Vroegere jaren

[Ravief]

Hij grinnikte en was blij dat ze hem terug plaagde. Minder winderig was het vast.. maar de wind had daarboven geen vrij spel toch? Dan zouden ze allemaal omwaaien, vermoedde hij. Daarna ging zijn blik naar haar bord, waarop zijn maag gromde en dat kon vertaald worden als 'kom maar hierrrr met dat vlees!'. "Ehm.. misschien vonden ze dat je het kon gebruiken. De pixies moeten je voorkeuren wat leren kennen." Zijn bord, dat echt overvol had gezeten, was allang leeg terwijl hij aardig wat had gekletst tussendoor. Maar bij haar wat voorzichtige woorden over vleugels, klonk zijn hartelijke lach behoorlijk hard en werd het heel even stil aan tafel voordat ieder zijn gesprek hervatte. "Sorry.. wat een heerlijke vraag! Ik zit me af te vragen of die dingen niet reuze onhandig zijn!" maar Kaspar glimlachte warm en vrolijk en uitnodigend naar haar. "Maar we hebben wel iets waar we ons evenwicht mee bewaren.. namelijk voeten."

[Maanwezen]

Melenwyn zag zijn blik wel en glimlachte bij de pixie-opmerking. Misschien moest ze hen maar snel duidelijk maken dat ze genoeg had met een klein lapje vlees. Waarom zouden ze denken dat zij extra nodig had? Enigszins aarzelend schoof ze haar bord wat naar hem toe. "Als u wilt.." Als hij dat niet vreemd vond natuurlijk. Zijn verzoek om geen 'u' meer te gebruiken leek ze wederom vergeten te zijn.
"Voeten!" lachte ze ten antwoord, al was ze inmiddels ook wel wat van kleur verschoten. Ze moest het maar niet te luid zeggen maar dat was net hetgeen haar altijd ten val bracht. Hoe vaak struikelde ze niet over haar eigen voeten? "Ik moet zeggen dat jullie hier duidelijk niet altijd op vleugels voorbereid zijn.. Ik bedoel, de deuren en ruimtes.." Thuis was het net wat gemakkelijker om te bewegen, had ze vandaag al gemerkt. Al viel het voor de meeste ruimtes mee. Ze moest zich maar niet in de kleinste kamertjes proberen proppen.

[Ravief]

Met smaak at Kaspar ook haar bord leeg, of althans alles wat ze niet opkreeg en naar hem werd geschoven. Ze hadden het gezellig aan tafel en ze hadden het wat over verschillen van hier en daarboven en Kaspar had het idee dat ze zowaar ontspande en het naar haar zin had.
Na het eten, stelde hij haar nog eens voor aan wat docenten en maakte wat babbeltjes en liep daarna met haar mee richting de ziekenboeg. Met zijn handen in zijn zakken en nonchalante houding, leek hij totaal niet op iemand van hoge komaf en ook niet op het schoolhoofd. Precies zoals hij het hebben wilde dus.

Er gingen wat dagen voorbij. Elke middag en avond kwam Kaspar haar even opzoeken voor een praatje, een wandeling en checken of ze in de zaal wilde eten of dat ze het druk had. Het was de beste manier om te aarden in elk geval en hij hoopte maar dat het goed met haar ging en ze niet gigantisch heimwee kreeg.
Ondanks dat hij tijd vrijmaakte voor haar, was Kaspar een drukbezet man. Het openingsgala moest georganiseerd worden, er waren vergaderingen, lessen die voorbereid moesten worden en allerlei papierwerk en geldzaken die op hem wachtten.
Maar voor het gala aanbrak, kwam hij met een doosje naar Melenwyn's vertrek en klopte aan.

[Maanwezen]

Voor ze het goed en wel besefte begon Melenwyn zowaar uit te kijken naar Kaspars bezoekjes. Inmiddels was ze de ziekenboeg beginnen indelen zoals ze het zelf wou gezien hij haar die vrijheid had gegeven en probeerde ze vooral van haar eigen kamer hààr plekje te maken. Het kostte haar moeite om niet hele dagen op en neer te hoppen. Haar enthousiasme viel nauwelijks te temperen. Er was iedere dag iets nieuws te ontdekken en er was zoveel te doen en er waren zoveel nieuwe wezens en en ... ze zou nog moeten uitkijken dat ze niet door het plafond schoot als ze nog energieker werd.
Toen Kaspar langskwam had ze zich net opgefrist, een frisse jurk aangetrokken en haar lange lokken geborsteld. Het was weer een bewogen dag geweest maar ze was op tijd terug gegaan om hem op te wachten. "Hé Kaspar, wat brengt jou hier?" vroeg ze op vrolijke toon, alsof ze hem niet verwacht had.

[Ravief]

Bij het horen van haar opgewekte toon, begon Kaspar blij te grijnzen en hief wat geheimzinnig het doosje een beetje op. "Even een vraagje en hopen dat je thee wilt drinken." Vragend nam hij haar op maar al snel was hij binnen. Haar vertrek kreeg al meer eigen smaak en inrichting en er was plek om te zitten, gelukkig. Terwijl hij zat, volgde hij haar bewegingen met zijn blik en glimlachte bij het zonlicht op haar mooie lokken. Het was niet onbeleefd wat hij ging vragen toch? Het was... Nee, het kon heus wel! Hij mocht ook wel een fijne avond hebben met iemand met wie hij het wilde.
Eenmaal met de thee in handen schoof hij met een klein, bijna nerveus als je wist dat hij dat kon zijn, lachje het doosje naar Mel toe. Erin zat een armbandje van gevlochten lintjes en in het midden lag een briefje. 'Wil je met mij naar het gala?' stond erop. Simpel, maar lief en attent. Toch?

[Maanwezen]

Een vraagje? Nieuwsgierig nam ze hem op. Gelukkig had ze net al thee gezet en was hij zo vrij om zichzelf te bedienen. Melenwyn zat naast hem op de bank en ging wat schuin zitten zodat ze naar hem toe gericht zat. Verbaasd nam ze het doosje aan, maar opende het niet meteen. Wat was dit? Ietwat onzeker blikte ze van haar handen naar Kaspar die zijn thee en terug. Haar grote blauwe ogen stonden vragend, maar al snel speelde er een lachje om haar lippen. Als het van hem kwam kon het vast niet slecht zijn. Haar onzekerheid werd aan de kant geschoven door haar nieuwsgierigheid en ietwat onhandig maakte ze het doosje open. Nog net liet ze het niet vallen -dat zou ook weer zo typisch zijn- en haar ogen werden zo mogelijk nog groter toen ze het blaadje zag, maar ze sloeg haar blik naar. Haar hart sloeg sneller en haar wangen kleurden een stukje donkerder. "Ja.." zei ze kleintjes, bevangen door het onvermogen om goed op een verrassing te reageren.

[Ravief]

Ze kon nog zo lief en vragend kijken, Kaspar hield zijn mond dicht. Hij glimlachte naar haar en maakte een gebaar van 'toe maar, het bijt niet' en wachtte af. Was het misschien teveel? Hij had bedacht dat iedereen zijn/haar partner zo moest vragen, maar nu ging hij weer twijfelen en bijna wilde hij het pakje uit haar handen rukken en zeggen dat... Ooh, het was al open. Kaspar slikte nerveus en hield haar in de gaten maar glimlachte alweer toen ze zo verlegen wegkeek. Het was dat hij een goed gehoor had, maar anders had hij mogelijk haar instemming niet opgevangen. Nog steeds wat nerveus probeerde hij een onderwerp te vinden en begon toen maar over de lintjes te bazelen. Dat hij eens in een Elfenstam was geweest waar het gewoonte was om iemand te vragen voor feesten met een kleinigheid en dat hij dat wilde invoeren bij de feesten hier. Maar dan bij het kerstgala. "Maar ik weet het niet zo goed.. wat denk jij?"

[Maanwezen]

Melenwyn moest enigszins lachen toen hij begon te bazelen, waarmee haar eigen zenuwen toch wat meer wegvielen. Wie had gedacht dat hij dit in zich had? Inmiddels was ze gewoon geraakt aan een zelfverzekerde Kaspar die een ontspannen en krachtige uitstraling had, al was het heerlijk om zijn enthousiasme hierin te mogen delen. Haar ogen lichtten op toen hij haar vertelde waarom hij dit gedaan had en ze kon slechts instemmen. Zo gebeurde het in Oleate immers ook maar al te vaak, al zou ze nu niet ingaan op details van de linten en alles. "Ik vind het een fan-tas-tisch plan!" Ze kon zich al zo voorstellen hoe de meisjes verrast zouden zijn en elk een klein gepast geschenkje zouden krijgen. Natuurlijk de meisjes, het was voor haar immers duidelijk dat die gevraagd werden en niet zelf zouden vragen. Alsnog enigszins verlegen reikte ze Kaspar haar pols en het armbandje aan. "Wil je me juist even helpen?"

[Ravief]

Hij kreeg zijn bravoure juist weer wat terug door haar gelach en instemming, toen ze zei dat hij haar moest helpen. Bedremmeld staarde hij even naar haar slanke pols en riep zichzelf tot orde. Hij glimlachte warm naar haar en nam het armbandje van haar over. Het was even priegelen -zijn vingers waren het niet eens met het delicate systeem- en hij mompelde wat over andere slotjes, maar het lukte uiteindelijk. Voorzichtig gleden zijn vingers even over haar huid toen hij het armbandje wat draaide en goed legde. "Zo dan." Wauw, misschien had hij dit moeten oefenen, maar hij had een tweetal weken geleden ook niet gedacht dat het aannemen van een nieuwe arts zo zou uitpakken! En een vrouw een beetje het hof maken had hij al in geen jaren gedaan. Nog even nam hij haar op en nam toen weer zijn thee in handen en ging verder met gewone onderwerpen. Thee, de ziekenboeg, had ze al eens een wandeling om het hele kasteel heen gemaakt -langs de muur?

[Maanwezen]

Haar wangen werden steeds warmer naarmate hij bezig was en heel even had ze zijn hand vastgenomen, maar daarna nam ze snel haar mok vast en nipte van haar thee, al was het daar eigenlijk te warm voor. Pfoeh! Kon er geen raam open? Terwijl hij verder vertelde bewonderde ze haar armbandje en glimlachte wat. Ze had geen idee wat dit allemaal betekende, maar het leek haar te leuk! Daarbij hoopte ze des te meer dat haar post van thuis snel zou arriveren. Hoelang had ze nog tot het galabal?
Met veel enthousiasme antwoordde ze op zijn vragen. Ja, ze had al hier en daar een wandeling gemaakt "maar, ik ben nog niet langs dat meer gaan kijken. Ik weet niet of u me eens wilt vergezellen?" Als ze heel eerlijk was zou ze moeten toegeven dat ze de muren niet meer uit was geweest sinds ze gearriveerd was.