hij er erg rustig van, hij miste hun gebruikelijke gegiechel en geluidjes en aanwijzingen als ze het idee hadden dat hij het niet goed deed. Nu waren Aneya en Maëlys stil en hangerig en reageerden amper op zijn aanwezigheid. De geluiden achter hem kon hij ondanks het gordijn veel te goed horen en hij beet zijn kiezen stevig op elkaar, waardoor een spiertje bij zijn kaak trok. Dat gesnik was vreselijk en hij wist dat ze wat moesten vinden en hij kostbare tijd verdeed door het haren vlechten, maar hij moest eventjes bij zijn meisjes zitten. Het gaf hem kracht om door te gaan.
Zodra de fladdertjes weer ingestopt waren, gaf hij Mel een kus en streelde over haar lokken. Alles in hem smeekte om een douche en 9 uur slaap, maar daar gaf hij nog niet aan toe. Zodra de roedel klaar was met hun rituelen en vaarwel, nam hij het lichaam van Imre mee naar de lege hoek van de ziekenboeg. Amiel zette een rij schermen neer en maakte een geluiddicht scherm, al putte het gebruik van magie hem behoorlijk uit. Hij bereidde zichzelf voor, terwijl even verderop Themis en Wystan min of meer hetzelfde deden. Na dit klusje zou hij zichzelf rust gunnen, beloofde Amiel zichzelf.

Nog voordat Destan had kunnen schreeuwen had het middel hem al platgelegd. Dat was een goede keuze, want anders had hij zich verzet met alles wat hij had en dat was niet netjes gebleven.. Nu werd hij wakker en was zijn nachtmerrie werkelijkheid geworden. Hij lag weer eens vastgesnoerd op een onderzoekstafel. In paniek rukte hij aan zijn ketens en probeerde hij zich vrij te worstelen. "Nee.. nee.." zijn ademhaling ging snel en oppervlakkig.

Het was daarna stil in de ziekenboeg. Er werd geslapen of gesnikt, maar er werd niet gesproken. Voor een keer had Von geen woorden of hoopvolle gedachten voor de roedel en bleven ze gewoon zoveel mogelijk bij elkaar staan en zitten en bleven ze met elkaar verbonden. Het was immers eigenlijk het enige wat ze momenteel hadden.

[varden]

Het was Emil die het niet meer hield. Of vooral zijn wolf dan, met een behoorlijke schreeuw van de mens nam het dier de overhand toen Emil transformeerde. Zijn mens was niet in staat dit emotioneel vol te houden, en de wolf wilde mate en pup beschermen, dus de mens had maar even te wijken. Hoewel de wolf duidelijk ook verzwakt was, was hij er relatief redelijk aan toe wat een indicatie van Emil's gezondheid kon zijn. Het beest drukte zijn snuit tegen Von aan. Hij wist dat het klein was, wist dat dit onhandig was, maar dat kon het dier duidelijk even niets schelen.

Themis had Wystan weggestuurd en ze zat uitgeput op een bankje. De kringen onder haar ogen waren bijna zwart van vermoeidheid en toen Destan begon te protesteren kwam ze overeind zodat ze in zijn zichtsveld kwam. Vermoeid keek ze de jonge man aan. "Zodra ons onderzoek klaar is, zodra je vrij bent, mag je me tot pulp slaan Destan. Dat kan me niets schelen. Maar nu... Ik moet wel. Als Edmond... Of Sam... of iemand anders van de roedel... Ik zou het mezelf niet vergeven als ik niet alles had gedaan wat ik kon om meer doden tegen te gaan." Waarop ze een injectienaald klaarmaakte en twee buisjes bloed van de weerwolf afnam voor onderzoek.

[Maanwezen]

Hoe hard ze ook probeerde, Melenwyn kon de realiteit uiteindelijk niet ontsnappen. Nog even dreef ze op het randje van de droomwereld, voelde de zachte streling van Amiels lippen en was zich vaag bewust van de geluiden van rouw en schok. Zachtjes prevelde ze wat, bad ze tot de hemelgoden en wist zich toen langzaamaan uit bed te slepen, gelukkig zonder haar koters wakker te maken, al zagen die er nu verloren uit, verder van elkaar af zonder haar ertussen. Eenmaal recht moest ze even haar evenwicht zoeken. Haar hoofd spinde en toen alles weer op z'n plek stond, keek ze op hen neer, liet haar vingers over de randen van haar vleugels glijden en sidderde toen ze niets voelde. Het was geen siddering van kou.
Toch moest ze weten wat er aan de hand was. Het duurde even en ze vroeg niemand om aanwijzingen, maar vond uiteindelijk het afgesloten deel in de ziekenboeg. Melenwyn trad binnen en sloot het scherm weer achter zich. Toen ze zich naar Amiel draaide en Imre zag, verstijfde ze. Nee. Nee! Het was dus echt? Imre.. Imre was dan wel de eerste, maar.. Was dit een voorbode voor meer? Betekende dit..? Oh bij de goden. Ze kende de man misschien niet zo goed, maar.. Snel sloeg ze een hand voor haar mond en bleef met grote ogen staan toekijken. Haar blik gleed over hem heen, nam hem in zich op, al wou ze de man zo niet herinneren.
Traag stapte ze op Amiel af, legde haar smalle hand op zijn sterke schouder en gaf een kneepje. "Wat kan ik doen?"

[Ravief]

Anders dan zijn geliefde, was Amiel meer dan bekend met deze kant. Hij had het in zijn reizen met Markus vaak genoeg gezien en vaak genoeg zelf gedaan om bijna volleerd te zijn. Hij knikte haar eventjes toe, als hij nu lief tegen haar ging doen wist Amiel niet of hij zelf wel door kon zetten. Nee, zakelijk blijven was beter. Hij reikte haar handschoentjes aan en een schoon schort.
"Ik wil een paar buisjes bloed hebben, hopelijk acht. Daarna hebben we bakjes nodig voor de organen om te onderzoeken. Wil jij het bloed afnemen?" Amiel begreep heus wel dat het veel betekende dat ze hier was. Maar werkelijk, wat voor keuze hadden ze? Soms moest je al je moraal aan de kant gooien en kon je daarna jezelf weer bij elkaar puzzelen.
Nadat ze de taken hadden afgesproken en elkaar nog even hadden omarmd, gingen ze elk bezig met hun nare karweitje.

Amiel kon niet veel ontdekken aan het bloed, of aan de organen, behalve dan dat ze behoorlijk aangetast waren. Hij maakte een paar verschillende mengseltjes klaar en gooide er wat magie door in de wanhopige zoektocht naar een medicijn. Hij nummerde de flesjes en wat er allemaal in zat en ging toen naar Boaz met het eerste medicijn. Hij zocht een ader in het been, zodat Boaz het niet zou voelen en spoot daar het mengsel in.
Ondertussen was Kaspar wakker en die keek wat fronsend naar deze handelingen. "Wat is dat?" ondanks dat hij er zwak uitzag, klonk zijn stem eventjes weer net zo vertrouwd scherp en afkeurend als toen hij gezond was. "Boaz?"

Hij had niet door dat hij nog in Eldon was en wat Themis allemaal tegen hem zei ging totaal langs hem heen. Hij smeekte om losgelaten te worden en om hem niets aan te doen.
Even later, toen Themis het bloed had afgenomen en het kamertje uitkwam, stond Nova daar. Ze keek haar adoptiemoeder aan en kneep even in haar hand. "Ga jij maar even naar Edmond, ik ga hier wel mee aan de slag."

[Maanwezen]

Ook voor Melenwyn was het een pak beter om zakelijk te zijn, al ging haar dat niet helemaal af. Het bloed afnemen lukte haar nog net en de bakjes wist ze klaar te zetten, maar de gedachte aan organen deed haar misselijk worden. Nee.. nee dit kon ze niet. Alsnog beet ze op haar tanden, liet Amiel de leiding nemen maar op een gegeven moment werd het haar teveel en had ze een momentje nodig vooraleer ze terug ging om hem te helpen.
Het voelde aan als het zwaarste dat ze ooit had moeten doen.. Toen Amiel naar Boaz ging maakte ze wat schoon, trok haar handschoenen uit en ging ze even zitten, naar voren gebogen en haar vleugels gespreid alsof ze zo gevaar kon afweren. Ze wist niet of de misselijkheid nu door haar ziekte kwam of door het onderzoek waar ze net aan bijgedragen had.
Gezien ze nu 'alleen' bij Imre zat probeerde ze niet te kijken. Bij de luchtsteden.. laat het baten, bad ze.

[varden]

Boaz keek emotieloos toe en pas toen Amiel weg was keek hij met een zucht Kaspar aan. Zijn blik was droef, zijn gezicht getekend haast. "Amiel zocht een proefkonijn om potentiële medicijnen te testen," zei de man eerlijk, hij durfde Kaspar amper aan te kijken. "Ik... ik ben akkoord gegaan met dat proefkonijn zijn, als.. als dat kans biedt om... om te zorgen dat ik geen kasplantje wordt." Boaz wist dat Kaspar had gezegd dat er niets zou veranderen, maar Boaz wist dat dat wel zo was en al helemaal als hij niet meer zelfstandig naar de wc kon. En als de verlamming hoger reikte en zijn longen en hart zou bereiken... Dan was het einde verhaal.

Toen Themis klaar was, en naar buiten kwam, trilden haar handen zichtbaar. Er zat nauwelijks meer kleur in het gezicht van de Duivelin en toen Nova in haar hand kneep stond het huilen haar nader dan het lachen. Eerst wilde ze de Nimf terug sturen naar Sam, maar daar was de jonge vrouw al de hele ochtend geweest en Themis wist niet hoe lang ze het zelf nog uithield. Dus nam ze beverig het aanbod aan en na het bloed op Amiel's tafel te hebben gezet schoot ze naar haar echtgenoot en mate toe. Zacht streek ze door zijn lokken en probeerde te glimlachen toen hij wakker werd. "Hé lieverd, hoe voel je je?" zei ze zacht. Hoe lang had hij nog? Zoveel beter dan Sam en Imre was hij er niet aan toe, en Sam was de laatste avonden steeds harder en sneller aan het werk. Alsof hij voelde dat wat hij ook aan het doen was, snel moest gebeuren, of anders...

[Ravief]

En het erge was dat ze geen dagen hadden om te zien of het middel wel iets bij Boaz deed. Nee, Amiel was van plan om elke dag een ander middel te proberen en gezien Boaz had ingestemd had hij er maar onder te lijden. Als er dan verschil kwam in zijn situatie kon hij kijken naar het middel van de dag en het middel van de vorige dag. Op dit moment ontbrak het hen simpelweg aan tijd.
Hij viel als een blok in slaap, zodra hij zich in bed had gerold en zodra hij weer gewekt werd zou hij bezig gaan met Destan's bloed, maar voor nu zou dat nog even op zich moeten wachten.

Kaspar keek hem fel aan en wilde net zo fel gaan protesteren toen hij hoorde van Imre's dood, door de fluisteringen een paar bedden verderop. Hij slikte zijn woorden in en keek naar Boaz, niet wetende of hij zich sterk moest betonen voor de man of dat hij moest laten zien dat hij net zo vreesde als iedereen hier ondertussen. "Oké," fluisterde hij, ook al was er voor hem niet echt iets om mee in te stemmen. Tenslotte had hij geen zeggenschap over de man die hij als zijn levenspartner zag.

Stilletjes nam Edmond zijn geliefde op. "Ik houd van je," mompelde hij zacht en trok haar voorzichtig in zijn armen. Vanaf het moment dat je mijn wonden hebt verzorgd en bij me bent gebleven in de kas. Het leek wel alsof ze voor het eerst van dezelfde temperatuur waren: hij gloeiend van koorts en zij wat minder warm door haar vermoeidheid. Ed keek haar met vochtige ogen aan. Die spieraantasting waar Amiel het over heeft.. Ik heb die pijngolven in mijn hele rechterbeen en heb geen controle over mijn rechterhand. Tot nu toe had hij het verborgen kunnen houden voor haar, omdat hij wist dat ze een taak had hier en hij niet extra tijd van haar wilde opslokken. Maar nu, na Imre.. Hij zuchtte en haalde diep adem. "Kom, slaap bij mij," ging hij hardop verder. Themis kon het wel gebruiken en hij doezelde elke keer weer weg zonder dat hij er veel controle over had.