Voor een keer kreeg Nova het niet voor elkaar om vrolijk terug te doen. "Sam..." haar stem brak en ze sloeg haar armen om hem heen. Ze drukte haar gezicht tegen het zijne en wist haar tranen niet meer tegen te houden. Ze snikte zachtjes, wetende dat ze eventjes alleen waren. Nou ja, een soort van alleen dan. De ziekenboeg lag vol tot het maximum en dat was zo'n 30 bedden. Haar schouders schudden en schokten terwijl haar wang tegen die van hem drukte en ze haar best deed om zich weer bij elkaar te rapen en haar gebruikelijke hoopvolle houding terug zocht. "Alsjeblieft," smeekte ze zachtjes, niet zozeer tegen Sam, maar wie het maar wilde horen. Ze kon hem niet missen! Hij moest beter worden, hij moest!
Amiel was er inderdaad niet. Hij had zichzelf terug getrokken in het enige rustige hoekje dat er was en zat met zijn rug tegen de muur en zijn benen opgetrokken. Sam had hem aan het denken gezet. Als ze niets zouden vinden, zouden hij en Mel ook niet heel lang meer hebben. Hij was begonnen met overgeven en met een dag of twee, drie, zouden de eerste tekenen van spieraantasting ook bij hem beginnen. Dan kwam de pijn en het trillen en dan nog even en hij zou zijn handen niet meer voelen. Hij zat letterlijk met zijn handen in het haar. Niet zozeer om zichzelf. Amiel had vrede met zijn leven, maar het feit dat hij waarschijnlijk eerst Aneya en Maëlys zou zien sterven en dat hij Arandur en Erulissë achter zou laten was iets waardoor hij geen rust vond.
Uiteindelijk, met heel veel moeite, zette ook hij zich aan het schrijven. Amiel was niet de man ervoor om op te geven, maar voorbereiding was iets wat verstandig was in dit geval. Hij stak de brieven in zijn doktersjas om er elke dag een beetje aan te kunnen werken en wist zich met moeite weer in beweging te zetten.
Ondanks dat ze jong was, begreep Senna wel dat er iets heel erg mis was. Ze keek met haar tante mee in het boek en wees af en toe iets aan wat voor rust kon zorgen en minder pijn. "Deze!" zei ze vol overtuiging bij een plaatje van een doodgewone paardenbloem en knikte ernstig naar haar tante. Ze had zich nog niet eerder zo uitgesproken over de plaatjes van bloemen. Voordat Themis echter in beweging kon komen, trok ze haar aan haar mouw. "Gaan papa en Nyah straks verder als geesten?" ze had inderdaad gevoel voor 'de andere zijde' en ze voelde heel goed aan dat het niet goed ging met papa en haar zusje. Het begrip 'dood' en 'sterven' kende ze niet, en begreep ze niet.
Kaspar reikte naar hem uit, haalde zijn bed net en klopte zacht op zijn arm, voordat hij uitgeput zijn hand terug trok. "Weet ik. Ik hoorde Amiel stilletjes vloeken tijdens het testen." Hij bleef een poosje stil en begon te hoesten, wat nog langer duurde en hijgend kwam hij op adem. "We weten niet of dat blijft." Maar de kans was gigantisch dat dat wel zo was en dus bleef het daar niet bij. "Het maakt mij niet uit, Boaz. Voor mij verandert er niets." Wel moesten ze het eerst zien te overleven, maar dan nog.
Belevenissen van Destan en Aya
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die
Re: Belevenissen van Destan en Aya
Zo stevig als hij kon, en zelfs nu was dat nog best stevig, sloeg Sam zijn armen om haar heen terwijl ook zijn ogen zich vulden met tranen. Hij had al zoveel mensen zien sterven, van honger, de griep, de kou, of verwondingen, hij wist dat dat risico altijd bij het leven hoorde. Maar dat wilde niet betekenen dat hij er vrede mee zou hebben als hij Nova en zijn dochters moest achterlaten, of als Nyah zou bezwijken. Even greep hij zich wanhopig aan het kleine Nimfje in zijn armen vast, voordat hij de kracht had om zacht door haar blonde lokken te strijken. "Ik doe mijn best lieverd," beloofd hij zacht, met zijn gezicht in haar haren. "Ik zal alles doen wat ik kan. Vergeet nooit dat jullie alles voor mij zijn, en dat ik niet zomaar opgeef mijn lief." Maar er waren dingen die niet in zijn handen lagen. Hij zou het gevecht leveren aan zijn kant, door veel te eten en zo gezond mogelijk te blijven, maar daarnaast moest er een geneesmiddel komen. Hij had hulp nodig, zo simpel was het. "Wil je alsjeblieft elke dag met Senna komen?" Hij vroeg het met verstikte stem, amper verstaanbaar, en tranen die over zijn wangen liepen. Wat als dit zijn laatste dagen met hen waren? Wat als... wat als hij...? Sam kon die gedachte niet eens afmaken. Het was niet eerlijk! Niet voor Nova, niet voor Senna en Nyah, niet voor hem! De man voelde de woede in zijn borst branden, voelde zijn leeuw tegen de binnenkant van zijn schedel beuken, maar deed zijn best het te onderdrukken. Hij moest zijn tijd niet verspillen met woede, tenminste niet als Nova hier bij hem was.
Themis keek verbaasd naar het plaatje en toen naar Senna. De Duivelin fronste bedachtzaam haar wenkbrauwen. Dit meisje was klein, maar ze kende die blik. Die had Nova gehad toen ze de Japanse sneeuwbloem aanwees als medicijn bij de vorige epidemie. Maar... paardenbloemen? Dat was eigenlijk onkruid. Voordat ze er echter iets op kon antwoorden, een vraag kon stellen of zelfs maar kon bewegen kwam de vraag die haar hart even deed stilstaan. Even wist de Duivelin niet wat ze moest zeggen, terwijl haar blik naar Sam en Nova (in stevige omhelzing) ging en daarna naar de doodzieke Edmond in zijn bed. "We gaan er alles aan doen om te zorgen dat je papa en zusje gewoon hier blijven lieverd," beloofde ze uiteindelijk aan het kleintje, met een bibberige glimlach. Als geesten... Natuurlijk kende Senna dat woord, Sam en Nova hadden haar immers verteld over Zephan die een geest was en over hen zou waken. Waar was zo'n beschermengel als je die nodig had, vroeg Themis zich wanhopig af. Ze tilde Senna weer even op. "Zullen we eens wat lekkers bestellen? Paardenbloemen kun je niet eten, tenzij je een konijn bent en papa is niet echt een konijn, hè?"
Zacht nam Boaz, net als velen in de zaal met tranen in zijn ogen, Kaspar's hand vast voor hij die helemaal kon terugtrekken. "Kas," klonk er nu ronduit verstikt. "Ik hou van je." Het kon Boaz ineens geen barst meer schelen of iemand het zou horen, hij moest het zeggen. Wie wist immers of ze beiden hun ogen nog zouden openen als ze weer eens weg dutten. Boaz wilde de woorden in ieder geval één keer in het openbaar uitspreken voordat dat mogelijk zou gebeuren. De enige die hen echter hoorde, was Wystan, die achter de gordijnen rond zijn bed Miron verzorgde en zelf droevig naar zijn benen keek. De huid rond zijn voeten was dof, van levenloos steen en hij kon ze niet meer bewegen. Één been was inmiddels tot boven de knie zo. Zou dit echt nog wegtrekken? Of zou hij straks als fraai gevormd standbeeld het plein en bos mogen overzien?
Themis keek verbaasd naar het plaatje en toen naar Senna. De Duivelin fronste bedachtzaam haar wenkbrauwen. Dit meisje was klein, maar ze kende die blik. Die had Nova gehad toen ze de Japanse sneeuwbloem aanwees als medicijn bij de vorige epidemie. Maar... paardenbloemen? Dat was eigenlijk onkruid. Voordat ze er echter iets op kon antwoorden, een vraag kon stellen of zelfs maar kon bewegen kwam de vraag die haar hart even deed stilstaan. Even wist de Duivelin niet wat ze moest zeggen, terwijl haar blik naar Sam en Nova (in stevige omhelzing) ging en daarna naar de doodzieke Edmond in zijn bed. "We gaan er alles aan doen om te zorgen dat je papa en zusje gewoon hier blijven lieverd," beloofde ze uiteindelijk aan het kleintje, met een bibberige glimlach. Als geesten... Natuurlijk kende Senna dat woord, Sam en Nova hadden haar immers verteld over Zephan die een geest was en over hen zou waken. Waar was zo'n beschermengel als je die nodig had, vroeg Themis zich wanhopig af. Ze tilde Senna weer even op. "Zullen we eens wat lekkers bestellen? Paardenbloemen kun je niet eten, tenzij je een konijn bent en papa is niet echt een konijn, hè?"
Zacht nam Boaz, net als velen in de zaal met tranen in zijn ogen, Kaspar's hand vast voor hij die helemaal kon terugtrekken. "Kas," klonk er nu ronduit verstikt. "Ik hou van je." Het kon Boaz ineens geen barst meer schelen of iemand het zou horen, hij moest het zeggen. Wie wist immers of ze beiden hun ogen nog zouden openen als ze weer eens weg dutten. Boaz wilde de woorden in ieder geval één keer in het openbaar uitspreken voordat dat mogelijk zou gebeuren. De enige die hen echter hoorde, was Wystan, die achter de gordijnen rond zijn bed Miron verzorgde en zelf droevig naar zijn benen keek. De huid rond zijn voeten was dof, van levenloos steen en hij kon ze niet meer bewegen. Één been was inmiddels tot boven de knie zo. Zou dit echt nog wegtrekken? Of zou hij straks als fraai gevormd standbeeld het plein en bos mogen overzien?
Re: Belevenissen van Destan en Aya
Arandur aarzelde even met de klink in zijn hand, ving Lisses blik op. Wou ze dat Tamira bleef? Ja, dat was wel duidelijk. Heel even twijfelde hij, alsof hij met toestemmen een zwakte zou toegeven, zou toegeven dat hij nog niet volwassen genoeg was om op zijn eigen benen te staan en om zijn zusje te beschermen. Hij was bijna zestien! Alsnog, het was niet de situatie om zo'n argument te geven. Uiteindelijk stemde hij in met een knikje. "Ja.. Dat zou fijn zijn. Tenminste, als het geen last voor u is."
Oh, de beleefdheid die er door zijn ouders in gestampt was, stak nu duidelijk de kop op. Hij zette een stap opzij om het Hoofd van de Wacht binnen te laten. Zodra Tamira dat deed, leek het alsof er een last van zijn schouders viel. Er was een volwassene, iemand die meer van de situatie zou weten. Kon zij hen meer uitleg geven? Kon zij hen uitleggen wat er gaande was? Papa had wel het een en ander gezegd, had beloofd zoveel te schrijven als ze wilden, maar als hij zoveel werk om handen had zou dat er vast niet van komen. Bovendien waren briefjes die om de pot draaiden niet echt geruststellend wanneer er met grote letters "Quarantaine" stond op de deur die Arandur en Lisse van de rest van hun gezin gescheiden hielden. "Ik heb net thee gezet...?" Automatisch bleven zijn ogen Lisse's blik zoeken, alsof hij bij elke stap haar instemming, haar mening wilde. Nee, hij stond helemaal niet zo stevig in zijn schoenen als hij wel zou willen. Moesten ze Tamira het bed van hun ouders aanbieden? Of zou hij zijn eigen bed aanbieden? Hij kon nauwelijks aan slapen denken!
Uiteindelijk belandden ze op de bank en werd het duidelijk hoe erg de situatie op de tweeling doorwoog. Tieners (en van streek) als ze waren vergaten ze bijna te vragen hoe Tamira het stelde, maar de gesprekken wisten hen enigszins gerust te stellen, of toch genoeg te doen kalmeren om te gaan slapen. Terwijl ze hun tanden poetsten had Arandur schoorvoetend gevraagd aan Lisse of ze het misschien erg vond om nog eens samen te slapen, zodat ze nog even konden fluisteren voor ze in slaap vielen. Het was alvast een geruststelling om nog iemand te hebben. Hij mocht er niet aan denken dat ook Lisse ziek zou worden!
Melenwyn ging voorzichtig met een koude doek over Aya's voorhoofd in een poging haar lijden te verlichten. Haar aanblik was schrijnend. Ze had de jonge vrouw nog nooit zo zwak gezien en gezien ze voor haar als een dochter aanvoelde, was het nog erger. Als ze kon zou ze nog meer pijnstillers geven, maar nog een zwaardere dosis zou wel eens fataal kunnen worden. Bovendien begon de voorraad kruiden langzaamaan te slinken. Deze situatie zou maar niet al te lang moeten duren of er zouden simpelweg geen middelen zijn om iedereen te voorzien. Zacht streelde ze door Aya's lokken en automatisch ontwarde ze haar haar wat en vlocht het opnieuw, alsof dat haar wat beter zou doen voelen. Ze mocht dan wel proberen haar ziekte weg te steken, het was oh-zo-duidelijk van haar af te lezen.
"Het komt goed, lieverd. Ik.. Ik vrees dat Destan momenteel niet langs kan komen, maar ik zal erover praten met Amiel en zien wat ik kan doen. Oké? Alles komt in orde." Het was een leuze die wel meerdere Shanea nu voor zich hielden. Als ze dat niet zou zeggen, wat zou er dan nog overschieten? Zou ze binnenkort net zo bedlegerig zijn als Aya? Zouden.. Zouden haar meisjes zo worden? Uiteindelijk kon ze het niet langer aanzien, dekte ze Aya nog eens goed toe en drukte een kus op haar voorhoofd. "Rust maar, word snel sterker. We zullen een oplossing vinden." Al vreesde ze dat rust niet zou helpen.
Hoe verder ze rondliep en de patiënten afging, hoe zwaarder haar hart ging wegen. Het ene gezicht was haar al vertrouwder dan het ander, maar ze kon bij elk wel een naam en verhaal plaatsen. Hoe kon ze iedereen zo laten afzien?
Normaal gezien zou ze routineus rond gaan, zou ze de knop omdraaien en gewoon haar werk doen, maar nu leek het alsof de knop even niet werkte. Amiel had haar inmiddels ingelicht over het plan en ze hoopte maar dat het zou werken. Ze had wanhopig toegestemd en gezegd dat ze hem zeker zou helpen. Haar hoofd werkte niet helder, niet probleemoplossend, maar ze zou alsnog alles doen wat in haar mogelijkheden lag. Rij na rij, bed na bed liep ze af, waarbij ze zag dat de een er al een pak slechter aan toe was dan de ander. Heel even aarzelde ze toen ze Sam en Nova zag, maar net als anderen gaf ze hen de privacy die ze zo nodig hadden. Toen ze Kaspar en Boaz passeerde wist ze al helemaal niet wat te zeggen. Haar beste vriend zag er afschuwelijk uit! Bovendien wist ze dat hij en Boaz.. Ook zij hadden een momentje nodig. Melenwyn moest diep ademhalen en maande zich aan om verder te lopen. De laatste vochtige doek liet ze ergens achter en ze zocht Amiel.
De laatste dagen had ze haar man wel gesproken, maar enkel heel erg doktergesprekken, kijken hoever ze beiden gevorderd waren, de toestand van hun patiënten besprekend en de wacht aflossen. Een tijd voor een persoonlijk momentje was er niet geweest en ze vreesde dat die er ook niet gauw zou komen. Er waren andere prioriteiten. Maar voor nu was het even teveel en had ze een stevige knuffel nodig, even een extra sprankeltje hoop. Even kon ze hem niet vinden, maar zover kon hij niet gelopen zijn. Waar was hij? Toen ze hem uiteindelijk vond, zag ze hem schrijven. Aha! Daar was hij. Wat zag hij er bleek uit.. en wat had hij een wallen onder zijn ogen. Was hij nu al gewicht kwijt geraakt door de ziekte en de zorgen? Daar vreesde ze voor. Maar wat schreef hij? Een briefje voor Aran en Lisse? Melenwyn wou al een pixie roepen toen ze zag dat hij het in zijn jaszak wegstopte en hij aanstalten maakte om weer aan de slag te gaan. De tranen stonden haar al in de ogen van haar ronde te doen, maar nu was ze even in de war en veegde ze die snel weg. "Amiel? Wat ben je aan het doen?"
Oh, de beleefdheid die er door zijn ouders in gestampt was, stak nu duidelijk de kop op. Hij zette een stap opzij om het Hoofd van de Wacht binnen te laten. Zodra Tamira dat deed, leek het alsof er een last van zijn schouders viel. Er was een volwassene, iemand die meer van de situatie zou weten. Kon zij hen meer uitleg geven? Kon zij hen uitleggen wat er gaande was? Papa had wel het een en ander gezegd, had beloofd zoveel te schrijven als ze wilden, maar als hij zoveel werk om handen had zou dat er vast niet van komen. Bovendien waren briefjes die om de pot draaiden niet echt geruststellend wanneer er met grote letters "Quarantaine" stond op de deur die Arandur en Lisse van de rest van hun gezin gescheiden hielden. "Ik heb net thee gezet...?" Automatisch bleven zijn ogen Lisse's blik zoeken, alsof hij bij elke stap haar instemming, haar mening wilde. Nee, hij stond helemaal niet zo stevig in zijn schoenen als hij wel zou willen. Moesten ze Tamira het bed van hun ouders aanbieden? Of zou hij zijn eigen bed aanbieden? Hij kon nauwelijks aan slapen denken!
Uiteindelijk belandden ze op de bank en werd het duidelijk hoe erg de situatie op de tweeling doorwoog. Tieners (en van streek) als ze waren vergaten ze bijna te vragen hoe Tamira het stelde, maar de gesprekken wisten hen enigszins gerust te stellen, of toch genoeg te doen kalmeren om te gaan slapen. Terwijl ze hun tanden poetsten had Arandur schoorvoetend gevraagd aan Lisse of ze het misschien erg vond om nog eens samen te slapen, zodat ze nog even konden fluisteren voor ze in slaap vielen. Het was alvast een geruststelling om nog iemand te hebben. Hij mocht er niet aan denken dat ook Lisse ziek zou worden!
Melenwyn ging voorzichtig met een koude doek over Aya's voorhoofd in een poging haar lijden te verlichten. Haar aanblik was schrijnend. Ze had de jonge vrouw nog nooit zo zwak gezien en gezien ze voor haar als een dochter aanvoelde, was het nog erger. Als ze kon zou ze nog meer pijnstillers geven, maar nog een zwaardere dosis zou wel eens fataal kunnen worden. Bovendien begon de voorraad kruiden langzaamaan te slinken. Deze situatie zou maar niet al te lang moeten duren of er zouden simpelweg geen middelen zijn om iedereen te voorzien. Zacht streelde ze door Aya's lokken en automatisch ontwarde ze haar haar wat en vlocht het opnieuw, alsof dat haar wat beter zou doen voelen. Ze mocht dan wel proberen haar ziekte weg te steken, het was oh-zo-duidelijk van haar af te lezen.
"Het komt goed, lieverd. Ik.. Ik vrees dat Destan momenteel niet langs kan komen, maar ik zal erover praten met Amiel en zien wat ik kan doen. Oké? Alles komt in orde." Het was een leuze die wel meerdere Shanea nu voor zich hielden. Als ze dat niet zou zeggen, wat zou er dan nog overschieten? Zou ze binnenkort net zo bedlegerig zijn als Aya? Zouden.. Zouden haar meisjes zo worden? Uiteindelijk kon ze het niet langer aanzien, dekte ze Aya nog eens goed toe en drukte een kus op haar voorhoofd. "Rust maar, word snel sterker. We zullen een oplossing vinden." Al vreesde ze dat rust niet zou helpen.
Hoe verder ze rondliep en de patiënten afging, hoe zwaarder haar hart ging wegen. Het ene gezicht was haar al vertrouwder dan het ander, maar ze kon bij elk wel een naam en verhaal plaatsen. Hoe kon ze iedereen zo laten afzien?
Normaal gezien zou ze routineus rond gaan, zou ze de knop omdraaien en gewoon haar werk doen, maar nu leek het alsof de knop even niet werkte. Amiel had haar inmiddels ingelicht over het plan en ze hoopte maar dat het zou werken. Ze had wanhopig toegestemd en gezegd dat ze hem zeker zou helpen. Haar hoofd werkte niet helder, niet probleemoplossend, maar ze zou alsnog alles doen wat in haar mogelijkheden lag. Rij na rij, bed na bed liep ze af, waarbij ze zag dat de een er al een pak slechter aan toe was dan de ander. Heel even aarzelde ze toen ze Sam en Nova zag, maar net als anderen gaf ze hen de privacy die ze zo nodig hadden. Toen ze Kaspar en Boaz passeerde wist ze al helemaal niet wat te zeggen. Haar beste vriend zag er afschuwelijk uit! Bovendien wist ze dat hij en Boaz.. Ook zij hadden een momentje nodig. Melenwyn moest diep ademhalen en maande zich aan om verder te lopen. De laatste vochtige doek liet ze ergens achter en ze zocht Amiel.
De laatste dagen had ze haar man wel gesproken, maar enkel heel erg doktergesprekken, kijken hoever ze beiden gevorderd waren, de toestand van hun patiënten besprekend en de wacht aflossen. Een tijd voor een persoonlijk momentje was er niet geweest en ze vreesde dat die er ook niet gauw zou komen. Er waren andere prioriteiten. Maar voor nu was het even teveel en had ze een stevige knuffel nodig, even een extra sprankeltje hoop. Even kon ze hem niet vinden, maar zover kon hij niet gelopen zijn. Waar was hij? Toen ze hem uiteindelijk vond, zag ze hem schrijven. Aha! Daar was hij. Wat zag hij er bleek uit.. en wat had hij een wallen onder zijn ogen. Was hij nu al gewicht kwijt geraakt door de ziekte en de zorgen? Daar vreesde ze voor. Maar wat schreef hij? Een briefje voor Aran en Lisse? Melenwyn wou al een pixie roepen toen ze zag dat hij het in zijn jaszak wegstopte en hij aanstalten maakte om weer aan de slag te gaan. De tranen stonden haar al in de ogen van haar ronde te doen, maar nu was ze even in de war en veegde ze die snel weg. "Amiel? Wat ben je aan het doen?"
Re: Belevenissen van Destan en Aya
Ze bleef een poos zwijgend in zijn armen liggen maar wist niet goed wat ze moest antwoorden. Ze kon niet zomaar hele dagen met hem spenderen toch? Er waren anderen die ook haar hulp nodig hadden. Maar Sam.. Nova slikte en knikte met tranen in haar ogen. Natuurlijk zou hij niet zomaar opgeven, en zij zou hem helpen met alles. "Dat zal ik doen," antwoordde ze met verstikte stem. Zij moest inderdaad af en toe weg, maar daarom kon Senna nog wel bij haar vader aanwezig zijn. Het duurde lang voordat ze zich van hem wist los te maken en voor Nyah ging zorgen en daarna haar ronde verder deed.
Toen ze daarmee klaar was, lag Sam alweer te slapen en nam zij het bloedonderzoek van Amiel over. Niet dat er iets te vinden was...
Zodra Themis en Senna terug waren, stuurde ze haar dochter naar diens vader en ging zij met de Duivelin aan het werk. Amiel was vast aan het pitten of iets anders belangrijks aan het doen. Ze keek wat verbaasd toen bleek dat Senna de paardenbloem had aangewezen, maar ze wisten een mengseltje te maken waardoor de meesten hier zich wel een stukje beter zouden voelen.
Zachtjes kneep Kaspar in de hand van Boaz. "Ik ook van jou," klonk er stilletjes. Hij voelde zich vreselijk, maar het was fijn dat het overgeven was gestopt. Misschien zou het beter gaan nu hij weer eten kon binnenhouden? "Niet opgeven, alsjeblieft. Er komt wel iets."
Tamira stuurde een pixie naar Melenwyn om te zeggen dat ze op hun kroost zou passen en ze zich daar geen zorgen om hoefde te maken. Ze glimlachte naar de jongen die zo hard zijn best deed om de plek van zijn vader in te nemen. Wat nogal lastig was om te volgen. Ze gaf hem een bemoedigend kneepje en volgde hen naar binnen. "Thee klinkt heerlijk."
Ze deed haar best hen gerust te stellen en gaf zo goed mogelijk antwoord op alle vragen, al kon ze veel dingen niet vertellen omdat ze het ook niet wist. Ze leidde hen wat af en had het idee dat het wel goed zou komen met hen toen ze hen naar bed stuurde.
Lisse knikte direct op het voorstel en ze schoven hun bedden tegen elkaar. Ze was blij dat ze elkaar hadden en dat Tamira er was. Ze fluisterden inderdaad nog een poosje, maar ze viel uiteindelijk toch in slaap.
Half betrapt keek Amiel op. Hij zag de verwarde blik van zijn vrouw en hoe ze naar zijn zakken keek en glimlachte licht naar haar, maar niet bemoedigend zoals anders. Rustig liep hij op haar af en nam haar in zijn armen. Stevig knuffelde hij haar en drukte zijn gezicht tegen haar schouder. Daarna probeerde hij een plekje te vinden waar ze met z'n tweeën even rustig konden praten zonder afgeluisterd te worden en vond dat in de grote voorraadkast. "Het gaat niet goed, lieverd. Als we niet snel iets vinden dan denk ik dat Sam en Imre vrij snel zullen overlijden. Boaz heeft ook niet lang meer, vrees ik." Hij slikte en keek de andere kant op, maar hield haar toen weer vast en keek haar doordringend aan. "Ik heb nergens spijt van, mijn liefste. Behalve dan dat ik je niet eerder heb leren kennen. Ik geef de moed niet op, maar mocht er wel iets gebeuren dan wil ik iets achterlaten voor Lisse en Aran." Het viel Amiel ongelooflijk zwaar om dit te zeggen. "Gewoon dat ze weten dat ik van ze houd," mompelde en wreef snel langs zijn ogen.
Toen ze daarmee klaar was, lag Sam alweer te slapen en nam zij het bloedonderzoek van Amiel over. Niet dat er iets te vinden was...
Zodra Themis en Senna terug waren, stuurde ze haar dochter naar diens vader en ging zij met de Duivelin aan het werk. Amiel was vast aan het pitten of iets anders belangrijks aan het doen. Ze keek wat verbaasd toen bleek dat Senna de paardenbloem had aangewezen, maar ze wisten een mengseltje te maken waardoor de meesten hier zich wel een stukje beter zouden voelen.
Zachtjes kneep Kaspar in de hand van Boaz. "Ik ook van jou," klonk er stilletjes. Hij voelde zich vreselijk, maar het was fijn dat het overgeven was gestopt. Misschien zou het beter gaan nu hij weer eten kon binnenhouden? "Niet opgeven, alsjeblieft. Er komt wel iets."
Tamira stuurde een pixie naar Melenwyn om te zeggen dat ze op hun kroost zou passen en ze zich daar geen zorgen om hoefde te maken. Ze glimlachte naar de jongen die zo hard zijn best deed om de plek van zijn vader in te nemen. Wat nogal lastig was om te volgen. Ze gaf hem een bemoedigend kneepje en volgde hen naar binnen. "Thee klinkt heerlijk."
Ze deed haar best hen gerust te stellen en gaf zo goed mogelijk antwoord op alle vragen, al kon ze veel dingen niet vertellen omdat ze het ook niet wist. Ze leidde hen wat af en had het idee dat het wel goed zou komen met hen toen ze hen naar bed stuurde.
Lisse knikte direct op het voorstel en ze schoven hun bedden tegen elkaar. Ze was blij dat ze elkaar hadden en dat Tamira er was. Ze fluisterden inderdaad nog een poosje, maar ze viel uiteindelijk toch in slaap.
Half betrapt keek Amiel op. Hij zag de verwarde blik van zijn vrouw en hoe ze naar zijn zakken keek en glimlachte licht naar haar, maar niet bemoedigend zoals anders. Rustig liep hij op haar af en nam haar in zijn armen. Stevig knuffelde hij haar en drukte zijn gezicht tegen haar schouder. Daarna probeerde hij een plekje te vinden waar ze met z'n tweeën even rustig konden praten zonder afgeluisterd te worden en vond dat in de grote voorraadkast. "Het gaat niet goed, lieverd. Als we niet snel iets vinden dan denk ik dat Sam en Imre vrij snel zullen overlijden. Boaz heeft ook niet lang meer, vrees ik." Hij slikte en keek de andere kant op, maar hield haar toen weer vast en keek haar doordringend aan. "Ik heb nergens spijt van, mijn liefste. Behalve dan dat ik je niet eerder heb leren kennen. Ik geef de moed niet op, maar mocht er wel iets gebeuren dan wil ik iets achterlaten voor Lisse en Aran." Het viel Amiel ongelooflijk zwaar om dit te zeggen. "Gewoon dat ze weten dat ik van ze houd," mompelde en wreef snel langs zijn ogen.
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die
Re: Belevenissen van Destan en Aya
Aangezien Amiel zo hard zijn best leek te doen om niet te huilen kon Melenwyn niet anders dan ook haar tranen verbijten. Ze ging op een krat neerzitten en trok hem naast zich neer, om even op adem te komen, hem tot rust te helpen komen en ook omdat ze simpelweg niet stevig op haar benen stond. Toch nam ze hem in haar armen en drukte een kus op zijn wang. "Oh lieverd." Dat hij dit zei maakte haar misschien nog een stuk moedelozer. Ze zou het hem niet zeggen maar zo klonk het alsof hij wel degelijk de moed wat had opgegeven. Of was hij dan toch de realist hier? "Aran en Lisse weten hoe graag je hen ziet. Ze zijn opgegroeid tot de twee fantastische kinderen die ze zijn dankzij jou. Ik.. ik weet zeker dat alles in orde komt en we binnenkort weer gezellig thuis zitten. We gaan nergens heen. We kunnen de kinderen niet achterlaten," zei ze nadrukkelijk en streelde over zijn schouder, liet haar vingers door zijn lange krullen gaan. Er lag meer kracht in haar stem dan ze voelde. "Ik hou van je, Amiel. En ik ga mijn belofte om samen met je oud te worden waarmaken," bezwoer ze. Het leek alsof ze weer wat vechtlust terug had. Ze moest Themis weten te vinden en dan zouden ze allemaal samen een oplossing vinden!
Even leunde ze wat terug om hem aan te kijken. Amiel, haar licht in donkere dagen, de vader van haar kinderen, op sommige vlakken haar leraar en op andere haar leerling. Er waren zoveel punten waarop ze elkaar aanvulden. Nee, het was nog geen tijd om afscheid te nemen, ze hadden beiden nog zoveel te doen in dit leven, ze hadden nog zoveel te leven! Haar vingers volgden even de lijnen van zijn gezicht. Niet alleen zij, maar ook alle Shanea buiten de voorraadkamer hadden nog heel wat tijd te beleven. Ze moesten ervoor zorgen dat ze die kans ook werkelijk kregen!
Even leunde ze wat terug om hem aan te kijken. Amiel, haar licht in donkere dagen, de vader van haar kinderen, op sommige vlakken haar leraar en op andere haar leerling. Er waren zoveel punten waarop ze elkaar aanvulden. Nee, het was nog geen tijd om afscheid te nemen, ze hadden beiden nog zoveel te doen in dit leven, ze hadden nog zoveel te leven! Haar vingers volgden even de lijnen van zijn gezicht. Niet alleen zij, maar ook alle Shanea buiten de voorraadkamer hadden nog heel wat tijd te beleven. Ze moesten ervoor zorgen dat ze die kans ook werkelijk kregen!
Re: Belevenissen van Destan en Aya
Nee ze konden hen inderdaad niet achterlaten. Maar ze waren hier al een week, bijna twee, en er was niet eens duidelijk wat het was. Er was helemaal niets duidelijk, behalve dan hoe snel het om zich heen greep en dat sommige patiënten die later binnen kwamen, sneller ziek werden. Het was allemaal niet eerlijk. Waarom kon er nooit eens iets goed gaan hier? Hebben ze eindelijk Destan terug, lijkt hij eindelijk een beetje beter -normaler- te worden en dan dit? En hun kleine fladdergevallen lagen nu ook hier.
Amiel kneep zijn ogen dicht en hield zijn vrouw voor een tijdje stevig vast, voor hij haar intiem zacht kuste. "Ik houd ook van jou. En we vinden wel iets, maar... Nog een week, maximaal, en dan zal ik mijn handen niet meer voelen als we nog niets hebben gevonden. Ik geef niet op, echt niet.. maar ik heb liever wel wat geschreven wat niet nodig gaat zijn, dan dat ik mijn handen niet meer kan gebruiken en het is wel verstandig dat er een brief is." Zacht streelde hij door haar lokken maar knikte haar toen bemoedigend toe. "Goed, ben je klaar om aan de slag te gaan?"
Amiel kneep zijn ogen dicht en hield zijn vrouw voor een tijdje stevig vast, voor hij haar intiem zacht kuste. "Ik houd ook van jou. En we vinden wel iets, maar... Nog een week, maximaal, en dan zal ik mijn handen niet meer voelen als we nog niets hebben gevonden. Ik geef niet op, echt niet.. maar ik heb liever wel wat geschreven wat niet nodig gaat zijn, dan dat ik mijn handen niet meer kan gebruiken en het is wel verstandig dat er een brief is." Zacht streelde hij door haar lokken maar knikte haar toen bemoedigend toe. "Goed, ben je klaar om aan de slag te gaan?"
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die
Re: Belevenissen van Destan en Aya
Het idee dat hij zijn handen niet meer zou kunnen gebruiken was een ware verschrikking. Dan zou hij niet meer liefkozend door haar lokken kunnen gaan, haar vleugels insmeren, hun vingers verstrengelen, viool spelen, magie maken met de kinderen, boeken schrijven... en inderdaad, dan zou hij hen geen brieven kunnen nalaten. Een verloren traan biggelde over haar wang naar beneden en nog even, nog heel even, bleef ze hem stevig vasthouden, ademde zijn geur in en liet ze zich geruststellen door zijn aanwezigheid. Dit klein momentje tussen hen, deze kortstondige privacy kwam als door de hemel gezonden en was een hele verademing. Ze hadden het beiden broodnodig gehad.
Uiteindelijk gaf ze hem nog één kus voor ze zich langzaam uit zijn omhelzing losmaakte en ook knikte. Op zijn brieven had ze niet veel meer gezegd behalve dan dat ze het snapte, hij het niet nodig zou hebben en ze hem doodgraag zag. Uiteindelijk stonden ze samen op. "Laten we gaan." Ze gaf hem nog een kneepje in zijn hand,alsof ze moed schepte uit hem troosten.
Uiteindelijk gaf ze hem nog één kus voor ze zich langzaam uit zijn omhelzing losmaakte en ook knikte. Op zijn brieven had ze niet veel meer gezegd behalve dan dat ze het snapte, hij het niet nodig zou hebben en ze hem doodgraag zag. Uiteindelijk stonden ze samen op. "Laten we gaan." Ze gaf hem nog een kneepje in zijn hand,alsof ze moed schepte uit hem troosten.
Re: Belevenissen van Destan en Aya
Terwijl Mel en Amiel een momentje met z'n tweeën hadden was Themis bezig met pijnstillende middelen klaarmaken. Ze had die middag alles geoogst dat ook maar een klein beetje volgroeid genoeg was. Dat zou desastreus kunnen zijn, want het risico bestond dat de planten nog niet klaar waren voor de oogst en dat ze niet terug zouden groeien maar dan zou ze Kaspar wel smeken voor budget voor nieuwe planten. Voor nu was het belangrijk dat ze het de patiënten zo comfortabel mogelijk konden maken.
Toen alle middelen af waren, of stonden te koken, ging Themis door de aantekeningen van Amiel heen terwijl ze met een zucht door haar haar streek. Haar baksteenrode huid was bleker dan normaal, onder haar ogen zaten zwarte schaduwen. Haar bloed had bijna niets laten zien maar Amiel en zij hadden een vaag idee dat er wel wat in te vinden ging zijn. Of juist helemaal niets en dat zou hen ook iets vertellen. De Elf had in ieder geval verteld dat ze ook op Destan zouden moeten gaan testen, en dat zou nog een ding worden vermoedde de Duivelin. Bovendien... Wat als Destan echt de bron was? Zou men dan niet juist zieker worden door bij hem in de buurt te komen? Even keek ze over haar schouder naar Sam en Edmond, waarna Themis haar rug rechtte en de ziekenboeg uitliep. Zij moest het maar doen. Ze kende Destan goed, en ze was immuun.
Zacht klopte ze bij Des op de deur, zodat hij wist dat er iemand binnenkwam, en toen stapte ze het kamertje binnen waar Destan in quarantaine zat. Ze had eten bij zich, een flinke biefstuk, en glimlachte zacht naar de jonge man. "Hé Destan, hoe gaat het met je?"
Toen alle middelen af waren, of stonden te koken, ging Themis door de aantekeningen van Amiel heen terwijl ze met een zucht door haar haar streek. Haar baksteenrode huid was bleker dan normaal, onder haar ogen zaten zwarte schaduwen. Haar bloed had bijna niets laten zien maar Amiel en zij hadden een vaag idee dat er wel wat in te vinden ging zijn. Of juist helemaal niets en dat zou hen ook iets vertellen. De Elf had in ieder geval verteld dat ze ook op Destan zouden moeten gaan testen, en dat zou nog een ding worden vermoedde de Duivelin. Bovendien... Wat als Destan echt de bron was? Zou men dan niet juist zieker worden door bij hem in de buurt te komen? Even keek ze over haar schouder naar Sam en Edmond, waarna Themis haar rug rechtte en de ziekenboeg uitliep. Zij moest het maar doen. Ze kende Destan goed, en ze was immuun.
Zacht klopte ze bij Des op de deur, zodat hij wist dat er iemand binnenkwam, en toen stapte ze het kamertje binnen waar Destan in quarantaine zat. Ze had eten bij zich, een flinke biefstuk, en glimlachte zacht naar de jonge man. "Hé Destan, hoe gaat het met je?"
Re: Belevenissen van Destan en Aya
Nova keek even op toen ze de deur van de voorraadkamer open en dicht hoorde gaan. Melenwyn en Amiel kwamen er samen uit? Even had haar hoofd moeite om dat om te schakelen. Natuurlijk kwamen ze er samen uit. Hun kinderen lagen hier en het leek erop dat die twee ook ziek aan het worden waren, of al waren. Die momentjes die zij nodig had met Sam, die hadden het oudere stel ook nodig. Ze glimlachte hen beiden eventjes toe, maar ging toen verder met de tweeling onderzoeken. Aneya leek er beter aan toe te zijn dan Maëlys, maar ze gingen nog niet zo hard achteruit als de rest. Toch maakte Nova zich wel zorgen en schreef wat dingetjes op, voor ze hen beiden een knuffel gaf en daarna vertrok ze naar het ziekenhuisbed van Kaspar en Kiran, waar Aya naast lag. Ze schoof de gordijnen dicht voor wat privacy en legde haar spullen aan de kant. Ze sloeg voorzichtig haar armen om haar beste vriendin in de wereld.
In die tijd had Destan weinig bezoek gehad, en hij was er nu dus niet zo heel best aan toe. Hij schoot dan ook weg van de deur toen Themis binnenkwam. De geur van het eten deed zijn maag knorren, maar hij vertrouwde het niet zo. Wat als er iets door zat? Wat als het straks weer volle maan werd en hij kon niet naar buiten? Of nog erger: zijn wolf kon er niet uit? Nee! Nee. Stop. Hij haalde een paar keer diep adem en wist zijn trillende handen een klein beetje onder controle te krijgen. Boaz had hem een paar trucjes geleerd voor als de herinneringen hem dreigden te overvallen, maar hij was al een hele tijd alleen en hij mocht er niet uit en als hij Aya hoorde, dan was het nooit goed en en en.. Zijn gedachten bleven maar malen.
"Themis." Hij moest haar naam hardop zeggen en een paar keer in zijn hoofd herhalen om zichzelf voor te houden dat hij in goede handen was. "Waarom mag ik er niet uit?" Onrustig drentelde hij heen en weer en maakte een zootje van zijn haardos door er flink met zijn handen doorheen te gaan. "Ik moet naar Aya. Ik moet haar zien." Hoewel hij daar niet helemaal zeker van was omdat ze er erg aan toe was, en zijn stem klonk dan ook een beetje onzeker.
Met nieuwe moed liep Amiel weer de ziekenboeg in. Hij ging verder met het bloedonderzoek. Hij werkte een half uurtje, deed een ronde, werkte weer even, at, deed een kleine ronde, werkte weer en deed een klein slaapje. De dagen begonnen op elkaar te lijken ondertussen, maar gezien de situatie deed het er ook niet meer toe welke dag het precies was. Daar zouden ze zich wel weer druk om maken als dit voorbij was.
In die tijd had Destan weinig bezoek gehad, en hij was er nu dus niet zo heel best aan toe. Hij schoot dan ook weg van de deur toen Themis binnenkwam. De geur van het eten deed zijn maag knorren, maar hij vertrouwde het niet zo. Wat als er iets door zat? Wat als het straks weer volle maan werd en hij kon niet naar buiten? Of nog erger: zijn wolf kon er niet uit? Nee! Nee. Stop. Hij haalde een paar keer diep adem en wist zijn trillende handen een klein beetje onder controle te krijgen. Boaz had hem een paar trucjes geleerd voor als de herinneringen hem dreigden te overvallen, maar hij was al een hele tijd alleen en hij mocht er niet uit en als hij Aya hoorde, dan was het nooit goed en en en.. Zijn gedachten bleven maar malen.
"Themis." Hij moest haar naam hardop zeggen en een paar keer in zijn hoofd herhalen om zichzelf voor te houden dat hij in goede handen was. "Waarom mag ik er niet uit?" Onrustig drentelde hij heen en weer en maakte een zootje van zijn haardos door er flink met zijn handen doorheen te gaan. "Ik moet naar Aya. Ik moet haar zien." Hoewel hij daar niet helemaal zeker van was omdat ze er erg aan toe was, en zijn stem klonk dan ook een beetje onzeker.
Met nieuwe moed liep Amiel weer de ziekenboeg in. Hij ging verder met het bloedonderzoek. Hij werkte een half uurtje, deed een ronde, werkte weer even, at, deed een kleine ronde, werkte weer en deed een klein slaapje. De dagen begonnen op elkaar te lijken ondertussen, maar gezien de situatie deed het er ook niet meer toe welke dag het precies was. Daar zouden ze zich wel weer druk om maken als dit voorbij was.
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die
Re: Belevenissen van Destan en Aya
Aya wist een kreun in te houden terwijl ze Nova terug knuffelde. "Hë lieverd, hoe gaat het met je?" Bezorgd nam de jonge weerwolf haar beste vriendin op. Kaspar en Kiran bromden toen ze doorkregen wie er bij hun moeders bed stonden. Tante Nova... Zij mocht hen wel onderzoeken, gezien ze bij iedereen anders mopperden en moeilijk deden. "Nyah?" Aya durfde het nauwelijks te vragen, want Nyah en Sam, ernaar vragen kon heel pijnlijk worden. Toch wilde Aya niet doen alsof ze er niet aan dacht, alsof ze niet wist wat er gaande was. Nova moest haar pijn ook bij iemand kwijt kunnen en Aya vond het frustrerend dat ze niets kon doen. Ondertussen kwam ze met moeite overeind zodat ze op de rand van het bed zat en haar zoontjes ook overeind hielp zodat ze wat konden eten en drinken. Haar hart brak als ze naar Kaspar en Kiran keek, die zo mager waren op het moment en zo duidelijk ziek.
Themis zette het eten rustig neer, zodat Destan het kon aanvallen wanneer hij er klaar voor was. Themis ging rustig zitten, Destan de tijd gevend om de situatie te overzien en zich eraan aan te passen. "We.. we denken dat de epidemie is begonnen met iets dat je hebt meegebracht. Dat Charles je met iets heeft besmet zonder dat je het wist." Themis wist niet hoe ze dit moest brengen, dus zei ze het maar gewoon recht voor z'n raap. Destan had het recht te weten wat er aan de hand was. "Des, we moeten je onderzoeken zodat we weten wat er aan de hand is, zodat... zodat we levens kunnen redden." Zodat hij Aya, zijn kinderen, zijn beste vriend, zijn vader en mentor, niet zou hoeven begraven. Maar tegelijk wist Themis exact wat dit van Destan zou gaan vragen, dus greep ze snel in door weer te gaan praten voor Destan door het lint kon gaan als de woorden tot hem doordrongen. "We moeten een bloedonderzoek doen, en naar je gezondheid. Ik begrijp dat dat heel moeilijk gaat zijn Destan, door wat je door hebt moeten maken, maar... maar we weten niets anders meer. We kunnen niet vinden wat dit doet, en ik ben radeloos Des anders zou ik dit niet van je vragen." Niet alleen zij, iedereen was inmiddels behoorlijk wanhopig aan het worden. Aya had al aangegeven Destan te willen zien, misschien konden ze dat 'ruilen' voor zijn medewerking? Themis walgde lichtelijk van zichzelf dat ze dat dacht, maar ze moest toch iets?
Themis zette het eten rustig neer, zodat Destan het kon aanvallen wanneer hij er klaar voor was. Themis ging rustig zitten, Destan de tijd gevend om de situatie te overzien en zich eraan aan te passen. "We.. we denken dat de epidemie is begonnen met iets dat je hebt meegebracht. Dat Charles je met iets heeft besmet zonder dat je het wist." Themis wist niet hoe ze dit moest brengen, dus zei ze het maar gewoon recht voor z'n raap. Destan had het recht te weten wat er aan de hand was. "Des, we moeten je onderzoeken zodat we weten wat er aan de hand is, zodat... zodat we levens kunnen redden." Zodat hij Aya, zijn kinderen, zijn beste vriend, zijn vader en mentor, niet zou hoeven begraven. Maar tegelijk wist Themis exact wat dit van Destan zou gaan vragen, dus greep ze snel in door weer te gaan praten voor Destan door het lint kon gaan als de woorden tot hem doordrongen. "We moeten een bloedonderzoek doen, en naar je gezondheid. Ik begrijp dat dat heel moeilijk gaat zijn Destan, door wat je door hebt moeten maken, maar... maar we weten niets anders meer. We kunnen niet vinden wat dit doet, en ik ben radeloos Des anders zou ik dit niet van je vragen." Niet alleen zij, iedereen was inmiddels behoorlijk wanhopig aan het worden. Aya had al aangegeven Destan te willen zien, misschien konden ze dat 'ruilen' voor zijn medewerking? Themis walgde lichtelijk van zichzelf dat ze dat dacht, maar ze moest toch iets?
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 87 gasten