Vroegere jaren

[Ravief]

Hij had kunnen weten dat ze hier meer over wilde horen. Ze wilde altijd alles weten, dus als hij zoiets zei zou het niet anders moeten zijn. Hij glimlachte lichtjes, maar nam de tijd voor hij een antwoord gaf. Kaspar schonk hen beiden wat te drinken in en leunde toen weer lichtjes achterover. "Eldon is mijn thuis, maar het is niet waar ik vandaan kom. Ik ben in Kazachstan geboren en ik zou graag eens terug gaan naar de roedel." Wat hij miste? "De vlakten, de uitgestrekte landen om te racen en gewoon weten hoe het met iedereen gaat." Hij had al een paar jaar niets meer van zijn vader gehoord, al deed Kaspar zijn best om op de hoogte te blijven van de Luminatusstam. Wat nonchalant haalde hij zijn schouders op, in de hoop het onderwerp een beetje af te doen. "Er is gewoon iets moois aan de plek waar je hebt gewoond wat je niet overal terug kunt krijgen, al heb ik het gelukkig wel kunnen brengen hier."

[Maanwezen]

Een roedel! Wat klonk dat woord haar gek in de oren! Al had ze er natuurlijk over gelezen, maar iets lezen en iets horen was soms toch écht wel heel wat anders. Melenwyn hing aan zijn lippen. Het glas dat voor haar stond kreeg niet echt veel aandacht. "Is het dan zover hier vandaan? Kun je niet gewoon eens langsgaan? En schrijf je niemand?" Zijn subtiele manier om met het onderwerp te proberen kappen drong niet tot haar door. Het hele idee intrigeerde haar. Leefde hij dan samen met een hele groep wolven? Waarom klonk dat zo anders dan een stad vol luchtelfen?

[Ravief]

Ach ja, hij kon het er net zo goed direct maar over hebben. "Ehm.. het is nogal wat dagen rennen, ja. En nee, ik zie ze niet meer en probeer wel op de hoogte te blijven via de post, maar ook dat gaat langzaam en is niet echt hetzelfde." Kaspar viel een poos stil en ontweek haar blik. Moest hij zeggen waarom hij niet meer naar zijn roedel ging? Waarom hij daar niet meer welkom was? Was het iets wat hij moest bewaren? Of gewoon wachten tot ze verder zou vragen of zou stoppen? Misschien toch nog maar proberen het onderwerp te veranderen. "Ik zie nu iedereen hier als deel van mijn roedel. Al is lang niet iedereen wolf." Hij lachte. "Gelukkig maar, ook!"

[Maanwezen]

Zijn grap leek haar uiteindelijk te doen stoppen. Of was haar sociaal gevoel dan toch enigszins genoeg aanwezig om haar haar mond te doen houden? De stilte was haar alvast niet helemaal ontgaan, al was ze niet zeker of ze het als een ongemakkelijke stilte zou classificeren. Er hing iets in de lucht, maar.. zo goed kende ze hem toch niet! En hoewel ze de 'u' eventjes leek te laten varen, moest ze zichzelf er even aan herinneren dat hij nog steeds Kaspar was. Melenwyn lachte uiteindelijk hartelijk en reikte naar de wijn, waarbij haar vingers -al dan niet bewust- even langs zijn been streken. "Dus je had niet liever een wolf als arts gehad? Die zou alvast beter naar de hartslag kunnen luisteren."

[Ravief]

Hij keek wat verontschuldigend naar haar. Zijn stilte was niet heel subtiel geweest, maar blijkbaar werkte het grapje wel. Hij hield zichzelf voor dat er nog genoeg momenten zouden komen waarin ze zouden kunnen praten over verledens en moeilijke momenten en wat er allemaal was gebeurd.
Zijn ogen glommen toen ze hem even aanraakte en Kaspar schudde direct zijn vraag. "Ik wil iemand die geschikt is, en dat ben jij absoluut." Wolven waren misschien niet zo handig in een ziekenboeg. Hij kwam er in elk geval niet heel graag. Bovendien heelden ze vrij snel, dus was het ook wat lastig om medeleven te hebben en te weten hoe er gehandeld moest hebben en.. nou ja, duizend dingen.
Ook hij dronk van de wijn en bleef haar opnemen, op zoek naar een nieuw onderwerp. "Maar nu jij.. iets over jezelf wat ik nog niet weet?" Kaspar stelde het vragend, want hij wilde zich niet opdringen. Zijn houding bleef losjes, ontspannen en rustig. Hij had het in elk geval erg naar zijn zin!

[Maanwezen]

Dus hij vond haar geschikt? Nee, hij vond haar absoluut geschikt. Dat was wat anders, toch? Moest ze over die woordkeuze gaan nadenken? Melenwyn voelde een warme blos naar haar kaken stijgen en voor ze het wist was haar glas leeg en schonk Kaspar weer bij. Bij zijn herhaalde vraag voelde ze precies wat zenuwen. Iets over haar zelf? Was er dan iets interessant te vertellen over haarzelf? Hmn. Ze had zich al vaker afgevraagd tot nu toe waarom Kaspar haar gezelschap zelfs opzocht, ook al voelde ze zich enorm gevleid en genoot ze van zijn aandacht. Hij wou vast gewoon zorgen dat zijn nieuwste personeelslid in orde was en zichzelf niet in de nesten werkte.
"Wel... Ik.." begon ze en sloeg haar blik weer neer, streek een lok achter haar puntige oren. "Misschien heeft u het wel al geraden, maar ik ben nooit echt op aarde geweest. Niet bewust op zijn minste. Mijn eerste levensjaren was ik hier wel, maar daar herinner ik me niets meer van." Daar ging het speelse weer.

[Ravief]

Hij wist niet precies wat het was, maar hij zag iets veranderen aan haar uitdrukking. Toen ze zo stilletjes begon en van hem wegkeek, kon Kaspar zichzelf wel voor het hoofd slaan. Wat had hij nu weer aan haar opgedrongen?!
Kaspar ging overeind zitten en keek haar aandachtig aan en aarzelde kort, maar nam op den duur haar hand vast. Zulke slanke polsen en tengere vingers.. Hij deed voorzichtig en hield haar hand alleen maar vast. "Dat klinkt moeilijk." Hij kende wel wat van dat soort situaties maar wilde daar niet over beginnen terwijl ze wat vertelde over zichzelf. "Al was het misschien veiliger voor je om daar op te groeien, kan ik me voorstellen dat het lastig is geweest, of nog steeds is." Hij maakte het niet groter, maar deed het ook absoluut niet af als aanstellerij. Zijn duim streelde eventjes over de blanke huid van Melenwyn. "Je bent me niets verplicht om wat dan ook te vertellen." Doordringend keek hij haar aan en stopte eventjes om er zeker van te zijn dat ze dat begreep. "Maar als je wilt.. weet dat het kan."

[Maanwezen]

Het was eigenlijk haar eigen fout. Ze had iets vrolijker, luchtiger, kunnen kiezen. Zijn vraag had op zoveel manieren beantwoord kunnen worden en zij had voor deze gekozen! Maar gezien hij begonnen was over Kazachstan moest zij denken aan Oleate en... Melenwyn bleef even stil, liet zijn woorden inzinken en voelde een kriebel bij zijn warme aanraking. Besefte hij dat het moeilijk was omdat ze een halfling was? Zag hij dat zo? Of had ze het weggegeven door aan te geven dat ze op aarde leefde?
Melenwyn voelde een onverwachtse hunkering naar zijn aanraking en keek uiteindelijk weer op om zijn ogen te ontmoeten. Niet alleen zijn aanraking, maar ook zijn woorden en intenties waren warm. Het was best wel geruststellend zo. "Dank je.. Ik had er misschien nu niet over moeten beginnen." Haar stem was nog altijd enigszins zacht, onzeker en het geluid stierf uiteindelijk weg. Onderzoekend keek ze hem aan en de opborrelende gedachten aan Oleate en de luchtelfen en haar jeugd leken te vervagen.

[Ravief]

Ze had haar menselijke trekjes niet voor hem kunnen verbergen. Kaspar liep al heel wat jaartjes rond op aarde en al heel wat mensen en andere rassen gezien dus in die twee weken dat ze nu zo intensief met elkaar omgingen, had hij zo zijn conclusies getrokken.
Hij glimlachte zacht naar haar. "Het zat je blijkbaar hoger dan gedacht. Voor wat het waard is.. ik ben blij dat je hier bent." Nog altijd hield hij haar hand vast en dat voelde goed. Hij dacht er niet over om haar los te laten. "Bovendien zette ik de toon door wat onhandig om het onderwerp heen te willen zeilen." Kaspar knipoogde naar haar en gaf Mel een klein kneepje. "Ik ben sinds mijn twaalfde niet meer thuis geweest, namelijk. Mijn wolf was niet te controleren en.." Hij haalde één schouder op al was het niet een onderwerp wat makkelijk was of waar nonchalant over viel te doen. "Nou ja, het was niet veilig om in de roedel te blijven." Wat onzeker zocht hij haar blik. "Dat is gelukkig al jaren geleden en ik heb nu geen problemen meer met de transformatie, maar het is... niet iets waar ik het graag over heb." Dus het zei wel wat dat hij het haar toevertrouwde. Kaspar haalde eens diep adem en deed een poging tot een glimlach. "Is het tijd voor een ander onderwerp?" bood hij aan, gezien het eng was om zichzelf bloot te geven en hij niet wist of Mel het zag zitten om een diep gesprek te hebben op dit moment.

[Maanwezen]

Melenwyn hield even haar adem in toen hij begon te vertellen, alsof ze bang was dat dat hem zou afschrikken. Dat had ze niet zien aankomen! Hun picknick was inmiddels helemaal vergeten en haar ogen lieten hem niet los terwijl ze luisterde. Zachtjes gaf ze een kneep in zijn hand, ter bemoediging. Wat moest dat zwaar geweest zijn. Haar hart schrijnde. Sinds zijn twaalfde niet thuis geweest? Hij was nog een kleine jongen geweest dan! Waar had hij al die jaren gespendeerd? Waar -en hoe!- was hij opgegroeid? "Wauw.. dat is.. heftig. Ik ehmn, zeg jij maar.. Ik wil je nergens toe dwingen, maar ik ben wel.. benieuwd naar je verhaal. En als je erover wilt spreken, wil ik altijd luisteren. Maar als je liever over wat anders praat.." De zin werd niet afgemaakt en haar tweede hand voegde zich bij hun omstrengelde vingers, alsof ze zijn hand zo wou omvatten.