Vroegere jaren

[Ravief]

Kaspar lachte echter vrolijk mee. "Niets om sorry voor te zeggen. Geniet nou maar gewoon, daar gaat het om." Kaspar hield haar een paar hele lange tellen, van hem had het moment veel langer mogen duren, stevig vast half om half tegen zich aan. Hij voelde haar adem langs zijn gezicht strijken en hij had een fantastische kans om haar te kussen... Verlegen als hij was, ontspande hij langzaam zijn grip op haar en bewoog zijn hand naar boven om een haarlok weg te strelen, maar wreef tenslotte alleen maar even over haar bovenarm. Hij had nog altijd een glimlach, maar even gleed zijn blik naar haar lippen en had zijn uitdrukking iets heel zachts.
"Hm.. ik zal de volgende keer waarschuwen. En misschien moet ik ook maar hardop hummen." Het was duidelijk dat hij een beetje zijn onkunde bespotte en nam haar op. Had zij... had zij het moment ook gevoeld?

[Maanwezen]

Even waren haar ogen naar zijn lippen afgedwaald, maar no way dat ze hem zou gaan kussen. Het schoolhoofd! Haar nieuwe beste vriend! Die zou vast niet op die manier in haar geïnteresseerd zijn. Hij wou haar alleen maar op het gemak stellen omdat ze een nieuwkomer was, toch? De kriebels waren echter niet te ontkennen en ze had een blos op haar wangen, een combinatie van de wijn en zijn aanwezigheid. Zijn vingers op haar ontblote armen hielpen ook niet zozeer met focussen op de dans.
Uiteindelijk wist ze een halve stap terug te zetten en durfde ze hem weer aan te kijken. Voor eventjes dan toch. Wat was die blik in zijn ogen? Wat hoorde ze in zijn stem? "Hummen klinkt wel als een idee," stemde ze zachtjes in en lachte wederom. Zo wist ze tenminste wat hij in gedachten had, al vond ze het helemaal geen probleem om rondjes te draaien. Haar vleugels klapperden alvast bij het idee.

[Ravief]

Hij had eventjes nodig om zich te herpakken, maar toch kon hij een lichte teleurstelling niet verbijten toen Mel zich wat meer losmaakte. Hoe ze keek, hoe ze voelde in zijn armen, hoe schattig ze was als ze bloosde.. Kaspar kon er niet echt meer onderuit. Deze vrouw maakte veel meer bij hem los dan hij had verwacht, en waar het labeltje vriendschap niet helemaal meer bij paste.
"Laten we het nog maar eens proberen," stelde hij voor, vooral om zichzelf een beetje af te leiden. Kaspar humde een rustige beat waar ze op heen en weer konden zwierden en knipoogde lichtjes voordat hij haar weer liet tollen. In elk geval liet haar vleugelgeklapper wel merken dat ze het haar zin had. Dit keer ving hij haar keurig op.
Vervolgens hielp hij haar met de wals, maar hij kon zich voorstellen dat ze die wel hadden in Oleate. Kaspar vermaakte zich in elk geval prima. Het was mooi herfstweer, hij had fantastisch gezelschap en had deze mooie vrouw ook nog eens in zijn armen. Wat kon een man nog meer wensen? Met een zachte glimlach nam hij haar op en liet haar nog eens draaien, ving haar dicht tegen zich aan op, en boog haar voorzichtig achterover. Zijn lichtbruine ogen twinkelden en zijn blik gleed, wat onsubtiel maar hij kon het echt niet helpen, weer af naar haar mond.

[Maanwezen]

De wals kende ze inderdaad, dus het was duidelijker dat die haar beter afging, ondanks een onhandige stap af en toe. Het was echter een eeuwigheid geleden dat ze gedanst had. Met wie was haar laatste dans geweest? Haar vader? Of was het met..Maeron..? Melenwyn schudde alvast al die gedachten van haar af en genoot volop van de dans. Het gebeurde meer dan eens dat een lach haar lippen ontglipte en ze straalde helemaal, toch nog iets anders dan haar overenthousiasme of de verlegenheid als ze weer wat onhandig was.
Melenwyn liet zich naar achteren zakken, volledig vertrouwend op zijn sterke handen die haar tegenhielden. Als hij haar nu losliet lag ze sowieso op de grond. Haar ene hand rustte lichtjes om zijn hals en met de andere waren hun vingers verstrengeld geraakt. Haar blauwe kijkers namen hem op, maar ze wist niet goed wat die blik in zijn ogen betekende. Wat..? Waar keek hij naar? Bij de goden hij was knap en lief en... Onbeweeglijk keek ze hem aan, stil in het moment.

[Ravief]

Kaspar deed een poging om uit te vogelen hoe lang ze elkaar al kenden -bijna 17 dagen- en wat hij nu precies voelde. En hoelang het wel niet geleden was dat hij dit had gevoeld. Voorzichtig hielp hij haar weer omhoog. Hij durfde toch niet maar, streelde een lok haar achter haar oor en liet even zijn vingers langs haar hals strijken. Maar misschien..? Hij boog wat naar haar toe terwijl zijn handen op haar middel rustten en drukte zacht een kus op haar wang. Wat verlegen nam hij haar op en schraapte zijn keel, toch wat onhandig met het moment. Verdorie zeg, hoe roestig kun je zijn! "Ehm.. wil je nog wat drinken, of..?" He bah, waarom had hij hier niet beter over nagedacht? Hij had haar gewoon moeten kussen toen ze hem zo afwachtend aan had gekeken en op zijn kracht vertrouwde.

[Maanwezen]

Het moment had een eeuwigheid leken te duren en ze wist niet zeker wat hij voelde toen hij haar weer op beide voeten hielp. Teleurstelling? Had ze op een kus gehoopt? Toch voelde zijn lippen op haar huid heerlijk aan en ze moest zich inhouden om niet met haar vingers naar haar wang te gaan, alsof ze zo zou kunnen bevestigen dat het werkelijk gebeurd was. Maar wat betekende het gebaar? Bedankte hij haar zo voor de dans? Zijn aanrakingen deden echter haar huid zinderen en Melenwyn wist niet zo goed meer wat te doen nu. Nu terug gaan zitten en doen alsof ze helemaal geen vreemde kriebels in haar buik had leek haar geen optie, maar wat dan wel? Was het moment voorbij? Was er wel een moment geweest? Onzeker keek ze hem aan. "Eh.. Laten we een stukje verder wandelen? Tenzij jij nog wat wilt drinken, natuurlijk.." Al moesten ze wel geen opruimen.

[Ravief]

Hij baalde van zichzelf. Zomaar zo'n mooi moment vergallen. Wanneer was dat erin geslopen bij hem?! Maar hij had natuurlijk ook al een lange tijd geen relatie meer gehad en iemand verleiden was niet iets wat je even afstofte en gewoon weer kon.
Kaspar knikte echter glimlachend en bood haar zijn arm aan. Het eten zou wel blijven liggen als zij een rondje meer deden. Voor het eerst was het een beetje stil tussen hen. Melenwyn wist blijkbaar ineens niets meer te zeggen, en hij wist niet goed wat hij moest doen om het ongemakkelijke weg te jagen. Na een paar meter zo in stilte te hebben gewandeld, begon Kaspar dan maar over hoe het eruit zou zien in de winter en dat er een plek was waar je kon schaatsen. En hoe zat het met de seizoenen in Oleate?

[Maanwezen]

Het enigszins ongemakkelijk gevoel ging niet zomaar weg, zelfs wanneer hij haar probeerde af te leiden met andere vragen. Melenwyns maag trok wat samen en ze wist oprecht niet wat te zeggen of doen nu. Waarom moest ze ook altijd dingen erbij gaan fantaseren? Kon ze de nieuwe vriendschap niet waarderen voor wat het was? Tenslotte was hij haar baas. Toch bleef ze hunkeren naar.. meer.
Uiteindelijk eindigde ze met uit te leggen dat de seizoenen enigszins hetzelfde liepen, al waren ze niet zo hevig als op aarde. De magie had het een aangenaam klimaat gemaakt om te wonen, maar Luchtelfen genoten toch van de verandering van seizoenen en zeker van een goeie storm. Oh wat keek ze uit naar de herfst. Terwijl ze vertelde was haar overenthousiasme van ervoor echter niet aanwezig en wist ze zichzelf niet zo goed een houding te geven. Het was maar goed dat ze zijn arm vasthield... Misschien moest ze maar terug naar haar kamer gaan..

[Ravief]

Het bleef een beetje stilletjes tussen hen, ook toen ze gingen opruimen en Kaspar de mand nam en ze rustig aan terug naar het kasteel gingen. Zoals altijd was hij een gentleman en leverde hij haar keurig bij haar deur af. Wat aarzelend nam hij haar op. Moest hij iets zeggen over wat hij voelde, iets over waarom hij een beetje klunzig was in het gezelschap van een mooie dame? Kaspar wist het werkelijk niet. "Ik zou dit graag nog eens doen," zei hij tenslotte alleen maar en glimlachte verlegen naar haar terwijl hij nog eventjes haar hand vasthield. "Ik zie je snel?" tot nu toe kwam hij elke keer naar haar, maar haar bij hem uitnodigen kon natuurlijk ook nog altijd.

[Maanwezen]

Melenwyns gedachten bleven dralen op zijn lippen en dat ene moment. Was dat werkelijk bijna een kus geweest? Of zat het allemaal tussen haar twee oren? Ze dacht er niet eens aan om het onderwerp op te brengen en erover te spreken. Dat was al helemaal te gek voor woorden. Sowieso.. Het was nu al moeilijk om iets te zeggen, laat staan woord te geven aan het vreemde gevoel dat haar telkens overviel. Alsnog hield ze zijn hand vast en gaf een zacht kneepje vooraleer ze met een -net als hij verlegen- glimlach antwoordde. "Graag. Ik vond het echt fijn. De picknick was een uitstekend idee."