Vroegere jaren

[Ravief]

Hij lachte en ging hier en daar er weer op in en liet haar dan weer vertellen of nam het van haar over. Het was weer als eerder. Ontspannen, gezellig en oprecht geïnteresseerd in wat de ander te vertellen had. Hij trok een wenkbrauw op -of eigenlijk ze allebei, want eentje, dat kon hij niet- en keek haar plagerig aan. "Wat heb ik nou gezegd of dat formele taalgebruik? Heb je dat nu nog niet het raam uitgegooid?" ieder ander was er misschien van geschrokken, ware het niet dat zijn toon ontzettend luchtig en plagerig was. Als je goed luisterde kon je horen dat hij zijn lach in hield.
Maar Kaspar knikte en ze spraken af voor over twee dagen. Mel had nog anderhalve week voor het zaterdag zou zijn en het schooljaar feestelijk zou worden geopend. Tegen dan zouden haar kleren en boeken en wat al niet meer toch echt wel gearriveerd moeten zijn!

[Maanwezen]

Ze kon het echt niet helpen! Hoe goed ze hem de afgelopen dagen ook was beginnen leren kennen, hij bleef haar nieuwe -en eerste- baas. Het zat erin gepeperd. Alsnog moest ze lachen om zijn repliek. "Ik probeer, maar het blijft maar terugkomen," lachte ze, zoals een boemerang deed, of zo had ze gelezen. "Wat gaat- ga je, eraan doen?" vroeg ze enigszins plagerig. Waar bleef ze de moed om hem te plagen vandaan halen? Serieus, ze wist het zelf niet! Het bezorgde haar alvast de kriebels in de buik.

[Ravief]

"Ik snoer je vanzelf een keer de mond," mompelde hij, maar lachte en keek daarna weg. Eh, juist. Nog een beetje vroeg om daaraan te denken, Luminatus! Maar al snel was hij haar met andere dingetjes aan het plagen zodat het niet heel ongemakkelijk werd.
De middag was gezellig, al zou hij het daarna een paar keer te druk hebben om 's middags langs te komen en haar enkel 's avonds voor het eten te halen omdat hij zelf ook echt moest eten en niet kon werken met een knorrende maag.
Maar al snel was het zondag en konden ze die wandeling gaan maken waar ze hem voor had uitgenodigd. Hij had een picknickmand mee, want zichzelf kennende zou hij halverwege trek krijgen en zou hij daarna ook gewoon niet echt te genieten zijn. Iets netter gekleed dan normaal, klopte hij bij haar aan en lachte vrolijk naar haar. "Heeey, klaar voor?"

[Maanwezen]

Wanneer Kaspar haar geen gezelschap kon houden probeerde Melenwyn nog enigszins nieuwe contacten te leggen met andere Shanea, maar dat viel haar behoorlijk moeilijk. Ze was altijd al een buitenbeentje geweest en gezien ze druk bezig was met zich aan te passen aan haar nieuwe omgeving, was het moeilijk om dan ook nog eens de moed en energie te vinden om echt.. sociaal te doen. Dus had ze een paar keer heel stout in haar kamer gegeten en was ze nu des te blij met zijn gezelschap. Met een grote lach opende ze de deur en stapte snel naar buiten. "Helemaal!" groette ze terug. Het armbandje sierde haar pols nog en zijzelf had ook haar best gedaan om een leuke jurk uit te zoeken en haar haar te oliën en alles. Meteen schoot haar blik naar de mand. "Wat is dat?" Natuurlijk was haar nieuwsgierigheid geprikkeld! Inmiddels sloot ze echter de deur om naar buiten toe te gaan.

[Ravief]

Wow, ze zag er goed uit! Kaspar nam haar even op en wachtte tot ze een jas of mantel aan had en bood haar toen zijn arm aan. Het was hem niet ontgaan dat ze het armbandje nog altijd omhad. Het deed hem goed om te zien en hij lachte om haar enthousiasme en nieuwsgierigheid. Hij hoopte serieus dat die nooit getemperd zou worden.
"Eten. Ik ben niet gezellig als ik trek heb," gaf Kaspar aan en knipoogde naar haar. Hij leidde haar het kasteel uit en ze zetten koers naar de poort. Kaspar kwebbelde vrolijk over alles wat hem maar te binnen schoot -hij had eindelijk iemand ontmoet die daar maar wat gretig naar luisterde en meer wilde weten!- en keek af en toe opzij om te zien of ze het naar haar zin had.
Rond deze tijd, september en de winter viel laat, was het buiten heerlijk! Er was een herfstzonnetje, de bomen kleurden oranje en rood en duizend tinten geel. Hij kon het niet helpen en ontspande volledig. Hier, pas echt hier in de buitenlucht, kon hij zichzelf toestaan om zichzelf te zijn en helemaal te ontspannen.
"Je hebt een goede dag hiervoor uitgekozen." Met een glimlachje keek Kaspar opzij en leidde haar rustig rond. Ze liepen op een afstandje van de zompige waterkant waar het veilig was voor hun schoenen en ook nu viel hij stil en liet het praten -of de vragen- aan Melenwyn over.

[Maanwezen]

Ook Melenwyn leek helemaal op te fleuren van buiten te komen. Gezien het warme weer had ze een lichte mantel uitgekozen en haar rok zwierde vrolijk om haar enkels heen. Ze keek haar ogen uit en hield hem lichtjes bij de arm vast, al was het niet duidelijk of dat een nieuwe gewoonte was geworden of het er ook deels voor zorgde dat ze nergens tegen of in zou lopen als ze weer eens aan het ronddraaien was. Nog steeds luisterde ze verrukt naar haar vragen en zelf had ze ook nauwelijks een remming. Het ene moment vroeg ze hem naar de wachters, hoeveel er waren, hoelang ze er al werkten, of ze geïnitieerd waren en hoe hij besliste wie er zou werken; het andere moment was ze zelf aan het vertellen over enkele bomen die ze zag of planten die ze herkende, of het van haar eigen kruidentuin was of uit een boek dat ze bestudeerd had. Er leek geen einde te komen aan haar woordenstroom.
"Het is inderdaad waarlijk heerlijk! De herfst komt er wel bijna aan geloof ik." Daar keek ze ook gigantisch naar uit. Melenwyn had net naar het wateroppervlak zitten staren maar keek hem nu weer met een brede lach aan. "Heb je ooit al over het meer gevaren?"

[Ravief]

En hij vertelde uitgebreid over alles! Hij zou het nooit beu worden om te vertellen over Eldon en het opbouwen en hoe het allemaal was begonnen -namelijk toen hij nog een docent was. Maar haar uithoren over Oleate was misschien wel nog veel leuker. Kaspar probeerde zoveel mogelijk te weten te komen maar viel stil toen ze over het meer begon. Hij lachte en schudde zijn hoofd. "Ik wil geen snack worden!" Waarna er nog een lachje kwam door Melenwyn's gezicht. "Er zit een zeeslang in het meer. Ik heb Wystan weken horen smeken of hij het beestje mocht hebben voor een les, maar na die les is hij nooit weer terug gegaan naar zijn huis.." Wat wel vaker het geval was bij Wystan. Wystan was zijn beste vriend, maar de man had een dingetje voor de meest gevaarlijke dieren en ze willen houden, dus ze hadden al heel wat discussies daarover gehad.
Ze wandelden nog wat verder, iets verder dan de helft, en vonden een mooi plekje onder een boom. Daar zaten ze goed beschut tegen de meeste wind en Kaspar spreidde het kleedje uit en pakte het een en ander aan eten uit. De keuze was reuze, want waarschijnlijk zou hij wel alles opeten wat zij niet lekker vond. Tussen wat hapjes door, nam hij haar op. Ze zag er fantastisch uit en zijn blik gleed over haar vleugels en toen weer terug naar haar gezicht. "Vertel me iets wat ik nog niet weet," zei Kaspar plots en keek haar nieuwsgierig maar oprecht aan. Hij wilde meer over haar weten en hoopte nu iets te weten te komen.

[Maanwezen]

Melenwyn kwam een heleboel te weten dat ze zelf nooit geraden zou hebben. Bovendien kreeg ze een beeld van Wystan waarvan ze nog niet helemaal zeker wist of die helemaal terecht was of niet, maar ze vroeg zich af wat voor wezens Eldon al gezien had op zijn aanvraag.
Haar ogen werden even groot toen ze zag wat hij allemaal uitpakte. Wauw, had hij dat werkelijk heel de weg gedragen? Haar arm zou anders al half lam geweest zijn! Maar in een moment van stilte leek ze helemaal te ontspannen en wist zich ondanks haar jurk elegant op het kleedje te installeren. De zonnestralen kwamen tussen de takken door maar het was net genoeg want oef wat was het nog warm!
Een tomaatje balanceerde tussen haar vingers terwijl ze haar blik naar hem opsloeg. "Oh er is nog zoveel dat je niet weet," zei ze wat plagerig. Wat zou ze hem vertellen? Melenwyn spreidde haar vleugels zodanig dat die meer zonlicht opvingen. De warmte was heerlijk! "Ik heb bijvoorbeeld nog nooit zoveel gras in mijn leven gezien. Wat hebben jullie voor velden! Ik zou er bijna in willen ploffen voor een dutje." Al was het hier vooral... bosserig.

[Ravief]

Zijn ogen volgen zowat elke beweging die ze maakte en Melenwyn was daardoor absoluut niet de enige die het warm had! Hij glimlachte om haar plagerijtje, al flikkerde er nieuwsgierigheid in zijn ogen. Daarna werd zijn blik getrokken door haar vleugels en Kaspar maakte het zich gemakkelijk en deed zijn best om geen eten naar binnen te schrokken.
Hij lachte maar stak plagend zijn tong uit. "Dat telt niet!" Al was hij blij met de nieuwe informatie. Ze hadden vast geen bergen en uitgestrekt land, in Oleate. Als er duizenden Luchtelfen moest wonen met ruimte voor hun vleugels, dan bleef er niet veel over voor natuur. Bovendien moest dat dan voor een deel ook met magie behandeld worden, dus doodvermoeiend allemaal. Maar hé, wat wist hij er ook van? Het was niet alsof hij er een kijkje had genomen ooit.
"Het moet iets zijn als... Ook al heb ik ontzettend veel van de wereld gezien, een deel van me blijft altijd naar thuis verlangen. En een ander deel naar Eldon." Oei, dat was misschien niet de boeg waar hij het op moest gooien, maar het was wel waar. Kazachstan bleef voor een deel zijn thuis, ook al kwam hij er nooit meer.

[Maanwezen]

Dat prikkelde dan weer haar nieuwsgierigheid. Melenwyn keek hem onderzoekend aan. Was daar enige nostalgie te herkennen? Dus hij voelde zich naar twee plaatsen tegelijkertijd getrokken? Dat kon ze zich (nog) niet voorstellen. Momenteel was het enige wat ze wou de wereld zien. Oleate hoefde ze niet perse snel weer te gaan bezoeken. Nee, daar had ze al meer dan lang genoeg gewoond nu.. "Waar is die thuis dan..? Wat mis je?" Wat kon daar geweest zijn dat hier niet was?