Belevenissen van Destan en Aya

[Maanwezen]

Melenwyn probeerde zich groot en sterk te houden, ze probeerde rustig te blijven. Bovenal probeerde ze niet te denken aan wat dit nu weer betekende. Normaal zou een aanraking aan haar vleugels ofwel gegiechel opleveren omdat het kriebelde, ofwel zou ze ineen duiken, maar nu voelde het niet zo geweldig aan. Sommige plekken voelde ze al helemaal niet meer! "Niet helemaal," zei ze nog altijd even zacht en even had ze omgekeken om te zien of hij haar vleugel wel überhaupt aanraakte. Ja. Dat deed hij wel. "Ik voel het niet. Wat is dit? Wat betekent het?" en toen het briefje toekwam nam haar bezorgdheid alleen maar in grote mate toe. "Nieuws van de kinderen? Wat is het?" Dat ze op dit uur stuurden kon alleen maar slecht nieuws betekenen. Oh bij de goden!


Arandur knikte en nam Aneya in de armen, iets wat hij wel vaker deed maar nooit zoals nu. Voor ze de kamer verlieten greep hij nog hun geliefde knuffels en daarnna liepen ze stilletjes de gangen door. Op dit uur was er nauwelijks beweging en waren de enige geluiden praktisch hun eigen voetstappen, hun ademhaling en de geluidjes van pijn van Aneya en Maëlys. Af en toe wisselde hij een blik uit met Lisse, maar hij zei niets, onzeker wat te zeggen in een situatie als deze. Eenmaal ze bij de ziekenboeg aankwamen zag hij het bord en zijn hart zonk in de schoenen. Lisse had hem er wel over verteld, maar om het met eigen ogen te zien.. En hun ouders waren daar?? Hij wisselde Aneya even van arm, hield haar nog steeds stevig vast en klopte aan. Driemaal, zoals het briefje had gezegd. Aneya klemde zich aan zijn nek vast, voor zover ze daar de kracht toe had.

[Ravief]

Nee, dat vermoeden had hij al. Alsnog ging hij verder met haar andere vleugel en gaf niet direct antwoord. "Een nieuwe fase. Het lijkt erop dat de spieraantasting bij je vleugels begint in plaats van je voeten en vingers." Over het briefje van Arandur wist Amiel niet echt iets te zeggen. Zwijgend werkte hij haar rechtervleugel af en kwam daarna op het bureau zitten en keek haar daarna pas aan. "De meisjes komen hierheen, Mel." Zijn kaak trok strak en hij kon haar maar heel even aankijken. Waarom hadden ze niet eerder gedacht aan besmettingsgevaar? Maar ze hadden beiden altijd goed hun handen gewassen en soms zelfs een douche genomen, wisten zij veel hoe het overgedragen werd? Maar hun twee kleine meisjes...

Hij had haar hand vastgehouden maar liet haar los toen de klopjes kwamen en liep naar de deur met een zwaar gemoed. In zijn doktersjas en met mondkapje om, vond Lisse hem even niet op papa lijken maar ze keek hem angstig aan en overhandigde voorzichtig Maëlys. De deur ging weer dicht en ze had zo'n vermoeden dat ze haar in een nieuw bed stopten en dat mama bij haar bleef. Maëlys klampte zich aan haar papa vast en begon weer zachtjes te snikken en wilde hem niet echt loslaten toen hij haar op bed zette. Ze liet pas los toen mama er was.
Amiel kwam ondertussen Aneya ophalen en gebaarde naar Aran en Lisse dat ze nog even moesten blijven staan. Hij liet hun kleine fladderaars bij Melenwyn achter en kwam toen weer naar de deur, maar liet de tweeling niet binnen en nam zijn mondkapje pas af na enige aarzeling. "Hé, nenos," groette hij hen zacht met het Elfse koosnaampje voor 'kinderen'.

"Mammie," mompelde Maëlys en klemde zich aan haar mama vast. Ze kalmeerde een klein beetje toen haar wederhelft er ook was en op mama's andere knie kwam. "Buikpijn," mompelde Aneya op een chagrijnige toon die heel veel op die van Amiel leek, ware het niet dat dit bijna schattig was.

[Maanwezen]

Melenwyn had moeizaam geslikt toen ze zijn vaststelling hoorde. Het was wat ze zelf ook gedacht had, maar het bevestigd horen door haar man was moeilijk. Toch bleef ze op haar tanden bijten en probeerde ze het hoofd niet te laten hangen. Haar vleugels.. Om het positief te bekijken kon ze tenminste haar voeten nog gebruiken en zou ze kunnen rondwandelen om andere patiënten te helpen, maar als ze haar vleugels niet kon gebruiken.. Het idee beangstigde haar. Maar toen hij vermeldde dat hun kleinsten zouden komen sloeg Melenwyn een hand voor haar mond om een snik te onderdrukken. Ze voelde zich fysiek al miserabel en te bedenken dat Aneya en Maëlys hetzelfde zouden voelen maakte het alleen maar honderd keer erger. Bovendien wist ze niet goed hoe Amiel zich zelf voelde. Hij liep wel rond en hielp overal, maar de kans zat er dik in dat hij zich al even belabberd voelde. Toen de kinderen aankwamen gaf ze nog een kneepje in zijn hand en veegde ze snel opwellende tranen weg.
Hoe pijnlijk het ook was dat Aneya en Maëlys hier nu waren, haar hart maakte een sprongetje toen ze haar kinderen tenminste kon zien. "Oh mijn lieverds, oh kindjes," zei ze zacht en bedekte hen met kussen terwijl ze zich aan haar vastklampten. Toen ze begonnen te jammeren maakte Melenwyn sussende geluidjes, denkend aan de kruiden die ze hen kon geven om de pijn te verzachten. Liefdevol streelde ze door hun krullen. "Ik weet het.. Maar we zullen jullie wat lekkers geven en dan voelen jullie je zo weer beter." Ietwat plagerig prikte ze in Aneya's zij, om haar af te leiden van haar andere gedachten.

Arandur en Lisse hadden weer blikken gewisseld, maar nu hij zijn vader zag, was het niet echt geruststellend. Hij zag er echt niet goed uit en Aran mocht dan wel bijna zestien zijn, eigenlijk wou hij nu maar al te graag een stevige knuffel van Amiel. Het voelde echter niet aan als een mogelijke optie. "Pap, wat is er aan de hand? Waar is mam?" Hoewel hij zich groot en sterk probeerde te houden -hij was tenslotte een jonge man én een duVeresova- kwamen de vragen er toch niet zo luchtig uit als hij gewild had. Als hij Lisses gedachten zou horen zou hij enkel met haar kunnen instemmen. Dit leek net een andere man.

[Ravief]

Amiel hield zich staande, maar was misselijk en wist dat het niet lang zou duren of hij zou zijn eten ook niet meer binnen kunnen houden. Dat was echter nog tot daaraan toe, wat hij echt vreesde was als het tintelen en de spieraantasting zou beginnen. Hij had nu geen troost voor Melenwyn, behalve een kneepje en terwijl hij naar zijn zoon en dochter keek, blikte hij even over zijn schouder naar de jongsten. Hij zuchtte en veegde het zweet van zijn voorhoofd. Liegen tegen zijn kids? Nee. "Hoor eens, Aran, Lisse, jullie moeten een poosje voor elkaar zorgen, oké? Mama is nu haar ronde aan het maken." Hij glimlachte lichtjes naar zijn oudste. "Ik weet dat het moeilijk is, maar.. we kunnen hier nu niet weg. We weten niet precies wat er aan de hand is en ik wil jullie niet ziek maken. We kunnen wel zoveel brieven schrijven als je maar wilt."

"Pap? Wat... worden ze wel weer beter?" Lisse beet op haar lip. Ze stond doodsangsten uit eigenlijk. "Kan je echt niet naar huis komen?" Haar stem trilde een beetje.
Amiel wilde niets liever dan hen beiden een stevige knuffel geven en zeggen dat het wel goed kwam. "Het spijt me lieverd, maar dat gaat nu niet. Ik wil dat jullie gezond blijven, snap je dat?"
Lisse knikte dapper maar ze zag ook wel dat haar vader koorts had. "Oké," fluisterde ze. "Vind maar snel wat."
"Mama en ik houden heel veel van jullie en als het kon dan gingen we met jullie mee. Echt waar. Nu moeten jullie sterk zijn voor elkaar, hoor." Hij schonk ze beiden een knipoogje en zuchtte, maar nam met nog een paar woordjes afscheid van ze en ging aan het werk.
Samen met Mel gaf hij de tweeling een beetje pijnmedicatie en stopte ze in, maar schudde toen heel voorzichtig Themis wakker. "Hé, ik heb een ideetje, maar weet niet of het werkt." Zijn donkere ogen keken haar vragend aan; was ze ervoor in?

Zodra Tamira hoorde wat er was gebeurd, zocht zij Lisse en Aran op. Ondanks dat er al een paar uur verstreken waren nadat ze afscheid van hun vader hadden genomen, waren ze beiden nog wakker. "Hé, kiddo's.. Kunnen jullie niet slapen?"

[varden]

Themis bromde zacht toen ze werd wakker geschud, het duurde even voor ze haar ogen van elkaar kreeg en toen duurde het nog eens even voor ze wist waar ze was en wat er aan de hand was. Voorzichtig maakte ze zich los van Edmond, zodat die kon blijven slapen. Een ziekenhuisbed was niet ideaal, maar het was een heerlijk gevoel dat ze zich nog altijd moeiteloos en zonder nadenken aan zijn lichaam aanpaste. Even ging ze met haar hand door haar warrige haren en gaapte uitgebreid. "Laten we het doen." Het kon haar niet meer schelen wat voor tests het waren, ze moesten alles proberen. Even keek ze naar Sam, die eindelijk sliep ook al was het inmiddels al meer ochtend dan nog nacht. Ze moesten hem redden...

Wystan was ook weer wakker, en schuifelde nu rondjes tussen de bedden. Zijn benen maakten lopen nu lastig, maar zijn armen deden het prima en het was duidelijk dat ze wel een handje konden gebruiken hier. Miron lag lusteloos op zijn schouders, hoewel het draakje af en toe piepte alsof hij commentaar gaf op wat Wystan aan het doen was. De Gargoyle glimlachte vertederd naar het beestje.

[Maanwezen]

Melenwyn bleef bij Aneya en Maëlys zitten totdat de pijnstillers werkten en ze weg konden zakken in een onrustige slaap. Zachtjes streek ze hun haren aan de kanten en keek ze Amiel nog even aan, omhelsde hem stevig, vooraleer ze op haar ronde vertrok. Er was niet veel te zeggen. Ze wisten allebei wat er gaande was en zijzelf had geen idee wat hiermee aan te vangen. Hoewel ze dokter was waren haar gedachten nu iets teveel bij haar zorgen om de kinderen. Dat in combinatie met de aanhoudende koorts hielp haar niet echt met helder denken over een oplossing. Wanneer ze niet sliep, rondliep om anderen te helpen of iets probeerde te eten, boog ze zich over de boeken heen aan haar werktafel, wanhopig denkend over de mogelijke oplossingen. Af en toe ging ze naar de kinderen kijken, maar het was ontmoedigend. Uiteindelijk belandde ze bij Aya en ging bij haar op de rand van het bed zitten. "Hé lieverd.. Hoe voel je je?" vroeg ze zacht, het antwoord vrezend.


Arandur was verder stil gebleven en had Lisses hand gegrepen toen ze terug naar huis liepen. Hoewel ze wisten dat slapen de verstandige keuze was, leken ze geen van beiden naar bed te willen gaan, te bedrukt door wat er allemaal gebeurd was. Mama en papa waren gewoon aan het werken, zeiden ze, maar Aneya en Maëlys.. Arandur sprak zijn gedachten niet uit, maar hij bleef maar denken aan hoe hun vader er uit had gezien. Dat betekende niet veel goeds. Ze hadden net een kan verse thee gezet toen Tamira binnenkwam. "Eh, hallo," groette hij Tamira en blikte uit gewoonte opzij. "Met ons oké, maar Aneya en Maëlys.. We hebben hen net naar de ziekenboeg gebracht."

[Ravief]

Lisse had ook niets gezegd en stilletjes in zijn hand geknepen. Even had ze het gevoel dat ze een stuk jonger waren en instinctief bleef ze dicht bij haar broer. Ze probeerde wel om wat spelletjes te doen, of iets nuttigs in huis te doen, maar het lukte allemaal voor geen meter. Papa was ziek, dat had ze gezien. Aneya en Maëlys waren er ook niet best aan toe. Ze hadden als gezin heus wel vaker door moeten maken dat er iemand ziek was, maar veel heftiger dan een griepje was het echt niet geworden. Was het niet gewoon griep? Terwijl ze hierover zat te piekeren en zichzelf maar weer eens thee in schonk, deed Aran de deur open en tot haar verbazing stond Tamira daar. He?
Het Hoofd van de Wacht glimlachte naar haar pupil en keek toen weer naar Aran. "Dat hoorde ik, inderdaad. Ik vroeg me af of ik iets kon doen? Zouden jullie het fijn vinden als ik hier bleef vannacht?"
Lisse sprong op en liep naar haar broer en keek hem even aan. Zij vond het wel fijn. Een volwassene in huis. Iemand die betrouwbaar was.

"Jij en Nova lijken immuun te zijn. Misschien kunnen we iets ontdekken aan jullie bloed? Een verschil met dat van een zieke? Kijken of we iets hebben waardoor Sam minder pijn heeft?" En mogelijk meer tijd. Maar.. het was gevaarlijk. Een bloedtransfusie -helemaal tussen verschillende rassen- was iets wat best was risico's met zich mee bracht. Amiel nam haar op. Natuurlijk moest hij het idee met Melenwyn overleggen en bespreken wat er allemaal mogelijk was, maar misschien was het momenteel het enige wat ze hadden. Hij keek naar het bed waar Aneya en Maëlys elkaar in hun slaap omhelsden en zijn blik veranderde naar vastberaden. Hij was bereid tot risico's als hij zijn meisjes daarmee zou redden.

[varden]

Net als Themis bereid was risico's te nemen voor haar mate, en de geliefde van haar geadopteerde dochter. Toch was bloedonderzoek niet iets waar ze naar uitkeek. Naalden en prikken was niet iets dat de Duivelin prettig vond sinds de aanval jaren geleden en het betekende dan ook dat ze heel erg de andere kant op moest kijken en haar tanden op elkaar moest zetten toen Amiel een paar buisjes af nam. Terwijl die alles voorbereidde voor meer onderzoek deed de Duivelin haar rondes. Nova zou ook zo wel komen, hopelijk met een update over Aelia's gezondheid. Ineens bleef Themis midden in de ruimte staan, rondkijkend naar alles en iedereen die hier lag. Zoveel mensen, staf en leerlingen gemengd. Haar blik ging naar Amiel, die er afgepeigerd uitzag, en ze wist dat Mel er niet veel beter aan toe was. Waren Nova, Senna, en zij dan werkelijk de enigen die niet ziek werden van wat hier dan ook gaande was? Als zelfs Aelia, die normaal de gezondheid van een wolf had met de vurigheid van een duivel, ziek kon worden, wie zou er dan gespaard blijven? Angst sloeg de Duivelin om de keel, angst dat ze misschien toch niet iets konden vinden. Dan zou iedereen hier... Het idee dat Senna, Nova, en zij alleen zouden achterblijven, dat iedereen die ze liefhad zou kunnen sterven aan wat hier dan ook gaande was, was iets dat Themis zo hard in haar gezicht sloeg dat ze zowaar wankelde en zich vast moest grijpen. Toen ging haar blik naar Sam, die nog sliep maar zelfs in die toestand er werkelijk heel erg slecht uitzag. Met twee stappen was ze bij zijn bed en greep ze zijn pols wanhopig vast, alsof ze bang was dat hij vannacht al was overleden. De pols van de leeuw was onregelmatig en gejaagd door de koorts, geen goede tekenen maar hij was er wel nog. Daas opende Sam zijn ogen en staarde even verbijsterd naar Themis, wiens blik zo angstig was dat hij slikte. Hij keek eerst naar haar en toen naar Amiel. "Mag ik... mag ik jullie iets vragen? Ik heb... ik heb wat spullen nodig voor als... voor als..." Voor als ze niets konden vinden, of in ieder geval te laat. De leeuw wilde er eigenlijk niet aan denken, wilde geloven dat hij dit zou redden. Maar als dat niet zo was dan had hij mogelijk niet lang meer. Even keek hij naar het wiegje naast zijn bed en tranen welden weer in zijn ogen op toen de betekenis van zijn eigen vraag tot hem doordrong. Zijn kinderen... Hij zou ze niet zien opgroeien als dit zo doorging. Hoe kon hij dat Nova aandoen? Nu was hij het die wanhopig Themis' hand vastgreep, terwijl hij moeite had zijn tranen te verbijten waardoor zijn al piepende ademhaling nog onregelmatiger werd. En zo ontstond de golf van angst die snel over zou slaan op alle patiënten.

Aya, die slecht sliep vanwege de koorts en de toenemende pijn in haar spieren, opende haar ogen toen er iemand op de rand van haar bed ging zitten. Het duurde echter even voor ze Mel herkende, wat meer kwam door haar toestand dan door Mel zelf. Zwak glimlachte ze naar de arts, bij wie ze zo vaak als kind langs was gekomen en met wie ze al zo lang samenwerkte. "Het gaat", loog ze eerst nog, maar lang hield ze het niet vol. Aya was er slecht aan toe, zoveel was duidelijk. Ze was vermagerd door de koorts en het gebrek aan eetlust, hoewel ze zichzelf dwong elke dag iets te eten gezien ze al zo tenger was, en ze had nauwelijks meer energie om overeind te zitten. Maar met twee hummeltjes die zich ook al zo beroerd voelden had ze niet erg veel keuze dan toch haar best te doen. "Mel, waarom mag.. waarom mag Des niet langs komen?" Ze wilde haar mate, wilde de vader van haar kinderen, ze wilde met hem praten, tegen hem aan slapen, bij hem zijn nu dat mogelijk wel eens de laatste keer kon zijn. Aya was niet gek, ze wist beter dan welke van de patiënten dat deze ziekte wel degelijk levens zou gaan eisen. Ze had Boaz horen kreunen van de pijn, zag hoe Sam en Imre eraan toe waren, het ging niet goed. Even keek ze naar de twee kleintjes die wel sliepen. "Ik... Ik wil... Ik moet met hem praten", klonk er zacht, verstikt. Mocht zij het gevecht niet winnen, dan waren er dingen die besproken moesten worden. Over hen, over hun kinderen. En dat wilde ze niet doen over de band.

[Ravief]

Er werd besloten dat Tamira bleef en na een paar rustige gesprekken wist ze hen over te halen om toch hun bed op te gaan zoeken. Misschien zouden ze niet veel slapen, maar ze konden het wel gebruiken. Zij bleef nog een poos wakker en besloot toen om op de bank te gaan liggen, dan was ze vlakbij voor het geval een van de tweeling haar nodig had.

Amiel werkte een hele tijd aan het bloed, maar kwam niet veel verder. Hij had ondertussen Melenwyn ook ingelicht over zijn idee en wist dat het maar een minieme kans was dat het ook maar iets zou doen, maar het was meer dan ze op dit moment hadden. Tenslotte waren ze nu alleen maar pijnmedicatie aan het uitdelen en emmers aan het legen en schoonmaken..
Uiteindelijk kroop hij in een hoekje om een paar uur ongemakkelijke slaap te krijgen, maar was toen zelf aan de beurt om naar een emmer te grijpen. Die paar uurtjes hadden hem niet echt laten uitrusten en Amiel veegde zijn mond af. Met zijn hoofd tegen een van de koele ramen keek hij naar het grijze licht, wat betekende dat er een nieuwe dag was aangebroken. Nadat hij wat kruiden had genomen en een groot glas water, ging hij naar zijn twee meisjes. Ze sliepen beiden nog en zijn hart deed vreselijk pijn bij het zien van hun verhitte gezichtjes en bij het horen van de geluidjes die ze af en toe maakten. Hij voelde zich afschuwelijk machteloos. Het kon niet zo zijn dat ze niets zouden vinden. Daarna gaf hij zichzelf op de kop. Hij was eerder zo radeloos geweest en hij had eerder overwonnen. Dat zou nu ook gebeuren. Dat moest. Het moest. Hij kon niet zo de wereld uitgaan en zijn meisjes zo zien lijden.
Amiel wilde hen niet wakker maken en na een zachte aai over hun wangen, ging hij verder met de ronde en kwam toen bij Sam aan, waar Themis al stond. Hij knikte direct. "Natuurlijk. Wat heb je nodig?" Amiel had zo'n vermoeden dat hij dit expres niet vroeg waar Nova bij was en dan konden ze maar beter opschieten want de Nimf zou waarschijnlijk niet heel lang meer wegblijven.

Ze hadden het inderdaad nauwelijks afgehandeld of Nova kwam binnen met Senna. Nu het meisje nog steeds niet ziek was, vertrouwde Nova het wel. Ze zag er niet uit alsof ze erg was uitgerust, maar ze had geslapen -dat was iets. Ze liep direct naar Sam en bleef een tijd zwijgend bij hem op bed zitten, terwijl ze alleen maar zijn hand vasthield, terwijl Senna wat verhaaltjes vertelde om hem op te vrolijken. Haar mosgroene ogen stonden zelfs een beetje dof terwijl ze naar haar geliefde keek. Ze had heus wel door hoe hij eraan toe was en hun kleinste was niet heel veel beter. Ze schrok zich lam toen bleek dat Amiels jongsten er ook waren en wisselde een blik met Themis. Er moest wat gebeuren. Nu. Of ze zou weer alles verliezen wat ze had in haar leven en alleen achterblijven.

Kaspar was er net zo aan toe als de meesten hier. Hij had ondertussen door dat ze anders lagen. Degenen in een minder ver stadium lagen bij elkaar, maar gezien hij nog steeds naast Boaz lag was dat geen goed nieuws. Voor hen beiden niet. Hij was lang niet altijd helder en zijn wolf voelde zich ronduit miserabel en zwak. Zijn sterke figuur was aan het wegkwijnen omdat hij amper eten binnenhield. Als hij wel helder was, probeerde hij met Boaz te praten maar dat liep vaker uit op niets en zwijgen dan dat ze echt wat woorden wisselden.

[varden]

Het was nogal wat, wat Sam vroeg, maar tegen de tijd dat Nova binnenkwam was alles verstopt in een doos ergens in een kast waar hij er wel bij kon maar Nova niet zou zien waarmee hij bezig was. Sam smeekte in stilte de goden dat hij de doos later kon verbranden, dat het niet nodig zou zijn dat hij hem aan haar gaf. Hij was geen gelovig man, hoewel er een paar dingen waren waar hij stellig van overtuigd was, maar nu wist hij niets anders wat hij kon doen.
Toen Nova aan zijn bed verscheen was het eerste dat hij deed, zacht over haar wang strelen terwijl hij bibberig naar haar glimlachte. Maar hij zag de dofheid in haar ogen wel, net zoals zij het verdriet in de zijne zou zien. Na dat korte moment keerde hij zich weer naar Senna, vroeg haar elke keer weer nieuwe dingen zodat haar verhaaltjes langer zouden duren, vertelde haar zelf over dingen die hij had meegemaakt als kind en vermaakte haar zoveel hij kon. Ondertussen liet hij Nova's hand niet los, liet haar niet gaan. Hij wist dat ze nodig was, dat tijd begon te dringen en dat alle handen die nog bruikbaar waren eigenlijk aan het werk zouden moeten maar hij kon zichzelf er niet toe brengen om haar al los te laten. Themis zag dat wel, met pijn in haar hart, en kwam na twee uur gepraat te hebben Senna ophalen zodat ze wat lekkers voor papa konden gaan halen bij de pixies. Dan hadden Nova en Sam even alleen. De leeuw wendde zijn gezicht weer naar zijn geliefde, streek zacht met zijn vrije hand opnieuw over haar wang. "Hé lieverd," klonk er zacht. "Ik kan er maar niet aan wennen wat voor fantastische kletskous we hebben." Hij probeerde grapjes te maken, al was het maar om zijn eigen angst en verdriet te onderdrukken wat maar slecht ging.

Met Senna op de arm liep Themis naar de werktafel waar Amiel gisteren had gewerkt. De Elf was er niet, en ze moesten verder, dus zette ze Senna in een kinderstoel en keek glimlachend naar het meisje. "Zullen we eens kijken wat voor bloemen een beetje kunnen helpen?" Het meisje kalmeerde haar net genoeg om niet in tranen uit te barsten, en zich te focussen op wat gedaan moest worden. Senna was misschien nog zo jong, maar ze had net als haar moeder een aangeboren gevoel voor planten. Hopelijk zou haar dat iets helpen, want de Duivelin was niet echt van plan Nova snel bij zich te roepen. Die moest de momenten die ze met haar geliefde had, nu meer dan ooit benutten.

Boaz keek met pijn in zijn hart naar Kaspar, die hij niet eens echt kon liefkozen (voor zover dat in hun staat ging) vanwege de aanwezigheid van staf en leerlingen. Met tranen in zijn ogen keek hij naar de man die hij na zoveel jaren eindelijk had gevonden. "Kas?" klonk het zwak, angstig ook, maar stil want hij wilde de anderen geen schrik aanjagen. "Ik.. ik voel mijn benen niet meer." Hij moest het aan iemand kwijt, en Kaspar was misschien een verschrikkelijke keuze want de man was er zelf slecht genoeg aan toe, maar Boaz wist niet bij wie hij anders moest zijn. Deze man, die vertrouwde hij alles toe. Alle vreugde, alle liefde, maar ook al zijn angsten.