Vroegere jaren

[Ravief]

Wie anders? Hij glimlachte. Wie anders dan Melenwyn zou aangeven dat ze nieuwsgierig was naar meer en tegelijk hem de ruimte gaf om een ander onderwerp te bedenken. Zachtjes kneep hij terug en blikte even naar hun handen. Hij ging verzitten en schoof wat eten en zijn glas dichterbij en dacht even na. Waarom hij was weggegaan hoefde ze niet direct te weten, en de meeste nare dingen die hem waren overkomen hoefde ze ook niet aan te horen, besloot hij.
"Ehm.. wel.. het waren een paar lastige jaren. Maar als je vijftien of zestien bent, kun je wel aan werk komen, dus ik reisde en werkte. Als het werk leuk was bleef ik een poos, maar meestal vertrok ik na een week weer en ging ik van stad naar stad. Ik denk dat ik wel elk baantje heb gehad wat je kunt voorstellen." Soms had hij zich daar vreselijk boos over gemaakt. Hij was adel! Hij hoorde geen stallen uit te mesten! Maar meestal was het fijn om gewoon eten te hebben en een plek om te slapen. "Op den duur was ik een beetje een nomade. Het was lastig om daar vrede mee te hebben, maar als je zo'n leven leidt ga je je op den duur toch richten op wat je wel hebt in plaats van elke keer terug kijken. Ik ben in Afrika geweest, in regenwouden en heb bergen beklommen en heb diverse talen geleerd en gewoonten van stammen. Ik heb een paar jaar samen met iemand gereisd en dus een soort mentor gehad die me advies gaf en die me ook hielp met mijn wolf. Op een gegeven moment ben ik hier per ongeluk terecht gekomen en heb een baantje als docent aangenomen. Na enkele jaren ben ik tot schoolhoofd benoemd en er alles aan gedaan om Eldon te maken wat het nu is."

[Maanwezen]

Het was misschien maar goed dat hij niet alles vertelde, al besefte Melenwyn dat zelf niet. Zijn verhaal nu bezorgde haar al de rillingen. Terwijl hij vertelde trok ze toch één hand terug, al was het maar om die voor haar mond te slaan. Haar ogen werden groot als schoteltjes. Hij had gereisd van die leeftijd? En gewerkt? Zij, die voor zover ze zich herinnerde altijd bij haar vader in Oleate had gewoond, kon het zich niet voorstellen. Ze mocht dan wel een gigantische reisdroom hebben, zoals hij het vertelde klonk het... wel, verre van ideaal. Verder knikte ze slechts stilletjes maar onderbrak ze hem zeker niet bij zijn verhaal, al was ze zo blij dat hij het haar vertelde.
En toch.. Hij was in Afrika geweest! Sprak meerdere talen! Hij had bergen beklommen! "Dat klinkt.. Hoe moet ik het zeggen, het is ongelofelijk heftig en bewonderenswaardig. Hoe je van een nomade tot schoolhoofd van een school vol Shanea bent gegaan is.. ik heb er geen woorden voor. Maar.. Je bent in Afrika geweest?? Sorry, ik weet even niet wat eerst te zeggen." Het verhaal had haar duidelijk overdonderd. Ze vermoedde dat hij hier langer over kon vertellen dan de beknopte samenvatting die hij nu gegeven had. Wauw!

[Ravief]

Hij lachte lichtjes om haar uitbarsting en kneep in haar hand, met de ander pakte hij even zijn beker en nipte wat van de wijn. "Ja, Afrika, Griekenland, Rusland, Amerika, Peru.. Noem maar op." Kaspar knipoogde. "Er zaten zeker wel een boel pluspunten aan zo leven, al ben ik blij dat ik hier ben blijven hangen. Iets opbouwen en rust krijgen is wel zo gezond." Daarna nam hij haar op. "Hoe zit dat bij jou? Nu je hier bent, wil je ook meer van de wereld zien of is dit uitzicht eerst genoeg?" Aan de ene kant van Eldon kon je immers de bergen van Oostenrijk voor een deel zien en aan de andere kant waren er bossen. Het was lang niet gek, al was het natuurlijk wel heel wat anders om rond te reizen en de dorpjes te zien en heuvels te beklimmen en dan van het uitzicht te genieten.

[Maanwezen]

Een blos kleurde wederom haar wangen toen ze zich realiseerde wat voor beeld hij van haar moest hebben. Waarom kon ze nooit eens haar gedachten ordenen en iets... welja, op een normale manier zeggen? Maar hij rende niet weg en leek het gesprek niet beu te zijn. Nog niet, tenminste. Ze kon geloven dat hij blij was te blijven hangen, maar.. wauw. Wauw. Haar gedachten bleven even bij dat woord hangen. Wat moest hij dan niet van haar denken? Zij, die haar hele leven in één stad had gewoond en hij die een wereldreiziger was. "Ik ehmn, ik wil wel graag wat gaan zien eenmaal ik hier gesetteld ben. Van wat ik opgevangen heb ziet het er fantastisch uit! Er lijkt zoveel te doen, al is het nog maar hier in de omgeving. En ik wil ook graag rondreizen en landen bezoeken en rare talen horen en die culturen leren kennen. Ik heb gelezen dat ze op sommige plekken de raarste dingen eten.. dat zelfs mensen met stokjes of hun handen eten!" Het ongeloof stond op haar gezicht te lezen. Waarom niet met mes en vork? Inmiddels volgde ze zijn voorbeeld en nam ze haar wijn ook weer ter hand. Het zou zonde zijn moest ze het goedje laten staan. "Maar ik geloof dat ik eerst maar eens andere Shanea moet leren kennen.."

[Ravief]

Liechtenstein zelf was niet heel groot, maar ze grensden aan grote buurlanden en je had niet eens door dat je een grens over ging. Dus Melenwyn had gelijk: er was veel te doen en te zien in de omgeving. Kaspar lachte om haar uitdrukkingen en ongeloof. "Dat klopt. En met je handen eten is helemaal niet zo vervelend als het klinkt, hoor," reageerde hij met een knipoog. "En met stokjes eten is echt een kunst. Ik snap nog steeds niet hoe ze het voor elkaar krijgen!"
Hij schonk zichzelf nog eens bij, maar zag dat Melenwyn nog had en liet haar glas dus met rust. Rustig pakte hij nog wat eten uit, al had hij het idee dat hij zowat in zijn eentje aan het eten was. Hij hoopte toch wel dat ze wat van de streekproducten had gehad en op zijn minst ervan had geproefd. Op haar laatste opmerking, haalde Kaspar zijn schouders op. "Laat je wens om te reizen niet tegengehouden worden door dingen als eerst hier iedereen leren kennen. Je zult snel genoeg merken dat er al wel een paar kliekjes zijn, een enkeling totaal teruggetrokken is-" ja, hier had hij het over Amiel, "en anderen, de meesten gelukkig, heel hartelijk zijn en je graag leren kennen." Of vatte hij haar nu helemaal verkeerd op? Kas wist het niet zeker maar grinnikte eventjes. "Ik denk dat er genoeg zijn die een dans willen stelen tijdens het openingsgala." Hij had er zin in, al was hij lichtjes nerveus. Hij kwam namelijk nooit met een afspraakje!

[Maanwezen]

Natuurlijk had Melenwyn het een en ander geproefd, maar haar maag was niet gigantisch groot en zeker niet met de -gezonde dosis- zenuwen die ze nu had! Er was echt wel veel wat ze nog nooit gehad had en wat ze zeker eens zou willen proeven. Niet alleen de ingrediënten, maar ook de bereiding leken zo anders hier! Wat was er veel om over naar huis te schrijven. Zou haar vader haar zelfs geloven als ze haar relaas begon af te steken? Vast wel, tenslotte had hij zelf ook enigszins gereisd. Ze moest gauw maar eens haar pen in de inkt dopen en schrijven!
Zijn woorden brachten een lach om haar lippen maar tegelijkertijd voelde ze haar maag wat samenknijpen. Oef, een bal! Daar zou iedereen zijn! Melenwyn hoopte maar dat ze tegen die tijd de een en andere naam zou onthouden hebben. Er waren best wat Shanea geweest die haar aardig leken. Ze nipte van haar wijn om haar verlegenheid te verbergen en knikte instemmend. "Ik geloof dat ik maar al moet gaan oefenen voor het gala, als ik dat zo hoor! Kan ik ergens danslessen krijgen?" lachte ze en kon zich toen voor het hoofd slaan. Nu ja, beter de verwachtingen niet te hoog houden?

[Ravief]

Kaspar merkte niet zoveel van haar gedachten, gezien hij goed was in houdingen lezen maar niet in andermans hoofd kon kijken. Wat ook maar een goed ding was, want hij pikte zo al genoeg op. Verlegenheid rook namelijk bij iedereen ongeveer hetzelfde, en anders zag hij het wel aan Melenwyns houding. Ze nipte van haar wijn en keek van hem weg en begon snel wat te zeggen, wat ze misschien wel graag terug wilde nemen.
Kaspar glimlachte zacht naar haar. "Sorry, dat is nou net iets wat we hier niet aanbieden. Maar als je wilt oefenen..." hij gebaarde om zich heen. "Niemand die je ziet, ruimte genoeg en een danspartner is aanwezig." Ging hij nu te ver? Eigenlijk hoopte hij vooral dat hij haar gewoon eventjes in zijn armen kon houden, zodat hij niet voor paal zou staan op het bal als hij totaal betoverd werd door deze Elf.

[Maanwezen]

Bijna verslikte ze zich in haar wijn. Echt? Daar kreeg ze nog meer kriebels van! Over de rand van haar glas keek ze hem aan. Het leek erop dat hij binnenkort goed zou weten hoe hij haar aan het zwijgen kon krijgen. De spraakwaterval leek nu alvast opgedroogd. Meende hij het? Vragend keek ze hem aan, maar tot nu toe leek Kaspar niet de persoon om haar voor de gek te houden. Dus langzaam knikte ze. "Graag.." Heel graag zelfs. Melenwyn leegde de rest van haar glas en zette die aan de kant, nog steeds met enige aarzeling. Als Luchtelf in hart en nieren, zat dansen haar ook in het bloed.

[Ravief]

Lenig als een kat kwam hij overeind en maakte een buiging voor haar. Met een warme lach stak hij haar hand naar haar uit. "Melenwyn, mag ik deze dans?" Goed, er was geen muziek, maar dat betekende niet dat hij haar niet alvast een paar dansen kon leren die zij altijd deden. Kaspar dacht eigenlijk niet dat de dansen heel erg zouden verschillen, maar wie weet?
Zorgzaam hielp hij haar overeind en leidde haar aan de hand naar een wat meer effen stuk. Hij sloeg zijn blik op en keek haar een poosje aan, tot hij zelf er wat verlegen van werd en haar vertelde over wat de goede houding was. Zijn hand legde hij op haar middel en de ander hield hij vast. "Ontspan en volg mij maar gewoon." Rustig en met meer zelfvertrouwen dan hij momenteel voelde, bewoog Kaspar op de maat van muziek die enkel in zijn hoofd zat. Hij leek wel niet meer te kunnen stoppen met glimlachen. Voorzichtig gaf hij haar een zetje, zodat ze tolde en ving haar op, iets meer tegen zijn borst dan hoorde en hij grinnikte bij het voelen van haar voet op de zijne. Oef.. wat rook ze lekker! "Oeps.. mijn fout."

[Maanwezen]

Melenwyn was wat onhandig overeind gekomen, maar werd al snel in zijn sterke armen geleid. Het was moeilijk om de maat te volgen als ze de maat niet kende en er verscheen dan ook even een frons op haar voorhoofd toen ze zich heel hard probeerde te focussen. Maar zijn zwaaien en zijn sterke handen ontlokten al snel een lach aan haar lippen. Melenwyn voelde zich helemaal warm worden door zijn aanrakingen. Maar dat betekende vast niets, toch? Het hoorde bij de dans, toch? Toch kon ze het niet helpen om telkens kriebels te voelen als ze dichter tegen hem aan kwam. Het tollen deed haar nog vrolijker lachen, maar ze verloor hun voeten helemaal uit het oog. "Oh, sorry!" riep ze bijna uit, stom dat ze dat nou weer moest gaan doen, en klampte zich aan hem vast om haar evenwicht te vinden. Ineens was ze wel héél dicht tegen hem aan. Even keek ze hem aan en waren hun gezichten slechts enkele centimeters van elkaar verwijderd, maar schichtig sloeg ze haar blik neer, al liet ze hem niet meteen los.