Vroegere jaren

[Ravief]

Zijn blik volgde haar terwijl zij alles opnam en ronddraaide. Hij kon zich niet voorstellen hoe anders het moest zijn in vergelijking met haar thuisstad. Maar hij had dan ook soms een beetje moeite met geloven dat er werkelijk waar enorme steden in de lucht waren en dat daar gewoon geleefd kon worden.
"Ontbijt is meestal vanaf zeven uur, lunch rond half een en avondeten om half acht." Hij glimlachte naar haar en leidde haar nog wat verder naar voren en wees op wat verschillende dingen en wees ook nog even naar een deur die naar de vergaderzaal leidde van de docenten. "En we hebben drie vaste feesten. Een openingsgala om het jaar goed te beginnen, nog een gala met kerst zodat alle rijke, verwende kindertjes die niet naar huis kunnen dat niet hoeven te missen, en eentje aan het eind van het jaar. Maar dat is allemaal een stuk informeler en vooral voor de laatstejaars bedoeld als ze hun schooljaren hebben afgerond." Kaspar grijnsde lichtjes naar haar. "Ik hoop dat je een galajurk hebt meegenomen?" er volgde een kleine knipoog om aan te geven dat ze zijn geplaag niet te zwaar moest opnemen en bleef even stil zodat Melenwyn de kans had om vragen te stellen.

[Maanwezen]

Brrrr, ontbijt om zeven uur! Wie had die gruwel bedacht? Melenwyn zei er maar niets van en volgde hem. Af en toe bewogen haar vleugels lichtjes maar ze klapten verrast toen hij een galabal vermeldde. "Een bal?!" kon ze het niet nalaten en ze keek zo blij als een kind. Natuurlijk! Waarom had ze daar niet aan gedacht? Het was een mogelijkheid. Nu ja, het moest wel kunnen. En ze had vast een jurk in haar koffer zitten.. al moest het merendeel van haar kleding nog geleverd worden. Eerst had ze belangrijkere dingen meegenomen. "Dat klinkt heerlijk! U zult wel zien wat ik mee heb," knipoogde ze, al was ze nog enorm aan het zoeken naar de balans van de formaliteiten. "Dus van de staf mag iedereen meedoen? En binnenkort is het zover? Oh jee. Hoeveel leerlingen zijn er eigenlijk? Wanneer komen die toe? En nu ik eraan denk, blijven de professoren hier ook in de zomer of is iedereen nu weg?"

[Ravief]

Hij lachte en was blij verrast dat ze terug wist te plagen en besloot haar voor deze keer niet weer op het 'u' te wijzen. Aah! Er waren zeker wel vragen. Hij moest glimlachen bij de gedachte dat Melenwyn die waarschijnlijk heel de tijd had ingeslikt. "Natuurlijk, het is voor iedereen. Met zo'n vijf dagen denk ik?" hij dacht even na. "Ja, komende zaterdag. Sommige leerlingen zijn er al, maar zullen buiten zijn of nog slapen of.. wat dan ook. Meestal wordt het in de laatste dagen drukker en zouden er toch een kleine tweehonderd moeten komen in totaal."
Ze gingen weer richting de gang zodat hij Melenwyn de ziekenboeg kon laten zien en dan had je het meest belangrijke voor haar wel gehad en zou hij haar meenemen voor een wandeling buiten. "De meesten nemen vakantie op. Een enkeling blijft hier, maar volgens mij is iedereen alweer aanwezig. Voor de docenten is het makkelijker om vakantie op te nemen dan voor de wachters of de rest van het staf bijvoorbeeld. Tenslotte zijn veel van de leerlingen ook weg in de drie maanden van de zomer. Als ze geen les hoeven te geven, waarom zouden ze blijven?" Als ze langs een lokaal kwamen, gaf Kaspar aan wat er gegeven werd en uiteindelijk stonden ze dan weer bij de ziekenboeg. Het was groot genoeg voor 30 personen, maar meestal waren het er niet zoveel tegelijk.

[Maanwezen]

Wederom luisterde ze aandacht. Dus binnenkort zou ze heel de staf kunnen ontmoeten! Zoveel Shanea om te leren kennen. Hoewel ze ervan overtuigd was dat ze bekwaam genoeg was om die allemaal te verzorgen kende ze de rassen bijlange na niet zo goed. Het maakte haar zenuwachtig en enthousiast om te bedenken dat ze iedereen nader zou kunnen leren kennen. Misschien moest ze alleen Luminatus nog niet vertellen dat hij de eerste vleugelloze was met wie ze zoveel tijd gespendeerd had.
Onderweg bleven de vragen gestaag komen. Af en toe was er een worsteling op haar gezicht te zien toen ze enorm haar best moest doen om de vragen niet allemaal ineens op hem af te vuren. Ze spaarde best wat voor later ook.
Voortdurend keek ze haar ogen uit en bijna stond ze op het randje om te vragen of ze ook les mocht volgen. Wat klonken die vakken allemaal heerlijk!
Toen hij de deur van de ziekenzaal open zwaaide keek ze helemaal verrukt. "Wauw! Is dit het?" Vroeg ze terwijl ze binnen stapte.

[Ravief]

Kaspar vond haar enthousiasme heerlijk. Het was fijn om iemand hier te hebben die zijn enthousiasme voor onderwijs en veiligheid om het te bieden leek te begrijpen. Al leek het voor nu erop dat Melenwyn gewoon van alles heel enthousiast werd en alles wat ze niet kende moest uitvoerig onderzocht worden.
Hij deed zijn best om al haar vragen zo goed mogelijk te antwoorden, al kwamen daar meestal alleen nog maar meer vragen van. Af en toe moest hij haar lachend afremmen en zeggen dat ze het vanzelf wel zou zien.
"Dit is het. Ik hoop dat het wat in orde is. Ik weet niet wat je gewend bent, natuurlijk maar we doen ons best om het hier zo aangenaam mogelijk te maken en alle kruiden en wat dan ook voor hand te hebben.." Het was niet veel, en het kon eigenlijk wel een likje verf gebruiken, maar het was een goede ruimte. Stevig, weinig tocht, voldoende open haarden, flinke kasten met voorraden en een kamer die afgeschermd kon worden voor operaties als dat echt nodig was.

[Maanwezen]

Wat zij gewend was? Niet bepaald veel. Of nu ja, toch geen ruimte voor zichzelf. Ze had vaak genoeg geholpen en jobjes gehad in ziekenhuizen of bij dokters, waar ze hard had gewerkt en haar praktische ervaring had opgedaan, maar dit... Melenwyn leek net iets rustiger te worden terwijl ze binnenstapte en nam het met een kritische blik op. Hoewel ze er nog niet helemaal een idee van wat ze voor patiënten kon verwachten, vermoedde ze dat de ziekenboeg nooit helemaal vol zou zijn, als het studentencorps uit zo'n 200 Shanea bestond. "Ik zal maar al te graag hier aan de slag gaan," zei ze iets bedeesder dan ervoor. Ze was dan ook benieuwd naar de kruidenvoorraad en zou hem later vast nog met vragen bestoken over kruidentuinen en dergelijke.

[Ravief]

Hij volgde haar met interesse. Ze leek hier duidelijk in haar element te zijn. Dat jonge, vrolijke en enthousiaste wat hij tot nu toe had gezien, werd een beetje gedimd en een serieuze vrouw kwam tevoorschijn. Beide kanten van Melenwyn stonden hem wel aan en hij kreeg er steeds meer vertrouwen in dat ze een heel goede arts zou zijn en zich wel zou redden hier.
Ze liepen wat rond en Kaspar gebaarde dat ze vooral alle laden moest open trekken en het moest laten weten als er wat ontbrak.
Vervolgens gaf hij een kleine rondleiding langs een paar belangrijke punten -zijn kantoortje bijv.- en keek haar met een lachje aan. "Wat dacht je van een broodje pakken en dan naar buiten? Het weer is nu nog goed en de tuinen staan nog in bloei."

[Maanwezen]

Later zou ze zeker alle laden opentrekken, alles grondig gaan bestuderen en haar eigen inventaris opmaken. Daar zou ze hopelijk nog tijd genoeg voor hebben. Tegelijkertijd kon ze het niet helpen maar die gedachte maakte haar wat zenuwachtig. Wat voor indruk was ze eigenlijk aan het maken? Tenslotte was dit haar nieuwe werkgever, hoe vlot en los hij ook mocht zijn, en zij was maar aan het bazelen en hém aan het uithoren en en.. alles. Dus moest ze maar even diep ademhalen, maar een brede lach verscheen op haar gezicht bij zijn voorstel. "Echt? Ja dat klinkt echt heerlijk!" Ze had slechts een glimp van de tuinen opgevangen en het weer was zalig.Bovendien had ze het niet durven zeggen maar ze rammelde van de honger! De zenuwen hadden ervoor gezorgd dat ze die ochtend geen hap door haar keel kreeg, maar nu liet haar buik zich ineens in alle glorie horen. "Oeps," zei ze zachtjes en voelde zich van kleur verschieten terwijl ze snel haar handen over haar buik legde. Niet dat dat veel zou helpen.

[Ravief]

Hij leidde haar terug naar de Grote Zaal, waar al aardig wat volk zat en aan het eten was. Kaspar was echter bekend met lekker was en wat geserveerd werd en hij belegde twee broodjes met sla, tomaat, kaas en komkommer en pakte wat servetjes en haastte zich weer naar buiten.
Ze liepen rustig richting de tuinen en hij had niet gelogen. Alles stond nog volop in bloei en rook heerlijk. Eenmaal op een bankje gaf hij haar servetjes en het broodje en glimlachte licht naar haar. "Zenuwen maken het iedereen lastig om te eten hoor." Een knipoog volgde en Kaspar viel aan op het broodje als een uitgehongerde wolf. Daarna zuchtte hij tevreden en wendde zijn gezicht naar de zon.

[Maanwezen]

Wat, kon hij haar gedachten lezen?! Melenwyn zei er maar niet te veel op en begon op haar broodje te knabbelen. Er lag nog altijd een gigantische knoop in haar maag, maar die leek toch al enigszins meer ontspannen te zijn. Het volk in de grote zaal had haar ook de kriebels gegeven, maar ze had wat blikken ontweken en zich vooral op Kaspar gefocust. Oef, kon ze maar beter haar zenuwen wegsteken! Maar hij had gelijk, de tuinen waren prachtig en ze had nu al helemaal zin in een lange wandeling. Het zonnetje was ook lekker warm. Ze kon zich zo voorstellen dat ze hier op het bankje weg zou dommelen, of liever, een boek zou verslinden met het gekwetter van vogeltjes op de achtergrond.
Tegen de tijd dat Kaspar zijn kruimels op had, zat ze misschien aan een kwart en ze keek enigszins geamuseerd opzij, zijn profiel bestuderend. Hij leek een bijzondere man.